Μουργκάνα: Στα μέρη των μεγάλων μαχών 2

Αλλαγή πορείας και κατεύθυνση προς Λιά. Ο Ανίβας ανέβηκε εύκολα το χωματόδρομο πάνω από τον Άι Λιά. Τον αφήσαμε σε μια στροφή να περιμένει κι άρχισε ο ανήφορος προς το Σκητάρι. Το τσάι λιγοστό αλλά απείραχτο. Ποιός θα το μάζευε εδώ πάνω;
Σκεφτόμουνα τις γυναίκες που ανέβαιναν φορτωμένες ως εδώ...
Πίσω μας οι κορφές του Λιά.

Μπροστά, πρόβαλαν τα πρώτα πολυβολεία.

 

Όσο πλησιάζαμε προς την κορφή, τόσο πύκνωναν. Ολόκληρο χωριό από οχυρώσεις. Ο καιρός περίεργος, το πήγαινε για βροχή. Εδώ πάνω οι καταιγίδες είναι εύκολες κι οι κεραυνοί δεν χωρατεύουν! Φύσαγε δυνατά. Είχα βρέξει τοκαπέλο μου στις πηγές της Λαγγάβιτσας για να μου κρατάει δροσιά στον καυτό ήλιο. Τώρα πάγωνε το κεφάλι μου. Ο Θωμάς προχώραγε μπροστά σαν αγριοκάτσικο. Εγώ αν έκανα έφοδο εδώ πάνω, θα είχα παραδοθεί στους...αντάρτες!

Κοιτούσαμε τα απομεινάρια με απορία. Τί στο καλό προσπαθούσαν να κάνουν εδώ πάνω; Οι "άλλοι" είχαν βαρύ πυροβολικό κι αεροπορία. Πού να σταθείς μέσα στα λαγούμια;

Συνεχίσαμε μέχρι το τριγωνομετρικό του στρατού.

Με 1401 μέτρα, το Σκητάρι είναι πολύ χαμηλότερο από την κορφή της Μουργκάνας (1806μ.)

Φαίνεται ότι οι περισσότερες οχυρώσεις έγιναν μετά την αιφνιδιαστική κατάληψη του υψώματος από τα ΛΟΚ. Οι αντάρτες δεν ήθελαν να ξαναχάσουν το Σκητάρι.

Υπήρχαν και γκρεμισμένα σπίτια. Σ' αυτά πρέπει να έμενε η φρουρά όταν δεν γινόνταν μάχες. Αλλοιώς θα ήταν εύκολος στόχος για τα πυρά του "εχθρού".
Περπατήσαμε σε όλη την κορφή. Ο τόπος γεμάτος σφαίρες και σκουργιασμένα εξαρτήματα από όπλα.

Κάτω από τα πόδια μας φαινόνταν το Τσεροβέτσι και μετά η κορφή απ' το Καστρί. Δεξιά η (;) τα (;) Πρίονα (Στάλος και Βελίκα).

Η περιγραφή της μάχης από το Δημήτρη Χατζή:

