" Φάμανε το βόιδι και ποστάσαμαν στη νουρά. " "

Δευτέρα 2 Οκτωβρίου 2023

Ο Σαμσαντίν για τον Καβάφη και την Butcher


 megalommatis muhammad shamsaddin

1:07 π.μ. (πριν από 10 ώρες)

προς εγώ


 

 

Φίλε μου, ελπίζω να είσαι καλά!

Σε παρακολουθούν φίλοι μου από πολλά μέρη!

Ο φίλος μου ο Νίκος από το Καζακστάν μόλις χθες μου έγραψε για την τελευταία σου ανάρτηση!

Μόλις του απάντησα. 

 

Η Edith Louisa Butcher (1854 – 1933) είναι τόσο γνωστή στους ειδικούς για την Αίγυπτο, όσο ο Καβάφης στους ειδικούς για Ελλάδα. Είχε τότε κάνει μία πρωτοποριακή δουλειά για την Ιστορία της Κοπτικής Εκκλησίας που ήταν όντως κατόρθωμα.

Και αυτό πάνω από όλα επειδή ήταν ….. γυναίκα (και όλες οι γυναίκες που ταξίδευαν μόνες στα τέλη του 19ου αιώνα ήταν αντικείμενο καχυποψίας) και επειδή ήταν ….. δυτική (και όλοι οι δυτικοί στην Αίγυπτο ήταν αντικείμενο κάθετης απόρριψης περισσότερο από τους Κόπτες παρά από τους μουσουλμάνους). Αυτή η στάση των Κοπτών ήταν απολύτως δικαιολογημένη επειδή οι αποικιοκρατικες δυνάμεις ήταν σαφέστατα υπέρ των μουσουλμάνων, ανάμεσα στους οποίους διέδιδαν το πολιτικό «ισλάμ» που είχαν παρασκευάσει και τα πρώτα θεωρήματα παναραβισμού, ο οποίος είναι ένα ανιστόρητο τερατούργημα.

 

Οι Κόπτες ήταν και είναι πολύ πιο κλειστή κοινωνία απέναντι στους δυτικούς από όσο οι Νεοέλληνες ή οι Αραμαίοι (της ΝΑ Τουρκίας, Συρίας, Λιβάνου, Ιορδανίας, Παλαιστίνης, Ιράκ, Ιράν και Ινδίας — είτε μιλάμε για Μονοφυσίτες, είτε για Νεστοριανούς, ειτε για τους προ-Χαλκηδόνιους του Μαλαμπάρ). . 

 

Με πολύ μεγαλη δυσκολία Γάλλοι, Άγγλοι και Αμερικανοί κατάφεραν να διεισδύσουν ανάμεσα στους Κόπτες — και αργά (δηλαδή πρόσφατα). Υπό τις συνθήκες λοιπόν υπό τις οποίες γράφηκε η Ιστορία της Κοπτικής Εκκλησίας είναι ένα επικό επίτευγμα.

 

Τώρα, επιστημονικά στέκει τόσο όσο και όλα τα μεγαλουργήματα των πρωτοπόρων του 19ου αιώνα που αποτελούσαν όμως «παρελθόν» το 1930. Έχουν γραφεί καλλίτερες παρουσιάσεις. Να: 

https://www.amazon.com/Two-Thousand-Years-Coptic-Christianity/dp/9774167457/ref=d_pd_sbs_sccl_1_1/133-5447824-7727212?pd_rd_w=R7mPJ

Και αυτή η παρουσίαση καλή είναι: 

https://www.amazon.com/History-Coptic-Orthodox-People-Church/dp/146028027X

 

Σχετικά με την Edith Louisa Butcher θα βρεις αρκετά στοιχεία εδώ: https://copticliterature.wordpress.com/2019/06/12/a-short-sketch-of-coptic-history-by-mrs-edith-louisa-butcher/ (εξαιρετικό κοπτικό μπλογκ αν και μερικές φορές κάπως προκατειλημμένο). Επίσης: https://genderdesk.wordpress.com/2022/02/07/edith-butcher/  

 

Τα βιβλία της όλα θα τα βρεις εδώ: https://onlinebooks.library.upenn.edu/webbin/book//lookupname?key=Butcher%2C%20E%2E%20L%2E%20%28Edith%20Louisa%29

 

Θα μπορούσα να γράψω πολλά γι’ αυτήν και τον Αγγλικανό ιερέα σύζυγό της, αλλά τι να πρωτοπρολάβει κάποιος;

Φυσικά και εργάζονταν για τις αγγλικές μυστικές υπηρεσίες όπως όλοι οι Άγγλοι παντού και πάντοτε, συμπεριλαμβανομένης και της Αν Λόμπεργκ στα Κορίτσια στον Ήλιο. Και αν αυτό σου φαίνεται υπερβολικό, περίμενε περισσότερες καταστροφές να πέσουν πάνω σας!

