ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΦΙΛΟΥΣ

Η ιστορία που ακολουθεί, ανήκει στην ενότητα "ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΦΙΛΟΥΣ". Όπως σας είχα ξαναπεί, σκέφτομαι να μαζέψω μερικές τέτοιες ιστορίες και να τις βάλω σε ένα βιβλιαράκι. Θα απευθύνονται σε φίλους, εξ ου και ο τίτλος. Από την αρχαιότητα, το Βυζάντιο, τη Βενετία και τους Άραβες, παλιές ιστορίες μέσα από το δικό μου μάτι. Η αφορμή για την παρακάτω ιστορία, ήταν το όμορφο βιβλίο της MARILYN YALOM "Η γέννηση της βασίλισσας του σκακιού" από τις εκδόσεις ΑΓΡΑ. Πολλά στοιχεία πάρθηκαν από το Θεοφάνη τον Ομολογητή, Χρονογραφία και από άλλα βιβλία. Στις φωτογραφίες χρυσά νομίσματα των πρωταγωνιστών της ιστορίας, του Χαρούν αλ Ρασίντ, της Ειρήνης της Αθηναίας και του Νικηφόρου του Α'.

BELLO DE SCACHIS*

Μπορεί το σκάκι να προκαλέσει έναν πόλεμο;

Σίγουρα, άρχοντες και πληβείοι αφοσιώνονται σ’ αυτό το παλιό ινδικό παιχνίδι, αλλά ο πόλεμος, παραμένει πάντα στο πεδίο της ασπρόμαυρης σκακιέρας.

Βασιλιάδες, βασίλισσες, αξιωματικοί, άλογα, πύργοι και ταπεινοί στρατιώτες, λύνουν τις διαφορές τους, υπακούοντας σε αυστηρούς πανάρχαιους νόμους που καθορίζουν τις κινήσεις τους.  Ίσως τα πιόνια να μην μάθουν ποτέ ότι κάποιοι άλλοι τους καθοδηγούν, όπως ίσως και οι παίχτες του σκακιού έχουν πίσω τους άλλους σκοτεινούς παίχτες θεούς που κατευθύνουν τις κινήσεις τους.

Όπως και νάχουν τα πράγματα, κάποτε το σκάκι, προκάλεσε όντως έναν πραγματικό πόλεμο: Οι Βυζαντινοί, είχαν πάρει το ανατολίτικο αυτό παιχνίδι από τους Πέρσες (που το ονόμαζαν shah από το όνομα του βασιλιά). Αυτοί, το είχαν πάρει με τη σειρά τους από τους Ινδούς, που το ονόμαζαν στα σανσκριτικά chaturanga («τέσσερα τμήματα» από τα τέσσερα κομμάτια του ινδικού στρατού: τα άρματα, τους ελέφαντες, το ιππικό και το πεζικό).

Οι Βυζαντινοί το ονόμασαν «ζατρίκιον» κι επιδόθηκαν με ζήλο στη στρατηγική του ασπρόμαυρου πεδίου.** Τόσο πολύ, που όταν ο Νικηφόρος διαδέχτηκε (με το ζόρι) στο θρόνο της Βασιλεύουσας την αυτοκράτειρα Ειρήνη την Αθηναία (η Ειρήνη έμεινε στην ιστορία για την απόφασή της να αναστηλώσει τις εικόνες που είχαν κυνηγήσει οι εικονομάχοι προκάτοχοί της) χρησιμοποίησε σκακιστικούς όρους σε μια επιστολή που έστειλε στον Άραβα ομόλογό του. Χαλίφης στη Βαγδάτη, ήταν ο θρυλικός Χαρούν αλ Ρασίντ (ο δίκαιος), που αγαπούσε τόσο πολύ το σκάκι, που αν πιστέψουμε τις «Χίλιες και μια νύχτες», πλήρωσε δέκα χιλιάδες δηνάρια για ν’ αποχτήσει μια σκλάβα που τον νίκησε τρεις φορές στο παιχνίδι.

