Σε μιά γρήγορη μετάφραση του φίλου Ανδρέα Ρίζου, απολαύστε το ανατρεπτικό άρθρο του καλού μου φίλου Σαμσαντίν!
https://wetransfer.com/downloads/9e32d3b9ef7b21765805dd789fe096b420230812183717/1bc80e0cff2fa8c1a227b4de7382df9620230812183747/d197c6?trk=TRN_TDL_01&utm_campaign=TRN_TDL_01&utm_medium=email&utm_source=sendgrid
Alexander the Great as Iranian King of Kings,
the fallacy of Hellenism, and the nonexistent Hellenistic Period
Pre-publication of chapter XI of my
forthcoming book “Turkey is Iran and Iran is Turkey – 2500 Years of indivisible
Turanian – Iranian Civilization distorted and estranged by Anglo-French
Orientalists”; chapters XI, XII, and XIII constitute the Part Four (Fallacies
about the so-called Hellenistic Period, Alexander the Great, and the Seleucid
& the Parthian Arsacid Times) of the book, which is made of 12 parts and 33
chapters. Chapter XII 'Parthian Turan: an Anti-Persian dynasty' has already
been uploaded as partly pre-publication of the book; it is currently available
online here: https://www.academia.edu/52541355/Parthian_Turan_an_Anti_Persian_dynasty
The book is written for the general
readership with the intention to briefly highlight numerous distortions made by
the racist, colonial academics of Western Europe and North America only with
the help of absurd conceptualization and preposterous contextualization.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ως Ιρανός Βασιλιάς
των Βασιλέων, η πλάνη του Ελληνισμού και η ανύπαρκτη Ελληνιστική Περίοδος
Προδημοσίευση
του κεφαλαίου ΧΙ του επικείμενου βιβλίου μου "Η Τουρκία είναι Ιράν και το
Ιράν είναι Τουρκία - 2500 χρόνια αδιαίρετου Τουρανικού - Ιρανικού Πολιτισμού
διαστρεβλωμένου και αλλοτριωμένου από τους Αγγλογάλλους Ανατολιστές"- τα
κεφάλαια ΧΙ, ΧΙΙ και ΧΙΙΙ αποτελούν το τέταρτο μέρος (Πλάνες για τη λεγόμενη
Ελληνιστική Περίοδο, τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Σελευκιδικούς & Παρθικούς
Αρσακιδικούς Χρόνους) του βιβλίου, το οποίο αποτελείται από 12 μέρη και 33
κεφάλαια. Το κεφάλαιο XII "Παρθικό Τουράν: μια αντι-Περσική
δυναστεία" έχει ήδη αναρτηθεί ως εν μέρει προδημοσίευση του βιβλίου- είναι
επί του παρόντος διαθέσιμο στο διαδίκτυο εδώ: https://www.academia.edu/52541355/Parthian_Turan_an_Anti_Persian_dynasty
Το
βιβλίο είναι γραμμένο για το ευρύ αναγνωστικό κοινό με την πρόθεση να αναδείξει
εν συντομία τις πολυάριθμες διαστρεβλώσεις που γίνονται από τους ρατσιστές,
αποικιοκρατικούς ακαδημαϊκούς της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής μόνο
με τη βοήθεια παράλογων εννοιολογήσεων και εξωφρενικής πλαισίωσης.
----------------------------
When so evidently the so-called Ancient
Greeks disregarded politics, philosophers, theaters and agoras, finding solace,
wisdom, science and spirituality at the Island of Philae Temple of Isis, no one
can further use the fallacious term ‘Hellenism’. Even if theoretically the
Ancient Greeks existed as an ethnic group (which is wrong), they ended up as
pilgrims in Ancient Egyptian, Babylonian and Iranian temples, because the Ancient
Greek religion was a quackery and the Ancient Greek mythology was a blasphemy.
No 143 Ancient Greek graffiti to from the First Pylon of the Temple of Isis at
the Island of Philae; from: https://epigraphy.packhum.org/text/219643
Όταν
τόσο εμφανώς οι λεγόμενοι Αρχαίοι Έλληνες αδιαφορούσαν για την πολιτική, τους
φιλοσόφους, τα θέατρα και τις αγορεύσεις, βρίσκοντας παρηγοριά, σοφία, επιστήμη
και πνευματικότητα στο νησί των Φιλών, στο ναό της Ίσιδας, κανείς δεν μπορεί να
χρησιμοποιεί περαιτέρω τον ψευδεπίγραφο όρο "Ελληνισμός". Ακόμα και
αν θεωρητικά οι Αρχαίοι Έλληνες υπήρχαν ως εθνική ομάδα (κάτι που είναι λάθος),
κατέληξαν ως προσκυνητές σε αρχαίους αιγυπτιακούς, βαβυλωνιακούς και ιρανικούς ναούς,
γιατί η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν κομπογιαννίτικη και η αρχαία ελληνική
μυθολογία βλασφημία. No 143 Αρχαίο ελληνικό γκράφιτι από τον πρώτο πυλώνα του
ναού της Ίσιδας στο νησί των Φιλών- από: https://epigraphy.packhum.org/text/219643
Seleucid (312-63 BCE), Ptolemaic (305-30
BCE) and Attalid (282-133 BCE) times have also been distorted enormously by the
colonial Latinists, Hellenists, and Orientalists, over the past two centuries;
they deliberately undertook a systematic Hellenization of the material record,
being Eurocentric in their approach, discriminatory in their efforts of
representation and interpretation of the historical past, and oblivious of every
text and monument that would eventually refute their preconceived falsehood.
Οι
εποχές των Σελευκιδών (312-63 π.Χ.), των Πτολεμαίων (305-30 π.Χ.) και των
Ατταλιδών (282-133 π.Χ.) έχουν επίσης διαστρεβλωθεί σε τεράστιο βαθμό από τους
αποικιοκράτες λατινιστές, ελληνιστές και οριενταλιστές, κατά τους δύο
τελευταίους αιώνες- προχώρησαν σκόπιμα σε συστηματικό εξελληνισμό του υλικού
αρχείου, με ευρωκεντρική προσέγγιση, διακρίσεις στην προσπάθεια αναπαράστασης
και ερμηνείας του ιστορικού παρελθόντος και αγνοώντας κάθε κείμενο και μνημείο
που θα διέψευδε τελικά το προκατασκευασμένο τους ψεύδος.
In this case, the fabrication and
propagation of the term 'Hellenistic period' for this part of Late Antiquity
represents only a minor dimension of the colonial academics' falsifications and
a small part of the fallacious Western historiography about the topic. In fact,
there was never any 'Hellenistic period' anytime anywhere.
Στην
προκειμένη περίπτωση, η κατασκευή και η διάδοση του όρου "ελληνιστική
περίοδος" για αυτό το τμήμα της Ύστερης Αρχαιότητας αποτελεί μόνο μια
μικρή διάσταση των παραποιήσεων των αποικιοκρατών ακαδημαϊκών και ένα μικρό
μέρος της εσφαλμένης δυτικής ιστοριογραφίας για το θέμα. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά "ελληνιστική περίοδος".
The term 'Hellenism' was used indeed in
Ancient 'Greek' texts about several nations that became familiar with the
disorderly Ancient Pelasgian-Philistine-Peleset (which is wrongly called
'Greek'/'Hellenic' by colonial academics and intellectuals) lifestyle and
culture during the early periods of Late Antiquity. However, this situation was
sacrilegious if evaluated on the basis of Achaean and Danaan measures and moral
standards that Homer had tried to reinstate, but failed. In fact, 'Hellenism'
was an explicit form of Anti-Achaean odium that should consequently be defined
as 'Pelasgianism'.
Ο
όρος 'Ελληνισμός' χρησιμοποιήθηκε πράγματι σε αρχαία 'ελληνικά' κείμενα για
διάφορα έθνη που εξοικειώθηκαν με τον άτακτο αρχαίο
Πελασγικό-Φιλισταϊκό-Πελεστικό (που λανθασμένα αποκαλείται 'Ελληνικός' από τους
αποικιοκράτες ακαδημαϊκούς και διανοούμενους) τρόπο ζωής και πολιτισμού κατά
τις πρώτες περιόδους της Ύστερης Αρχαιότητας. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή ήταν
ιεροσυλία αν αξιολογηθεί με βάση τα μέτρα Αχαιών και Δαναών καθώς και ηθικά
πρότυπα που ο Όμηρος είχε προσπαθήσει να επαναφέρει, αλλά απέτυχε. Στην
πραγματικότητα, ο "Ελληνισμός" ήταν μια ρητή μορφή αντι-Αχαϊκού
μίσους που θα έπρεπε κατά συνέπεια να οριστεί ως "Πελασγισμός".
The familiarization phenomenon was basically
attested in the case of the Lydians, the Carians, the Lycians, and the
Phrygians; to lesser extent, it concerned the Thracians, the Macedonians, the
Illyrians and the Romans. But all these populations, earlier known as Lukka,
Kaeftiu, Sherden and Tarwisha/Tarwiya (Troy) in the Ancient Hittite or 'Sea
Peoples' in the Ancient Egyptian texts, were ethnically, culturally and linguistically
associated with the Anti-Achaean and Anti-Danaan Pelasgians-Peleset of the 2nd
millennium BCE South Balkans. It was therefore quite easy for them to assimilate
with those who had been their allies in the destruction of both, the old Hittite-Achaean
(wrongly called 'Mycenaean') alliance and the Homeric effort of an Achaean
revival.
Το
φαινόμενο της εξοικείωσης πιστοποιήθηκε βασικά στην περίπτωση των Λυδών, των
Καρυών, των Λυκίων και των Φρυγών - σε μικρότερο βαθμό αφορούσε τους Θράκες,
τους Μακεδόνες, τους Ιλλυριούς και τους Ρωμαίους. Όμως όλοι αυτοί οι πληθυσμοί,
που ήταν παλαιότερα γνωστοί ως Lukka, Kaeftiu, Sherden και Tarwisha/Tarwiya
(Τροία) στους Αρχαίους Χετταίους ή ως "Λαοί της Θάλασσας" στα αρχαία
αιγυπτιακά κείμενα, συνδέονταν εθνοτικά, πολιτισμικά και γλωσσικά με τους
Αντι-Αχαιούς και Αντι-Δαναούς Πελασγούς-Πελεστές της 2ης χιλιετίας π.Χ. στα
Νότια Βαλκάνια. Επομένως, ήταν αρκετά εύκολο γι' αυτούς να αφομοιωθούν με
εκείνους που υπήρξαν σύμμαχοί τους στην καταστροφή τόσο της παλιάς
Χεττιτο-Αχαϊκής (λανθασμένα αποκαλούμενης "Μυκηναϊκής") συμμαχίας όσο
και της ομηρικής προσπάθειας αναβίωσης των Αχαιών.
In fact, what is described as 'Ancient
Greek (or Hellenic) civilization' by the racist historians of the West is an
Anti-Achaean Pelasgian barbarism that constituted a blasphemy for all the
ancient civilized nations of the Orient, including the Achaeans who are defined
as the first 'Greeks' (Hellenes), although this sacrilegious name was abhorred
by the Achaeans. During the 2nd millennium BCE, the continuous Achaean -
Pelasgian clash had reflected the permanent Hittite-Lukka polarization in
Western Anatolia, whereas the Hittite-Achaean alliance triggered the ominous
Pelasgian-Trojan 'conspiracy' (to use the term employed by the Ancient Egyptian
scribes of the Annals of Ramses III), since Troy was a member state of the
Lukka confederacy. In short, the prevalence of Anti-Achaean Pelasgian ethos
among the divergent ethnic groups of the region (Ionians, Aeolians, Danaans,
Cadmeans and Dorian during the 1st millennium BCE s is what the Western
historians call 'Ancient Greece' (Hellas).
Στην
πραγματικότητα, αυτό που περιγράφεται ως "αρχαίος ελληνικός
πολιτισμός" από τους ρατσιστές ιστορικούς της Δύσης είναι μια αντι-Αχαϊκή
Πελασγική βαρβαρότητα που αποτελούσε βλασφημία για όλα τα αρχαία πολιτισμένα
έθνη της Ανατολής, συμπεριλαμβανομένων των Αχαιών που ορίζονται ως οι πρώτοι
"Έλληνες", αν και αυτή η ιερόσυλη ονομασία απεχθανόταν από τους
Αχαιούς. Κατά τη διάρκεια της 2ης χιλιετίας π.Χ., η συνεχής σύγκρουση Αχαιών -
Πελασγών είχε αντανάκλαση στη μόνιμη πόλωση Χετταίων-Λουκκαίων στη Δυτική Ανατολία,
ενώ η συμμαχία Χετταίων-Αχαιών πυροδότησε τη δυσοίωνη Πελασγική-Τρωική
"συνωμοσία" (για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο που χρησιμοποίησαν οι
αρχαίοι Αιγύπτιοι γραφείς των "Χρονικών του Ραμσή Γ'"), αφού η Τροία
ήταν κράτος-μέλος της συνομοσπονδίας των Λουκκαίων. Εν ολίγοις, η επικράτηση
του αντι-Αχαϊκού Πελασγικού ήθους μεταξύ των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων της
περιοχής (Ίωνες, Αιολείς, Δαναοί, Καδμείοι και Δωριείς κατά την 1η χιλιετία
π.Χ. , είναι αυτό που οι δυτικοί ιστορικοί ονομάζουν "Αρχαία Ελλάδα".
One can easily understand
Hellenism/Pelasgianism as an appalling corruption and sheer cultural
degradation that was produced in Western Anatolia, the Anatolian Sea and the
South Balkans, before being also diffused among the Phoenicians (notably in Cyprus,
which is a Phoenician island bearing a Phoenician name) and the Jews (: the 'cosmopolitan'
Sadducees' of Alexandria). But this was not true for the Aramaeans, the
Iranians and the Turanians, the Egyptians, the Berbers of North Africa, the Meroitic
Ethiopians of Ancient Sudan, the Yemenites, and many other civilized nations.
They were not 'Hellenized' (or
Pelasgianized).
Μπορεί
κανείς εύκολα να κατανοήσει τον Ελληνισμό/Πελασγισμό ως μια τρομακτική διαφθορά
και καθαρή πολιτιστική υποβάθμιση που δημιουργήθηκε στη Δυτική Ανατολία, την
Ανατολία και τα Νότια Βαλκάνια, πριν διαδοθεί επίσης μεταξύ των Φοινίκων
(κυρίως στην Κύπρο, που είναι φοινικικό νησί και φέρει φοινικικό όνομα) και των
Εβραίων (: οι "κοσμοπολίτες" Σαδδουκαίοι της Αλεξάνδρειας). Αλλά αυτό
δεν ίσχυε για τους Αραμαίους, τους Ιρανούς και τους Τουρανούς, τους Αιγύπτιους,
τους Βέρβερους της Βόρειας Αφρικής, τους Μεροϊτικούς Αιθίοπες του Αρχαίου
Σουδάν, τους Υεμενίτες και πολλά άλλα πολιτισμένα έθνη. Δεν είχαν
"εξελληνιστεί" (ή πελασγικοποιηθεί).
Being Hittite of etymology (Alaksandu:
https://en.wikipedia.org/wiki/Alaksandu), the name of the Macedonian King was
written in Egyptian hieroglyphics; this fact alone stands as a proof of the
fact that there was no 'Hellenization' of the Oriental nations, but
'Orientalization' of the Macedonians and the so-called 'Greeks'.
Όντας
Χετταίος (Χιττίτης) της ετυμολογίας (Alaksandu:
https://en.wikipedia.org/wiki/Alaksandu), το όνομα του Μακεδόνα βασιλιά ήταν
γραμμένο σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά- αυτό και μόνο το γεγονός αποτελεί απόδειξη
του γεγονότος ότι δεν υπήρξε "εξελληνισμός" των ανατολικών εθνών,
αλλά "οριενταλισμός" των Μακεδόνων και των λεγόμενων
"Ελλήνων".
Having followed Alexander the Great and
the Macedonians, the Pelasgian soldiers (called 'Greeks' /'Hellenes') settled
in small communities in various locations of Asia and Africa; however, they
were mostly reviled by the local people for their absurd way of life.
Έχοντας
ακολουθήσει τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες, οι Πελασγοί στρατιώτες
(αποκαλούμενοι "Έλληνες") εγκαταστάθηκαν σε μικρές κοινότητες σε
διάφορες περιοχές της Ασίας και της Αφρικής- ωστόσο, ως επί το πλείστον
αποδοκιμάστηκαν από τους ντόπιους για τον παράλογο τρόπο ζωής τους.
It goes without saying that, during the
Late Antiquity, the term 'Hellenism' was never used about these small
communities or colonies of Ancient Greeks/Hellenes (:in reality 'Pelasgians')
that were established in various parts of the dissolved Iranian Empire from
Cyrenaica to Bactria, because their inhabitants were already 'Hellenes' (Greeks).