"...Τη νύχτα, ξημερώνοντας η δεύτερη του Μάρτη, μια Μοίρα ΛΟΚ ανέβηκε στο ύψωμα Σκηταριό. Αυτοί οι ΛΟΚ είναι ένα είδος σαν τους κομάντος. Αγγλοπρέπεια. Γεροί στο σώμα και φασίστες  ξεδιαλεγμένοι από την Ορεινή Ταξιαρχία και από τα Τάγματα Ασφαλείας, εκπαιδεύτηκαν για τον βουνίσιο πόλεμο. Γι’ αυτό τους λένε και Λόχους Ορεινών Καταδρομών.
Φοράνε κάτι ωραία ποδήματα στέρεα κι αποκάτω με λάστιχο, για να πατούνε καλύτερα στην πέτρα και να μην ακούονται κιόλας, άσπρες βραχείες από μηλωτή, έχουν πολλά ατομικά αυτόματα κι ο κάθε λόχος ασύρματο. Η δουλειά τους είναι να πιάνουνε κάποια κορφή, να βρίσκουνε ένα δύσκολο πέρασμα, να κρατούνε για λίγο μια θέση κ΄ύστερα να ‘ρχεται πίσω τους το ταχτικό στράτεμα να τη στεργιώνει.
Αυτοί π’ ανεβήκανε στο ύψωμα Σκηταριό θα ‘τανε καμιά τρακοσαριά. Τρύπωσαν από μια λαγκαδιά και περπατώντας όλη νύχτα από το μοναστήρι του Μακραλέξη, ξημερωθήκανε το πρωί πάνω στο ύψωμα. Ρίξανε πράσινες φωτοβολίδες για τα’ αεροπλάνα τους κ’ είδανε κ’ οι δικοί μας και νιώσαν την καταστροφή που τους γίνηκε.
Το ύψωμα αυτό του Σκηταριού είναι πάνω στη Μουργκάνα. Τα στρατέματα που ξεκινήσανε κιόλας από τα χαράματα να ενωθούν με τους ΛΟΚ θα περνούσανε στην πλάτη όλης της δικής μας διάταξης. Το μέτωπο, που δεν έσπασε τρία μερόνυχτα, αναποδογυρίζονταν τώρα.
Είταν τότες ένας αγώνας γρηγοράδας για τους δικούς μας να κόψουνε τους ανεβασμένους στο Σκηταριό και να μην αφήσουν τις δυνάμεις του ταχτικού στρατού να φτάσουν απάνω. Να σταματήσουνε πρώτα τη ζημιά σε κείνο το μέρος όσο να πιάσουνε καινούργιες θέσεις και ν’ ανοίξουνε μάχη.
Απ’ όλες τις μεριές του μετώπου τρέχανε κατά κει. Ακόμα και η «Ομάδα Ασφαλείας» του Αρχηγείου θα πάει στο ύψωμα που πατήθηκε. Είναι μια κρίσιμη ώρα και το νιώθουν όλοι τους.
Ο Λοχαγός Νέστορας ανεβαίνει πρώτος απάνω. Τρεις είναι όλοι κι όλοι μαζί του – οι δυό κοπέλες. Ένας όλμος, δυο οπλοπολυβόλα, κ’ ένα βαρύ πολυβόλο, κουβαλιούνται γρήγορα-γρήγορα κι ανεβάζονται στη Μουργκάνα. Ο ταγματάρχης Αχιλλέας με εφτά μαχητές της ανταρτικής ομάδας του Πιπέρη,  τρέχουνε και πιάνουν ένα ύψωμα δίπλα στο Σκηταριό που το λένε Τσεροβέτσι. Βρίσκουν στο δρόμο τους ένα διμοιρίτη από τα τμήματα που πηγαίνανε πίσω, τον παίρνουν μαζί τους κι αυτόν με τ’ οπλοπολυβόλο του και στήνουνε εκεί μιαν αντίσταση που δείχτηκε κατόπι σημαντική. Μικρές δυνάμεις πιάνουνε και κρατούνε τα μπροστινά υψώματα που λέγονται Στάλος και Καστρί. Άλλες δυνάμεις πολεμούνε χαμηλά στο ποτάμι να κόψουνε το δρόμο στα τάγματα που ανεβαίνουν να ενωθούν με τούς ΛΟΚ. Οι όλμοι αλλάζουνε θέσεις. Όλα τα υψώματα γύρω στο Σκηταριό, όλα τα μονοπάτια που πάνε σ’ αυτό, πιάνονται γρήγορα. Πάνω και κάτω, δεξιά και αριστερά, ο ταγματάρχης Αχιλλέας μπορεί και είναι παντού. Γοργοπόδαρος και ήμερος.
Από τις εφτά το πρωί οι δικοί μας αρχίζουνε και χτυπιούνται με τους ΛΟΚ. Τα αεροπλάνα τους βάζουν με τα μυδράλια, οι οβίδες πέφτουνε γύρω τους ασταμάτητα. Ο λοχαγός Νέστορας χτυπιέται στα πενήντα, στα είκοσι μέτρα με το πιστόλι, Νέστορας Θανάσης είναι τ’ όνομά του, από τα Κριθαράκια Γρεβενών, τριάντα τέσσερω χρονών παλικάρι. Ελασίτης, φυλακισμένος στα Γρεβενά, το ‘σκασε το Γενάρη του 1947 κ’ είταν από τότε στο Δημοκρατικό Στρατό. Η μικρή δύναμη που πρωτανέβηκε μαζί του αυξήθηκε σε λίγο και μ’ άλλους μαχητές. Οι ΛΟΚ μαζεύονται παραπίσω, πιάνουν τις πρόχειρες θέσεις που φκιάξανε, η μάχη έχει αρχίσει κι όλο δυναμώνει πάνω στο ολόγυμνο ύψωμα. Ένα ταχυβόλο του Νέστορα παθαίνει εμπλοκή. Ένα οπλοπολυβόλο στήνεται στη στιγμή. Ένας όλμος που κουβαλιέται από την άλλη μεριά στήνεται στα εκατό μέτρα από τον εχθρό. Όλα για όλα.