Το 802 μ.Χ. λοιπόν, ο αυτοκράτορας Νικηφόρος, έκρινε ότι η Ειρήνη, μπορεί να ήταν καλή στα θεολογικά ζητήματα, αλλά στο σκάκι δεν τα κατάφερνε και τόσο καλά. Αν και είχε προσπαθήσει να προβάλει αντίσταση στο φανατισμένο στρατό του Χαρούν, τελικά έχασε. Η ίδια η Ειρήνη δεν ηγήθηκε του στρατού της. Ίσως γιατί δεν είχε εμφανιστεί ακόμα ο ρόλος της…βασίλισσας στο σκάκι. Τον κρατούσε ζηλότυπα ο μέγας βεζύρης, ο συμβουλάτορας του βασιλιά***. Βέβαια μ’ έναν στρατηγό που ονομάζονταν «Λαχανόδρακος» και μ’ έναν άλλο τον Τατάτζη» που …αυτομόλησε μαζί με το στρατό του στους Άραβες, δεν μπορούσε να περιμένει και πολλά…

Η επιστολή του Νικηφόρου που προκάλεσε έναν πραγματικό πόλεμο, κατέκρινε τους σκακιστικούς χειρισμούς της θεούσας βασίλισσας:

«…Η αυτοκράτειρα την οποία διαδέχτηκα, έκρινε ότι βρίσκεστε στη θέση του πύργου και ότι η ίδια βρίσκεται στη θέση του πιονιού και σας απέδωσε φόρο υποτέλειας, τον οποίο εσείς θα έπρεπε να είχατε καταβάλει σ’ αυτήν. Αυτό όμως συνέβη εξαιτίας της αδυναμίας και της απερισκεψίας μιάς γυναίκας…»

Έπαιζε όμως η Ειρήνη σκάκι; Η Marilyn Yalom γράφει ότι «η αυτοκράτειρα Ειρήνη μιλούσε τη σκακιστική γλώσσα κι αυτό δεν ήταν ασυνήθιστο…». Κανένα ιστορικό στοιχείο δεν μιλάει για τις επιδόσεις της Ειρήνης στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Από τις κινήσεις της όμως, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι κατείχε άριστα τη στρατηγική του ασπρόμαυρου πεδίου. Ξέροντας ότι ο λαός της αυτοκρατορίας ήταν χριστιανικά παγανιστικός κι ότι παρά τις προσπάθειες των φωτισμένων εικονοκλαστών παρέμενε βαθύτατα εικονολάτρης και πτωματολάγνος, σκηνοθέτησε σκακιστικά μια παρτίδα που ξεπερνούσε τη λογική του αντιπάλου!

Μπλόφαρε μια υποθετική εισβολή των Αράβων, και παίρνοντας μαζί της τον ανθό του εικονοκλαστικού στρατού, πέρασε στην Ασία εναντίον του υποθετικού κινδύνου.

Εκεί, αφόπλισε το ίδιο της το στράtευμα, κι έμπασε κρυφά στη Βασιλεύουσα, μια στρατιά μισθοφόρων. Έξοχη κίνηση. Ρουά ματ από την ίδια τη…βασίλισσα!

Στη συνέχεια, συνέχισε το παιχνίδι της εξουσίας, παίζοντας εναντίον του ίδιου της του παιδιού! Υπονόμευε συνεχώς το νεαρό αυτοκράτορα μέχρι που στο τέλος τον…τύφλωσε για να μην της είναι εμπόδιο!**** (Η πράξη της αυτή δεν επισκίασε τη λατρεία των ορθοδόξων χριστιανών προς το πρόσωπό της. Ακόμα σήμερα εορτάζεται με λαμπρότητα η «Κυριακή της Ορθοδοξίας» και μνημονεύεται ο ρόλος της αγίας αυτοκράτειρας!)

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στο μακρινό 802. Ο Χαρούν αλ Ρασίντ, κατάλαβε τους σκακιστικούς υπαινιγμούς του Νικηφόρου, ο οποίος αποδείχτηκε αντιστρόφως ανάλογος του ονόματός του. (Μην ξεχνάμε ότι τελείωσε την καριέρα του, ως… σερβίτσιο στο τραπέζι του Κρούμου!)