Είναι
αυτονόητο ότι, κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, ο όρος "Ελληνισμός" δεν
χρησιμοποιήθηκε ποτέ για αυτές τις μικρές κοινότητες ή αποικίες των Αρχαίων
Ελλήνων (:στην πραγματικότητα "Πελασγοί") που εγκαταστάθηκαν σε
διάφορα μέρη της διαλυμένης Ιρανικής Αυτοκρατορίας από την Κυρηναϊκή έως τη
Βακτριανή, επειδή οι κάτοικοί τους ήταν ήδη "Έλληνες" (Έλληνες).
Luxor temple; Alexander the Great praying
to Amun
Ναός
του Λούξορ- ο Μέγας Αλέξανδρος προσεύχεται στον Άμμωνα
At this point, I must make clear that in
Ancient Ionian (deliberately named 'Greek' by the racist scholars of the West),
the nouns ending in –ismos originate from verbs that are formed with an ending
in –izein (-ize in English); these forms helped describe the association with
or the imitation of someone/something else. They were also used to express the
meaning of becoming different from what one had originally been.
Σε
αυτό το σημείο, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι στα αρχαία ιωνικά (που σκόπιμα
ονομάστηκαν "ελληνικά" από τους ρατσιστές λόγιους της Δύσης), τα
ουσιαστικά που τελειώνουν σε -ισμος προέρχονται από ρήματα που σχηματίζονται με
κατάληξη σε -ίζειν (-ize στα αγγλικά)- οι μορφές αυτές βοήθησαν να περιγραφεί η
σύνδεση με ή η μίμηση κάποιου/κάτι άλλου. Χρησιμοποιούνταν επίσης για να
εκφράσουν την έννοια του να γίνεται κάποιος διαφορετικός από αυτό που ήταν
αρχικά.
Luxor temple: Alexander the Great makes
offerings to Min
Ναός
του Λούξορ: Μιν: Ο Μέγας Αλέξανδρος κάνει προσφορές στον Μιν
So, speaking at the grammatical level,
'Hellenizing' can be eventually said about anyone except for Hellenes/Greeks
(in reality: Pelasgians), because other people imitating the Hellenes can truly
be described as 'Hellenizing', but the Hellenes, being already who they are,
cannot 'Hellenize'; it would sound nonsensical.
Έτσι,
μιλώντας σε γραμματικό επίπεδο, το "εξελληνίζειν" μπορεί τελικά να
ειπωθεί για οποιονδήποτε εκτός από τους Έλληνες (στην πραγματικότητα:
Πελασγούς), γιατί οι άλλοι άνθρωποι που μιμούνται τους Έλληνες μπορούν
πραγματικά να περιγραφούν ως "εξελληνίζοντες ", αλλά οι Έλληνες,
όντας ήδη αυτοί που είναι, δεν μπορούν να "εξελληνιστούν"- θα
ακουγόταν παράλογο.
Babylonian astronomical diary written in
Babylonian cuneiform (323–322 BCE) mentions the death of Alexander the Great.
Βαβυλωνιακό
αστρονομικό ημερολόγιο γραμμένο σε βαβυλωνιακή σφηνοειδή γραφή (323-322 π.Χ.)
αναφέρει το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Imperial Aramaic administrative document
from Bactria, dating back to the 7th year of Alexander's reign (324 BCE) from
the Khalili Collection; when the name of Alexander the Great is written in
Cuneiform Babylonian in Babylon, the capital of his empire, in Egyptian hieroglyphic
in Egypt, and in Imperial (: Achaemenid) Aramaic in Iran and Central Asia, we can
understand that there was no 'Hellenization project' in the Macedonian king's
mind.
Αυτοκρατορικό
διοικητικό έγγραφο στα αραμαϊκά από τη Βακτριανή, που χρονολογείται στο 7ο έτος
της βασιλείας του Αλεξάνδρου (324 π.Χ.) από τη συλλογή Khalili. Όταν το όνομα
του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι γραμμένο σε σφηνοειδή βαβυλωνιακή γλώσσα στη
Βαβυλώνα, την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά στην
Αίγυπτο και στα αυτοκρατορικά (: αχαιμενιδικά) αραμαϊκά στο Ιράν και την
Κεντρική Ασία, μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν υπήρχε κανένα "σχέδιο
εξελληνισμού" στο μυαλό του Μακεδόνα βασιλιά.
There was nothing from the so-called
Ancient Greek civilization that could possibly be taken seriously and
eventually accepted by the highly civilized Asiatic and African nations that accepted
Alexander as Iranian king of kings.
Δεν
υπήρχε τίποτα από τον λεγόμενο Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό που θα μπορούσε
ενδεχομένως να ληφθεί σοβαρά υπόψη και τελικά να γίνει αποδεκτό από τα άκρως
πολιτισμένα ασιατικά και αφρικανικά έθνη που αποδέχθηκαν τον Αλέξανδρο ως Ιρανό
βασιλιά των βασιλιάδων.
Similarly, other people imitating the
Ancient Egyptians can indeed be described as 'Egyptianizing'; but the
Egyptians, being already who they are, cannot 'Egyptianize'.
Παρομοίως,
άλλοι άνθρωποι που μιμούνται τους Αρχαίους Αιγυπτίους μπορούν πράγματι να
περιγραφούν ως "αιγυπτιοποιημένοι"- αλλά οι Αιγύπτιοι, όντας ήδη
αυτοί που είναι, δεν μπορούν να "αιγυπτιοποιηθούν".
The same is valid for all possible terms:
Babylonizing, Iranizing, etc. This is necessary to have in mind, because many
ignorant people with evil political motives tend to misinterpret 'Hellenism'
and pretend that the term denoted an ideology, a national theory or a feeling
of national unity; that's totally wrong.
Το
ίδιο ισχύει για όλους τους δυνατούς όρους: Βαβυλωνοποιηθούν, Ιρανοποιηθούν κ.λπ. Αυτό είναι απαραίτητο να το έχουμε κατά
νου, διότι πολλοί αδαείς άνθρωποι με κακά πολιτικά κίνητρα τείνουν να
παρερμηνεύουν τον "Ελληνισμό" και να προσποιούνται ότι ο όρος δηλώνει
μια ιδεολογία, μια εθνική θεωρία ή ένα αίσθημα εθνικής ενότητας- αυτό είναι
εντελώς λάθος.
There was never an Ancient Greek word to
describe any feeling of national unity among the Ionians, the Aeolians, the
Achaeans, the Dorians, and the other anti-Pelasgian ethnic groups, because such
feeling never existed, in spite of Homer's effort to re-Achaeanize them all.
The absurd term 'Panhellenion' was coined very late; it was first used by the
paranoid Roman Emperor Hadrian (117-138 CE), who suffered from an enormous
psychological complex of inferiority opposite his great, magnificent and
omnipotent father, namely Emperor Trajan (98-117 CE). Being the worthless son
of an illustrious and most successful father and failing to inherit the slightest
portion of his predecessor's military skills, the foolish Hadrian wanted to regroup
together all the Greek-speaking slaves of the Roman Empire. That is why he fabricated
the otherwise useless term; however, even the project failed.
Ποτέ
δεν υπήρξε αρχαία ελληνική λέξη για να περιγράψει οποιοδήποτε αίσθημα εθνικής
ενότητας μεταξύ Ίωνες, Αιολείς, Αχαιούς,
Δωριείς και των άλλων αντι-Πελασγικών εθνοτήτων, διότι τέτοιο αίσθημα δεν
υπήρξε ποτέ, παρά την προσπάθεια του Ομήρου να τους ξανα-αχαιοποιήσει όλους. Ο
παράλογος όρος "Πανελλήνιος" επινοήθηκε πολύ αργά- χρησιμοποιήθηκε
για πρώτη φορά από τον παρανοϊκό Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό (117-138 μ.Χ.), ο
οποίος υπέφερε από ένα τεράστιο ψυχολογικό σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι
στον μεγάλο, μεγαλοπρεπή και παντοδύναμο πατέρα του, δηλαδή τον αυτοκράτορα
Τραϊανό (98-117 μ.Χ.). Όντας ο άχρηστος γιος ενός επιφανούς και άκρως
επιτυχημένου πατέρα και αποτυγχάνοντας να κληρονομήσει το παραμικρό μέρος των
στρατιωτικών ικανοτήτων του προκατόχου του, ο ανόητος Αδριανός θέλησε να
συγκεντρώσει όλους τους ελληνόφωνους σκλάβους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γι'
αυτό κατασκεύασε τον άχρηστο κατά τα άλλα όρο- ωστόσο, ακόμη και το εγχείρημα
απέτυχε.
About: https://www.persee.fr/doc/dha_0755-7256_1999_num_25_2_1540
https://en.wikipedia.org/wiki/Hadrian#Religious_activities
https://en.wikipedia.org/wiki/Panhellenion
It is essential at this point to
underscore two key issues; first, the term 'Hellenistic period' is not false
only because it describes a secondary and rather marginal phenomenon that
concerns only the few nations which imitated the Ancient Greek (Pelasgian)
lifestyle after the end of the 4th c. BCE, but also due to the fact that, by focalizing
on this event, one distorts the wider picture and definitely misrepresents the
major historical developments that took place immediately after the military expedition
Alexander the Great and the replacement of the Achaemenid dynasty by him on the
throne of Iran.
Είναι
απαραίτητο στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε δύο βασικά ζητήματα: πρώτον, ο
όρος "ελληνιστική περίοδος" δεν είναι λανθασμένος μόνο επειδή
περιγράφει ένα δευτερεύον και μάλλον περιθωριακό φαινόμενο που αφορά μόνο τα
λίγα έθνη που μιμήθηκαν τον αρχαιοελληνικό (πελασγικό) τρόπο ζωής μετά το τέλος
του 4ου αι. π.Χ., αλλά και λόγω του γεγονότος ότι, εστιάζοντας στο γεγονός
αυτό, διαστρεβλώνει κανείς την ευρύτερη εικόνα και σίγουρα παραποιεί τις
μείζονες ιστορικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα αμέσως μετά τη στρατιωτική
εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την αντικατάσταση της δυναστείας των
Αχαιμενιδών από αυτόν στο θρόνο του Ιράν.
Actually, it has to be pointed out that
the brave Macedonian mystic and king did not undertake 'many' military
campaigns and expeditions like Assurbanipal, Cyrus the Great, and Darius I the
Great; simply, after defeating the 'Greeks', he only invaded the ailing and
quasi-decomposed Iranian Empire and he tried to rule it as an Iranian king of
kings.
Στην
πραγματικότητα, πρέπει να επισημανθεί ότι ο γενναίος Μακεδόνας μυστικιστής και
βασιλιάς δεν ανέλαβε "πολλές" στρατιωτικές εκστρατείες και αποστολές
όπως ο Ασουρμπανιπάλ, ο Κύρος ο Μέγας και ο Δαρείος Α' ο Μέγας- απλά, αφού
νίκησε τους "Έλληνες", εισέβαλε μόνο στην ασθενική και οιονεί
αποσυντεθειμένη Ιρανική Αυτοκρατορία και προσπάθησε να την κυβερνήσει ως Ιρανός
βασιλιάς των βασιλιάδων.
The concept behind Alexander the Great's
attempt to supplant the Achaemenid dynasty with his own reign in Iran testifies
to a very conscious and truly magnificent effort to Orientalize the Macedonians
and all the adjacent nations, 'Greeks' included.
Το
σκεπτικό πίσω από την προσπάθεια του Μεγάλου Αλεξάνδρου να αντικαταστήσει τη
δυναστεία των Αχαιμενιδών με τη δική του βασιλεία στο Ιράν μαρτυρά μια πολύ
συνειδητή και πραγματικά μεγαλειώδη προσπάθεια να «ανατολίσει» τους Μακεδόνες
και όλα τα γειτονικά έθνη, συμπεριλαμβανομένων των "Ελλήνων".
The real nature of Alexander's endeavor
was apparently not to diffuse the barbarian ethos and the lowly culture of
those, whom he had already crushed and submitted (i.e. the petty political
leaders of Thebes, Corinth, Athens, Sparta and the rest of the South Balkan
ordeal), but to civilize (i.e. Orientalize) the disorderly and uncivil populations
of his empire's western confines.
Η
πραγματική φύση της προσπάθειας του Αλεξάνδρου δεν ήταν προφανώς η διάδοση του
βάρβαρου ήθους και της ταπεινής κουλτούρας εκείνων, τους οποίους είχε ήδη
συντρίψει και υποτάξει (δηλαδή των μικροπολιτικών ηγετών της Θήβας, της
Κορίνθου, της Αθήνας, της Σπάρτης και της υπόλοιπης νοτιοβαλκανικής δοκιμασίας
ή βάσανος), αλλά ο εκπολιτισμός (δηλαδή ο ανατολικοποίηση) των άτακτων και
απολίτιστων πληθυσμών των δυτικών ορίων της αυτοκρατορίας του.
Alexander put an end to the nonsensical
politics of the choleric demagogues and sought to impose imperial rule on those
who had failed to realize that there cannot be civilization without an empire
and a clear-cut Caesaropapist model of power. The historical context of his
time bears therefore witness to the fact that Alexander the Great attempted to
do the exact opposite of what the racist academics of England, France and
America have fallaciously and persistently tried to credit him with.
Ο
Αλέξανδρος έβαλε τέλος στην ανούσια πολιτική των χολερικών δημαγωγών και
προσπάθησε να επιβάλει την αυτοκρατορική κυριαρχία σε όσους δεν είχαν καταλάβει
ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτισμός χωρίς αυτοκρατορία και ένα ξεκάθαρο
καίσαρα-παπικό μοντέλο εξουσίας. Το ιστορικό πλαίσιο της εποχής του μαρτυρεί
λοιπόν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό
που οι ρατσιστές ακαδημαϊκοί της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Αμερικής
προσπάθησαν λανθασμένα και επίμονα να του πιστώσουν.
Roman mural from Pompeii depicts Alexander
& Barsine (Stateira), the eldest daughter of Darius, as Ares &
Aphrodite in an allusion to the Susa weddings, which took place in the old Elamite
and later Achaemenid capital (324 BCE) in order to formally endorse the Orientalization
of Alexander's soldiers who were married to Iranian princesses after the Achaemenid
ritual and fashion. Although the historical sources state details that do not
allow us to doubt about the nature of the event, the Roman artist, ca. 400
years later, clearly distorts the historical scene that he wanted to
commemorate. More than 1500 years,numerous corrupt Western European painters
took the distortion to a higher level.
Ρωμαϊκή
τοιχογραφία από την Πομπηία απεικονίζει τον Αλέξανδρο και τη Βαρσίνη
(Στάτειρα), τη μεγαλύτερη κόρη του Δαρείου, ως Άρη και Αφροδίτη σε μια αναφορά
στους γάμους στα Σούσα, οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν στην παλιά Ελαμίτικη και
μετέπειτα Αχαιμενιδική πρωτεύουσα (324 π.Χ.) προκειμένου να επικυρωθεί επίσημα ο
Οριενταλισμός των στρατιωτών του Αλεξάνδρου, οι οποίοι παντρεύτηκαν με Ιρανές
πριγκίπισσες σύμφωνα με το Αχαιμενιδικό τελετουργικό και τη μόδα. Παρόλο που οι
ιστορικές πηγές αναφέρουν λεπτομέρειες που δεν μας επιτρέπουν να αμφιβάλλουμε
για τη φύση του γεγονότος, ο Ρωμαίος καλλιτέχνης, περίπου 400 χρόνια αργότερα,
σαφώς διαστρεβλώνει την ιστορική σκηνή που ήθελε να μνημονεύσει. Πάνω από 1500
χρόνια, πολυάριθμοι διεφθαρμένοι δυτικοευρωπαίοι ζωγράφοι πήγαν την παραμόρφωση
σε υψηλότερο επίπεδο.
Alexander's exemplary substitution of
Parsa (Persepolis) with Babylon as capital of Iran demonstrates that (i.) he
viewed himself as an Iranian (or Oriental) king of kings (: emperor), (ii.) he
considered Macedonia and Greece as apparently peripheral and not central parts
of the Iranian Empire (thus spearheading an overwhelming, determinant and irreversible
Orientalizing process), (iii.) he adopted the Oriental imperial order,
discipline and world conceptualization, thus fully rejecting the inhuman
paranoia of 'Greek politics' and the abomination of the disreputable Athenian
state, (iv.) he adhered to Oriental spirituality, faith and mysticism,
therefore rejecting the childish nonsense of the so-called Ancient Greek
philosophers (Aristotle included), and (v.) he wanted to shift (and actually he
did shift) the center of the vast Empire out of Fars (Persia), thus evidently
posturing as an Anti-Persian Iranian.
Η
υποδειγματική αντικατάσταση της Πάρσας (Περσέπολης) με τη Βαβυλώνα ως
πρωτεύουσα του Ιράν από τον Αλέξανδρο καταδεικνύει ότι (i.) θεωρούσε τον εαυτό
του ως Ιρανό (ή Ανατολικό) βασιλιά των βασιλιάδων (: αυτοκράτορα), (ii.)