Οι ΛΟΚ κρατούνε ακόμα γερά και σταματούν τους δικούς μας. Ένα μικρό ύψωμα τους χωρίζει πενήντα, εκατό μέτρα. Η θέση τους είναι δύσκολη γιατί βοήθεια από κάτω δεν έρχεται. Τα οπλοπολυβόλα μας απ’ όλα τα γύρω υψώματα τους χτυπούνε, ο όλμος συνέχεια τους ρίχνει ανά πέντε. Μα και των δικών μας η θέση δεν είναι καλύτερη. Δεν μπορούν να τους βγάλουν από κει και πολεμούν απροφύλαχτοι στο γυμνό βουνό και χτυπιούνται από τα κανόνια και τα αεροπλάνα.
Ο Νέστορας δέχεται μια σφαίρα στο στήθος και πέφτει. Ακόμα ένας νεκρός και τέσσερις λαβωμένοι πέφτουνε γύρω του. Όλο το μικρό του τμήμα κλονίζεται για μια στιγμή με το θάνατο του αρχηγού του. Ο επίτροπος Παπαδόπουλος στέλνει ένα σύνδεσμο να τους πει πως είναι παρών – πενήντα βήματα παραπίσω. Νιώθει τώρα πως έφτασε η κρισιμότερη στιγμή της ζωής του. Τ’ αεροπλάνα δε σταματούνε να ρίχνουν. Σέρνεται ο ίδιος και τραβάει το Νέστορα παρακάτω. Μια βόλτα που κάνουνε τ αεροπλάνα για να ξαναχυμήξουν,  τους δίνει λίγο καιρό να πάρουν τους λαβωμένους. Όλοι τους κουβαλούνε, μέσα σε βροχή απ’ οβίδες, τους πάνε πιο πέρα. Ο Νέστορας είναι νεκρός. Ένα από τα κορίτσια που ‘ταν μαζί του απ’ το πρωί είναι δίχως ποδάρι. Θαρρεί θα πεθάνει και θέλει να την αφήσουν, να παν στη δουλειά τους. Την πήραν οι μεταγωγικοί και την πήγαν στο νοσοκομείο κουβαλώντας την στην πλάτη τους, ώρες μακριά. Και ζωντάνεψε και σ’ όλο το δρόμο τραγούδαγε για να τους αλαφρώνει.
Οι άλλοι ξαναγυρίζουν στη μάχη που αγριεύει και συνεχίζεται όλη τη μέρα. Οι ΛΟΚ κρατούνε τις θέσεις τους. Τ’ αεροπλάνα καρφώνουνε τους δικούς μας. Ως τ’ απόγιομα από τις πιο μακρινές θέσεις φτάνουνε τα τμήματα μας, ζώνουνε γύρω και γύρω το Σκηταριό κ’ η κατάσταση ως το βράδυ δεν αλλάζει σε τίποτα.
Το Αρχηγείο δίνει διαταγή για μια μεγάλη επίθεση τη νύχτα. Ο ταγματάρχης Αχιλλέας θα διευθύνει αυτή την επιχείρηση που αρχίζει στις δέκα το βράδι. Οι όλμοι για μιαν ακόμη φορά θ’ αλλάξουνε θέσεις. Τα βλήματα κουβαλιούνται στην πλάτη πάνω στις απότομες πλαγιές. Μια πρώτη μικρούλα προχώρηση βοηθάει την εξόρμηση. Έρχονται κοντά-κοντά με τους ΛΟΚ. Οι αξιωματικοί μας δε στέκουν μακρύτερα από τα εκατό μέτρα. Ο ομαδάρχης Μπόμπορας έρχεται στα χέρια, πέφτει πάνω σ’ ένα πολυβόλο και τους το παίρνει. Δυο ώρες η μάχη συνεχίζεται ασταμάτητα και με πείσμα μέσα στο σκοτάδι. Τα πυρομαχικά μας, όλα κουβαλημένα με τα χέρια, κατά τις δώδεκα τα μεσάνυχτα τελειώνουν. Ξαναρχίζουν οι φάλαγγες, οι ηρωικές μας φάλαγγες των φορτωμένων, ν’ ανεβαίνουνε τις απότομες πλαγιές για μιαν καινούργια τελειωτική επίθεση πριν ξημερώσει.

Μα δε θα χρειαστεί να γίνει. Οι ΛΟΚ έχουνε τσακιστεί. Τριάντα δύο κουφάρια τους κείτονται πάνω στις πέτρες. Πενήντα λαβωμένοι τους τραβηχτήκανε πίσω. Αποκομμένοι από κάτω, δεκατισμένοι από την αντεπίθεση, πεθαμένοι από τη διήμερη πορεία και τη μάχη αφήνουν το ύψωμα πριν απ’ το χάραμα. Η μεγάλη κρίση πέρασε. Το Σκηταριό πατήθηκε, μα δεν έπεσε. Όλο το μέτωπο ανασαίνει τη χαρά της πρώτης νίκης..."