 Ο Χαρούν δεν απάντησε με σκακιστικούς όρους αλλά με ένα λακωνικό «την απάντησή μου δεν θα την ακούσεις, αλλά θα τη δεις!».

Στη μάχη που ακολούθησε, ο Νικηφόρος έχασε και υποχρεώθηκε να πληρώνει το διπλάσιο ταπεινωτικό φόρο που απέδιδε η προκάτοχός του (30.000 χρυσά νομίσματα το χρόνο).

Ο πρώτος πόλεμος που προκλήθηκε για σκακιστική αφορμή, κερδήθηκε από έναν έμπειρο παίχτη.

Ίσως η ακριβοπληρωμένη σκλάβα να βοήθησε τον χαλίφη στις κινήσεις του, στο πραγματικό πεδίο της μάχης αυτή τη φορά.

Κι ακόμα πιο πάνω, πίσω από το Χαρούν και το Νικηφόρο, δυό άλλοι παίχτες, ο ένας πεπλοφόρος κι ο άλλος ολοκαίνουρια απεικονισμένος στις εκκλησιές του, ίσως να είχαν τελειώσει ακόμα μια παρτίδα!

--------------------------------------------------------------------

*Γύρω στα 1.000 μ.Χ. ένας μοναχός στη γερμανόφωνη Ελβετία, έγραψε ένα ποίημα με τον τίτλο Versus de scachis (στίχοι για το σκάκι). Με μια μικρή αλλαγή, έγινε ο τίτλος αυτού του αφηγήματος: Bello de scachis (πόλεμος για το σκάκι).

**Αν και την εποχή εκείνη η σκακιέρα ήταν μονόχρωμη, χωρισμένη με κάθετες και οριζόντιες γραμμές.

*** Η ειρωνεία είναι ότι η βασίλισσα έχασε τελικά από τον…μεγάλο βεζύρη της!

Ο Νικηφόρος που την διαδέχτηκε ήταν Λογοθέτης του γενικού. Αργότερα, μια άλλη βυζαντινή πριγκίπισσα η Θεοφανώ, που έφτασε στη δύση κουβαλώντας στις αποσκευές της κι ένα πολυτελές σκάκι, αποφάσισε πως έπρεπε να αντικατασταθεί ο μέγας βεζύρης με μια πραγματική βασίλισσα.

**** «…και απέκλεισαν αυτόν εν τη πορφύρα ένθα εγεννήθη και περί ώραν εννάτην εκτυφλούσιν αυτόν δεινώς και ανιάτως προς το αποθανείν αυτόν, γνώμη της μητρός και των συμβούλων αυτής…» Θεοφάνης ο Ομολογητής, Χρονογραφία, σελ. 732.

Πλαστογραφίας συνέχεια...

Για τον μέγιστο των πλαστογραφων
τον Κωνσταντίνο Σιμωνίδη θα μιλήσουμε σύντομα...

Αρκετά κωλαστήκαμε σήμερα!!!

Και, όσο κι αν φαίνεται παράξενο,

στο μυαλό των διεστραμμένων αρσενοκοιτών

υπήρχε και διάθεση για τσίκα ...κανονικό σεξ!

Μπαμπινιώτης

Στη σελίδα 1949 της τρίτης έκδοσης, [του Λεξικού Μπαμπινιώτη] και μετά το λήμμα χημεία, υπάρχει ένα ένθετο για την ιστορία των λέξεων χημεία και αλχημεία, και εκεί διαβάζουμε την πρόταση:

Ας σημειωθεί ότι οι μεγαλύτεροι αλχημιστές του 9ου αι. μ.Χ. υπήρξαν Άραβες (Γκελπέρ, αρ-Ραζί, Αβικέννας, Αβερρόης, κ.ά.)