θεωρούσε τη Μακεδονία και την Ελλάδα ως προφανώς περιφερειακά και όχι κεντρικά
τμήματα της Ιρανικής Αυτοκρατορίας (και έτσι πρωτοστατούσε σε μια συντριπτική,
καθοριστική και μη αναστρέψιμη διαδικασία του Οριενταλισμού), (iii.) υιοθέτησε
την ανατολίτικη αυτοκρατορική τάξη, πειθαρχία και παγκόσμια αντίληψη,
απορρίπτοντας έτσι πλήρως την απάνθρωπη παράνοια της "ελληνικής
πολιτικής" και το έκτρωμα του ανυπόληπτου αθηναϊκού κράτους, (iv. )
προσκολλήθηκε στην ανατολική πνευματικότητα, πίστη και μυστικισμό,
απορρίπτοντας επομένως τις παιδαριώδεις ανοησίες των λεγόμενων αρχαίων Ελλήνων
φιλοσόφων (συμπεριλαμβανομένου του Αριστοτέλη), και (v.) θέλησε να μετατοπίσει
(και πράγματι το έκανε) το κέντρο της απέραντης αυτοκρατορίας από το Φαρς
(Περσία), εμφανιζόμενος έτσι προφανώς ως αντι-Περσικός Ιρανός.
Second, by focalizing on this development
(namely the 'Hellenizing' attitude of few Oriental peoples), one distorts the
wider picture and definitely misrepresents the major historical developments
that took place in the period between Alexander the Great's death (323 BCE) and
the Christianization of the Roman Empire (313–380 CE).
Δεύτερον,
εστιάζοντας σε αυτή την εξέλιξη (δηλαδή στην "εξελληνιστική" στάση
λίγων ανατολικών λαών), διαστρεβλώνει κανείς την ευρύτερη εικόνα και σίγουρα
παραποιεί τις μεγάλες ιστορικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα την περίοδο μεταξύ
του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) και του εκχριστιανισμού της
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (313-380 μ.Χ.).
Statue of Buddha: 1st-2nd c. CE, typical
sample of Gandhara Art (in today's NW Pakistan and Eastern Afghanistan). When
the descendants of some soldiers of Alexander the Great accept Buddhism as
their own religion, we have a typical example of Orientalization, since people
of Macedonian and/or 'Greek' origin accept an Oriental religion. But the racist
and paranoid Western European and North American academics describe this phenomenon
as 'Greco-Buddhist art'. There is not a shred of Ancient Greek influence on
Gandharan Art; it is an entirely Iranian-Indian amalgamation of patterns and
styles.
Άγαλμα
του Βούδα: 1ος-2ος αι. μ.Χ., τυπικό δείγμα της τέχνης της Γκαντάρα (στο
σημερινό ΒΔ Πακιστάν και στο ανατολικό Αφγανιστάν). Όταν οι απόγονοι κάποιων
στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποδέχονται τον Βουδισμό ως δική τους
θρησκεία, έχουμε ένα τυπικό παράδειγμα οριενταλισμού, αφού άνθρωποι μακεδονικής
ή/και "ελληνικής" καταγωγής αποδέχονται μια ανατολίτικη θρησκεία.
Αλλά οι ρατσιστές και παρανοϊκοί δυτικοευρωπαίοι και βορειοαμερικανοί
ακαδημαϊκοί περιγράφουν αυτό το φαινόμενο ως "ελληνο-βουδιστική
τέχνη". Δεν υπάρχει ίχνος αρχαίας ελληνικής επιρροής στην τέχνη της
Γκανταράν- πρόκειται για ένα εξ ολοκλήρου ιρανο-ινδικό αμάλγαμα μοτίβων και
τεχνοτροπιών.
Alexander medallion from Imperial Rome; if
the Romans failed to found a genuine Oriental empire, this is partly due to the
fact that they were unable to understand the spiritual means and motives of the
Macedonian-Iranian king.
Μετάλλιο
του Αλεξάνδρου από την αυτοκρατορική Ρώμη - αν οι Ρωμαίοι απέτυχαν να ιδρύσουν
μια γνήσια ανατολική αυτοκρατορία, αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι δεν
μπόρεσαν να κατανοήσουν τα πνευματικά μέσα και τα κίνητρα του Μακεδόνα-Ιρανού
βασιλιά.
Left: Alexander (Iskander) depicted on the
miniature of a 15th c. Iranian manuscript from Herat; right: Alexander sharing
his throne with Queen Nushabah, from a 16th c. manuscript of Nizami Ganjavi's
Sharaf-Nama. In the pre-Christian, Christian and Islamic traditions, which are
preserved thanks to the so-called Alexander Romance and many Iranian and Turanian
epics, a far more original, legendary and mythical, figure of Alexander the
Great stands at the epicenter of the narrative.
Αριστερά:
Ο Αλέξανδρος (Ισκάντερ) απεικονίζεται στη μικρογραφία ενός ιρανικού χειρόγραφου
του 15ου αιώνα από το Χεράτ: Ο Αλέξανδρος μοιράζεται το θρόνο του με τη
βασίλισσα Nushabah, από ένα χειρόγραφο του 16ου αι. του Sharaf-Nama του Nizami
Ganjavi. Στις προχριστιανικές, χριστιανικές και ισλαμικές παραδόσεις, οι οποίες
διασώζονται χάρη στο λεγόμενο Αλεξανδρινό Ρομάντσο και σε πολλά ιρανικά και
τουρανικά έπη, μια πολύ πιο πρωτότυπη, θρυλική και μυθική, μορφή του Μεγάλου
Αλεξάνδρου βρίσκεται στο επίκεντρο της αφήγησης.
From the Armenian version of the Alexander
Romance: details depicted in the miniature: exiled in Macedonia, the Egyptian
Pharaoh Nectanebo by magic predicts the fall of Egypt to the Iranians. The
Alexander Romance is a typically Oriental kind of mythical-eschatological literature
that simply could not be produced by any Greek-speaking author in the Late Antiquity.
The earliest editions date back to the 4th c., but it is certain that the
original narratives must go back to the 3rd c. BCE. Although modern scholars
believe that the original edition must have been a now lost Greek text of which
we have the Latin, Syriac, Armenian and Georgian translations during the period
4th-6th c. CE, it is more probable that the original edition was in Aramaic or
Pahlavi. In any case, newer editions were quite often extensions, revisions and
modifications. The highly divergent text is now available in dozens of editions
and copies, notably in Syriac, Armenian, Latin, Medieval Greek, Middle Persian,
Hebrew, Georgian, Coptic, Ge'ez, Farsi, Arabic, Slavonic and several European
languages.
Από
την αρμενική εκδοχή του Αλεξανδρινού μυθιστορήματος: λεπτομέρειες που
απεικονίζονται στη μικρογραφία: εξόριστος στη Μακεδονία, ο Αιγύπτιος Φαραώ
Νεκτάνεμπο με μαγικό τρόπο προβλέπει την πτώση της Αιγύπτου στους Ιρανούς. Το
Αλεξανδρινό ρομάντζο είναι ένα τυπικά ανατολίτικο είδος μυθικής-εσχατολογικής
λογοτεχνίας που απλώς δεν θα μπορούσε να παραχθεί από κανέναν ελληνόφωνο
συγγραφέα στην Ύστερη Αρχαιότητα. Οι πρώτες εκδόσεις χρονολογούνται στον 4ο αι.
π.Χ., αλλά είναι βέβαιο ότι οι αρχικές αφηγήσεις πρέπει να ανάγονται στον 3ο
αι. π.Χ. Αν και οι σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι η αρχική έκδοση πρέπει να
ήταν ένα χαμένο πλέον ελληνικό κείμενο του οποίου έχουμε τις λατινικές,
συριακές, αρμενικές και γεωργιανές μεταφράσεις κατά την περίοδο 4ος-6ος αι.
μ.Χ., είναι πιο πιθανό η αρχική έκδοση να ήταν στα αραμαϊκά ή στα παχλαβικά. Σε
κάθε περίπτωση, οι νεότερες εκδόσεις ήταν αρκετά συχνά επεκτάσεις, αναθεωρήσεις
και τροποποιήσεις. Το εξαιρετικά αποκλίνον κείμενο είναι σήμερα διαθέσιμο σε
δεκάδες εκδόσεις και αντίγραφα, ιδίως στη συριακή, αρμενική, λατινική,
μεσαιωνική ελληνική, μεσοπερσική, εβραϊκή, γεωργιανή, κοπτική, ge'ez, φαρσί,
αραβική, σλαβική και σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες.
This narrative reflects the historical
truth more accurately, but it is not easy to correctly interpret the ciphered
meaning of the text. But this matter, in its entirety, only highlights the cultural
Orientalization of the Macedonians and the Greeks; it also gives a blow to the
racist academic dogma about the so-called 'Hellenistic period'. There is
nothing 'Greek' (or 'Hellenic' or 'Classical') in the Alexander Romance: it is
purely Oriental. About: https://oxfordre.com/classics/display/10.1093/acrefore/9780199381135.001.0001/acrefore-9780199381135-e-245;jsessionid=882E2ED330872834BEE79E9F6B01A398?rskey=AfLpXv&result=3
Αυτή
η αφήγηση αντικατοπτρίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια την ιστορική αλήθεια, αλλά δεν
είναι εύκολο να ερμηνεύσουμε σωστά το κρυπτογραφημένο νόημα του κειμένου. Όμως
το θέμα αυτό, στο σύνολό του, αναδεικνύει μόνο τον πολιτισμικό Οριενταλισμό των
Μακεδόνων και των Ελλήνων- δίνει επίσης ένα πλήγμα στο ρατσιστικό ακαδημαϊκό
δόγμα για τη λεγόμενη "ελληνιστική περίοδο ". Δεν υπάρχει τίποτα
"ελληνικό" (ή "κλασσικό") στο Αλεξανδρινό ρομάντζο: είναι
καθαρά ανατολίτικο. Σχετικά με το θέμα: https://oxfordre.com/classics/display/10.1093/acrefore/9780199381135.001.0001/acrefore-9780199381135-e-245;jsessionid=882E2ED330872834BEE79E9F6B01A398?rskey=AfLpXv&result=3
The rise of the Christian dogma as
official (and later as the only official) religion of the Roman Empire
constitutes only one late dimension of the phenomenal diffusion of Oriental
cults, mysticisms, concepts of imperial rule and universalism, spiritual sciences,
religions, faiths, imperial systems and practices of administration, cultures, and
behavioral systems across Balkans ('Greece' included), Rome and Europe. This extraordinary
development, which irrevocably shaped World History, took place during this
period, thus making of the entire European continent a mere annex of the Oriental
civilizations.
Η
άνοδος του χριστιανικού δόγματος ως επίσημης (και αργότερα ως της μόνης
επίσημης) θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αποτελεί μια μόνο όψιμη διάσταση
της πρωτοφανούς διάχυσης των ανατολικών λατρειών, μυστικισμών, αντιλήψεων περί
αυτοκρατορικής κυριαρχίας και οικουμενικότητας, πνευματικών επιστημών,
θρησκειών, δοξασιών, αυτοκρατορικών συστημάτων και πρακτικών διοίκησης,
πολιτισμών και συστημάτων συμπεριφοράς στα Βαλκάνια (συμπεριλαμβανομένης της
"Ελλάδας"), τη Ρώμη και την Ευρώπη. Αυτή η εξαιρετική εξέλιξη, η
οποία διαμόρφωσε αμετάκλητα την Παγκόσμια Ιστορία, έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια
αυτής της περιόδου, καθιστώντας έτσι ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο ένα απλό
παράρτημα των ανατολικών πολιτισμών.
Cleopatra VII and Caesarion depicted on
the walls of the Temple of Hathor at Denderah as entirely Egyptian pharaohs
Η
Κλεοπάτρα Ζ΄ και ο Καισαρίον απεικονίζονται στους τοίχους του ναού της Χάθορ
στη Ντεντέρα ως εξ ολοκλήρου αιγυπτιακοί φαραώ.
As a matter of fact, the Hellenizing attitude
of few Oriental peoples was entirely overshadowed by the Orientalizing attitude
of all the Western peoples (: 'Greeks', Romans, and all the other tribes and
ethnic groups on European soil), because they all imitated -extensively,
comprehensively and irrevocably- the Ancient Oriental lifestyle (: the true,
historical Orientalism) and adopted Oriental concepts, principles, cults,
faiths, trends and attitudes during that period (323 BCE - 380 CE).
Στην
πραγματικότητα, η εξελληνιστική στάση λίγων ανατολικών λαών επισκιάστηκε πλήρως
από την ανατολίζουσα στάση όλων των δυτικών λαών (: "Έλληνες",
Ρωμαίοι και όλες οι άλλες φυλές και εθνότητες στο ευρωπαϊκό έδαφος), επειδή
όλοι μιμήθηκαν -εκτενώς, ολοκληρωμένα και αμετάκλητα- τον αρχαίο ανατολίτικο
τρόπο ζωής (: τον αληθινό, ιστορικό οριενταλισμό) και υιοθέτησαν ανατολίτικες
έννοιες, αρχές, λατρείες, θρησκείες, τάσεις και συμπεριφορές κατά την περίοδο
αυτή (323 π.Χ. - 380 μ.Χ.).
Minor facts, such as the diffusion of
Ionian language among Lydians and the spread of 'Ancient Greek art' among the
Carians, were deliberately focused on and strongly underscored by the racist
Western academics in order to cause confusion among the average public, distort
the educational system of the Western countries, and conceal the historical
reality. As an academic endeavor, it was futile and puerile at the same time;
actually, the so-called Ancient Greek art was not authentic, as it consisted in
an interminable series of adaptations of Hittite, Assyrian and Egyptian patterns,
styles, models, and concepts.
Μικρά
γεγονότα, όπως η διάδοση της ιωνικής γλώσσας στους Λυδούς και η εξάπλωση της
"αρχαίας ελληνικής τέχνης" στους Κάρες, εστιάστηκαν σκόπιμα και
υπογραμμίστηκαν έντονα από τους ρατσιστές δυτικούς ακαδημαϊκούς, προκειμένου να
προκαλέσουν σύγχυση στο μέσο κοινό, να διαστρεβλώσουν το εκπαιδευτικό σύστημα
των δυτικών χωρών και να αποκρύψουν την ιστορική πραγματικότητα. Ως ακαδημαϊκή
προσπάθεια, ήταν μάταιη και παιδαριώδης ταυτόχρονα- στην πραγματικότητα, η
λεγόμενη αρχαία ελληνική τέχνη δεν ήταν αυθεντική, καθώς αποτελούνταν από μια
ατέλειωτη σειρά προσαρμογών χετταϊκών, ασσυριακών και αιγυπτιακών προτύπων,
τεχνοτροπιών, μοντέλων και εννοιών.
Indicatively: https://arkeonews.net/from-hittite-bit-hilanis-to-ancient-greek-temple-pillars/
https://blogs brown
edu/arch-0760-s01-2019-spring/2019/04/14/the-bit-hilani/
Left: Bit hilani (house of pillars)
Mesopotamian typology of sacred architecture (entrance to Kapara palace in Tell
Halaf) in the Aleppo National Museum; right: Athens Erechtheion
Αριστερά:
Bit hilani (σπίτι των στύλων) Μεσοποταμιανή τυπολογία ιερής αρχιτεκτονικής
(είσοδος στο παλάτι Kapara στο Tell Halaf) στο Εθνικό Μουσείο του Χαλεπίου.
Δεξιά: Αθήνα Ερέχθειο
We can therefore conclusively state that
the principal trait of Late Antiquity (i.e. the period stretched from the
conquest of Babylonia by Cyrus the Great to the death of Prophet Muhammad (539
BCE-632 CE) is the fact that all the Ancient 'Greeks', the Romans and the Europeans
adopted a great number of Oriental religions, theological doctrines, spiritual
exercises, world views, esoteric mysteries, cosmogonies, cosmologies,
eschatologies, cults, behavioral systems, and lifestyles.
Μπορούμε
επομένως να δηλώσουμε με βεβαιότητα ότι το κύριο χαρακτηριστικό της Ύστερης
Αρχαιότητας (δηλ. η περίοδος που εκτείνεται από την κατάκτηση της Βαβυλωνίας
από τον Κύρο τον Μέγα έως τον θάνατο του Προφήτη Μωάμεθ (539 π.Χ.-632 μ.Χ.)
είναι το γεγονός ότι όλοι οι Αρχαίοι "Έλληνες", οι Ρωμαίοι και οι
Ευρωπαίοι υιοθέτησαν μεγάλο αριθμό ανατολικών θρησκειών, θεολογικών δογμάτων,
πνευματικών ασκήσεων, κοσμοθεωριών, εσωτερικών μυστηρίων, κοσμογονιών,
κοσμολογιών, εσχατολογιών, λατρειών, συστημάτων συμπεριφοράς και τρόπου ζωής.
