" Φάμανε το βόιδι και ποστάσαμαν στη νουρά. " "

Τρίτη 5 Ιουλίου 2016

Μουργκάνα (ή άλλη πλευρά)

      Από το ημερολόγιο του 611 τάγματος: Πού πήγαν οι αγνοούμενοι;



Tον Μάρτιο του 1948, έπειτα από μάχες στη Μουργκάνα, άνδρες του Δημοκρατικού Στρατού συνέλαβαν περί τους 180 στρατιώτες του 611 Τάγματος Πεζικού, τους οποίους εκτέλεσαν ομαδικά σε χαράδρα του χωριού Τσαμαντά. Τέσσερις αξιωματικοί του εν λόγω τάγματος πέρασαν από συνοπτική δίκη και εκτελέστηκαν στην ίδια τοποθεσία. Η αποκάλυψη του ομαδικού τάφου των στρατιωτών έγινε τυχαία το 1971 από έναν τσοπάνο. Οπως σημειώνει ο Αλ. Ζαούσης στον δεύτερο τόμο της «Τραγικής αναμέτρησης», οι σκελετοί βρέθηκαν δεμένοι με καλώδιο και με μια τρύπα στο κρανίο.

Καθημερινή 30-1-2009, Αντώνης Ν. Βενέτης

Ας ξαναδούμε τι λέεο ο Δ. Χατζής για το θέμα:
"...Αυτοί οι φουκαράδες από το 611 είχανε πολυβασανιστεί. Κάπου τέσσερις μήνες τους σέρνανε πάνω και κάτω για «να καταπνίξουν την ανταρσία»! Τώρα δεν πηγαίνανε πουθενά αν δεν μπαίναν μπροστά τους οι βαθμοφόροι...Ο Γαλάνης και το 611 προχωρούνε σε μια γραμμή δίπλα-δίπλα στα σύνορα."
Ανταρσία λοιπόν στο τάγμα. Και τους είχανε δίπλα και τον Γαλάνη για να τους ελέγχει!

"...Είναι το άψυχο μπουλούκι που σέρνεται...
Θα πάμε όλοι φυματικοί πριν σκοτωθούμε, λένε οι στρατιώτες...

Οι άλλοι, κατακομμένοι, κατατσακισμένοι, άπιστοι και παραστρατημένοι, ακούνε μονάχα. Αυτοί δεν έχουν τίποτα ν’ αποκριθούν... "

Αυτή είναι η ψυχολογική κατάστασή τους (όπως την περιγράφει ο Χατζής).

"...Γύρω και μέσα στο χωριό είναι ο Γαλάνης με το τάγμα του, μια διλοχία και ο λόχος διοίκησης του 611. Τα χάνουν, δεν ξέρουν τι να πιστέψουν, δεν μπορούν να καταλάβουν ακόμα τι γίνεται. Ο μάγειρας ενός λόχου θαρρεί πως γίνηκε επανάσταση...
Τους ξετρυπώνουν και κανένας εκεί δεν μπορεί να κρατήσει τη γροθιά που πέφτει στα μούτρα...
Οι αιχμάλωτοι του 611 τραβιούνται παραπίσω...
Τα απομεινάρια του 611, που δεν πρόφτασαν να φύγουνε, βρίσκονται περικυκλωμένα... Αφήνουν τις θέσεις τους και φεύγουνε δίχως να ξέρουν που θα πάνε και τι θα βρούνε μπροστά τους. Οι στρατιώτες φωνάζανε μέσα στη νύχτα:
– Αδέρφια, μη μας χτυπάτε, είμαστε δημοκράτες.
Οι αξιωματικοί τους στεκόντανε πίσω με το πιστόλι, τους φωνάζανε να καλυφθούν, να κρυφτούν. Αυτοί περπατούσαν όρθιοι, βαριεστημένοι μέσα στο σκοτάδι, ταλαιπωρημένοι, δεν ξέρανε που πήγαιναν, τραβούσαν σαν πρόβατα.
Όσοι βρεθήκανε σκοτωμένοι ήταν όλοι χτυπημένοι με σφαίρα στο κεφάλι...