 

Είναι πιθανώτατο λοιπόν να είχαν συναντηθεί η Μπούτσερ και ο Καβάφης στα ούτως ή άλλως λιγοστά σημεία όπου σύχναζαν τότε οι δυτικοί αποικιοκράτες στην Αλεξάνδρεια. Αυτό το αναφέρω επειδή, αν γράφει κάτι ο Καβάφης γι’ αυτήν, πιθανόν να οφείλεται σε μία αντιπάθεια που ανεφύη ανάμεσά τους. Θεωρώ λογικό να είχε ενοχληθεί ο Καβάφης από το στυλ της μεγαλύτερης σε ηλικία από εκείνον και εξαιρετικά πολυπράγμονος (λόγω μυστικών καθηκόντων) «κυρίας» Μπούτσερ, της οποίας το όνομα δεν ξέρω αν ο Καβάφης πρόφερε σωστά στην δεύτερή του συλλαβή. 

 

-----------------------------------   

 

Τώρα το πιο ενδιαφέρον στο κείμενό σου είναι η απορία σου. Αυτήν θα σου την λύσω πολύ σύντομα.

Δεν έχω ούτε το 1% των γνώσεών σου στον Καβάφη που φυσικά και τον θεωρώ κατώτερο από τον Δροσίνη.

Αλλά και τον Ιουλιανό ξέρω καλά, και τις δύο πόλεις, Αλεξάνδρεια και Αντιόχεια, ξέρω καλά, και έχω ζήσει και στις δύο.

Στην Αλεξάνδρεια έχω ζήσει πάνω από ένα χρόνο, αλλά για πολλά χρόνια (όταν ζούσα στο Κάιρο) κάθε Σαββατοκύριακο ήμουν εκεί. Στην Αντιόχεια έχω ζήσει 2-3 μήνες και ξαναπάει πολλές φορές. 

 

Είναι τόσο διαφορετικές γεωμορφολογικά οι δύο πόλεις, υπήρξαν όπως ξέρεις πρωτεύουσες εχθρικών μεταξύ τους αυτοκρατοριών, και απετέλεσαν την βάση χριστιανικών θεολογικών σχολών που η μία αποτελούσε τους αντίποδες της άλλης, οπότε αυτή η ιστορική αντιπαλότητα φαντάζει απλή φυσιολογική συνέπεια.

 

Συνεπώς και ο Καβάφης ως απόλυτα Αλεξανδρινός δεν θα μπορούσε παρά να αντιπαθεί τον Ιουλιανό, ο οποίος ήταν στα μάτια του (όχι ένας αντι-χριστιανός αλλά) ένας Αντιοχηνός. Ο Ιουλιανός είχε μία μεγάλη εμπλοκή και παραμονή στην Αντιόχεια, όπου συμπαρατάχθηκε με μία από τις δύο πλευρές (παρατάξεις) του εντόπιου κατεστημένου (αμφοτέρων ήδη διαμορφωμένων τον 3ο προχριστιανικό αιώνα), οπότε στα μάτια του Καβάφη ο Ιουλιανός ήταν ένας ύστερος (όχι «φιλέλλην» αλλά) Σελευκίδης. Οποιοσδηποτε άλλος θα ήταν …. «καλλίτερος»!!

 

Νάσαι πάντα καλά!

Σαμσαντίν

Πέμπτη 28 Σεπτεμβρίου 2023

Κόντογλου, Καβάφης, Ιουλιανός,Βαβύλας


 ΚΑΒΑΦΗΣ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ


 


«Ημίν ανήκουσιν η ευγλωττία και αι τέχναι της Ελλάδος και η των Θεών αυτής λατρεία, υμέτερος δε κλήρος εστί η αμάθεια και η αγροικία…» ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ…