Ancient Greeks adored Mithras, Horus,
Isis, Cybele, Atargatis ('the Syrian goddess') and other Oriental deities, but
in striking contrast, Ancient Iranians disregarded the sacrilegious Pelasgian
('Ancient Greek') narratives about Dionysus/Bacchus, Athena, and Pan. Ancient
Greeks stopped having any interest for the lawless, immoral and absurd theories
of the paranoid 'philosopher' Epicurus and for the shallow, pointless and
confusing treatises of the spiritually underdeveloped but opinionated author Aristotle,
and they started being concerned with the Chaldean Oracles, seeking magical
recipes by Ostanes, and flocking to the mysteries of Ptah.
Οι
Αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν τον Μίθρα, τον Ώρο, την Ίσιδα, την Κυβέλη, την
Αταργκάτη ("τη συριακή θεά") και άλλες ανατολίτικες θεότητες, αλλά σε
εντυπωσιακή αντίθεση, οι Αρχαίοι Ιρανοί αγνόησαν τις ιερόσυλες πελασγικές
("αρχαιοελληνικές") αφηγήσεις για τον Διόνυσο/ Βάκχο, την Αθηνά και
τον Πάνα. Οι Αρχαίοι Έλληνες έπαψαν να ενδιαφέρονται για τις άνομες, ανήθικες
και παράλογες θεωρίες του παρανοϊκού "φιλοσόφου" Επίκουρου και για
τις ρηχές, άσκοπες και συγκεχυμένες πραγματείες του πνευματικά υπανάπτυκτου
αλλά ισχυρογνώμονα συγγραφέα Αριστοτέλη, και άρχισαν να ασχολούνται με τους
Χαλδαϊκούς χρησμούς, να αναζητούν μαγικές συνταγές του Οστάνη και να συρρέουν
στα μυστήρια του Πταχ.
Nemrut Dagh, the peak sanctuary and
mausoleum of Mithridates I of Commagene (near Adiyaman, in SE Turkey);
Commagene was an Orientalistic, not 'Hellenistic', kingdom.
Nemrut
Dagh, το ιερό κορυφής και το μαυσωλείο του Μιθριδάτη Α΄ της Κομμαγηνής (κοντά
στο Adiyaman, στη ΝΑ Τουρκία)- η Κομμαγηνή ήταν ένα ανατολίτικο, όχι
"ελληνιστικό", βασίλειο.
Relief from the Mithraeum of Neuenheimer
(near Heidelberg): representation of the tauroctony, which was the main
Mithraic myth, and of several other mythical narratives in the panels around
the main theme.
Ανάγλυφο
από το Μιθραίο του Neuenheimer (κοντά στη Χαϊδελβέργη): αναπαράσταση της
ταυροκτονίας, που ήταν ο κύριος μιθραϊκός μύθος, και πολλών άλλων μυθικών
αφηγήσεων στα πλαίσια γύρω από το κύριο θέμα.
Bronze plate with representation of
Mithraic tauroctony from Brigetio, Hungary (CIMRM 1727)
Χάλκινη
πλάκα με παράσταση μιθραϊκής ταυροτομίας από το Μπριγκέτιο της Ουγγαρίας (CIMRM
1727)
Mithraic tauroctony represented on a white
marble found south of Monastero, Aquileia in 1888, now in Vienna
Μιθραϊκή
ταυροκτονία που αναπαρίσταται σε λευκό μάρμαρο που βρέθηκε νότια του Μοναστέρο
, στην Ακουιλεία το 1888, τώρα στη Βιέννη
White marble relief with representation of
the Mithraic theme of tauroctony from Walbrook, London; 180-220 CE
Λευκό
μαρμάρινο ανάγλυφο με παράσταση του μιθραϊκού θέματος της ταυροκτονίας από το
Walbrook, Λονδίνο, 180-220 μ.Χ.
Left: Zurvan represented as a lion-headed
being from Ostia; right: Sol (Sun), Mithras, Luna (Moon), assisted by Cautes
and Cautopates represented in the lower part of a two-sided relief from Fiano
Romano (2nd-3rd c. CE)
Αριστερά:
ο Ζουρβάν παριστάνεται ως λιονταροκέφαλο ον από την Όστια- δεξιά: Στο κάτω
μέρος ενός αμφίπλευρου ανάγλυφου από το Fiano Romano (2ος-3ος αι. μ.Χ.)
παριστάνονται ο Sol (Ήλιος) , ο Μίθρας, η Luna (Σελήνη), συνεπικουρούμενοι από
τον Cautes και τον Cautopates.
Ancient Romans adored Osiris, Thot (as
Hermes Trismegistus), Zervan (as Saturn), and other Oriental concepts of
divinity, but in striking contrast, Ancient Egyptians did not bother at all
about the insignificant myths of Juno, Venus, Mercury and Vesta. Ancient Romans
stopped expressing interest for the childish sermons of their orators and for
the republican nonsense of their recent past; quite contrarily and with utmost
nostalgia, they were inclined to evoke their remote Antiquity in Anatolia (Aeneid).
Οι
αρχαίοι Ρωμαίοι λάτρευαν τον Όσιρι, τον Θωτ (ως Ερμή Τρισμέγιστο), τον Ζερβάν
(ως Κρόνο) και άλλες ανατολίτικες έννοιες της θεότητας, αλλά σε εντυπωσιακή
αντίθεση, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τους ασήμαντους
μύθους της Ιούνο, της Αφροδίτης, του Ερμή και της Βέστης. Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι
έπαψαν να εκδηλώνουν ενδιαφέρον για τα παιδαριώδη κηρύγματα των ρητόρων τους
και για τις δημοκρατικές ανοησίες του πρόσφατου παρελθόντος τους- εντελώς
αντίθετα και με μέγιστη νοσταλγία, είχαν την τάση να θυμούνται τη μακρινή τους
Αρχαιότητα στην Ανατολία (Αινειάδα).
All the other European nations of the
Roman Empire acted similarly, and to this fact testify the many hundreds of
Mithraea (temples of Mithra), Iseia (temples of Isis), and temples of other Oriental divinities that
have been unearthed across Europe, within the Roman Empire and beyond its
borders, from the Iberian Peninsula to Hungary and from England to Ukraine.
Όλα
τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενήργησαν παρόμοια, και το
γεγονός αυτό μαρτυρούν οι πολλές εκατοντάδες Μιθραίων (ναοί του Μίθρα), Ισεών
(ναοί της Ίσιδας) και ναών άλλων ανατολικών θεοτήτων που έχουν ανασκαφεί σε όλη
την Ευρώπη, εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και εκτός των συνόρων της, από την
Ιβηρική Χερσόνησο έως την Ουγγαρία και από την Αγγλία έως την Ουκρανία.
Representation of Isis on a wall painting
from Pompeii
Αναπαράσταση
της Ίσιδας σε τοιχογραφία από την Πομπηία
Nile god from the Isis and Serapis Temple
on the Campus Martius, Rome
Ο
θεός Νείλος από το ναό της Ίσιδας και του Σεράπη στο Campus Martius, Ρώμη
Pompeii: wall painting with sacred
utensils necessary in the Isiac cults
Πομπηία:
τοιχογραφία με ιερά σκεύη που ήταν απαραίτητα στις λατρείες της Ίσιδος
Sistrum unearthed in Pompeii, currently in
the Museum of Napoli (Naples); it was indispensable for the Isiac cults.
Sistrum
που ανακαλύφθηκε στην Πομπηία και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Νάπολης
(Ιταλία) - ήταν απαραίτητο για τις λατρείες της Ίσιδος
Pompeii fresco with a priest dressed as
Anubis and two priestesses of Isis
Τοιχογραφία
της Πομπηίας με έναν ιερέα ντυμένο ως Άνουβις και δύο ιέρειες της Ίσιδας
Roman cup for Isis cult from Pompeii
Ρωμαϊκό
κύπελλο για τη λατρεία της Ίσιδας από την Πομπηία
Serapeum on the Forma Urbis Romae
The Iseum (temple of Isis) at Pompeii
Το
Iseum (ναός της Ίσιδας) στην Πομπηία
Roman buildings depicted on the Haterii
tomb in Rome; the arch ‘to Isis’ is the first from the left.
Ρωμαϊκά
κτίρια που απεικονίζονται στον τάφο των Haterii στη Ρώμη- η αψίδα "στην
Ίσιδα" είναι η πρώτη από αριστερά.
The extreme disgust for the disgraceful
political system of Ancient Athens and the total disrespect for the worthless
talks of the Ancient Greek and Roman philosophers fully characterize this
period of Oriental impact on Ancient Greeks, Romans and Europeans. Such was the
impact that these underdeveloped nations disappeared, because the followers of
Mithra in Rome, Macedonia, Athens and Ephesus had more in common among
themselves than one of them with one of his 'compatriots' who happened to be an
adept of Isis or a devotee of Atargatis, the 'Syrian goddess'.
Η
ακραία απέχθεια για το επαίσχυντο πολιτικό σύστημα της Αρχαίας Αθήνας και η
πλήρης ασέβεια για τις άχρηστες συζητήσεις των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων
φιλοσόφων χαρακτηρίζουν πλήρως αυτή την περίοδο της ανατολικής επίδρασης στους
αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Ευρωπαίους. Ήταν τέτοια η επίδραση που
αυτά τα υπανάπτυκτα έθνη εξαφανίστηκαν, επειδή οι οπαδοί του Μίθρα στη Ρώμη, τη
Μακεδονία, την Αθήνα και την Έφεσο είχαν περισσότερα κοινά μεταξύ τους από ό,τι
ένας από αυτούς με έναν από τους "συμπατριώτες " του που έτυχε να
είναι προσκυνητής της Ίσιδας ή θιασώτης της Αταργκάτης, της "συριακής
θεάς".
Reverse of a coin of the Seleucid king
Demetrius III (96-87 BCE) with fish-bodied Atargatis
Οπίσθια
όψη νομίσματος του βασιλιά των Σελευκιδών Δημητρίου Γ' (96-87 π.Χ.) με την
Αταργάτιδα με σώμα ψαριού.
This situation became then decisively
important: affiliation with a mystical order eclipsed ethnic membership and
clannish affiliation, at a time no patriotism could subsist anymore but no
imperial doctrine and theory had yet been incepted. It is true that the
formation of the Roman Empire was very different from the inception of the Oriental
empires.
Αυτή
η κατάσταση απέκτησε τότε αποφασιστική σημασία: η ένταξη σε μια μυστικιστική
τάξη επισκίασε την εθνοτική και φυλετική ένταξη, σε μια εποχή που ο
πατριωτισμός δεν μπορούσε πλέον να συντηρηθεί, αλλά δεν είχε ακόμη θεσπιστεί
κανένα αυτοκρατορικό δόγμα και θεωρία. Είναι αλήθεια ότι ο σχηματισμός της
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν πολύ διαφορετικός από το ξεκίνημα των ανατολικών
αυτοκρατοριών.
People realized then that politics,
theater and philosophy were good for nothing, as they disoriented every human
being and member of a society, and distracted all humans from the basics of
human life, as these had been spelled out by all major Oriental civilizations.
In terms of Eschatology and Soteriology, Ancient Greek philosophy and politics
were worthless notions and apathetic practices. As such, they were duly and
irreversibly rejected once for all.
Οι
άνθρωποι συνειδητοποίησαν τότε ότι η πολιτική, το θέατρο και η φιλοσοφία δεν
ωφελούσαν σε τίποτε, καθώς αποπροσανατολίζουν κάθε άνθρωπο και μέλος μιας
κοινωνίας και αποσπούν όλους τους ανθρώπους από τα βασικά στοιχεία της
ανθρώπινης ζωής, όπως αυτά είχαν διευκρινιστεί από όλους τους μεγάλους
ανατολικούς πολιτισμούς. Από την άποψη της Εσχατολογίας και της Σωτηριολογίας,
η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και πολιτική ήταν άχρηστες έννοιες και απαθείς πρακτικές.
Ως τέτοιες, απορρίφθηκαν δεόντως και αμετάκλητα μια για πάντα.
The terms 'Neo-Platonism' and
'Neo-Pythagoreanism' are entirely fake; in fact, they function as a smokescreen
for the Oriental spiritual schools, faiths, mysticisms, theologies and religious
doctrines that the various so-called 'Neo-Platonic' and 'Neo-Pythagorean'
philosophers stood for and attempted to widely popularize among their various
students. The correct terms in replacement of these appellations are 'Egyptian
Heliopolitan' and 'Egyptian Memphitic' respectively; this is so because both
thinkers (Plato and Pythagoras) were formed after several years of studies in Egypt
and they produced their theoretical systems as subsequent reflections of these two
Ancient Egyptian systems of spirituality, world conceptualization, faith and theology.
Οι
όροι "νέο-πλατωνισμός" και "νέο-πυθαγορισμός" είναι εντελώς
ψεύτικοι- στην πραγματικότητα, λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού για τις
ανατολίτικες πνευματικές σχολές, τις θρησκείες, τους μυστικισμούς, τις
θεολογίες και τα θρησκευτικά δόγματα που οι διάφοροι αποκαλούμενοι
"νέο-πλατωνικοί" και "νέο-πυθαγορείοι" φιλόσοφοι
αντιπροσώπευαν και προσπάθησαν να διαδώσουν ευρέως στους διάφορους μαθητές
τους. Οι σωστοί όροι σε αντικατάσταση αυτών των χαρακτηρισμών είναι
'Αιγυπτιακός Ηλιοπολίτης' και 'Αιγυπτιακός Μεμφιτικός' αντίστοιχα- αυτό
συμβαίνει επειδή και οι δύο στοχαστές (Πλάτων και Πυθαγόρας) διαμορφώθηκαν μετά
από πολυετείς σπουδές στην Αίγυπτο και παρήγαγαν τα θεωρητικά τους συστήματα ως
μεταγενέστερες αντανακλάσεις αυτών των δύο αρχαίων αιγυπτιακών συστημάτων
πνευματικότητας, σύλληψης του κόσμου, πίστης και θεολογίας.
However, one must never confuse between
the low level of a Neo-Platonic pupil in Athens, who was limited in theorizing,
and the spiritual potency of an initiate in the mysteries of Isis at the Philae
Island temple.
Ωστόσο,
δεν πρέπει ποτέ να συγχέουμε το χαμηλό επίπεδο ενός νέο-πλατωνικού μαθητή στην
Αθήνα, ο οποίος ήταν περιορισμένος στη θεωρητικολογία, με την πνευματική δύναμη
ενός μυημένου στα μυστήρια της Ίσιδας στο ναό της νήσου Φίλων.
Quite notably, if the racist academics of
Western Europe and North America wanted to conceal this paramount reality, this
was basically due to the crucial fact that the spiritually inexperienced
Neo-Platonic pupil was indeed an Athenian (i.e. a White Guy) whereas the Isis
initiate was a Blemmyan or a Nubian Black African. That's why
Hellenism is abhorrent racism.
Πολύ
συγκεκριμένα, αν οι ρατσιστές ακαδημαϊκοί της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας
Αμερικής θέλησαν να αποκρύψουν αυτή την πρωταρχική πραγματικότητα, αυτό
οφειλόταν βασικά στο κρίσιμο γεγονός ότι ο πνευματικά άπειρος μαθητής του
Νέο-πλατωνικού ήταν πράγματι Αθηναίος (δηλαδή λευκός), ενώ ο μυημένος της
Ίσιδας ήταν Βλεμυός ή Νουβιανός μαύρος αφρικανός. Αυτός είναι ο λόγος για τον
οποίο ο Ελληνισμός είναι απεχθής ρατσισμός.
How could one therefore describe correctly
this period, efficiently replacing the fallacious term 'Hellenistic period'?
Πώς
λοιπόν θα μπορούσε κανείς να περιγράψει σωστά αυτή την περίοδο, αντικαθιστώντας
αποτελεσματικά τον εσφαλμένο όρο "ελληνιστική περίοδος";
The response is very simple: it was an
'Orientalistic period'.
Η
απάντηση είναι πολύ απλή: ήταν μια "οριενταλιστική περίοδος".
Ancient ‘Greek’ graffiti on the First
Pylon of the Temple of Isis at the Island of Philae
Αρχαίο
"ελληνικό" γκράφιτι στον πρώτο πυλώνα του ναού της Ίσιδας στο νησί
των Φιλών
The temple of Isis at the Island of
Philae; it was the last throughout the Roman Empire to still offer cults to
pre-Christian religions.
Ο
ναός της Ίσιδας στο νησί των Φιλών- ήταν ο τελευταίος σε όλη τη Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία που εξακολουθούσε να προσφέρει λατρείες σε προ-χριστιανικές
θρησκείες.
Justinian I issued a special edict to
close down the Temple of Isis; part of the temple was immediately transformed
into a Coptic church.