 Μετρήστε λάθη και ανακρίβειες. Είναι συζητήσιμο αν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε αλχημιστή τον Αβικέννα. Πανεπιστήμονας ήταν. Πάντως, κι αν ακόμα δεχτούμε πως ήταν αλχημιστής, ασφαλώς δεν ήταν του 9ου αιώνα, αφού γεννήθηκε το 980 και πέθανε το 1037. Μάλλον δέκατο με ενδέκατο αιώνα το βλέπω εγώ. Τα ίδια ισχύουν ακόμα περισσότερο με τον Αβερρόη, ο οποίος ήταν επίσης πανεπιστήμονας και δεν ασχολήθηκε καν με την αλχημεία, και οπωσδήποτε δεν έχει καμιά σχέση με τον ένατο αιώνα, αφού έζησε από το 1126 έως το 1198, στον δωδέκατο αιώνα. Για τον αρ-Ραζί παράπονα δεν έχω. Και αλχημιστής ήταν και έζησε περίπου τον 9ο αιώνα (865-925). Τέλος, στον Γκελπέρ, έχει γίνει λάθος και στο όνομα. Γκελπέρ δεν υπήρξε, προφανώς εννοείται ο Geber που θαρρώ προφέρεται Τζεμπέρ. Κι έπειτα, ο Τζεμπέρ (721-815) έδρασε κυρίως τον 8ο αιώνα, στον ένατο ήταν πια γέρος. Το κακό με το λεξικό Μπαμπινιώτη είναι ότι έγινε βιαστικά και περιέχει τόσα λαθάκια, λεξικογραφικά όσο και εγκυκλοπαιδικά, που είναι ηράκλειο έργο να διορθωθεί.

Από το ιστολόγιο του Νίκου Σαραντάκου.

Ήταν μια κοπέλλα από τα Γιάννενα...

Κατακαλόκαιρο συντροφιά με τον Εδουάρδο το Λήρο!

Με Λιμερίκια, Ληρολογήματα

και παγωμένες μπύρες!

(Edward Lear, Complete Nonsense, Wordsworth classics 1994, σ. 105)

Λιμερίκια

«Ήταν ένα παιδόπουλο στο Αίγιο
Κι ένας λόρδος περνώντας του λέγει: Ω!
Αν μ’ αφήσεις πριν φύγω
Να σ’ τον κάτσω για λίγο
Θα σε στείλω μετά στο Κολλέγιο.»


Τα Limericks («λιμερίκια» κατά Γιώργο Σεφέρη) είναι πεντάστιχα ποιήματα με ρίμες ΑΑΒΒΑ και με τους δύο ενδιάμεσους στίχους (3,4) πιο κοντούς. Υπήρχαν από παλιά στην Ιρλανδία (εξ ου και το όνομα από την πόλη του Limerick) και ήταν 99% άσεμνα. Ένα ανώνυμο λέει πως τα καλά είναι τα βρώμικα και τα καθαρά δεν είναι αστεία.

Τα ανέδειξε και τα διέδωσε ο ποιητής, ζωγράφος (τοπιογράφος της Ελλάδας) και πατέρας του Βρετανικού nonsense (μαζί με τον Carroll) Edward Lear (1812 – 1888). . Έβαζε τους δύο κοντούς στίχους μαζί - με εσωτερική ομοιοκαταληξία. Σε μας έχει γράψει αρκετά ο Σεφέρης. Και παιδικά και άσεμνα.

Τα λιμερίκια του Ληρ ήταν τρελά αλλά σεμνά. Αρχίζουν πάντα με την παραδοσιακή φράση «Ήταν κάποιος (νέος – γέρος κλπ) από…». Ακολουθεί όνομα πόλης, το πιο δύσκολο δυνατό για ομοιοκαταληξία.  (Από το Νίκο Δήμου)

Ήταν ένας γέρος στις Θερμοπύλες
που όλο μαγείρευε κρύες κι έρμες νίλες·
και του λεν: «Α’ θες αβγά
στα τσαρούχια σου βραστά,
μωρ’ δεν πολυχρονάς στις Θερμοπύλες».
(Κατά τον Εδουάρδο τον Λήρο)
Γ. Σ.

Νίκος Ζαχαριάδης

Σαν σήμερα μας έφυγε ο σύντροφος.

Ο άνθρωπος που έκανε ότι μπορούσε

για να χάσει ο Δημοκρατικός Στρατός. 

