Η συλλογή συνεχίζεται...

Ένα ωραίο καντάρι με χαρακτηριστική κεφαλή (σύμβολο του κατασκευαστή ή του ιδιοκτήτη). Θα ακολουθήσουν πολλά ακόμα μέχρι την έκθεση.

Τα βαρίδια από τις παλάντζες και τα καντάρια...

Άλλο σκέδιο κεφαλής

Κι ο ...Βενιαμίν της συλλογής με 34 εκ μήκος βραχίονα. (Στην έκθεση θα παρουσιαστεί ένα ακόμη μικρότερο καντάρι με 28 εκ. μήκος).

Συνέχεια...

Έτοιμο και το "μωρό" της παρέας! :)

25άρα!

Τα τάσια τάφαγε ο...πανδαμάτωρ, αλλά το γέρικο σκαρί αντέχει ακόμα (καμιά σύγκριση με τ' αφεντικό!)

Γκρινιόλα

Έρχεται η γκρινιόλα...

χασαπόμπαγκος

Χρεαζόμουνα έναν γερό πάγκο για να κοπανάω τα σκεπάργια μου και τα κοπίδια κι έτσι προέκυψε αυτός ο ογκώδης χασαπόμπαγκος! Τα θαλασσόξυλα ταίριαξαν μιά χαρά και τα γυφτόκαρφα έδεσαν την κατασκευή.

Μπλε ώρα...

Η "μπλέ ώρα" στο Σκάλωμα...

Θεογέφυρο συνέχεια...

Αρχίζει η μάχη για το Θεογέφυρο!

Πάθος με τις ζυγαριές!

Το..."καινούργιο" απόχτημα της συλλογής! (αν και είναι περισσότερο μηχανή παρά εργαλείο).
Η συντήρηση άρχισε με απλή πετρελαίωση (και στα ξύλινα τμήματα). Δεν θα αφαιρεθούν τα φθαρμένα σκοροφαγωμένα κομμάτια, αλλά θα συντηρηθούν, ώστε το σύνολο να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αρχική του κατασκευή...

διπλοκάναλο

Το παλιό ποδήλατο του πατέρα μου, πήρε καινούρια ζωή δυο χρόνια τώρα...

ζγιάζοντας...

Ας ανοίξουμε το κεφάλαιο με τις ζυγαριές, τις παλάντζες, τις πλάστιγγες και τα καντάρια.
Θα κλείσει με μια έκθεση και την παρουσίαση ενός οδηγού.

Στη φωτογραφία: THEMIS 5 Kg και το κουτάκι με τα 200, 100, 50, 20, 10, 5 γραμμάρια.

Στην κάτω φωτογραφία: 2 οκάδες, 200, 100, 25, 10 δράμια.

Το γεφύρι στο Γηρομέρι

ΤΟ ΓΕΦΥΡΙ ΣΤΗ ΒΡΥΣΗ (ΓΗΡΟΜΕΡΙ)

Τοξωτό γεφύρι πάνω στο μονοπάτι που οδηγούσε από το Γηρομέρι στην Πλεσίβιτσα μονοπάτι «Βούβα», και στη Φανερωμένη, (ο Μουσελίμης γι αυτό το λόγο το ονομάζει Γερομερίου-Φανερωμένης)[1] στον παραπόταμο του Καλαμά Καλπακιώτικο. Φτιάχτηκε με χορηγία του Νικολάου Μπινάκη από τη Σίδερη[2].  Το γεφύρι αυτό κατέρρευσε από μια μεγάλη κατεβασιά του ποταμού το 1868[3].

Στην εφημερίδα "ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ" (αρ. 6, 5-2-1931, σ.3) του Γ. Βουγίδη, διαβάζουμε σε άρθρο του Σ. Κ. Τριαντάφυλλου: "...Το 1930 ήτανε γόνιμο για το Γηρομέρι...έφκιασε και το βατό γεφύρι εις την θέσιν "βρύση" πάνω στα βάρθρα που υπήρχανε... Το γεφύρι αυτό έγεινε με ξύλινο κατάστρωμα..."

Τα πέτρινα βάθρα από το γεφύρι αυτό, σώζονται σήμερα κάτω από το Γηρομέρι ενσωματωμένα στην τσιμεντένια γέφυρα που κατασκευάστηκε τη δεκαετία του '50. Διακρίνονται καθαρά οι δοκοθήκες που υποστήριζαν το ξύλινο ζεύγμα του γεφυριού.

(Ίσως το γεφύρι αυτό από την αρχή να ήταν ζευκτό και τα νερά να παράσυραν το ξύλινο τμήμα του που κατασκευάστηκε ξανά το 1931. Στα πέτρινα ακρόβαθρα σήμερα δεν διακρίνεται αρχή τόξου).

Ο αναλημματικός τοίχος του μονοπατιού που οδηγούσε στη Φανερωμένη. (δεξιά κατάντη).

Ο αναλημματικός τοίχος του μονοπατιού που οδηγούσε στην Πλεσίβιτσα. (δεξιά ανάντη).