1 Ο Ιουλιανός εν τοις Μυστηρίοις            1896

2 Αθανάσιος                                 Απρίλιος 1920

3 Ο επίσκοπος Πηγάσιος                 Μάιος 1920

4 Ο Ιουλιανός, ορών ολιγωρίαν                 1923

5 Η διάσωσις του Ιουλιανού   Δεκέμβριος 1923

6 Ο Ιουλιανός εν Νικομηδεία                     1924

7 Hunc deorum templis               Μάρτιος 1926

8 Μεγάλη συνοδεία εξ ιερέων και λαϊκών1926

9 Ο Ιουλιανός και οι Αντιοχείς                   1926

10 [Πρώτα ο Ματθαίος, πρώτα ο Λουκάς]

11 Ουκ έγνως                                                1928

12 Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας            1933

Γιατί ασχολήθηκε τόσο πολύ ο Καβάφης με τον Ιουλιανό; Γιατί του αφιέρωσε (από την ωριμότερη περίοδο της ζωής του) 12 ποιήματα;

Τι είχε πραγματικά στο νου του ο ποιητής, όταν έγραφε αυτά τα έργα;

Ίσως δεν θα το μάθουμε ποτέ. Αλλά αυτό που μπορούμε να διακρίνουμε είναι η λεπτή ειρωνεία με την οποία αντιμετωπίζει το τεράστιο θέμα της προσπάθειας του Ιουλιανού, να επαναφέρει την παλιά θρησκεία και να ανακόψει το δρόμο του Χριστιανισμού.

Επιφανειακά τα ποιήματα επιτίθενται εναντίον του «αποστάτη», τον οποίο ο Καβάφης «στολίζει» με αρκετά επίθετα:

«φαύλος» και «κάθαρμα» στο «Αθανάσιος», «ο πολύς φιλόσοφος Αύγουστος» στο «Η διάσωσις του Ιουλιανού», «ο ψεύτης Χριστιανός», «ο ηγεμονίσκος Ιουλιανός» στο «Ο επίσκοπος Πηγάσιος», «ο ανόητος» στο «Ο Ιουλιανός εν τοις Μυστηρίοις»

«αυτόνα τον Χριστιανομαθημένο», στο «Ο Ιουλιανός ορών ολιγωρίαν», «ήταν προωρισμένος να υπηρετήσει τα τεμένη των (ψευτών) θεών» στο «Hunc deorum templis», «ο ανόσιος Ιουλιανός στο  «Εις τα περίχωρα της Αντιοχείας», «Τες περί των ψευδών θεών αερολογίες του, τες ανιαρές περιαυτολογίες την παιδαριώδη του θεατροφοβία την άχαρι σεμνοτυφία του τα γελοία του γένεια.» στο «Ο Ιουλιανός και οι Αντιοχείς», «Ο μιαρότατος, ο αποτρόπαιος Ιουλιανός» στο «Μεγάλη συνοδεία εξ ιερέων και λαϊκών», «ο κούφος Ιουλιανός», «ο γελοιωδέστατος» στο «ουκ έγνως» 

 

Τις περισσότερες πληροφορίες (για το συγκεκριμένο θέμα), ο Καβάφης τις άντλησε από τους εκκλησιαστικούς πατέρες, τον Σωκράτη, τον Θεοδώρητο και τον Σωζομενό, των οποίων το ύφος αλλά και το μένος εναντίον του Ιουλιανού αντιγράφει με επιτυχία, αλλά και (όπως ο ίδιος γράφει) από βιβλία με αμφίβολη επιστημονική εγκυρότητα (όπως το βιβλίο της E.L. Butcher για την ιστορία της εκκλησίας της Αιγύπτου). Διαβάζοντας το σύνολο των ποιημάτων του Καβάφη για τον Ιουλιανό, ο αναγνώστης νοιώθει σαν να ξαναβρίσκεται σ’ εκείνη τη μακρινή εποχή. Η πάλη συνεχίζεται, σαν να μην έχουν περάσει τόσα χρόνια από τότε. Η πολεμική εναντίον του «αποστάτη» παραμένει ζεστή, οι ύβρεις εξυπηρετούν το στόχο τους όπως και τότε. Η πιστή αντιγραφή του ύφους των πρώτων πολεμίων του Ιουλιανού, εξυπηρετεί την «σκηνοθεσία» του ποιητή και την μεταφορά του αναγνώστη στην εποχή που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Η υπερβολή ξενίζει αλλά βοηθάει.