Αυτός ο Κάπο-Κούτβης, που οι δεξιοί, ταγματασφαλίτες,

και λοιποί Εγγλεζοκωλογλύφτες

θα έπρεπε να του είχανε στήσει ανδριάντα

δίπλα στον Τσακαλώτο.

(Πέρσι το Φθινόπωρο, ο Ριζοσπάστης

δημοσίευσε σε ειδικό ένθετο

την ομιλία του Ζαχαριάδη στην Αλβανία

μετά τη Μεγάλη Ήττα:

Για όλα έφταιγε ο...Μιζέριας!)
Αυτός λοιπόν που δραπέτεψε με τη βοήθεια του Μιζέρια
τελικά του στέρησε το νερό και το ψωμί!
Αυτός που έγραψε την επιστολή (-ες)
στήριγμα στο Μεταξά,
αυτός που οι Γερμανοί τον είχαν στα όπα όπα
στο Νταχάου κι οι Εγγλέζοι τον έφεραν
με αεροπλάνο στην Ελλάδα
(μην τον πιάσει η μέση του σε κάνα τρένο)
αυτός που μετέτρεψε το νικηφόρο αντάρτικο
σε...τακτικό στρατό
αυτός που γ@μούσε κι έδερνε επί του πατερούλη του
ξαφνικά ανακάλυψε ότι δεν μπορεί πάντα
να είσαι από πάνω.
"Θα γυρίσει κι ο τροχός
θα γ@μήσει κι ο φτωχός"
κατά τη λαϊκή σοφία που τόσο ύμνησε...

Κουίζι

Ποιός είν΄τούτος μω;

Παύλος, Προς Ρωμαίους.

Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω· οὐ γάρ ἐστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν·  ὥστε ὁ ἀντιτασσόμενος τῇ ἐξουσίᾳ τῇ τοῦ Θεοῦ διαταγῇ ἀνθέστηκεν·...  διὰ τοῦτο γὰρ καὶ φόρους τελεῖτε· λειτουργοὶ γὰρ Θεοῦ εἰσιν εἰς αὐτὸ τοῦτο προσκαρτεροῦντες.  ἀπόδοτε πᾶσι τὰς ὀφειλάς, τῷ τὸν φόρον τὸν φόρον, τῷ τὸ τέλος τὸ τέλος, τῷ τὸν φόβον τὸν φόβον, τῷ τὴν τιμὴν τὴν τιμήν.

Ξεκάθαρος ο Παυλάκης! Αν τον είχε ο Σαμαράς σήμερα, θα τον έκανε φοροεισπράχτορα!

Μελιγαλάς

...Στις 27.4.44 ο ΕΛΑΣ Λακωνίας σκότωσε σε ενέδρα τον γερμανό στρατηγό Κρεντς και 3 συνοδούς του. Ο «Στρατιωτικός Διοικητής Ελλάδος» διέταξε σε αντίποινα τον τουφεκισμό 200 «κομμουνιστών» στο σκοπευτήριο της Καισαριανής κι όσων χωρικών θα συναντούσαν τα στρατεύματά του στην ύπαιθρο μεταξύ Μολάων και Σπάρτης. Όπως διαβάζουμε στη σχετική ανακοίνωση, οι ταγματασφαλίτες του Παπαδόγκωνα έσπευσαν να τιμήσουν με τον τρόπο τους τη μνήμη του γερμανού στρατηγού: «Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Έλληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς» («Καθημερινή» 30.4.44). Σαράντα απ’ αυτές τις «αυτόβουλες» εκτελέσεις έγιναν από το Τάγμα Ασφαλείας Καλαμών-Μελιγαλά την Πρωτομαγιά του 1944 – τριάντα στην Καλαμάτα και δέκα στο νεκροταφείο του Μελιγαλά.... 

[Οι Χρυσαυγουλίτες είχαν άξιους πατέρες και παππούδες...]

http://www.youtube.com/watch?v=20wvoqLh9nk

Ας θυμηθούμε την ΑποσταCIA μέρες που είναι

μ' ένα τραγουδάκι του ...πρωθυπουργού των ανακτόρων

Γεωργίου Αθανασιάδη -Νόβα (Γιώργου Αθάνα)

 του λεγόμενου (αδίκως) "Γαργάλατα".

