Σύμφωνα με το λεξικό του Μπαμπινιώτη υπάρχει πιθανότητα να ετυμολογείται από το ελλός (ελάφι) και βορά. Δηλαδή τροφή των ελαφιών.
Αργότερα το φυτό έλαβε το όνομα "σκάρφη", με το οποίο και είναι γνωστό στο Πολύδροσο Θεσπρωτίας. Σχετική καταγραφή υπάρχει στο ανέκδοτο ακόμη λεξικό της ντοπιολαλιάς του Πολυδροσίτη Θ. Λαμπρίδη. Εκεί σημειώνεται πως το πικρό αφέψημα της σκάρφης αποτελούσε γιατρικό για τον πονόδοντο. Αλλά και η παρατήρηση πως μετά το γιατροσόφι, τα χαλασμένα δόντια τρίβονταν...
Αλλού πάλι συνάντησα την πληροφορία πως με το χυμό αυτού του φυτού "σκαρφίζανε" τα δέντρα των εχθρών. Χαράζανε τη φλούδα τους και τα "μπόλιαζαν" με το φαρμάκι του ελλέβορου για να ξεραθούν.
Σήμερα, είδα και πόνεσα πολύ τις φωτογραφίες των δέντρων του τόπου μας που κάηκαν, σκαρφιζόμαστε ακόμη πιο καταστροφικούς τρόπους για να αποψιλώσουμε τη γη μας... Και να πεις πως είναι του εχθρού μας;
Εγράφη εν Σαγιάδα χωρίον (από το μηναίο του Καλλινίκου, Σαγιάδα 3-6-1525)
ΚΩΔΙΚΑΣ ΣΕΛΛΙΑΝΗΣ
ΜΧΛ > ΜΙΧΑΗΛ (κεραμική επιγραφή στο ναό του Α. Δημητρίου στο Τουρκοπάλουκο)
Το ιστολόγιο αυτό είναι μια περιήγηση στη Θεσπρωτία που όπως όλες οι πατρίδες είναι όμορφη κι όπως όλες οι πατρίδες μας πληγώνει. Από τη μια μεριά η ομορφιά του ανέγγιχτου τοπίου κι απ' την άλλη η απόλυτη βαρβαρότητα! Έρως και Φρίκη! Κατά τα άλλα τη διαφημίζουμε σαν Θεσπρωτία του πράσινου και του γαλάζιου, πράσινο όσο αφήσαμε και δεν το κάψαμε και γαλάζιο όσο απέμεινε από τις καταπατήσεις και τις "επενδύσεις". Επειδή όμως υπάρχει ελπίδα ότι μπορούμε κάτι να κάνουμε ως πολίτες αυτού του τόπου, ως αυτόνομες μονάδες που αντιστέκονται συλλογικά κι όχι σαν πρόβατα που περιμένουν στο μαντρί τους τη σφαγή, έχει νόημα κι αυτή η προσπάθεια... Δημοσιεύω τις απόψεις μου με πλήρες ονοματεπώνυμο γιατί πιστεύω ότι η κριτική πρέπει να είναι επώνυμη κι όχι κρυμμένη πίσω από κάποιο ψευδώνυμο.
1 σχόλιο:
Ελλέβορος...
Σύμφωνα με το λεξικό του Μπαμπινιώτη υπάρχει πιθανότητα να ετυμολογείται από το ελλός (ελάφι) και βορά. Δηλαδή τροφή των ελαφιών.
Αργότερα το φυτό έλαβε το όνομα "σκάρφη", με το οποίο και είναι γνωστό στο Πολύδροσο Θεσπρωτίας. Σχετική καταγραφή υπάρχει στο ανέκδοτο ακόμη λεξικό της ντοπιολαλιάς του Πολυδροσίτη Θ. Λαμπρίδη. Εκεί σημειώνεται πως το πικρό αφέψημα της σκάρφης αποτελούσε γιατρικό για τον πονόδοντο. Αλλά και η παρατήρηση πως μετά το γιατροσόφι, τα χαλασμένα δόντια τρίβονταν...
Αλλού πάλι συνάντησα την πληροφορία πως με το χυμό αυτού του φυτού "σκαρφίζανε" τα δέντρα των εχθρών. Χαράζανε τη φλούδα τους και τα "μπόλιαζαν" με το φαρμάκι του ελλέβορου για να ξεραθούν.
Σήμερα, είδα και πόνεσα πολύ τις φωτογραφίες των δέντρων του τόπου μας που κάηκαν, σκαρφιζόμαστε ακόμη πιο καταστροφικούς τρόπους για να αποψιλώσουμε τη γη μας... Και να πεις πως είναι του εχθρού μας;
Δημοσίευση σχολίου