Βαρέθηκα...

                                             Η ΚΟΜΜΕΝΗ ΨΩΛΗ

Μιά φορά κι έναν καιρό, σ' ένα κοντινό χωριό, πήγε μια τσιούπρα στο πηγάδι για νερό. Τοιράει κάτω, τι να ιδεί! Μια ψωλή κομμένη! Έβαλε τα γουργιατά κι έτρεξε στο σπίτι της.

-Μάνα το και το!

Αρέντεψ' η μάνα κι έφτακε στο πηγάδι.

-Ούιιιι! είπε. Ευτυχώς δεν είναι του πατέρα σου! Και μετά συμπλήρωσε: Κι ευτυχώς δεν είναι ούτε του Τάσιου!

Εκείνη την ώρα έφτακαν κι άλλες γυναίκες π' άκουσαν τσι φωνές τση τσιούπρας.

-Τι γίνηκε μωρ' αδερφούλες; Ούιιιιιι!!! Μια ψωλή κομμένη!

-Α! Είπε η πρώτη ανακουφισμένη. Δεν είναι του άντρα μου. Ούτε του κουμπάρου μου, σίγουρα.

-Ούτε του δικού μου, συμπλήρωσε η δεύτερη. Κι ούτε του Κίτσιου του ψαρά!

-Α! Όλα κι όλα, είπε η τρίτη. Εγώ είμαι χήρα, αλλά θα σας πω τη γνώμη μου. Δεν είναι ούτε του γείτονά μου του σιδερά, ούτε του Κώτσιου του μπαλωματή, ούτε του γελαδάρη του χωργιού. Το υπογράφω.

Τελευταία απ' όλες  έφτακε η παππαδιά. Αναψοκοκκινισμένη από το τρέξιμο και λαχανιασμένη, φώναξε:

-Αναμεράτε αδερφούλες!

Κοίταξε την ψωλή κάτω στσι βρεμένες πλάκες.

Την πήρε στα χέρια και την εξέτασε. Μετά, γεμάτη σιγουριά, κούνησε το κεφάλι κι είπε:

-Μη σκιάζεστε! Δεν είναι κανενός απ' το χωργιό!