Καθώς κοντεύουνε πια να κατεβούνε το ύψωμα μια ιδέα γυρίζει στο νου της Περσεφόνης.
– Εσύ, σταμάτα. Έβγα από τη γραμμή.
Σταματάει και την κοιτάζει τρομαγμένος.
– Βγάλε το παντελόνι σου.
Ο στρατιώτης ανοίγει τα μάτια του διάπλατα. Κάτι θα ‘χε φτάσει στ’ αυτιά του απ’ αυτά που γράφουν οι εφημερίδες τους, για τις μαινάδες που έχουν μαζί τους οι αντάρτες.
– Στα γρήγορα, βγάλ’ το.
Το βγάζει ο φουκαράς κι ακόμα δεν ξέρει τι γίνεται. Η Περσεφόνη χάνεται για λίγο πίσω από ένα πουρνάρι. Ξαναγυρίζει κρατώντας στα χέρια της το σκισμένο παντελόνι της και φορώντας το καινούργιο του στρατιώτη. Του δίνει το δικό της και τον ξαναβάζει στη γραμμή. Ο άλλος που ερχότανε παραπίσω δεν είχε ανάγκη να τον φωνάξει η Περσεφόνη για να της δώσει το χιτώνιο του. Τ’ αλλουνού του πήρε τις αρβύλες και λαμποκοπάει μέσα στην καινούργια φορεσιά της.

Κρίμα πού δεν είχε έναν καθρέφτη η Περσεφόνη Βαλαή. Θα βλέπε και η πόρνη του Γαλάνη τα μούτρα της μέσα σ’ αυτόν. Στο δρόμο που κατεβαίνουν τα δυό κορίτσια ανταμώνουν την άλλη συνοδεία με τούς αιχμάλωτους άπω την Πόβλα. Ανάμεσα τους είναι και κείνη. Έχει μόνο μια κάλτσα στα πόδια, το στόμα της είναι στραβωμένο άπω την τρομάρα και το χασίς. Να μας συγχωρεί ο «Σύνδεσμος των Αιγυπτίων Κυριών» που διαμαρτυρήθηκε για το παιδομάζωμα, μα εμείς αυτή τη γυναίκα τη σκοτώσαμε...
Στρατιώτες σκορπισμένοι βαδίζουν βαριεστημένοι, απροφύλαχτοι,, άλλοι κρύβονται μέσα στα πουρνάρια και τις ρεματιές για να παραδοθούν...
Ακόμα κ’ οι γυναίκες από τα χωριά Μπαμπούρι και Τσαμαντά, που βγήκανε και μαζώνουν τα λάφυρα, γυρίζουνε πίσω φέρνοντας αιχμαλώτους.
Έτσι τέλειωσε αυτή ή πρώτη επίθεση. Ένας απολογισμός χρειάζεται για να κλείσει η εικόνα: νεκροί 267, τραυματίες 250, αιχμάλωτοι 180, αυτόμολοι 5. Το σύνολο των απωλειών του εχθρού 702.
Από τούς αιχμαλώτους 81 στρατιώτες προσχώρησαν στο Δημοκρατικό Στρατό με τη θέληση τους και πολεμούνε και τώρα μαζί του. Οι άλλοι σταλθήκανε πίσω ελεύθεροι. Τρεις αξιωματικοί, Θ. Ευσταθίου, Κ. Αργυρόπουλος, Π. Βλαβιανός και ο ανθυπίατρος Στ. Σταυρόπουλος, δικάστηκαν από το στρατοδικείο του Αρχηγείου Ηπείρου. Και οι τέσσερις παραδέχτηκαν την κατηγορία. Ξεχωριστά ο Ευσταθίου και ο Αργυρόπουλος – παλιοί ελασίτες και κατόπι στην υπηρεσία του II Γραφείου και της Ασφάλειας – ομολόγησαν την προδοσία τους. Καταδικάστηκαν όλοι σε θάνατο...
η απόφαση εκτελέστηκε με ντουφεκισμό.
 









Δεν υπάρχουν σχόλια: