Η ΞΕΦΤΙΛΑ ΤΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ

                          Η ΞΕΦΤΙΛΑ ΤΩΝ ΑΝΩΝΥΜΩΝ

Σε χαλεπούς καιρούς διώξεων, όπου η αστυνομία καραδοκούσε με το ρετσινόλαδο ή τη φάλαγγα, ως απάντηση στην ελεύθερη έκφραση ιδεών, ήταν λογικό οι πολίτες να μηχανεύονται τρόπους για να καταγγείλουν το κατεστημένο χωρίς να υποστούν τις συνέπειες.

Έτσι τα βράδια ξεφύτρωναν συνθήματα στους τοίχους και προκηρύξεις στα πεζοδρόμια. Η ανωνυμία ήταν σωτήρια και επιβεβλημένη.

Από τον καιρό που η Δημοκρατία ξαναγύρισε σε τούτο τον έρμο τόπο, μπορεί κανείς να χάσει τη δουλειά του, να πεινάσει, αλλά δεν στερείται τουλάχιστον του δικαιώματος να καταγγείλει επώνυμα αυτούς που τον οδηγούν στη μιζέρια.

Εκτός από λίγες περιπτώσεις, όπου το σύστημα δεν ανέχεται ούτε αναφορά, συνήθως το δικαίωμα της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών είναι συνταγματικά κατοχυρωμένο.

Τελευταία όμως, με την ανάπτυξη της διαδικτυακής επικοινωνίας, ο κάθε άκαπνος δημοκράτης του καναπέ, οχυρωμένος πίσω από την χολυγουντιανή μάσκα του "Ανώνυμου", καταγγέλλει ανέξοδα τους πάντες και τα πάντα, χωρίς να υφίσταται τους κινδύνους και τις συνέπειες του παρελθόντος.

Μ' αυτό τον τρόπο η εξουσία βρίσκεται σε πιο δύσκολη θέση, γιατί τους δημοσιογράφους μπορεί να τους βάλει στο μαντρί, αλλά πώς να μαζέψει τον κάθε πικραμένο;

Ως εδώ θα μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε την ανωνυμία ως αντίβαρο στην κρατική βία στην εξάπλωση της είδησης και των ιδεών.

Στη Θεσπρωτία όμως, τα τελευταία χρόνια, συμβαίνει εντελώς το αντίθετο!

Η ίδια η εξουσία χρησιμοποιεί την Ανωνυμία ως όπλο για να αντιμετωπίσει όσους την αμφισβητούν. Ιστολόγια της συμφοράς, που πάνω τους διακρίνεται η πείνα του "εκδότη" έχουν ξεφυτρώσει στο διαδικτυακό περιβόλι, προβάλλοντας την κάθε κίνηση των επωνύμων της εξουσίας, την ίδια ώρα που κατακεραυνώνουν όσους τολμούν να τα βάλουν με τους ταγούς.

Ένας παρακοιμώμενος (στο χαλάκι της εισόδου του γραφείου του Αρχηγού) μισθοσυντήρητος Μπεζοδίαιτος (με ψίχουλα)  γλυφοκωλάριος Γκεμπελίσκος της πεντάρας, έχει άποψη για τα πάντα!

Όμως ο Γκέμπελς τουλάχιστον είχε ονοματεπώνυμο!

 Αυτό το ξεφτιλισμένο ναζισταριό που μας προέκυψε, είναι η έκφραση της τυφλής ανώνυμης μάζας, που χτυπάει όπου της δείξει ο Αρχηγός, χωρίς κρίση κι αισθήματα.

Επικίνδυνη, όσο η πανούκλα, χώνεται στις χαραμάδες της σκέψης, τρυπώνει στα απορρίμματα των ιδεών, μαγαρίζοντας το πολιτικό σκηνικό!

 Ένας αποτυχημένος τάχα ζωγράφος, τάχα φωτογράφος "με άλλα λόγια" ξεφτιλισμένος κουκουλοφόρος δημοσιογραφίσκος, που το ίδιο του το χωριό τον απέβαλλε ως ξένο βρωμερό περίττωμα στον κοινωνικό του αχαλέ, περιφέρει την ανωνυμία του, πότε ως αγανακτισμένη "κυρία Σούλα" και πότε ως "κύριος Μήτσος".

Οι μάσκες είναι πολλές, αλλά πίσω από τη βρωμερή λάσπη κρύβεται πάντα το ίδιο ανθρωπάριο!

Μήπως ήρθε η ώρα να απαλλαγούμε από αυτό το γελοίο εξάμβλωμα, πριν ριζώσει για τα καλά στην πολιτική μας σκέψη;