Ο
Ιουστινιανός Α' εξέδωσε ειδικό διάταγμα για το κλείσιμο του ναού της Ίσιδας-
μέρος του ναού μετατράπηκε αμέσως σε κοπτική εκκλησία.
Alexander the Great as Iranian King of Kings,
the fallacy of Hellenism, and the nonexistent Hellenistic Period
Pre-publication of chapter XI of my
forthcoming book “Turkey is Iran and Iran is Turkey – 2500 Years of indivisible
Turanian – Iranian Civilization distorted and estranged by Anglo-French
Orientalists”; chapters XI, XII, and XIII constitute the Part Four (Fallacies
about the so-called Hellenistic Period, Alexander the Great, and the Seleucid
& the Parthian Arsacid Times) of the book, which is made of 12 parts and 33
chapters. Chapter XII 'Parthian Turan: an Anti-Persian dynasty' has already
been uploaded as partly pre-publication of the book; it is currently available
online here: https://www.academia.edu/52541355/Parthian_Turan_an_Anti_Persian_dynasty
The book is written for the general
readership with the intention to briefly highlight numerous distortions made by
the racist, colonial academics of Western Europe and North America only with
the help of absurd conceptualization and preposterous contextualization.
Ο Μέγας Αλέξανδρος ως Ιρανός Βασιλιάς
των Βασιλέων, η πλάνη του Ελληνισμού και η ανύπαρκτη Ελληνιστική Περίοδος
Προδημοσίευση
του κεφαλαίου ΧΙ του επικείμενου βιβλίου μου "Η Τουρκία είναι Ιράν και το
Ιράν είναι Τουρκία - 2500 χρόνια αδιαίρετου Τουρανικού - Ιρανικού Πολιτισμού
διαστρεβλωμένου και αλλοτριωμένου από τους Αγγλογάλλους Ανατολιστές"- τα
κεφάλαια ΧΙ, ΧΙΙ και ΧΙΙΙ αποτελούν το τέταρτο μέρος (Πλάνες για τη λεγόμενη
Ελληνιστική Περίοδο, τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Σελευκιδικούς & Παρθικούς
Αρσακιδικούς Χρόνους) του βιβλίου, το οποίο αποτελείται από 12 μέρη και 33
κεφάλαια. Το κεφάλαιο XII "Παρθικό Τουράν: μια αντι-Περσική
δυναστεία" έχει ήδη αναρτηθεί ως εν μέρει προδημοσίευση του βιβλίου- είναι
επί του παρόντος διαθέσιμο στο διαδίκτυο εδώ: https://www.academia.edu/52541355/Parthian_Turan_an_Anti_Persian_dynasty
Το
βιβλίο είναι γραμμένο για το ευρύ αναγνωστικό κοινό με την πρόθεση να αναδείξει
εν συντομία τις πολυάριθμες διαστρεβλώσεις που γίνονται από τους ρατσιστές,
αποικιοκρατικούς ακαδημαϊκούς της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής μόνο
με τη βοήθεια παράλογων εννοιολογήσεων και εξωφρενικής πλαισίωσης.
----------------------------
When so evidently the so-called Ancient
Greeks disregarded politics, philosophers, theaters and agoras, finding solace,
wisdom, science and spirituality at the Island of Philae Temple of Isis, no one
can further use the fallacious term ‘Hellenism’. Even if theoretically the
Ancient Greeks existed as an ethnic group (which is wrong), they ended up as
pilgrims in Ancient Egyptian, Babylonian and Iranian temples, because the Ancient
Greek religion was a quackery and the Ancient Greek mythology was a blasphemy.
No 143 Ancient Greek graffiti to from the First Pylon of the Temple of Isis at
the Island of Philae; from: https://epigraphy.packhum.org/text/219643
Όταν
τόσο εμφανώς οι λεγόμενοι Αρχαίοι Έλληνες αδιαφορούσαν για την πολιτική, τους
φιλοσόφους, τα θέατρα και τις αγορεύσεις, βρίσκοντας παρηγοριά, σοφία, επιστήμη
και πνευματικότητα στο νησί των Φιλών, στο ναό της Ίσιδας, κανείς δεν μπορεί να
χρησιμοποιεί περαιτέρω τον ψευδεπίγραφο όρο "Ελληνισμός". Ακόμα και
αν θεωρητικά οι Αρχαίοι Έλληνες υπήρχαν ως εθνική ομάδα (κάτι που είναι λάθος),
κατέληξαν ως προσκυνητές σε αρχαίους αιγυπτιακούς, βαβυλωνιακούς και ιρανικούς ναούς,
γιατί η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν κομπογιαννίτικη και η αρχαία ελληνική
μυθολογία βλασφημία. No 143 Αρχαίο ελληνικό γκράφιτι από τον πρώτο πυλώνα του
ναού της Ίσιδας στο νησί των Φιλών- από: https://epigraphy.packhum.org/text/219643
Seleucid (312-63 BCE), Ptolemaic (305-30
BCE) and Attalid (282-133 BCE) times have also been distorted enormously by the
colonial Latinists, Hellenists, and Orientalists, over the past two centuries;
they deliberately undertook a systematic Hellenization of the material record,
being Eurocentric in their approach, discriminatory in their efforts of
representation and interpretation of the historical past, and oblivious of every
text and monument that would eventually refute their preconceived falsehood.
Οι
εποχές των Σελευκιδών (312-63 π.Χ.), των Πτολεμαίων (305-30 π.Χ.) και των
Ατταλιδών (282-133 π.Χ.) έχουν επίσης διαστρεβλωθεί σε τεράστιο βαθμό από τους
αποικιοκράτες λατινιστές, ελληνιστές και οριενταλιστές, κατά τους δύο
τελευταίους αιώνες- προχώρησαν σκόπιμα σε συστηματικό εξελληνισμό του υλικού
αρχείου, με ευρωκεντρική προσέγγιση, διακρίσεις στην προσπάθεια αναπαράστασης
και ερμηνείας του ιστορικού παρελθόντος και αγνοώντας κάθε κείμενο και μνημείο
που θα διέψευδε τελικά το προκατασκευασμένο τους ψεύδος.
In this case, the fabrication and
propagation of the term 'Hellenistic period' for this part of Late Antiquity
represents only a minor dimension of the colonial academics' falsifications and
a small part of the fallacious Western historiography about the topic. In fact,
there was never any 'Hellenistic period' anytime anywhere.
Στην
προκειμένη περίπτωση, η κατασκευή και η διάδοση του όρου "ελληνιστική
περίοδος" για αυτό το τμήμα της Ύστερης Αρχαιότητας αποτελεί μόνο μια
μικρή διάσταση των παραποιήσεων των αποικιοκρατών ακαδημαϊκών και ένα μικρό
μέρος της εσφαλμένης δυτικής ιστοριογραφίας για το θέμα. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά "ελληνιστική περίοδος".
The term 'Hellenism' was used indeed in
Ancient 'Greek' texts about several nations that became familiar with the
disorderly Ancient Pelasgian-Philistine-Peleset (which is wrongly called
'Greek'/'Hellenic' by colonial academics and intellectuals) lifestyle and
culture during the early periods of Late Antiquity. However, this situation was
sacrilegious if evaluated on the basis of Achaean and Danaan measures and moral
standards that Homer had tried to reinstate, but failed. In fact, 'Hellenism'
was an explicit form of Anti-Achaean odium that should consequently be defined
as 'Pelasgianism'.
Ο
όρος 'Ελληνισμός' χρησιμοποιήθηκε πράγματι σε αρχαία 'ελληνικά' κείμενα για
διάφορα έθνη που εξοικειώθηκαν με τον άτακτο αρχαίο
Πελασγικό-Φιλισταϊκό-Πελεστικό (που λανθασμένα αποκαλείται 'Ελληνικός' από τους
αποικιοκράτες ακαδημαϊκούς και διανοούμενους) τρόπο ζωής και πολιτισμού κατά
τις πρώτες περιόδους της Ύστερης Αρχαιότητας. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή ήταν
ιεροσυλία αν αξιολογηθεί με βάση τα μέτρα Αχαιών και Δαναών καθώς και ηθικά
πρότυπα που ο Όμηρος είχε προσπαθήσει να επαναφέρει, αλλά απέτυχε. Στην
πραγματικότητα, ο "Ελληνισμός" ήταν μια ρητή μορφή αντι-Αχαϊκού
μίσους που θα έπρεπε κατά συνέπεια να οριστεί ως "Πελασγισμός".
The familiarization phenomenon was basically
attested in the case of the Lydians, the Carians, the Lycians, and the
Phrygians; to lesser extent, it concerned the Thracians, the Macedonians, the
Illyrians and the Romans. But all these populations, earlier known as Lukka,
Kaeftiu, Sherden and Tarwisha/Tarwiya (Troy) in the Ancient Hittite or 'Sea
Peoples' in the Ancient Egyptian texts, were ethnically, culturally and linguistically
associated with the Anti-Achaean and Anti-Danaan Pelasgians-Peleset of the 2nd
millennium BCE South Balkans. It was therefore quite easy for them to assimilate
with those who had been their allies in the destruction of both, the old Hittite-Achaean
(wrongly called 'Mycenaean') alliance and the Homeric effort of an Achaean
revival.
Το
φαινόμενο της εξοικείωσης πιστοποιήθηκε βασικά στην περίπτωση των Λυδών, των
Καρυών, των Λυκίων και των Φρυγών - σε μικρότερο βαθμό αφορούσε τους Θράκες,
τους Μακεδόνες, τους Ιλλυριούς και τους Ρωμαίους. Όμως όλοι αυτοί οι πληθυσμοί,
που ήταν παλαιότερα γνωστοί ως Lukka, Kaeftiu, Sherden και Tarwisha/Tarwiya
(Τροία) στους Αρχαίους Χετταίους ή ως "Λαοί της Θάλασσας" στα αρχαία
αιγυπτιακά κείμενα, συνδέονταν εθνοτικά, πολιτισμικά και γλωσσικά με τους
Αντι-Αχαιούς και Αντι-Δαναούς Πελασγούς-Πελεστές της 2ης χιλιετίας π.Χ. στα
Νότια Βαλκάνια. Επομένως, ήταν αρκετά εύκολο γι' αυτούς να αφομοιωθούν με
εκείνους που υπήρξαν σύμμαχοί τους στην καταστροφή τόσο της παλιάς
Χεττιτο-Αχαϊκής (λανθασμένα αποκαλούμενης "Μυκηναϊκής") συμμαχίας όσο
και της ομηρικής προσπάθειας αναβίωσης των Αχαιών.
In fact, what is described as 'Ancient
Greek (or Hellenic) civilization' by the racist historians of the West is an
Anti-Achaean Pelasgian barbarism that constituted a blasphemy for all the
ancient civilized nations of the Orient, including the Achaeans who are defined
as the first 'Greeks' (Hellenes), although this sacrilegious name was abhorred
by the Achaeans. During the 2nd millennium BCE, the continuous Achaean -
Pelasgian clash had reflected the permanent Hittite-Lukka polarization in
Western Anatolia, whereas the Hittite-Achaean alliance triggered the ominous
Pelasgian-Trojan 'conspiracy' (to use the term employed by the Ancient Egyptian
scribes of the Annals of Ramses III), since Troy was a member state of the
Lukka confederacy. In short, the prevalence of Anti-Achaean Pelasgian ethos
among the divergent ethnic groups of the region (Ionians, Aeolians, Danaans,
Cadmeans and Dorian during the 1st millennium BCE s is what the Western
historians call 'Ancient Greece' (Hellas).
Στην
πραγματικότητα, αυτό που περιγράφεται ως "αρχαίος ελληνικός
πολιτισμός" από τους ρατσιστές ιστορικούς της Δύσης είναι μια αντι-Αχαϊκή
Πελασγική βαρβαρότητα που αποτελούσε βλασφημία για όλα τα αρχαία πολιτισμένα
έθνη της Ανατολής, συμπεριλαμβανομένων των Αχαιών που ορίζονται ως οι πρώτοι
"Έλληνες", αν και αυτή η ιερόσυλη ονομασία απεχθανόταν από τους
Αχαιούς. Κατά τη διάρκεια της 2ης χιλιετίας π.Χ., η συνεχής σύγκρουση Αχαιών -
Πελασγών είχε αντανάκλαση στη μόνιμη πόλωση Χετταίων-Λουκκαίων στη Δυτική Ανατολία,
ενώ η συμμαχία Χετταίων-Αχαιών πυροδότησε τη δυσοίωνη Πελασγική-Τρωική
"συνωμοσία" (για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο που χρησιμοποίησαν οι
αρχαίοι Αιγύπτιοι γραφείς των "Χρονικών του Ραμσή Γ'"), αφού η Τροία
ήταν κράτος-μέλος της συνομοσπονδίας των Λουκκαίων. Εν ολίγοις, η επικράτηση
του αντι-Αχαϊκού Πελασγικού ήθους μεταξύ των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων της
περιοχής (Ίωνες, Αιολείς, Δαναοί, Καδμείοι και Δωριείς κατά την 1η χιλιετία
π.Χ. , είναι αυτό που οι δυτικοί ιστορικοί ονομάζουν "Αρχαία Ελλάδα".
One can easily understand
Hellenism/Pelasgianism as an appalling corruption and sheer cultural
degradation that was produced in Western Anatolia, the Anatolian Sea and the
South Balkans, before being also diffused among the Phoenicians (notably in Cyprus,
which is a Phoenician island bearing a Phoenician name) and the Jews (: the 'cosmopolitan'
Sadducees' of Alexandria). But this was not true for the Aramaeans, the
Iranians and the Turanians, the Egyptians, the Berbers of North Africa, the Meroitic
Ethiopians of Ancient Sudan, the Yemenites, and many other civilized nations.
They were not 'Hellenized' (or
Pelasgianized).
Μπορεί
κανείς εύκολα να κατανοήσει τον Ελληνισμό/Πελασγισμό ως μια τρομακτική διαφθορά
και καθαρή πολιτιστική υποβάθμιση που δημιουργήθηκε στη Δυτική Ανατολία, την
Ανατολία και τα Νότια Βαλκάνια, πριν διαδοθεί επίσης μεταξύ των Φοινίκων
(κυρίως στην Κύπρο, που είναι φοινικικό νησί και φέρει φοινικικό όνομα) και των
Εβραίων (: οι "κοσμοπολίτες" Σαδδουκαίοι της Αλεξάνδρειας). Αλλά αυτό
δεν ίσχυε για τους Αραμαίους, τους Ιρανούς και τους Τουρανούς, τους Αιγύπτιους,
τους Βέρβερους της Βόρειας Αφρικής, τους Μεροϊτικούς Αιθίοπες του Αρχαίου
Σουδάν, τους Υεμενίτες και πολλά άλλα πολιτισμένα έθνη. Δεν είχαν
"εξελληνιστεί" (ή πελασγικοποιηθεί).
Being Hittite of etymology (Alaksandu:
https://en.wikipedia.org/wiki/Alaksandu), the name of the Macedonian King was
written in Egyptian hieroglyphics; this fact alone stands as a proof of the
fact that there was no 'Hellenization' of the Oriental nations, but
'Orientalization' of the Macedonians and the so-called 'Greeks'.
Όντας
Χετταίος (Χιττίτης) της ετυμολογίας (Alaksandu:
https://en.wikipedia.org/wiki/Alaksandu), το όνομα του Μακεδόνα βασιλιά ήταν
γραμμένο σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά- αυτό και μόνο το γεγονός αποτελεί απόδειξη
του γεγονότος ότι δεν υπήρξε "εξελληνισμός" των ανατολικών εθνών,
αλλά "οριενταλισμός" των Μακεδόνων και των λεγόμενων
"Ελλήνων".
Having followed Alexander the Great and
the Macedonians, the Pelasgian soldiers (called 'Greeks' /'Hellenes') settled
in small communities in various locations of Asia and Africa; however, they
were mostly reviled by the local people for their absurd way of life.
Έχοντας
ακολουθήσει τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες, οι Πελασγοί στρατιώτες
(αποκαλούμενοι "Έλληνες") εγκαταστάθηκαν σε μικρές κοινότητες σε
διάφορες περιοχές της Ασίας και της Αφρικής- ωστόσο, ως επί το πλείστον
αποδοκιμάστηκαν από τους ντόπιους για τον παράλογο τρόπο ζωής τους.
It goes without saying that, during the
Late Antiquity, the term 'Hellenism' was never used about these small
communities or colonies of Ancient Greeks/Hellenes (:in reality 'Pelasgians')
that were established in various parts of the dissolved Iranian Empire from
Cyrenaica to Bactria, because their inhabitants were already 'Hellenes' (Greeks).