Ο Καβάφης εμφανίζεται εδώ (όπως και σε αρκετά άλλα ποιήματα) φανατικός χριστιανός και ακόμη πιο φανατικός επικριτής του Ιουλιανού. Επιλέγει να επαινέσει τον μεγάλο αντίπαλό του εθνικού αυτοκράτορα, τον Αθανάσιο[1] και να κριτικάρει δυο φορές άγρια τον Ιουλιανό, ακόμα και τη στιγμή που πέθαινε χτυπημένος πισώπλατα από τους χριστιανούς. Σβήνει μάλιστα από την πρώτη γραφή του ποιήματος «ο Αθανάσιος» τη λέξη "φαύλος" και την αντικαθιστά με την ακόμα βαρύτερη βρισιά: "κάθαρμα"![2]

Στην τελευταία και πιο μεστή περίοδο της ζωής του, επανέρχεται συνεχώς στον Ιουλιανό με ερωτικό σχεδόν πάθος. Είναι το πρόσωπο που τον απασχολεί περισσότερο ( 13 ποιήματα αφιερωμένα σ’ αυτόν!)

Σίγουρα δεν το κάνει για…θρησκευτικούς λόγους. Ήταν τελείως περιττή η πολεμική του. Ο Ιουλιανός είχε χάσει κατά κράτος κι οι χριστιανοί γέμισαν τη μνήμη του με συκοφαντίες και ύβρεις. Έμεινε για πάντα στην ιστορία ως «ο παραβάτης» και το όνειρό του χάθηκε για πάντα. Γιατί ο Καβάφης επαναφέρει τόσο πιστά μια ξεχασμένη ιστορία από το παρελθόν; Γιατί επιλέγει να αποκαλέσει έναν πεθαμένο από χιλιετίες αντίπαλο, «κάθαρμα»; Το ίδιο πρόβλημα αντιμετώπισε ο Σταύρος Ζουμπουλάκης, Μεταίχμιο, Αθήνα 2022 όταν ανατύπωσε το βιβλίο του Φώτη Κόντογλου, Ο ΘΕΟΣ (εκδοτικό σημείωμα σ. xiii «…Από τις τέσσερεις ενέργειες του Ιουλιανού) εναντίον των χριστιανών που αναφέρει ο Κόντογλου μόνο σε μία (λείψανο Προδρόμου) μένει πιστός στις πηγές. Αλλοιώνει τα γεγονότα συνειδητά; ; Και αν ναι, για να πετύχει τι;Αν είχε λόγο να επιβαρύνει κι άλλο τη θέση του Ιουλιανού (κατηγορώντας τον ότι έκοψε το ιερό δέντρο και έκαψε το σκήνωμα του αγίου Βαβύλα;Γράφει από μνήμης κι απλώς δεν θυμάται καλά;Έχει υπ’ όψιν του άλλες πηγές που μου διαφεύγουν;..."



ΚΟΝΑΝΟΣ,Νικολόπουλος, Αθήνα 1943 , 


Σάββατο 2 Σεπτεμβρίου 2023

Άρης Κωνσταντινίδης

 Μνήµες αυτοπεποίθησης και δηµιουργίας. Ο αρχιτέκτων Άρης Κωνσταντινίδης και τα Ξενία του ΕΟΤ

της Ελένης Φεσσά-Εµµανουήλ1 









Προοίµιο 

Ο Άρης Κωνσταντινίδης (1913-1993) ανήκει στις κορυφαίες µορφές της σύγχρονης ελληνικής αρχιτεκτονικής λόγω της στοχαστικής προσέγγισής του   η οποία υπερβαίνει χαρακτηριστικά γνωρίσµατα του διεθνούς µοντερνισµού: τη ρήξη µε την παράδοση και την υποτίµηση της γεωγραφικής και πολιτισµικής διάστασης της αρχιτεκτονικής (Achleitner, 1965˙ ΦεσσάΕµµανουήλ, 1993β: 23-24). H µελέτη αυτή αυτό επαναπροσεγγίζει το έργο του της δεκαετίας 1957-1967 στον τοµέα του τουρισµού. Αρχίζοντας µε τη σκιαγραφία της συγκρότησης και της φιλοσοφίας του Κωνσταντινίδη και τελειώνοντας µε συµπερασµατικές παρατηρήσεις για τα ξενοδοχεία και µοτέλ Ξενία του Ελληνικού Οργανισµού Τουρισµού, που σχεδιάστηκαν από τον ίδιον και άξιους οµοτέχνους του, θα δοθεί έµφαση στις πτυχές εκείνες της ξενοδοχειακής  αρχιτεκτονικής του που επιβεβαιώνουν την εξής γνώµη του ποιητή και ζωγράφου Νίκου Εγγονόπουλου (1907-1985): «Τα χρόνια, λέω, µας διδάσκουν πως όσο µια τέχνη έχει πιο τοπικό χαρακτήρα τόσο πιο παγκοσµίου ενδιαφέροντος είναι. Πως όσο είναι πιο προσωπική τόσο κι έχει πιο πανανθρώπινη αξία. Κι όσο είναι περισσότερο του καιρού της τόσο και το περιεχόµενό της είναι πιο αιώνιο». (Εγγονόπουλου Ν., 1999: 15 [1938, συνέντευξη] & http://www.engonopoulos.gr/_homeEN) 