---

[1] Ο Σπύρος Μαντάς το ονομάζει γεφύρι στην Μπαϊνταλού ή γεφύρι στην Πηγή.

[2] Μουσελίμης, Αρχαιότητες ο.π. σ. 311 και Μαντάς, Ηπειρώτικα Γεφύρια, σ. 64).

[3] Λαμπρίδης, Αγαθοεργημάτων, ΙΙ, σ. 182 και Μαντάς, Γεφύρια, σ. 64.

Από την Πλεσίβιτσα στο Γηρομέρι

Με αφορμή την μεταπτυχιακή εργασία ενός φοιτητή του ΕΜΠ, ασχολήθηκα ξανά με το μονοπάτι που οδηγούσε από την Πλεσίβιτσα στο Γηρομέρι. Το μονοπάτι ξεκινάει από τα ΒΑ του χωριού και προχωράει προς το παρεκκλήσι της Α. Παρασκευής στο σέλωμα...

(Ο χάρτης του μονοπατιού. Χάρτης Γ.Υ.Σ. 1948 1/50.000)

Πάνω από την Πλεσίβιτσα, ο ξύλινος σταυρός πάνω στο βράχο, φύλαγε το χωριό από κάθε κακό και κυρίως από την πανούκλα. (τώρα δεν το φυλάει καθόλου, γιατί ούτε η ...πανούκλα δεν περνάει από κει...)

Η παλιά βρύση της Ετιάς κοντά στο Σέλωμα.

Το παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής πάνω στο σέλωμα. Ως εδώ μπορεί να φτάσει κανείς από χωματόδρομο που ανοίχτηκε για την κατασκευή δεξαμανής. Από δω και κάτω αρχίζει το φοβερό μονοπάτι της "Βούβας". Όσοι το ανέβαιναν, δεν μπορούσαν να...μιλήσουν από την προσπάθεια!

Η θέα από το σέλωμα προς το Γηρομέρι.

Η διαδρομή από το σέλωμα προς το ποτάμι 

(ο Καλπακιώτικος εδώ ονομάζεται Γηρομεριάτικος)

Το μονοπάτι περνάει δίπλα από τις σπηλιές στο ροδάνι του Οσίου Νείλου.

Τέλος, έφτανε στο παλιό πέτρινο γεφύρι (με ξύλινο κατάστρωμα) που εξυπηρετούσε και το μονοπάτι από τη Φανερωμένη προς το Γηρομέρι.

Το γεφύρι στον Γηρομεριάτικο.

Σχόλιο του Πήλιου Μαντά για το γιοφύρι (μόλις μου τόστειλε)...

Το Γηρομέρι από το ποτάμι.

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

Σήμερα το μονοπάτι είναι γεμάτο βάτα και πουρνάρια.

Θα προσπαθήσουμε να το καθαρίσουμε και μετά μπορεί να χρησιμοποιηθεί!

Ο Καχριμάνης για το Θεογέφυρο (ξανά)

Ο Περιφερειάρχης αναφέρθηκε  στο Θεογέφυρο του Δήμου Ζίτσας, για το οποίο – όπως είπε- ακούστηκαν κουβέντες και από παράγοντες ξένους με την περιοχή, οι οποίοι χωρίς να εξετάσουν τα πράγματα προσπάθησαν να βάλουν στο «στόχαστρο» ανθρώπους που δίνουν, χωρίς όμως και να έχουν ευθύνες για το μνημείο. Το Θεογέφυρο, εξήγησε ο Περιφερειάρχης,  δεν ανήκε στα Νεότερα μνημεία, αλλά στα μνημεία της φύσης και χαρακτηρισμένος ως αρχαιολογικός χώρος ήταν το βορεινό τμήμα από  το Θεογέφυρο και προς τις πηγές. «Ήταν από πορόλιθο και χώμα και είχε ημερομηνία λήξης, όπως λέει το ΙΓΜΕ σε ανακοίνωσή του»,  σημείωσε για να αναφερθεί στη συνέχεια στο ιστορικό του κλειστού αγωγού. Αυτός τοποθετήθηκε σε αντικατάσταση   της τσιμεντένιας υδατογέφυρας  μετά από υποδείξεις της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας και ύστερα από ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου, που είχε εκδοθεί το 1997, στο πλαίσιο της προέγκρισης χωροθέτησης του αρδευτικού έργου Λίθινου Νομού Ιωαννίνων και περιλαμβάνεται και στην Κοινή Υπουργική Απόφαση ΥΠΕΧΩΔΕ και Γεωργίας για την έγκριση του Περιβαλλοντικών όρων για το αρδευτικό έργο.