Είναι
αυτονόητο ότι, κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, ο όρος "Ελληνισμός" δεν
χρησιμοποιήθηκε ποτέ για αυτές τις μικρές κοινότητες ή αποικίες των Αρχαίων
Ελλήνων (:στην πραγματικότητα "Πελασγοί") που εγκαταστάθηκαν σε
διάφορα μέρη της διαλυμένης Ιρανικής Αυτοκρατορίας από την Κυρηναϊκή έως τη
Βακτριανή, επειδή οι κάτοικοί τους ήταν ήδη "Έλληνες" (Έλληνες).
Luxor temple; Alexander the Great praying
to Amun
Ναός
του Λούξορ- ο Μέγας Αλέξανδρος προσεύχεται στον Άμμωνα
At this point, I must make clear that in
Ancient Ionian (deliberately named 'Greek' by the racist scholars of the West),
the nouns ending in –ismos originate from verbs that are formed with an ending
in –izein (-ize in English); these forms helped describe the association with
or the imitation of someone/something else. They were also used to express the
meaning of becoming different from what one had originally been.
Σε
αυτό το σημείο, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι στα αρχαία ιωνικά (που σκόπιμα
ονομάστηκαν "ελληνικά" από τους ρατσιστές λόγιους της Δύσης), τα
ουσιαστικά που τελειώνουν σε -ισμος προέρχονται από ρήματα που σχηματίζονται με
κατάληξη σε -ίζειν (-ize στα αγγλικά)- οι μορφές αυτές βοήθησαν να περιγραφεί η
σύνδεση με ή η μίμηση κάποιου/κάτι άλλου. Χρησιμοποιούνταν επίσης για να
εκφράσουν την έννοια του να γίνεται κάποιος διαφορετικός από αυτό που ήταν
αρχικά.
Luxor temple: Alexander the Great makes
offerings to Min
Ναός
του Λούξορ: Μιν: Ο Μέγας Αλέξανδρος κάνει προσφορές στον Μιν
So, speaking at the grammatical level,
'Hellenizing' can be eventually said about anyone except for Hellenes/Greeks
(in reality: Pelasgians), because other people imitating the Hellenes can truly
be described as 'Hellenizing', but the Hellenes, being already who they are,
cannot 'Hellenize'; it would sound nonsensical.
Έτσι,
μιλώντας σε γραμματικό επίπεδο, το "εξελληνίζειν" μπορεί τελικά να
ειπωθεί για οποιονδήποτε εκτός από τους Έλληνες (στην πραγματικότητα:
Πελασγούς), γιατί οι άλλοι άνθρωποι που μιμούνται τους Έλληνες μπορούν
πραγματικά να περιγραφούν ως "εξελληνίζοντες ", αλλά οι Έλληνες,
όντας ήδη αυτοί που είναι, δεν μπορούν να "εξελληνιστούν"- θα
ακουγόταν παράλογο.
Babylonian astronomical diary written in
Babylonian cuneiform (323–322 BCE) mentions the death of Alexander the Great.
Βαβυλωνιακό
αστρονομικό ημερολόγιο γραμμένο σε βαβυλωνιακή σφηνοειδή γραφή (323-322 π.Χ.)
αναφέρει το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Imperial Aramaic administrative document
from Bactria, dating back to the 7th year of Alexander's reign (324 BCE) from
the Khalili Collection; when the name of Alexander the Great is written in
Cuneiform Babylonian in Babylon, the capital of his empire, in Egyptian hieroglyphic
in Egypt, and in Imperial (: Achaemenid) Aramaic in Iran and Central Asia, we can
understand that there was no 'Hellenization project' in the Macedonian king's
mind.
Αυτοκρατορικό
διοικητικό έγγραφο στα αραμαϊκά από τη Βακτριανή, που χρονολογείται στο 7ο έτος
της βασιλείας του Αλεξάνδρου (324 π.Χ.) από τη συλλογή Khalili. Όταν το όνομα
του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι γραμμένο σε σφηνοειδή βαβυλωνιακή γλώσσα στη
Βαβυλώνα, την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά στην
Αίγυπτο και στα αυτοκρατορικά (: αχαιμενιδικά) αραμαϊκά στο Ιράν και την
Κεντρική Ασία, μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν υπήρχε κανένα "σχέδιο
εξελληνισμού" στο μυαλό του Μακεδόνα βασιλιά.
There was nothing from the so-called
Ancient Greek civilization that could possibly be taken seriously and
eventually accepted by the highly civilized Asiatic and African nations that accepted
Alexander as Iranian king of kings.
Δεν
υπήρχε τίποτα από τον λεγόμενο Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό που θα μπορούσε
ενδεχομένως να ληφθεί σοβαρά υπόψη και τελικά να γίνει αποδεκτό από τα άκρως
πολιτισμένα ασιατικά και αφρικανικά έθνη που αποδέχθηκαν τον Αλέξανδρο ως Ιρανό
βασιλιά των βασιλιάδων.
Similarly, other people imitating the
Ancient Egyptians can indeed be described as 'Egyptianizing'; but the
Egyptians, being already who they are, cannot 'Egyptianize'.
Παρομοίως,
άλλοι άνθρωποι που μιμούνται τους Αρχαίους Αιγυπτίους μπορούν πράγματι να
περιγραφούν ως "αιγυπτιοποιημένοι"- αλλά οι Αιγύπτιοι, όντας ήδη
αυτοί που είναι, δεν μπορούν να "αιγυπτιοποιηθούν".
The same is valid for all possible terms:
Babylonizing, Iranizing, etc. This is necessary to have in mind, because many
ignorant people with evil political motives tend to misinterpret 'Hellenism'
and pretend that the term denoted an ideology, a national theory or a feeling
of national unity; that's totally wrong.
Το
ίδιο ισχύει για όλους τους δυνατούς όρους: Βαβυλωνοποιηθούν, Ιρανοποιηθούν κ.λπ. Αυτό είναι απαραίτητο να το έχουμε κατά
νου, διότι πολλοί αδαείς άνθρωποι με κακά πολιτικά κίνητρα τείνουν να
παρερμηνεύουν τον "Ελληνισμό" και να προσποιούνται ότι ο όρος δηλώνει
μια ιδεολογία, μια εθνική θεωρία ή ένα αίσθημα εθνικής ενότητας- αυτό είναι
εντελώς λάθος.
There was never an Ancient Greek word to
describe any feeling of national unity among the Ionians, the Aeolians, the
Achaeans, the Dorians, and the other anti-Pelasgian ethnic groups, because such
feeling never existed, in spite of Homer's effort to re-Achaeanize them all.
The absurd term 'Panhellenion' was coined very late; it was first used by the
paranoid Roman Emperor Hadrian (117-138 CE), who suffered from an enormous
psychological complex of inferiority opposite his great, magnificent and
omnipotent father, namely Emperor Trajan (98-117 CE). Being the worthless son
of an illustrious and most successful father and failing to inherit the slightest
portion of his predecessor's military skills, the foolish Hadrian wanted to regroup
together all the Greek-speaking slaves of the Roman Empire. That is why he fabricated
the otherwise useless term; however, even the project failed.
Ποτέ
δεν υπήρξε αρχαία ελληνική λέξη για να περιγράψει οποιοδήποτε αίσθημα εθνικής
ενότητας μεταξύ Ίωνες, Αιολείς, Αχαιούς,
Δωριείς και των άλλων αντι-Πελασγικών εθνοτήτων, διότι τέτοιο αίσθημα δεν
υπήρξε ποτέ, παρά την προσπάθεια του Ομήρου να τους ξανα-αχαιοποιήσει όλους. Ο
παράλογος όρος "Πανελλήνιος" επινοήθηκε πολύ αργά- χρησιμοποιήθηκε
για πρώτη φορά από τον παρανοϊκό Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό (117-138 μ.Χ.), ο
οποίος υπέφερε από ένα τεράστιο ψυχολογικό σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι
στον μεγάλο, μεγαλοπρεπή και παντοδύναμο πατέρα του, δηλαδή τον αυτοκράτορα
Τραϊανό (98-117 μ.Χ.). Όντας ο άχρηστος γιος ενός επιφανούς και άκρως
επιτυχημένου πατέρα και αποτυγχάνοντας να κληρονομήσει το παραμικρό μέρος των
στρατιωτικών ικανοτήτων του προκατόχου του, ο ανόητος Αδριανός θέλησε να
συγκεντρώσει όλους τους ελληνόφωνους σκλάβους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γι'
αυτό κατασκεύασε τον άχρηστο κατά τα άλλα όρο- ωστόσο, ακόμη και το εγχείρημα
απέτυχε.
About: https://www.persee.fr/doc/dha_0755-7256_1999_num_25_2_1540
https://en.wikipedia.org/wiki/Hadrian#Religious_activities
https://en.wikipedia.org/wiki/Panhellenion
It is essential at this point to
underscore two key issues; first, the term 'Hellenistic period' is not false
only because it describes a secondary and rather marginal phenomenon that
concerns only the few nations which imitated the Ancient Greek (Pelasgian)
lifestyle after the end of the 4th c. BCE, but also due to the fact that, by focalizing
on this event, one distorts the wider picture and definitely misrepresents the
major historical developments that took place immediately after the military expedition
Alexander the Great and the replacement of the Achaemenid dynasty by him on the
throne of Iran.
Είναι
απαραίτητο στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε δύο βασικά ζητήματα: πρώτον, ο
όρος "ελληνιστική περίοδος" δεν είναι λανθασμένος μόνο επειδή
περιγράφει ένα δευτερεύον και μάλλον περιθωριακό φαινόμενο που αφορά μόνο τα
λίγα έθνη που μιμήθηκαν τον αρχαιοελληνικό (πελασγικό) τρόπο ζωής μετά το τέλος
του 4ου αι. π.Χ., αλλά και λόγω του γεγονότος ότι, εστιάζοντας στο γεγονός
αυτό, διαστρεβλώνει κανείς την ευρύτερη εικόνα και σίγουρα παραποιεί τις
μείζονες ιστορικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα αμέσως μετά τη στρατιωτική
εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την αντικατάσταση της δυναστείας των
Αχαιμενιδών από αυτόν στο θρόνο του Ιράν.
Actually, it has to be pointed out that
the brave Macedonian mystic and king did not undertake 'many' military
campaigns and expeditions like Assurbanipal, Cyrus the Great, and Darius I the
Great; simply, after defeating the 'Greeks', he only invaded the ailing and
quasi-decomposed Iranian Empire and he tried to rule it as an Iranian king of
kings.
Στην
πραγματικότητα, πρέπει να επισημανθεί ότι ο γενναίος Μακεδόνας μυστικιστής και
βασιλιάς δεν ανέλαβε "πολλές" στρατιωτικές εκστρατείες και αποστολές
όπως ο Ασουρμπανιπάλ, ο Κύρος ο Μέγας και ο Δαρείος Α' ο Μέγας- απλά, αφού
νίκησε τους "Έλληνες", εισέβαλε μόνο στην ασθενική και οιονεί
αποσυντεθειμένη Ιρανική Αυτοκρατορία και προσπάθησε να την κυβερνήσει ως Ιρανός
βασιλιάς των βασιλιάδων.
The concept behind Alexander the Great's
attempt to supplant the Achaemenid dynasty with his own reign in Iran testifies
to a very conscious and truly magnificent effort to Orientalize the Macedonians
and all the adjacent nations, 'Greeks' included.
Το
σκεπτικό πίσω από την προσπάθεια του Μεγάλου Αλεξάνδρου να αντικαταστήσει τη
δυναστεία των Αχαιμενιδών με τη δική του βασιλεία στο Ιράν μαρτυρά μια πολύ
συνειδητή και πραγματικά μεγαλειώδη προσπάθεια να «ανατολίσει» τους Μακεδόνες
και όλα τα γειτονικά έθνη, συμπεριλαμβανομένων των "Ελλήνων".
The real nature of Alexander's endeavor
was apparently not to diffuse the barbarian ethos and the lowly culture of
those, whom he had already crushed and submitted (i.e. the petty political
leaders of Thebes, Corinth, Athens, Sparta and the rest of the South Balkan
ordeal), but to civilize (i.e. Orientalize) the disorderly and uncivil populations
of his empire's western confines.
Η
πραγματική φύση της προσπάθειας του Αλεξάνδρου δεν ήταν προφανώς η διάδοση του
βάρβαρου ήθους και της ταπεινής κουλτούρας εκείνων, τους οποίους είχε ήδη
συντρίψει και υποτάξει (δηλαδή των μικροπολιτικών ηγετών της Θήβας, της
Κορίνθου, της Αθήνας, της Σπάρτης και της υπόλοιπης νοτιοβαλκανικής δοκιμασίας
ή βάσανος), αλλά ο εκπολιτισμός (δηλαδή ο ανατολικοποίηση) των άτακτων και
απολίτιστων πληθυσμών των δυτικών ορίων της αυτοκρατορίας του.
Alexander put an end to the nonsensical
politics of the choleric demagogues and sought to impose imperial rule on those
who had failed to realize that there cannot be civilization without an empire
and a clear-cut Caesaropapist model of power. The historical context of his
time bears therefore witness to the fact that Alexander the Great attempted to
do the exact opposite of what the racist academics of England, France and
America have fallaciously and persistently tried to credit him with.
Ο
Αλέξανδρος έβαλε τέλος στην ανούσια πολιτική των χολερικών δημαγωγών και
προσπάθησε να επιβάλει την αυτοκρατορική κυριαρχία σε όσους δεν είχαν καταλάβει
ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτισμός χωρίς αυτοκρατορία και ένα ξεκάθαρο
καίσαρα-παπικό μοντέλο εξουσίας. Το ιστορικό πλαίσιο της εποχής του μαρτυρεί
λοιπόν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό
που οι ρατσιστές ακαδημαϊκοί της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Αμερικής
προσπάθησαν λανθασμένα και επίμονα να του πιστώσουν.
Roman mural from Pompeii depicts Alexander
& Barsine (Stateira), the eldest daughter of Darius, as Ares &
Aphrodite in an allusion to the Susa weddings, which took place in the old Elamite
and later Achaemenid capital (324 BCE) in order to formally endorse the Orientalization
of Alexander's soldiers who were married to Iranian princesses after the Achaemenid
ritual and fashion. Although the historical sources state details that do not
allow us to doubt about the nature of the event, the Roman artist, ca. 400
years later, clearly distorts the historical scene that he wanted to
commemorate. More than 1500 years,numerous corrupt Western European painters
took the distortion to a higher level.
Ρωμαϊκή
τοιχογραφία από την Πομπηία απεικονίζει τον Αλέξανδρο και τη Βαρσίνη
(Στάτειρα), τη μεγαλύτερη κόρη του Δαρείου, ως Άρη και Αφροδίτη σε μια αναφορά
στους γάμους στα Σούσα, οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν στην παλιά Ελαμίτικη και
μετέπειτα Αχαιμενιδική πρωτεύουσα (324 π.Χ.) προκειμένου να επικυρωθεί επίσημα ο
Οριενταλισμός των στρατιωτών του Αλεξάνδρου, οι οποίοι παντρεύτηκαν με Ιρανές
πριγκίπισσες σύμφωνα με το Αχαιμενιδικό τελετουργικό και τη μόδα. Παρόλο που οι
ιστορικές πηγές αναφέρουν λεπτομέρειες που δεν μας επιτρέπουν να αμφιβάλλουμε
για τη φύση του γεγονότος, ο Ρωμαίος καλλιτέχνης, περίπου 400 χρόνια αργότερα,
σαφώς διαστρεβλώνει την ιστορική σκηνή που ήθελε να μνημονεύσει. Πάνω από 1500
χρόνια, πολυάριθμοι διεφθαρμένοι δυτικοευρωπαίοι ζωγράφοι πήγαν την παραμόρφωση
σε υψηλότερο επίπεδο.
Alexander's exemplary substitution of
Parsa (Persepolis) with Babylon as capital of Iran demonstrates that (i.) he
viewed himself as an Iranian (or Oriental) king of kings (: emperor), (ii.) he
considered Macedonia and Greece as apparently peripheral and not central parts
of the Iranian Empire (thus spearheading an overwhelming, determinant and irreversible
Orientalizing process), (iii.) he adopted the Oriental imperial order,
discipline and world conceptualization, thus fully rejecting the inhuman
paranoia of 'Greek politics' and the abomination of the disreputable Athenian
state, (iv.) he adhered to Oriental spirituality, faith and mysticism,
therefore rejecting the childish nonsense of the so-called Ancient Greek
philosophers (Aristotle included), and (v.) he wanted to shift (and actually he
did shift) the center of the vast Empire out of Fars (Persia), thus evidently
posturing as an Anti-Persian Iranian.
Η
υποδειγματική αντικατάσταση της Πάρσας (Περσέπολης) με τη Βαβυλώνα ως
πρωτεύουσα του Ιράν από τον Αλέξανδρο καταδεικνύει ότι (i.) θεωρούσε τον εαυτό
του ως Ιρανό (ή Ανατολικό) βασιλιά των βασιλιάδων (: αυτοκράτορα), (ii.)