Το μελοποίησε ο Γιάννης Σπανός

και το τραγουδάει η Πόπη Αστεριάδη.

Ποιός να μας τόλεγε, ότι ύστερα από τόοοσα χρόνια

θα ξαναγυρίσουμε στις σιχαμένες εκείνες μέρες!

(Ο Βενιζέλος ξεπερνάει κατά πολύ το Μητσοτάκη!)

Αρκεί να μη μας ξεφυτρώσει καμιά χουντίτσα στο μπάτο,

αλλά "θα σηκωθεί ο λαός" φαντάζομαι...

(Την απάντηση του Βάρναλη τη θυμάστε;

"Άμα σκωθεί η ψωλή μου

θα σκωθεί κι ο ...λαός!")

Ντεκλαρασιόν του Πωλ Νορ (1899-1981)

Ζηλότυπα το μυστικό μου, υπομονή κάνε καρδιά, το φύλαξα και στ΄ όνειρό μου, όταν σε δω δεν λέω μιλιά. Ίσως μια μέρα όμως, καλή μου, δεν θα μπορέσω να κρυφτώ, ή θάν΄ καλύτερα, αλλοί μου, μια και μου είναι αυτό γραφτό, όλο με μιας να το φωνάξω και στον καθένα να το πω, ρίμες χωρίς να συνταιριάξω, αγάπη μου, πως σ΄ αγαπώ! Τώρα όμως κάλλιο να λουφάξω, ίσως και δεν είναι καιρός, ακόμα να γινώ γαμπρός!

Άγγελος Βογάσαρης : Πωλ Νορ (Νίκος Νικολαΐδης) ο σατιρικός, ο λυρικός, ο θεατρικός, ο αντιστασιακός Δωδώνη 1985, σ. 56. Πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Βραδυνή» της 16ης Απριλίου 1937. (Φυσικά ο Πωλ Νορ δημοσίευε τις ακροστιχίδες χωρίς κεφαλαία και έντονα γράμματα, όπως στο παραπάνω ποίημα, στο οποίο θα βρείτε  και το...κρυμμένο νόημα!)

Λυρικοί λήροι του Πωλ Νορ (1899-1981)

Χαρά απ΄ άκρη σ΄ άκρη! Εστέρεψε το δάκρυ. Σ΄ όλα τα μάτια λάμπει Ελπίδας άγιο φως! Μέρα με την ημέρα Εδώ σ΄ αυτή τη σφαίρα Σε κάθε καρδιά θάμπει Ανασασμός κρυφός. Σ΄ όνειρα πλάνα Τώρα θα ζήσω! Όλα τα πλάνα Φευ, παρατώ! Άστα κι ας πάνε! Σαν θα ψοφήσω, Ισως γυρίσω Στον κόσμο αυτό Μα με άλλη μούρη Όρθιο γαϊδούρι.

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Βραδυνή» της 11ης Απριλίου 1937. Μέσα στη δικτατορία του Μεταξά, ο φοβερός Πώλ Νορ ξεγελούσε τη λογοκρισία κι έγραφε με ακροστιχίδα ΧΕΣΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ! 

(Από το -πολύ καλό- ιστολόγιο του Ν. Σαραντάκου)

ΕΓΧΕΙΡΙΔΙΟ ΒΛΑΚΕΙΑΣ

"...Τo Εγχειρίδιο βλακείας του Διονύση Χαριτόπουλου είναι ένα εγχειρίδιο αυτογνωσίας, μια συμπυκνωμένη φιλοσοφία ζωής με επίκεντρο τη νόηση και την κατανόηση, την ευφυΐα και την ανοησία, τη βλακεία και τον βλάκα. Τα σχετικά φαινόμενα εξετάζονται τόσο από την ιστορική και ανθρωπολογική τους πλευρά όσο και ως κλινικά συμπτώματα της σύγχρονης ζωής. Ο ίδιος ο συγγραφέας σημειώνει με νόημα στο οπισθόφυλλο του βιβλίου: «Επειδή όλοι υποτιμάμε τον αριθμό των ηλιθίων ανάμεσά μας και κάθε τόσο μας αιφνιδιάζουν πρόσωπα “υπεράνω υποψίας” μάλλον πρέπει να ξανασυστηθούμε…»

Δεν πρόλαβα να ανεβάσω το προηγούμενο βιβλίο και μια φίλη μου σύστησε το δεύτερο: Το Εγχειρίδιο βλακείας.
Ας το μελετήσουμε κι αυτό. Βλάκες και ηλίθιοι, πάνε παρέα!