Συνεχίζοντας εξήγησε ότι το νότιο τμήμα στο οποίο έγινε κατολίσθηση του δρόμου, δεν είχε σχέση με το Θεογέφυρο, αλλά και δεν είναι χαρακτηρισμένο ως αρχαιολογικός χώρος. «Όταν κατολίσθησε αυτό το τμήμα, με υπεράνθρωπες προσπάθειες κατέβηκαν μηχανήματα στο ποτάμι. Βρήκαν τμήματα του αγωγού προς Λίθινο, που δεν είχε καμία σχέση με τον κλειστό αγωγό που πήγαινε προς Σακελλαρικό (Θεογέφυρο). Όλοι αυτοί οι απίθανοι τύποι, είπαν κουβέντες για αυτούς που έπρεπε να τους σέβονται γιατί ο, τι είχαν κάνει,  το  έκαναν, με όλους τους κανόνες της τέχνης, τις αδειοδοτήσεις και τις υποδείξεις της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας», είπε ανάμεσα στα άλλα.

Αυτά είπε ο Καχριμάνης.

Αυτά είχε υποστηρίξει και γραπτώς σε έγγραφο-απάντηση στην Βουλή των Ελλήνων!

Όμως η εφημερίδα της κυβέρνησης άλλα λέει:

και ο χάρτης

Άρα ολόκληρη η περιοχή ήταν ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟΣ ΧΩΡΟΣ

Η αρχαιολογία ισχυρίζεται ότι ακόμα περιμένει την ...τελική μελέτη για τον αγωγό που πέρασε από το Θεογέφυρο!

Ο Καχριμάνης μιλάει για  ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου.

Επίσης η Αρχαιολογία γράφει ότι δεν ήταν ενήμερη και ούτε της ζητήθηκε η άδεια για τις εργασίες αποκατάστασης της κατολίσθησης!!!

Χοντρικά λοιπόν καταλήγουμε:
1. Τα έργα πάνω στο Θεογέφυρο έγιναν χωρίς την τελική άδεια της Αρχαιολογικής Υπηρεσίας
2.Τα υπόλοιπα έργα έγιναν χωρίς καμιά άδεια της αρχαιολογικής Υπηρεσίας μέσα σε Αρχαιολογικό χώρο.

Στον εισαγγελέα ο Καχριμάνης θα πρέπει να προσκομίσει (όπως προαναγγέλει στο έγγραφό του προς τη Βουλή των Ελλήνων) την ομόφωνη απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου και τις αρχαιολογικές άδειες ΓΙΑ ΟΛΕΣ τις εργασίες που εκτέλεσε μέσα στην Αρχαιολογική περιοχή.

Δεν μένει παρά να περιμένουμε... για να δούμε ποιός μας δουλεύει τελικά ΚΑΙ εγγράφως!

κουτσουρομπάουλο

Τα πετρέλαια έρχονται, κι εγώ πήρα ένα ...κούτσουρο απ' τη θάλασσα και τόκανα μπαούλο!
Για να φεύγει η ένταση στο σφυροκάλεμο...

ΡΙΖΕΣ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ

Οι ρίζες των δέντρων μπήκαν στο σπίτι.

Ανέβηκαν τη σκάλα ξημερώματα

Και κρύφτηκαν στο μπρούτζινο κρεβάτι.

Τη νύχτα μ’ αγκαλιάσανε

(χώμα μυρίζαν και σαπίλα).

Θυμήθηκα τα χέρια σου

Και τ’ άρωμά σου!

                                    23-4-2018

Των Σαγιάδων

Και νάσαι το πουλί κι ο κυνηγός
στις μαύρες λαγκαδιές του παραδείσου...

Του ανοιξιάτικου θέρους

Του ανοιξιάτικου θέρους των Σαγιάδων...

ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΟΡΙΣΤΟΥ

ΤΟ ΑΡΩΜΑ ΤΟΥ ΑΟΡΙΣΤΟΥ

Σκέφτομαι τη θάλασσα.

(Η θάλασσα μου, έχει το άρωμα μιάς γυναίκας.)

Αόριστα (τη σκέφτομαι) σαν η κάθε θάλασσα να ήταν η δικιά μου, αυτή που ορίζεται από το Σκάλωμα και το Στροβίλι.

Το ότι αυτή ακριβώς η θάλασσα ήταν κάποτε ένας καταπράσινος κάμπος, δεν με ενοχλεί: Μερικές φορές μάλιστα, τα καράβια στη γραμμή του ορίζοντα, μοιάζουν να οργώνουν αυτή τη γαλάζια πεδιάδα.

Σκέφτομαι ότι αυτός ο κάμπος κάποτε θα γυρίσει…

 Όταν οι πάγοι ξανάρθουν, θα μαζευτούν στην πανάρχαια φωλιά τους τα νερά και τ΄ αγαπημένο  γαλαζοπράσινο, με τις τόσες γλυκές αποχρώσεις, θα γίνει μόνο πράσινο.

Τότε όμως ο χρόνος δεν θα υπάρχει (τι νόημα έχει ο χρόνος για τους πεθαμένους;) κι εγώ θα είμαι από ων, απ-ών.

Η προσθήκη δυο γραμμάτων σε μια τόσο μικρή λέξη, κρύβει την απουσία και το θάνατο.

Το άπ-ειρο παίρνει δικαιωματικά πίσω, αυτό που για μιά στιγμή, νόμισε ότι θα ζει

για πάντα...

"Ομίχλη"

Της Σαγιάδας και της...ομίχλης.

Καρφιά για σταύρωση...