θεωρούσε τη Μακεδονία και την Ελλάδα ως προφανώς περιφερειακά και όχι κεντρικά
τμήματα της Ιρανικής Αυτοκρατορίας (και έτσι πρωτοστατούσε σε μια συντριπτική,
καθοριστική και μη αναστρέψιμη διαδικασία του Οριενταλισμού), (iii.) υιοθέτησε
την ανατολίτικη αυτοκρατορική τάξη, πειθαρχία και παγκόσμια αντίληψη,
απορρίπτοντας έτσι πλήρως την απάνθρωπη παράνοια της "ελληνικής
πολιτικής" και το έκτρωμα του ανυπόληπτου αθηναϊκού κράτους, (iv. )
προσκολλήθηκε στην ανατολική πνευματικότητα, πίστη και μυστικισμό,
απορρίπτοντας επομένως τις παιδαριώδεις ανοησίες των λεγόμενων αρχαίων Ελλήνων
φιλοσόφων (συμπεριλαμβανομένου του Αριστοτέλη), και (v.) θέλησε να μετατοπίσει
(και πράγματι το έκανε) το κέντρο της απέραντης αυτοκρατορίας από το Φαρς
(Περσία), εμφανιζόμενος έτσι προφανώς ως αντι-Περσικός Ιρανός.
Second, by focalizing on this development
(namely the 'Hellenizing' attitude of few Oriental peoples), one distorts the
wider picture and definitely misrepresents the major historical developments
that took place in the period between Alexander the Great's death (323 BCE) and
the Christianization of the Roman Empire (313–380 CE).
Δεύτερον,
εστιάζοντας σε αυτή την εξέλιξη (δηλαδή στην "εξελληνιστική" στάση
λίγων ανατολικών λαών), διαστρεβλώνει κανείς την ευρύτερη εικόνα και σίγουρα
παραποιεί τις μεγάλες ιστορικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα την περίοδο μεταξύ
του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) και του εκχριστιανισμού της
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (313-380 μ.Χ.).
Statue of Buddha: 1st-2nd c. CE, typical
sample of Gandhara Art (in today's NW Pakistan and Eastern Afghanistan). When
the descendants of some soldiers of Alexander the Great accept Buddhism as
their own religion, we have a typical example of Orientalization, since people
of Macedonian and/or 'Greek' origin accept an Oriental religion. But the racist
and paranoid Western European and North American academics describe this phenomenon
as 'Greco-Buddhist art'. There is not a shred of Ancient Greek influence on
Gandharan Art; it is an entirely Iranian-Indian amalgamation of patterns and
styles.
Άγαλμα
του Βούδα: 1ος-2ος αι. μ.Χ., τυπικό δείγμα της τέχνης της Γκαντάρα (στο
σημερινό ΒΔ Πακιστάν και στο ανατολικό Αφγανιστάν). Όταν οι απόγονοι κάποιων
στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποδέχονται τον Βουδισμό ως δική τους
θρησκεία, έχουμε ένα τυπικό παράδειγμα οριενταλισμού, αφού άνθρωποι μακεδονικής
ή/και "ελληνικής" καταγωγής αποδέχονται μια ανατολίτικη θρησκεία.
Αλλά οι ρατσιστές και παρανοϊκοί δυτικοευρωπαίοι και βορειοαμερικανοί
ακαδημαϊκοί περιγράφουν αυτό το φαινόμενο ως "ελληνο-βουδιστική
τέχνη". Δεν υπάρχει ίχνος αρχαίας ελληνικής επιρροής στην τέχνη της
Γκανταράν- πρόκειται για ένα εξ ολοκλήρου ιρανο-ινδικό αμάλγαμα μοτίβων και
τεχνοτροπιών.
Alexander medallion from Imperial Rome; if
the Romans failed to found a genuine Oriental empire, this is partly due to the
fact that they were unable to understand the spiritual means and motives of the
Macedonian-Iranian king.
Μετάλλιο
του Αλεξάνδρου από την αυτοκρατορική Ρώμη - αν οι Ρωμαίοι απέτυχαν να ιδρύσουν
μια γνήσια ανατολική αυτοκρατορία, αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι δεν
μπόρεσαν να κατανοήσουν τα πνευματικά μέσα και τα κίνητρα του Μακεδόνα-Ιρανού
βασιλιά.
Left: Alexander (Iskander) depicted on the
miniature of a 15th c. Iranian manuscript from Herat; right: Alexander sharing
his throne with Queen Nushabah, from a 16th c. manuscript of Nizami Ganjavi's
Sharaf-Nama. In the pre-Christian, Christian and Islamic traditions, which are
preserved thanks to the so-called Alexander Romance and many Iranian and Turanian
epics, a far more original, legendary and mythical, figure of Alexander the
Great stands at the epicenter of the narrative.
Αριστερά:
Ο Αλέξανδρος (Ισκάντερ) απεικονίζεται στη μικρογραφία ενός ιρανικού χειρόγραφου
του 15ου αιώνα από το Χεράτ: Ο Αλέξανδρος μοιράζεται το θρόνο του με τη
βασίλισσα Nushabah, από ένα χειρόγραφο του 16ου αι. του Sharaf-Nama του Nizami
Ganjavi. Στις προχριστιανικές, χριστιανικές και ισλαμικές παραδόσεις, οι οποίες
διασώζονται χάρη στο λεγόμενο Αλεξανδρινό Ρομάντσο και σε πολλά ιρανικά και
τουρανικά έπη, μια πολύ πιο πρωτότυπη, θρυλική και μυθική, μορφή του Μεγάλου
Αλεξάνδρου βρίσκεται στο επίκεντρο της αφήγησης.
From the Armenian version of the Alexander
Romance: details depicted in the miniature: exiled in Macedonia, the Egyptian
Pharaoh Nectanebo by magic predicts the fall of Egypt to the Iranians. The
Alexander Romance is a typically Oriental kind of mythical-eschatological literature
that simply could not be produced by any Greek-speaking author in the Late Antiquity.
The earliest editions date back to the 4th c., but it is certain that the
original narratives must go back to the 3rd c. BCE. Although modern scholars
believe that the original edition must have been a now lost Greek text of which
we have the Latin, Syriac, Armenian and Georgian translations during the period
4th-6th c. CE, it is more probable that the original edition was in Aramaic or
Pahlavi. In any case, newer editions were quite often extensions, revisions and
modifications. The highly divergent text is now available in dozens of editions
and copies, notably in Syriac, Armenian, Latin, Medieval Greek, Middle Persian,
Hebrew, Georgian, Coptic, Ge'ez, Farsi, Arabic, Slavonic and several European
languages.
Από
την αρμενική εκδοχή του Αλεξανδρινού μυθιστορήματος: λεπτομέρειες που
απεικονίζονται στη μικρογραφία: εξόριστος στη Μακεδονία, ο Αιγύπτιος Φαραώ
Νεκτάνεμπο με μαγικό τρόπο προβλέπει την πτώση της Αιγύπτου στους Ιρανούς. Το
Αλεξανδρινό ρομάντζο είναι ένα τυπικά ανατολίτικο είδος μυθικής-εσχατολογικής
λογοτεχνίας που απλώς δεν θα μπορούσε να παραχθεί από κανέναν ελληνόφωνο
συγγραφέα στην Ύστερη Αρχαιότητα. Οι πρώτες εκδόσεις χρονολογούνται στον 4ο αι.
π.Χ., αλλά είναι βέβαιο ότι οι αρχικές αφηγήσεις πρέπει να ανάγονται στον 3ο
αι. π.Χ. Αν και οι σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι η αρχική έκδοση πρέπει να
ήταν ένα χαμένο πλέον ελληνικό κείμενο του οποίου έχουμε τις λατινικές,
συριακές, αρμενικές και γεωργιανές μεταφράσεις κατά την περίοδο 4ος-6ος αι.
μ.Χ., είναι πιο πιθανό η αρχική έκδοση να ήταν στα αραμαϊκά ή στα παχλαβικά. Σε
κάθε περίπτωση, οι νεότερες εκδόσεις ήταν αρκετά συχνά επεκτάσεις, αναθεωρήσεις
και τροποποιήσεις. Το εξαιρετικά αποκλίνον κείμενο είναι σήμερα διαθέσιμο σε
δεκάδες εκδόσεις και αντίγραφα, ιδίως στη συριακή, αρμενική, λατινική,
μεσαιωνική ελληνική, μεσοπερσική, εβραϊκή, γεωργιανή, κοπτική, ge'ez, φαρσί,
αραβική, σλαβική και σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες.
This narrative reflects the historical
truth more accurately, but it is not easy to correctly interpret the ciphered
meaning of the text. But this matter, in its entirety, only highlights the cultural
Orientalization of the Macedonians and the Greeks; it also gives a blow to the
racist academic dogma about the so-called 'Hellenistic period'. There is
nothing 'Greek' (or 'Hellenic' or 'Classical') in the Alexander Romance: it is
purely Oriental. About: https://oxfordre.com/classics/display/10.1093/acrefore/9780199381135.001.0001/acrefore-9780199381135-e-245;jsessionid=882E2ED330872834BEE79E9F6B01A398?rskey=AfLpXv&result=3
Αυτή
η αφήγηση αντικατοπτρίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια την ιστορική αλήθεια, αλλά δεν
είναι εύκολο να ερμηνεύσουμε σωστά το κρυπτογραφημένο νόημα του κειμένου. Όμως
το θέμα αυτό, στο σύνολό του, αναδεικνύει μόνο τον πολιτισμικό Οριενταλισμό των
Μακεδόνων και των Ελλήνων- δίνει επίσης ένα πλήγμα στο ρατσιστικό ακαδημαϊκό
δόγμα για τη λεγόμενη "ελληνιστική περίοδο ". Δεν υπάρχει τίποτα
"ελληνικό" (ή "κλασσικό") στο Αλεξανδρινό ρομάντζο: είναι
καθαρά ανατολίτικο. Σχετικά με το θέμα: https://oxfordre.com/classics/display/10.1093/acrefore/9780199381135.001.0001/acrefore-9780199381135-e-245;jsessionid=882E2ED330872834BEE79E9F6B01A398?rskey=AfLpXv&result=3
The rise of the Christian dogma as
official (and later as the only official) religion of the Roman Empire
constitutes only one late dimension of the phenomenal diffusion of Oriental
cults, mysticisms, concepts of imperial rule and universalism, spiritual sciences,
religions, faiths, imperial systems and practices of administration, cultures, and
behavioral systems across Balkans ('Greece' included), Rome and Europe. This extraordinary
development, which irrevocably shaped World History, took place during this
period, thus making of the entire European continent a mere annex of the Oriental
civilizations.
Η
άνοδος του χριστιανικού δόγματος ως επίσημης (και αργότερα ως της μόνης
επίσημης) θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αποτελεί μια μόνο όψιμη διάσταση
της πρωτοφανούς διάχυσης των ανατολικών λατρειών, μυστικισμών, αντιλήψεων περί
αυτοκρατορικής κυριαρχίας και οικουμενικότητας, πνευματικών επιστημών,
θρησκειών, δοξασιών, αυτοκρατορικών συστημάτων και πρακτικών διοίκησης,
πολιτισμών και συστημάτων συμπεριφοράς στα Βαλκάνια (συμπεριλαμβανομένης της
"Ελλάδας"), τη Ρώμη και την Ευρώπη. Αυτή η εξαιρετική εξέλιξη, η
οποία διαμόρφωσε αμετάκλητα την Παγκόσμια Ιστορία, έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια
αυτής της περιόδου, καθιστώντας έτσι ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο ένα απλό
παράρτημα των ανατολικών πολιτισμών.
Cleopatra VII and Caesarion depicted on
the walls of the Temple of Hathor at Denderah as entirely Egyptian pharaohs
Η
Κλεοπάτρα Ζ΄ και ο Καισαρίον απεικονίζονται στους τοίχους του ναού της Χάθορ
στη Ντεντέρα ως εξ ολοκλήρου αιγυπτιακοί φαραώ.
As a matter of fact, the Hellenizing attitude
of few Oriental peoples was entirely overshadowed by the Orientalizing attitude
of all the Western peoples (: 'Greeks', Romans, and all the other tribes and
ethnic groups on European soil), because they all imitated -extensively,
comprehensively and irrevocably- the Ancient Oriental lifestyle (: the true,
historical Orientalism) and adopted Oriental concepts, principles, cults,
faiths, trends and attitudes during that period (323 BCE - 380 CE).
Στην
πραγματικότητα, η εξελληνιστική στάση λίγων ανατολικών λαών επισκιάστηκε πλήρως
από την ανατολίζουσα στάση όλων των δυτικών λαών (: "Έλληνες",
Ρωμαίοι και όλες οι άλλες φυλές και εθνότητες στο ευρωπαϊκό έδαφος), επειδή
όλοι μιμήθηκαν -εκτενώς, ολοκληρωμένα και αμετάκλητα- τον αρχαίο ανατολίτικο
τρόπο ζωής (: τον αληθινό, ιστορικό οριενταλισμό) και υιοθέτησαν ανατολίτικες
έννοιες, αρχές, λατρείες, θρησκείες, τάσεις και συμπεριφορές κατά την περίοδο
αυτή (323 π.Χ. - 380 μ.Χ.).
Minor facts, such as the diffusion of
Ionian language among Lydians and the spread of 'Ancient Greek art' among the
Carians, were deliberately focused on and strongly underscored by the racist
Western academics in order to cause confusion among the average public, distort
the educational system of the Western countries, and conceal the historical
reality. As an academic endeavor, it was futile and puerile at the same time;
actually, the so-called Ancient Greek art was not authentic, as it consisted in
an interminable series of adaptations of Hittite, Assyrian and Egyptian patterns,
styles, models, and concepts.
Μικρά
γεγονότα, όπως η διάδοση της ιωνικής γλώσσας στους Λυδούς και η εξάπλωση της
"αρχαίας ελληνικής τέχνης" στους Κάρες, εστιάστηκαν σκόπιμα και
υπογραμμίστηκαν έντονα από τους ρατσιστές δυτικούς ακαδημαϊκούς, προκειμένου να
προκαλέσουν σύγχυση στο μέσο κοινό, να διαστρεβλώσουν το εκπαιδευτικό σύστημα
των δυτικών χωρών και να αποκρύψουν την ιστορική πραγματικότητα. Ως ακαδημαϊκή
προσπάθεια, ήταν μάταιη και παιδαριώδης ταυτόχρονα- στην πραγματικότητα, η
λεγόμενη αρχαία ελληνική τέχνη δεν ήταν αυθεντική, καθώς αποτελούνταν από μια
ατέλειωτη σειρά προσαρμογών χετταϊκών, ασσυριακών και αιγυπτιακών προτύπων,
τεχνοτροπιών, μοντέλων και εννοιών.
Indicatively: https://arkeonews.net/from-hittite-bit-hilanis-to-ancient-greek-temple-pillars/
https://blogs brown
edu/arch-0760-s01-2019-spring/2019/04/14/the-bit-hilani/
Left: Bit hilani (house of pillars)
Mesopotamian typology of sacred architecture (entrance to Kapara palace in Tell
Halaf) in the Aleppo National Museum; right: Athens Erechtheion
Αριστερά:
Bit hilani (σπίτι των στύλων) Μεσοποταμιανή τυπολογία ιερής αρχιτεκτονικής
(είσοδος στο παλάτι Kapara στο Tell Halaf) στο Εθνικό Μουσείο του Χαλεπίου.
Δεξιά: Αθήνα Ερέχθειο
We can therefore conclusively state that
the principal trait of Late Antiquity (i.e. the period stretched from the
conquest of Babylonia by Cyrus the Great to the death of Prophet Muhammad (539
BCE-632 CE) is the fact that all the Ancient 'Greeks', the Romans and the Europeans
adopted a great number of Oriental religions, theological doctrines, spiritual
exercises, world views, esoteric mysteries, cosmogonies, cosmologies,
eschatologies, cults, behavioral systems, and lifestyles.
Μπορούμε
επομένως να δηλώσουμε με βεβαιότητα ότι το κύριο χαρακτηριστικό της Ύστερης
Αρχαιότητας (δηλ. η περίοδος που εκτείνεται από την κατάκτηση της Βαβυλωνίας
από τον Κύρο τον Μέγα έως τον θάνατο του Προφήτη Μωάμεθ (539 π.Χ.-632 μ.Χ.)
είναι το γεγονός ότι όλοι οι Αρχαίοι "Έλληνες", οι Ρωμαίοι και οι
Ευρωπαίοι υιοθέτησαν μεγάλο αριθμό ανατολικών θρησκειών, θεολογικών δογμάτων,
πνευματικών ασκήσεων, κοσμοθεωριών, εσωτερικών μυστηρίων, κοσμογονιών,
κοσμολογιών, εσχατολογιών, λατρειών, συστημάτων συμπεριφοράς και τρόπου ζωής.