O αρχιτέκτων 

Αρχιτέκτων ικανός να συνδυάσει τη θεωρία µε την πράξη, ο Άρης Κωνσταντινίδης διαδραµάτισε σηµαντικό ρόλο στον ποιοτικό εκσυγχρονισµό της ελληνικής αρχιτεκτονικής των ετών 1955-1967 (Achleitner, 1965· ΦεσσάΕµµανουήλ, 1993β, 23-24). Ο χαρακτήρας και η αρχιτεκτονική φιλοσοφία του διαπλάστηκαν µέσα από έντονα βιώµατα. Ως έφηβος συγκλονίστηκε από το δράµα του 1.200.000 Μικρασιατών προσφύγων σε µια Ελλάδα 5.000.000 κατοίκων, εξουθενωµένων από τρεις διαδοχικούς πολέµους (τους Βαλκανικούς του 1912 και 1913 και τον Α´ Παγόσµιο Πόλεµο), έναν εθνικό διχασµό και τη Μικρασιατική εκστρατεία. Ενηλικιώθηκε και άρχισε να εργάζεται κατά τη δεύτερη δεκαετία του Μεσοπολέµου, περίοδο µεγάλης δοκιµασίας για την κοινωνία και τους φιλελεύθερους θεσµούς στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ο Κωνσταντινίδης σπούδασε αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο του Μονάχου την περίοδο 1931-1936. Κατά τα πρώτα τρία έτη της φοίτησής του οι νέοι καθηγητές  Adolf Abel (1882-1968) και κυρίως Robert Vorhölzer (1884-1954) προσπάθησαν να εκσυγχρονίσουν το συντηρητικό πρόγραµµα των αρχιτεκτονικών σπουδών. Η προσπάθεια όµως αυτή ανεκόπη από του Εθνικοσοσιαλιστές το 1933 (Nerdinger, 1993: 87-109 & 1985: 147-180; http://eng.archinform.net/arch/120.htm; http://www.architektenportrait.de/robert_vorhoelzer/index.html.).  




Ανικανοποίητος από την ακαδηµαϊκή του εκπαίδευση, ο Κωνσταντινίδης επεδίωξε να γνωρίσει τις νέες τάσεις µέσα από προσωπική µελέτη αλλά και ταξίδια στη Γερµανία, τη Γαλλία, το Βέλγιο, την Ιταλία, την Αυστρία και την Ουγγαρία, αρκετά από τα οποία έγιναν µε τη µοτοσυκλέτα του. Αυτή η διαδικασία αυτοδιδαχής του επέτρεψε να γνωρίσει από πρώτο χέρι την πρωτοποριακή αρχιτεκτονική της Ευρώπης και να συναντήσει τον Mies van der Rohe και άλλες µορφές του µοντέρνου κινήµατος (Κωνσταντινίδης, 1981 & 1992: 38-56, 274).  Η αρχιτεκτονικά ανενεργός περίοδος της Γερµανο-ιταλικής κατοχής (19411944) και του εµφυλίου πολέµου (1946-1949) υπήρξαν ένα εποικοδοµητικό διάλειµµα. Τα χρόνια αυτά έδωσαν στον Κωνσταντινίδη την ευκαιρία για ένα µοναχικό αλλά γόνιµο οδοιπορικό αυτογνωσίας µε σκοπό την αναζήτηση µιας σύγχρονης αληθινής αρχιτεκτονικής (Κωνσταντινίδης, 1978· Κωνσταντινίδης, 1981 & 1992: 46-87). Όργωσε την Ελλάδα µε τη φωτογραφική µηχανή και τα µπλόκ σχεδίου του προκειµένου να µελετήσει την αρχιτεκτονική γλώσσα του τόπου του, εφοδιασµένος µε τις αρχιτεκτονικές γνώσεις που απέκτησε στο εξωτερικό.  Έτσι ανακάλυψε την αρχαϊκή λιτότητα, την καθαρότητα και την καλλιτεχνική σωφροσύνη της ανώνυµης αρχιτεκτονικής –τόσο της παραδοσιακής όσο και της σύγχρονης–, αλλά και τα κύρια χαρακτηριστικά του ελληνικού τοπίου, όπως για παράδειγµα την ηλιόλουστη αρµονία και πνευµατικότητά του. Συνειδητοποίησε επίσης την πεµπτουσία της µακραίωνης αρχιτεκτονικής παράδοσης της χώρας του και συγκεκριµένα: την ικανότητά της να αφοµοιώνει  επιρροές από τη Δύση και την Ανατολή· τη µετριοπάθεια και την ανοχή της ποικιλίας· και την αρµονική συνύπαρξη των κτισµάτων µε τη Φύση (Κωνσταντινίδης A., 1975: 309-313 1981 & 1992: 274, 117-118· Φεσσά-Εµµανουήλ, 1993β: 15-17· Fessas-Emmanouil, 2010: 5758). 