Ένα βιβλίο για...το καλοκαίρι

"...Οι ηλίθιοι βρίσκονται ανάμεσά μας. Είναι παντού, προέρχονται από όλες τις κοινωνικές τάξεις, και είναι πάντα έτοιμοι να προκαλέσουν ζημιά στους άλλους και φυσικά και στον ίδιο τους τον εαυτό. Οι ηλίθιοι συνιστούν την πιο επικίνδυνη ομάδα ανθρώπων. Ο ιστορικός Carlo M. Cipolla έγραψε αυτό το σύντομο, πνευματώδες δοκίμιο σε μια προσπάθεια να ανιχνεύσει, να κατανοήσει και να εξουδετερώσει μία από τις πιο ισχυρές δυνάμεις που εμποδίζουν την ανάπτυξη της ανθρώπινης ευμάρειας και ευτυχίας: την ανθρώπινη ηλιθιότητα. Και αν αποδειχθεί ότι είναι αδύνατον να σώσουμε τον εαυτό μας από την ηλιθιότητα που μας περιβάλλει, τουλάχιστον μπορούμε να πάρουμε την εκδίκησή μας περιγελώντας την..."

Αν νομίζετε ότι αυτό το βιβλίο δεν έχει σχέση (και) με τη Θεσπρωτία, γελιέστε :)

ΚΩΣΤΑΣ ΣΑΚΚΑΣ

      Είδαμε την επίδειξη δύναμης του αστυνομικού κράτους  στην Ηγουμενίτσα.
Δυο διμοιρίες ΜΑΤ για ντου στα...ΤΕΙ.
Τώρα χαλεύουν τους δραπέτες στο...Γκορίλα.
Την ίδια ώρα:
ο 29χρονος αναρχικός Κώστας Σακκάς βρίσκεται προφυλακισμένος, χωρίς να έχει δικαστεί, από τον Δεκέμβριο του 2010, δηλαδή έχει συμπληρώσει 31 μήνες. Το Σύνταγμα έχει θέσει ανώτατο όριο 18 μηνών στην προφυλάκιση, αλλά και οι 12 επιπλέον μήνες που προβλέπονται από τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας σε εξαιρετικές περιπτώσεις έχουν επίσης περάσει. Τη μέρα που συμπληρώθηκαν οι 30 μήνες, στις 4 Ιουνίου, ξεκίνησε απεργία πείνας ως έσχατο μέσο διαμαρτυρίας. Οι γιατροί λένε ότι η κατάστασή του είναι κρίσιμη. Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο ότι κινδυνεύει η ζωή ή η υγεία ενός νέου ανθρώπου, είναι επίσης ότι επιχειρείται να καταργηθεί στην πράξη το ανώτατο όριο προφυλάκισης, άρα και το τεκμήριο αθωότητας, στα πρότυπα του Γκουαντάναμο. Υπάρχουν διάφορες κινητοποιήσεις αυτές τις μέρες, το ελάχιστο είναι να υπογράψουμε στο κείμενο που κυκλοφορεί. (Την ίδια στιγμή, βέβαια, ο καταδικασμένος πρωτόδικα σε 11μισι χρόνια για εκβιασμό, παράνομη οπλοφορία, οπλοχρησία και τοκογλυφία αφέθηκε ελεύθερος έως να γίνει η δίκη σε δεύτερο βαθμό. Αλλά δεν είναι αναρχικός).
[Το κείμενο είναι του Ν. Σαραντάκου και η Γελοιογραφία του Δ. Μητρόπουλου από τα σημερινά "ΝΕΑ".]