Της Τασίας και του χιονιού...

Στις παλιές φωτογραφίες
γνώριμα μάτια των νεκρών...
        Μ. ΓΚΑΝΑΣ

Είμαι στο καφενείο του Ιανού και διαβάζω το βιβλίο της Τασίας. Προσπάθησα να το βρω προχτές στη Γουμενίτσα μα δεν τα κατάφερα. Το πήρα σήμερα και το κράταγα σαν ζεστό ψωμί στην τσέπη μου. Το διαβάζω αργά, απολαυστικά. Τόσες κουβέντες με την Τασία και δεν είχα καταλάβει τίποτα. Τώρα απολαμβάνω τις ιστορίες του χιονιού...
Η πρώτη αγωνία, μήπως είναι μια επανάληψη του Σωτήρη (Δημητρίου) πέρασε. Φαντάζομαι έχει κι αυτός την ίδια περιέργεια. Προχτές στη Γουμενίτσα πίναμε καφέ και σχολιάζαμε το βιβλίο. Δεν τόχε διαβάσει κανένας μας! Σήμερα βρήκα τον Αντώνη  Βενέτη και με καθησύχασε. Καμία σχέση μου είπε. Πήγαμε με τον ΤσαβοΡάφτη και το πήραμαν στην Πολιτεία. Μετά περάσαμαν από το Βασίλη Γκουρογιάννη. Πρόσκλητήριο συγγραφέων!
Τώρα καταλαβαίνω τί ετοίμαζε τόσον καιρό η Τασία. Και τσαντίζομαι με τις τσιούπρες στο Ροδακιό που την καθυστέρησαν!

ΕΔΩ ΚΟΙΤΑΞΤΕ

Στη φωτογραφία είναι κόσμος συνωστισμένος. Δείχνουν να βρίσκονται σε αντράλα. Οι περισσότεροι άντρες, νέοι, αγριεμένοι. Στη μέση -στα χέρια σηκωμένο ψηλά- κρατούν το φέρετρο, σαν να το επιδεικνύουν...Εδώ κοιτάξτε...

Ο νεκρός μοιάζει πολύ με τους ζωντανούς. Είναι κι αυτός νέος. Φοράει κι αυτός άσπρο πουκάμισο, σκούρο παντελόνι, τα μοναδικά του παπούτσια. Έχει κι αυτός τα μάγουλα σωμένα, όπως οι ζωντανοί! Μόνο που έχει τα μάτια κλειστά κι έτσι δε μοιάζουν με τρύπες που αντιφεγγίζουν την κόλαση.

"...Ένας λεβέντης, ένας ομορφάντρας... Νιάτα! Είχε πεθάνει από φυματίωση...λίγο πριν από τον πόλεμο. Ήτανε ο μικρός μας ο αδερφός...", πρόσθεσε τρυφερά η γιαγιά κι έσπρωξε τη φωτογραφία στη χαρτοσακούλα μαζί με τις άλλες.