Η ακεραιότητα, η αίσθηση κοινωνικής ευθύνης και η πολιτισµική ευαισθησία αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσµατα της προσωπικότητάς του. Ο Κωνσταντινίδης είχε δυνατό χαρακτήρα µε εγωκεντρικές πτυχές,  καλλιτεχνικό αισθητήριο και µια φυσική κλίση προς το σχέδιο και την κατασκευή πραγµάτων µε τα χέρια του. Συνδέθηκε φιλικά µε σηµαντικούς Έλληνες εικαστικούς καλλιτέχνες και ποιητές –π.χ. τους ζωγράφους Διαµαντή Διαµαντόπουλο και Γιάννη Μόραλη και τους ποιητές Ανδρέα Εµπειρίκο και Οδυσσέα Ελύτη– και παντρεύτηκε τη γλύπτρια Ναταλία Μελά. Ο αρχιτέκτων επηρεάστηκε γόνιµα από µεγάλους στοχαστές της αρχαιότητας και των νεότερων χρόνων. Η ρήση του ποιητή Πινδάρου «Γένοι’ οίος εσσί µαθών» («Είθε να γίνεις αυτός που είσαι µαθαίνοντας») ήταν ένα από τα αγαπηµένα του γνωµικά. Η πίστη του στην αξία της αληθινής (αυθεντικής) αρχιτεκτονικής του παρόντος και του παρελθόντος παραπέµπει σε Γερµανούς ποιητές και στοχαστές, όπως: στον ροµαντικό ποιητή Friedrich Schiller (1759-1805) o οποίος µίλησε για «τη διαχρονική αξία του αυθεντικά λαϊκού»· στο απόφθεγµα του φυσικού επιστήµονα Georg Christoph Lichtenberg (1742-1799) «ό,τι είναι καινούργιο είναι σπάνια αληθινό και ό,τι είναι αληθινό είναι σπάνια καινούργιο»· στη ρήση του ποιητή Rainer Maria Rilke (1875-1926) «όσο κι’ αν µεταµορφώνεται και ο κόσµος γρήγορα / όπως τα σύννεφα στον ουρανό / ότι είναι τέλειο επιστρέφει / στο πολύ παλιό» κ.ά. (Κωνσταντινίδης, 1989: εσώφυλλο-εσωτερική πλευρά˙ Φεσσά-Εµµανουήλ, 1993α: 54-56˙ FessasEmmanouil, 2010: 57-58)    