Ancient Greeks adored Mithras, Horus,
Isis, Cybele, Atargatis ('the Syrian goddess') and other Oriental deities, but
in striking contrast, Ancient Iranians disregarded the sacrilegious Pelasgian
('Ancient Greek') narratives about Dionysus/Bacchus, Athena, and Pan. Ancient
Greeks stopped having any interest for the lawless, immoral and absurd theories
of the paranoid 'philosopher' Epicurus and for the shallow, pointless and
confusing treatises of the spiritually underdeveloped but opinionated author Aristotle,
and they started being concerned with the Chaldean Oracles, seeking magical
recipes by Ostanes, and flocking to the mysteries of Ptah.
Οι
Αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν τον Μίθρα, τον Ώρο, την Ίσιδα, την Κυβέλη, την
Αταργκάτη ("τη συριακή θεά") και άλλες ανατολίτικες θεότητες, αλλά σε
εντυπωσιακή αντίθεση, οι Αρχαίοι Ιρανοί αγνόησαν τις ιερόσυλες πελασγικές
("αρχαιοελληνικές") αφηγήσεις για τον Διόνυσο/ Βάκχο, την Αθηνά και
τον Πάνα. Οι Αρχαίοι Έλληνες έπαψαν να ενδιαφέρονται για τις άνομες, ανήθικες
και παράλογες θεωρίες του παρανοϊκού "φιλοσόφου" Επίκουρου και για
τις ρηχές, άσκοπες και συγκεχυμένες πραγματείες του πνευματικά υπανάπτυκτου
αλλά ισχυρογνώμονα συγγραφέα Αριστοτέλη, και άρχισαν να ασχολούνται με τους
Χαλδαϊκούς χρησμούς, να αναζητούν μαγικές συνταγές του Οστάνη και να συρρέουν
στα μυστήρια του Πταχ.
Nemrut Dagh, the peak sanctuary and
mausoleum of Mithridates I of Commagene (near Adiyaman, in SE Turkey);
Commagene was an Orientalistic, not 'Hellenistic', kingdom.
Nemrut
Dagh, το ιερό κορυφής και το μαυσωλείο του Μιθριδάτη Α΄ της Κομμαγηνής (κοντά
στο Adiyaman, στη ΝΑ Τουρκία)- η Κομμαγηνή ήταν ένα ανατολίτικο, όχι
"ελληνιστικό", βασίλειο.
Relief from the Mithraeum of Neuenheimer
(near Heidelberg): representation of the tauroctony, which was the main
Mithraic myth, and of several other mythical narratives in the panels around
the main theme.
Ανάγλυφο
από το Μιθραίο του Neuenheimer (κοντά στη Χαϊδελβέργη): αναπαράσταση της
ταυροκτονίας, που ήταν ο κύριος μιθραϊκός μύθος, και πολλών άλλων μυθικών
αφηγήσεων στα πλαίσια γύρω από το κύριο θέμα.
Bronze plate with representation of
Mithraic tauroctony from Brigetio, Hungary (CIMRM 1727)
Χάλκινη
πλάκα με παράσταση μιθραϊκής ταυροτομίας από το Μπριγκέτιο της Ουγγαρίας (CIMRM
1727)
Mithraic tauroctony represented on a white
marble found south of Monastero, Aquileia in 1888, now in Vienna
Μιθραϊκή
ταυροκτονία που αναπαρίσταται σε λευκό μάρμαρο που βρέθηκε νότια του Μοναστέρο
, στην Ακουιλεία το 1888, τώρα στη Βιέννη
White marble relief with representation of
the Mithraic theme of tauroctony from Walbrook, London; 180-220 CE
Λευκό
μαρμάρινο ανάγλυφο με παράσταση του μιθραϊκού θέματος της ταυροκτονίας από το
Walbrook, Λονδίνο, 180-220 μ.Χ.
Left: Zurvan represented as a lion-headed
being from Ostia; right: Sol (Sun), Mithras, Luna (Moon), assisted by Cautes
and Cautopates represented in the lower part of a two-sided relief from Fiano
Romano (2nd-3rd c. CE)
Αριστερά:
ο Ζουρβάν παριστάνεται ως λιονταροκέφαλο ον από την Όστια- δεξιά: Στο κάτω
μέρος ενός αμφίπλευρου ανάγλυφου από το Fiano Romano (2ος-3ος αι. μ.Χ.)
παριστάνονται ο Sol (Ήλιος) , ο Μίθρας, η Luna (Σελήνη), συνεπικουρούμενοι από
τον Cautes και τον Cautopates.
Ancient Romans adored Osiris, Thot (as
Hermes Trismegistus), Zervan (as Saturn), and other Oriental concepts of
divinity, but in striking contrast, Ancient Egyptians did not bother at all
about the insignificant myths of Juno, Venus, Mercury and Vesta. Ancient Romans
stopped expressing interest for the childish sermons of their orators and for
the republican nonsense of their recent past; quite contrarily and with utmost
nostalgia, they were inclined to evoke their remote Antiquity in Anatolia (Aeneid).
Οι
αρχαίοι Ρωμαίοι λάτρευαν τον Όσιρι, τον Θωτ (ως Ερμή Τρισμέγιστο), τον Ζερβάν
(ως Κρόνο) και άλλες ανατολίτικες έννοιες της θεότητας, αλλά σε εντυπωσιακή
αντίθεση, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τους ασήμαντους
μύθους της Ιούνο, της Αφροδίτης, του Ερμή και της Βέστης. Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι
έπαψαν να εκδηλώνουν ενδιαφέρον για τα παιδαριώδη κηρύγματα των ρητόρων τους
και για τις δημοκρατικές ανοησίες του πρόσφατου παρελθόντος τους- εντελώς
αντίθετα και με μέγιστη νοσταλγία, είχαν την τάση να θυμούνται τη μακρινή τους
Αρχαιότητα στην Ανατολία (Αινειάδα).
All the other European nations of the
Roman Empire acted similarly, and to this fact testify the many hundreds of
Mithraea (temples of Mithra), Iseia (temples of Isis), and temples of other Oriental divinities that
have been unearthed across Europe, within the Roman Empire and beyond its
borders, from the Iberian Peninsula to Hungary and from England to Ukraine.
Όλα
τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενήργησαν παρόμοια, και το
γεγονός αυτό μαρτυρούν οι πολλές εκατοντάδες Μιθραίων (ναοί του Μίθρα), Ισεών
(ναοί της Ίσιδας) και ναών άλλων ανατολικών θεοτήτων που έχουν ανασκαφεί σε όλη
την Ευρώπη, εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και εκτός των συνόρων της, από την
Ιβηρική Χερσόνησο έως την Ουγγαρία και από την Αγγλία έως την Ουκρανία.
Representation of Isis on a wall painting
from Pompeii
Αναπαράσταση
της Ίσιδας σε τοιχογραφία από την Πομπηία
Nile god from the Isis and Serapis Temple
on the Campus Martius, Rome
Ο
θεός Νείλος από το ναό της Ίσιδας και του Σεράπη στο Campus Martius, Ρώμη
Pompeii: wall painting with sacred
utensils necessary in the Isiac cults
Πομπηία:
τοιχογραφία με ιερά σκεύη που ήταν απαραίτητα στις λατρείες της Ίσιδος
Sistrum unearthed in Pompeii, currently in
the Museum of Napoli (Naples); it was indispensable for the Isiac cults.
Sistrum
που ανακαλύφθηκε στην Πομπηία και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Νάπολης
(Ιταλία) - ήταν απαραίτητο για τις λατρείες της Ίσιδος
Pompeii fresco with a priest dressed as
Anubis and two priestesses of Isis
Τοιχογραφία
της Πομπηίας με έναν ιερέα ντυμένο ως Άνουβις και δύο ιέρειες της Ίσιδας
Roman cup for Isis cult from Pompeii
Ρωμαϊκό
κύπελλο για τη λατρεία της Ίσιδας από την Πομπηία
Serapeum on the Forma Urbis Romae
The Iseum (temple of Isis) at Pompeii
Το
Iseum (ναός της Ίσιδας) στην Πομπηία
Roman buildings depicted on the Haterii
tomb in Rome; the arch ‘to Isis’ is the first from the left.
Ρωμαϊκά
κτίρια που απεικονίζονται στον τάφο των Haterii στη Ρώμη- η αψίδα "στην
Ίσιδα" είναι η πρώτη από αριστερά.
The extreme disgust for the disgraceful
political system of Ancient Athens and the total disrespect for the worthless
talks of the Ancient Greek and Roman philosophers fully characterize this
period of Oriental impact on Ancient Greeks, Romans and Europeans. Such was the
impact that these underdeveloped nations disappeared, because the followers of
Mithra in Rome, Macedonia, Athens and Ephesus had more in common among
themselves than one of them with one of his 'compatriots' who happened to be an
adept of Isis or a devotee of Atargatis, the 'Syrian goddess'.
Η
ακραία απέχθεια για το επαίσχυντο πολιτικό σύστημα της Αρχαίας Αθήνας και η
πλήρης ασέβεια για τις άχρηστες συζητήσεις των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων
φιλοσόφων χαρακτηρίζουν πλήρως αυτή την περίοδο της ανατολικής επίδρασης στους
αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Ευρωπαίους. Ήταν τέτοια η επίδραση που
αυτά τα υπανάπτυκτα έθνη εξαφανίστηκαν, επειδή οι οπαδοί του Μίθρα στη Ρώμη, τη
Μακεδονία, την Αθήνα και την Έφεσο είχαν περισσότερα κοινά μεταξύ τους από ό,τι
ένας από αυτούς με έναν από τους "συμπατριώτες " του που έτυχε να
είναι προσκυνητής της Ίσιδας ή θιασώτης της Αταργκάτης, της "συριακής
θεάς".
Reverse of a coin of the Seleucid king
Demetrius III (96-87 BCE) with fish-bodied Atargatis
Οπίσθια
όψη νομίσματος του βασιλιά των Σελευκιδών Δημητρίου Γ' (96-87 π.Χ.) με την
Αταργάτιδα με σώμα ψαριού.
This situation became then decisively
important: affiliation with a mystical order eclipsed ethnic membership and
clannish affiliation, at a time no patriotism could subsist anymore but no
imperial doctrine and theory had yet been incepted. It is true that the
formation of the Roman Empire was very different from the inception of the Oriental
empires.
Αυτή
η κατάσταση απέκτησε τότε αποφασιστική σημασία: η ένταξη σε μια μυστικιστική
τάξη επισκίασε την εθνοτική και φυλετική ένταξη, σε μια εποχή που ο
πατριωτισμός δεν μπορούσε πλέον να συντηρηθεί, αλλά δεν είχε ακόμη θεσπιστεί
κανένα αυτοκρατορικό δόγμα και θεωρία. Είναι αλήθεια ότι ο σχηματισμός της
Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν πολύ διαφορετικός από το ξεκίνημα των ανατολικών
αυτοκρατοριών.
People realized then that politics,
theater and philosophy were good for nothing, as they disoriented every human
being and member of a society, and distracted all humans from the basics of
human life, as these had been spelled out by all major Oriental civilizations.
In terms of Eschatology and Soteriology, Ancient Greek philosophy and politics
were worthless notions and apathetic practices. As such, they were duly and
irreversibly rejected once for all.
Οι
άνθρωποι συνειδητοποίησαν τότε ότι η πολιτική, το θέατρο και η φιλοσοφία δεν
ωφελούσαν σε τίποτε, καθώς αποπροσανατολίζουν κάθε άνθρωπο και μέλος μιας
κοινωνίας και αποσπούν όλους τους ανθρώπους από τα βασικά στοιχεία της
ανθρώπινης ζωής, όπως αυτά είχαν διευκρινιστεί από όλους τους μεγάλους
ανατολικούς πολιτισμούς. Από την άποψη της Εσχατολογίας και της Σωτηριολογίας,
η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και πολιτική ήταν άχρηστες έννοιες και απαθείς πρακτικές.
Ως τέτοιες, απορρίφθηκαν δεόντως και αμετάκλητα μια για πάντα.
The terms 'Neo-Platonism' and
'Neo-Pythagoreanism' are entirely fake; in fact, they function as a smokescreen
for the Oriental spiritual schools, faiths, mysticisms, theologies and religious
doctrines that the various so-called 'Neo-Platonic' and 'Neo-Pythagorean'
philosophers stood for and attempted to widely popularize among their various
students. The correct terms in replacement of these appellations are 'Egyptian
Heliopolitan' and 'Egyptian Memphitic' respectively; this is so because both
thinkers (Plato and Pythagoras) were formed after several years of studies in Egypt
and they produced their theoretical systems as subsequent reflections of these two
Ancient Egyptian systems of spirituality, world conceptualization, faith and theology.
Οι
όροι "νέο-πλατωνισμός" και "νέο-πυθαγορισμός" είναι εντελώς
ψεύτικοι- στην πραγματικότητα, λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού για τις
ανατολίτικες πνευματικές σχολές, τις θρησκείες, τους μυστικισμούς, τις
θεολογίες και τα θρησκευτικά δόγματα που οι διάφοροι αποκαλούμενοι
"νέο-πλατωνικοί" και "νέο-πυθαγορείοι" φιλόσοφοι
αντιπροσώπευαν και προσπάθησαν να διαδώσουν ευρέως στους διάφορους μαθητές
τους. Οι σωστοί όροι σε αντικατάσταση αυτών των χαρακτηρισμών είναι
'Αιγυπτιακός Ηλιοπολίτης' και 'Αιγυπτιακός Μεμφιτικός' αντίστοιχα- αυτό
συμβαίνει επειδή και οι δύο στοχαστές (Πλάτων και Πυθαγόρας) διαμορφώθηκαν μετά
από πολυετείς σπουδές στην Αίγυπτο και παρήγαγαν τα θεωρητικά τους συστήματα ως
μεταγενέστερες αντανακλάσεις αυτών των δύο αρχαίων αιγυπτιακών συστημάτων
πνευματικότητας, σύλληψης του κόσμου, πίστης και θεολογίας.
However, one must never confuse between
the low level of a Neo-Platonic pupil in Athens, who was limited in theorizing,
and the spiritual potency of an initiate in the mysteries of Isis at the Philae
Island temple.
Ωστόσο,
δεν πρέπει ποτέ να συγχέουμε το χαμηλό επίπεδο ενός νέο-πλατωνικού μαθητή στην
Αθήνα, ο οποίος ήταν περιορισμένος στη θεωρητικολογία, με την πνευματική δύναμη
ενός μυημένου στα μυστήρια της Ίσιδας στο ναό της νήσου Φίλων.
Quite notably, if the racist academics of
Western Europe and North America wanted to conceal this paramount reality, this
was basically due to the crucial fact that the spiritually inexperienced
Neo-Platonic pupil was indeed an Athenian (i.e. a White Guy) whereas the Isis
initiate was a Blemmyan or a Nubian Black African. That's why
Hellenism is abhorrent racism.
Πολύ
συγκεκριμένα, αν οι ρατσιστές ακαδημαϊκοί της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας
Αμερικής θέλησαν να αποκρύψουν αυτή την πρωταρχική πραγματικότητα, αυτό
οφειλόταν βασικά στο κρίσιμο γεγονός ότι ο πνευματικά άπειρος μαθητής του
Νέο-πλατωνικού ήταν πράγματι Αθηναίος (δηλαδή λευκός), ενώ ο μυημένος της
Ίσιδας ήταν Βλεμυός ή Νουβιανός μαύρος αφρικανός. Αυτός είναι ο λόγος για τον
οποίο ο Ελληνισμός είναι απεχθής ρατσισμός.
How could one therefore describe correctly
this period, efficiently replacing the fallacious term 'Hellenistic period'?
Πώς
λοιπόν θα μπορούσε κανείς να περιγράψει σωστά αυτή την περίοδο, αντικαθιστώντας
αποτελεσματικά τον εσφαλμένο όρο "ελληνιστική περίοδος";
The response is very simple: it was an
'Orientalistic period'.
Η
απάντηση είναι πολύ απλή: ήταν μια "οριενταλιστική περίοδος".
Ancient ‘Greek’ graffiti on the First
Pylon of the Temple of Isis at the Island of Philae
Αρχαίο
"ελληνικό" γκράφιτι στον πρώτο πυλώνα του ναού της Ίσιδας στο νησί
των Φιλών
The temple of Isis at the Island of
Philae; it was the last throughout the Roman Empire to still offer cults to
pre-Christian religions.
Ο
ναός της Ίσιδας στο νησί των Φιλών- ήταν ο τελευταίος σε όλη τη Ρωμαϊκή
Αυτοκρατορία που εξακολουθούσε να προσφέρει λατρείες σε προ-χριστιανικές
θρησκείες.
Justinian I issued a special edict to
close down the Temple of Isis; part of the temple was immediately transformed
into a Coptic church.
Ο
Ιουστινιανός Α' εξέδωσε ειδικό διάταγμα για το κλείσιμο του ναού της Ίσιδας-
μέρος του ναού μετατράπηκε αμέσως σε κοπτική εκκλησία.
