ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΚΚΟΡΗΣ

                                                 (αρχείο: Μάριος Μπίκας)

ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΚΚΟΡΗΣ

Ο Σπύρος Ν. Κόκκορης γεννήθηκε στα Σαμέτια Παραμυθιάς το 1918 κι εκεί μεγάλωσε και τελείωσε το Γυμνάσιο Παραμυθιάς. Τελείωσε αργότερα την Ακαδημία και τη Στρατιωτική σχολή Σύρου.

Ήταν ασυμβίβαστος στην αδικία, μισούσε την εκμεταλλεύτρια τάξη, που την έβλεπε στυγνή και ανάλγητη στον ίδιο του τον πατέρα, υπάλληλο των αρχόντων της περιοχής της Παραμυθιάς. (Ο πατέρας του ήταν υπάλληλος του μεγαλέμπορου Ρίγγα).

Ήταν από τους πρώτους που βγήκαν στο βουνό στη διάρκεια της κατοχής και υπηρέτησε στον Ε.Λ.Α.Σ. στο εαμικό κέντρο στα Πράδαλα. Στις σκέψεις για την οοργάνωση του μεταπολεμικού κόσμου, τόνιζε τα βράδια στις συζητήσεις με τους συναγωνιστές του τους ρόλους που θα είχε ο καθένας. Σε κάποιον έδωσε τη θέση του πρεσβευτή στα…Τίρανα, αλλά δεν του άρεσε γιατί την βρήκε μικρή!

Όταν στο Λευτροχώρι πολεμούσε εναντίον των Γερμανοτσάμηδων, τραγουδούσε το τραγούδι  : 

Πού πάτε Τούρκοι, Γερμανοί,

πού πατ’ Αρβανιτάδες.

Εδώ τζαμιά δεν έχουμε,

να ’ρθεις να προσκυνήσεις…

Κατέφυγε στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας από το οποίο ήρθε στην Ελλάδα το Φθινόπωρο του 1946 ύστερα από 43 μέρες πορεία! Με την ομάδα του Μήτσου Κύρλα προσπάθησε να οργανώσει επαναστατική βάση στην περιοχή της Δωδώνης, της Λάκκας Σουλίου και της Ντουσκάρας. Η περιοχή όμως ήταν γεμάτη από ΜΑΥδες και Εδεσίτες κι έτσι αναγκάστηκε να πάει στα γνωστά του μέρη στη Θεσπρωτία.

Λαθεμένα οι διώκτες του νόμισαν ότι τον είχαν σκοτώσει και ανήγγειλαν το θάνατό του στην εφημερίδα «Κήρυξ» 24-12-46:

«….Η 8^η μεραρχία ανακοινώνει: Την 16^ην ώραν της 20 τρέχοντος δύναμις του σταθμού χωροφυλακής Κουρέντων συνεπλάκη μετά συμμορίας Κοκκορη-Κύρλα εις περιοχήν δυτικώς Κουρέντων….Εις δευτέραν συμπλοκήν καταδιωκτικού αποσπάσματος εσπερινάς ώρας 22 τρέχοντος εις περιοχήν Ζαγόρτσας εφονεύθη ο αρχισυμμορίτης Κόκορης Σπυρίδων Δημ/λος εκ Παραμυθιάς…»

Από τότε έζησε σκληρά στο ύπαιθρο ή σε υπόγεια κρυμμένος, βρεγμένος, κρυωμένος.

 (έζησε το διάστημα αυτό μεταξύ Πέρδικας και Παραμυθιάς) υπέφερε τα πάνδεινα απομονωμένος και χωμένος σε κρύπτες και μόνο οι παλιοί του συναγωνιστές από τον Ε.Λ.Α.Σ. τον διατήρησαν στη ζωή.

Το μέτρο της αντοχής αυτού του αδύνατου μα σκληρού αγωνιστή δεν δίνεται εύκολα.

Βαθιά  πιστός στο κόμμα του, ονόμαζε «γιδολαό» τους συμπατριώτες του που δεν ένιωθαν, όσο αυτός, το νόημα του αγώνα και δεν ακολουθούσαν τις ιδέες του.

Ο Σπύρος Κόκορης συμμετέχοντας στο απόσπασμα Σουλίου υπό τον Πολυχρόνη Βάη (Πετρίτη) ως επίτροπος τάγματος, έδωσε πολλές μάχες στην περιοχή που γνώριζε καλά. Τον Ιούλιο του 1948 ο στρατός έστειλε πολλές δυνάμεις στο Σούλι και η παραμονή των ανταρτών έγινε πολύ δύσκολη. Έτσι αποφάσισαν να ελιχθούν προς τον Καλαμά. Ο Σ. Κόκκορης ήταν στην Κουμαριά, συγκρούστηκε με τις ΜΑΥ και προσχώρησε κι ενώθηκε με την υπόλοιπη φάλαγγα των ανταρτών στην Ζαγόρτσα. Από κει το συγκρότημα έφτασε στον Μέγα Λόγγο, όπου έμεινε μια μέρα, προχώρησε ύστερα στην Αραχωβίτσα, πέρασε το δημόσιο δρόμο στους μύλους της Παλιουρής κι έφτασε στα Ρίζια. Εκεί στις 23 Ιούλη 1948 σκοτώθηκε ο Σπύρος Κόκκορης από αδέσποτη σφαίρα. Η απώλεια του θεωρήθηκε μεγάλη, κοντά στο νεκρό έτρεξαν οι στρατιώτες. Οι σύντροφοί του μαζί με την αδερφή του, προσπάθησαν να πάρουν το πτώμα του και το σάκο με τα χαρτιά του, αλλά πρόλαβαν οι άλλοι και τον σκύλεψαν. Το κεφάλι του σύρθηκε στους δρόμους ως τρόπαιο.

Οι υπόλοιποι μεταφέροντας τραυματίες κι επιστρατευμένους πέρασαν από το Ράικο στη Μουργκάνα. Λίγες μέρες αργότερα σκοτώθηκε κι ο αδερφός του Σπύρου, ο Παύλος Κόκκορης. Στη Γρανιτσοπούλα έγινε ανασυγκρότηση και τον Αύγουστο το συγκρότημα επέστρεψε πάλι στο Σούλι.

Ο Σπύρος Κόκκορης, ονομάστηκε αντισυνταγματάρχης πεζικού του ΔΣΕ τιμημένος νεκρός.

                                                              σε Ζιάγκος Αντίσταση, II, 22

[Από το βιβλίο της ΜΟΥΡΓΚΑΝΑΣ. κεφάλαιο ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ]

Τα στοιχεία από Ζιάγκος, Αντίσταση, II, σ.22-23, Ζιάγκος Εμφύλιος, I,171, 214, 313-314. Μάριος Μπίκας, http://www.margariti-gr.de και Ήρωες και Μάρτυρες.