Ο Άρης Κωνσταντινίδης εργάστηκε ως δηµόσιος υπάλληλος και ως ελεύθερος επαγγελµατίας. Η περιπετειώδης σταδιοδροµία του άρχισε το 1939 και τελείωσε το 1978 . Απασχολήθηκε σε δύο δηµόσιους φορείς –στην Πολεοδοµική Υπηρεσία του Υπουργείου Διοικήσεως Πρωτευούσης (19361937, 1939-1940) και σε διάφορες υπηρεσίες του Υπουργείου Δηµοσίων Έργων (1942-1953)– και διηύθυνε τις υπηρεσίες αρχιτεκτονικών µελετών του Οργανισµού Εργατικής Κατοικίας (ΟΕΚ, 1955-1957) και του Ελληνικού Οργανισµού Τουρισµού (ΕΟΤ, 1957-1967, 1975-1977). Στα χρόνια αυτά θα διακόψει δύο φορές τη δηµοσιουπαλληλική  σταδιοδροµία  του –το 1937 για να κάνει τη στρατιωτική θητεία του και το 1940 για να πολεµήσει στο Αλβανικό µέτωπο– και θα παραιτηθεί τρεις φορές – το 1957 από τον ΟΕΚ και από τον ΕΟΤ το 1967 και το 1977. Κατά την τριετία 1967-1970 εργάστηκε ως επισκέπτης καθηγητής στο Πολυτεχνείο της Ζυρίχης.  Ο κύριος όγκος του αρχιτεκτονικού έργου του πραγµατοποιήθηκε στις δεκαετίες του 1950 και 1960. Κατά τη δωδεκαετή απασχόλησή του στον ΟΕΚ και τον ΕΟΤ κατόρθωσε να ολοκληρώσει 31 κτίρια ή κτιριακά συγκροτήµατα που αντισπροσωπεύουν το 66% του πραγµατοποιηµένου έργου του. Ο αρχιτέκτων στάθηκε λιγότερο τυχερός στην άσκηση του ελεύθερου επαγγέλµατος, η οποία άρχισε το 1936 και απέδωσε µόνο 16 κτίρια, κυρίως µονοκατοικίες (Κωνσταντινίδης, 1981 & 1992: 5 -11, 274-275; και Κωνσταντινίδης, 1957). Αυτό οφείλεται στην απροθυµία του να ακολουθεί τις µόδες και να συµβιβάζεται µε τις απαιτήσεις των πελατών του. Από τα τέλη της δεκαετίας του 1970  μέχρι τον θάνατό του, η δραστηριότητα του αρχιτέκτονα στρέφεται αποκλειστικά στις εκθέσεις και διαλέξεις για το έργο του, στην έκδοση βιβλίων και στην μαχητική αρθρογραφία. Κύρια αντικείμενα των δημοσιεύσεών του είναι η διατύπωση των αρχιτεκτονικών του απόψεων και εμπειριών, ο οξύς αντίλογος στις μόδες του μεταμοντερνισμού  και της αποδόμησης και η μετωπική επίθεση στα έργα γοήτρου της μεταπολίτευσης. Το οξύτερο κείμενό του δημοσιεύτηκε  δύο χρόνια πριν  από τον θάνατό του. Τίτλος του  Η άθλια επικαιρότητα. Η χρυσή Ολυμπιάδα –Το Μουσείο της Ακρόπολης.

    

Η  αρχιτεκτονική προσέγγιση του Κωνσταντινίδη

  Κεντρικό στοιχείο της αρχιτεκτονικής προσέγγισης του Κωνσταντινίδη είναι η βούλησή του να συµφιλιώσει τον µοντερνισµό µε την παράδοση. Αυτό θα του επιτρέψει να ξεφύγει από τις δύο αντιτιθέµενες πορείες της ελληνικής αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα: την κυρίαρχη προσπάθεια ευθυγράµµισης µε τα διεθνή ρεύµατα –πρωτοποριακά ή συντηρητικά– και την αµυντική τάση του τοπικισµού – φολκλορικού ή κριτικού.  Θα αποδοκιµάσει µετά λόγου γνώσεως τόσο τη µεταπρατική και ηγεµονιστική «παράδοση της νεωτερικότητας» όσο και την αναχρονιστική γραφικότητα των τοπικιστών. Πιστεύοντας από νωρίς ότι µόνο το µοντέρνο παύει να είναι της µόδας, θα υποστηρίξει ότι η εξέλιξη δεν αποκλείει τις νέες προσεγγίσεις σε νέα θέµατα (Konstantinidis, 1981: 58269; Φεσσά-Εµµανουήλ, 1993: 50). Η αρχιτεκτονική γι αυτόν δεν είναι µόνον υπόθεση κατασκευής, αισθητικής και προσωπικής έκφρασης. Είναι τέχνη πρωτίστως πνευµατική, πολιτισµική και κοινωνική (Konstantinidis, 1987a: 113-117, 163-183).  Η αρχιτεκτονική του Άρη Κωνσταντινίδη κατόρθωσε να είναι σύγχρονη αλλά και διαχρονικής αξίας. Αυτό οφείλεται στη σφαιρική φιλοσοφία του αρχιτέκτονα η οποία εµπεριέχει ανθεκτικές αξίες της εποχής και του τόπου του. Ο Κωνσταντινίδης υποστήριζε ότι το αληθινό αρχιτεκτονικό έργο όσο είναι σύγχρονο —δηλαδή της εποχής του— από την άποψη της τεχνικής οικονοµίας, κατασκευής κ.ά., «άλλο τόσο είναι και αιώνιο από την άποψη της καλλιτεχνικής του ταυτότητας»  (Κωνσταντινίδης, 1987: 162). Πίστευε ότι  σκοπός της αρχιτεκτονικής είναι η δηµιουργία εφήµερων «δοχείων ζωής», δηλαδή οργανικών κατασκευών στα µέτρα του ανθρώπου και όχι ο σχεδιασµός όψεων ή µνηµείων (Κωνσταντινίδης, A., 1987: 243· AD, 1964· Κωνσταντινίδης, 1985· Γεωργουσόπουλος, 1986). Η αρχιτεκτονική φιλοσοφία του υιοθέτησε το κατασκευαστικό, εικονοκλαστικό και αντι-αναγεννησιακό πνεύµα του µοντέρνου κινήµατος, όπως αυτό εκφράστηκε στο πρωτοποριακό έργο των A. Perret, R. Schindler, R. Neutra, J. Duiker και W. Gropius. Συµµεριζόταν επίσης την άποψη του F.L. Wright για την καθοριστική σχέση του τοπίου και του κλίµατος µε την αρχιτεκτονική.  Παράλληλα, η προσέγγιση του Κωνσταντινίδη εµπεριέχει αρχές της µακραίωνης αρχιτεκτονικής παράδοσης της χώρας του, όπως είναι η εναρµόνιση των κτισµάτων µε τη φύση και η τριµερής δοµή του µεγάρου της αρχαιότητας µε τον κλειστό, ηµιυπαίθριο και υπαίθριο (αύλιο) χώρο, αρχές που είχαν επιβιώσει στην ανώνυµη αρχιτεκτονική της Ελλάδας.  





Εµπνεόµενος από την παράδοση αυτή, χωρίς να τη µιµείται, ο Κωνσταντινίδης έκτισε λιτά «δοχεία ζωής» επιλέγοντας τα κατάλληλα για κάθε τοποθεσία µέσα — κατασκευαστικό σύστηµα και δοµικά υλικά. Πίστευε ότι η ανάζήτηση του κοινού ή καθολικού και της τελειότητας στην αρχιτεκτονική σηµαίνει αναζήτηση ενός Τύπου  ή ενός Κανόνα, όπως συνέβαινε λ.χ. στον αρχαίο δωρικό ναό. Επιδιώκοντας τον αρχιτεκτονικό Τύπο ως έκφραση της ιδεώδους µορφής, επινόησε ένα κατασκευαστικό και λειτουργικό σύστηµα ικανό να δώσει λύσεις σε κτίρια διαφορετικών χρήσεων καθώς και κτιριακούς τύπους για κατοικίες, µουσεία, ξενοδοχεία και άλλες λειτουργίες (Κωνσταντινίδης, 1987: 164· Κωνσταντινίδης, 1981 & 1992:  220 -222· Achleither, 1968). Επιτοµή αυτού του συστήµατος ήταν το πρόπλασµα του ξύλινου σκελετού που υποδεχόταν τους επισκέπτες της αναδροµικής έκθεσης του έργου του Κωνσταντινίδη στην Εθνική Πινακοθήκη, τον Φεβρουάριο του 1989 (Φεσσά-Εµµανουήλ, 2001: 182, 103).  






Tα ριζοσπαστικά ξενοδοχεία Ξενία

Το πρόγραµµα του Ελληνικού Οργανισµού Τουρισµού (ΕΟΤ) που αφορά στην ανέγερση των ξενοδοχείων Ξενία και άλλων τουριστικών µονάδων 

ανήκει στα σηµαντικότερα αρχιτεκτονικά έργα του δηµόσιου τοµέαµετά τον Β' Παγκόσµιο Πόλεµο. Το πρόγραµµα άρχισε το 1950 µε πρώτο διευθυντή του Τµήµατος Μελετών του ΕΟΤ τον αρχιτέκτονα Χαράλαµπο Σφαέλλο (19501958). Ωστόσο, ήταν επί διευθύνσεως Άρη Κωνσταντινίδη που τα Ξενία και οι λοιπές τουριστικές εξυπηρετήσεις του ΕΟΤ κέρδισαν τη διεθνή αναγνώριση χάρη στην ποιότητα και την ιδιαιτερότητά τους. Η ιδεολογία, η χαρισµατική ηγεσία, η τυποποίηση και η επικοινωνία αποτελούν έννοιες κλειδιά για την κατανόηση αυτής της επιτυχίας (Φεσσά-Εµµανουήλ, 2001: 117). Ως προϊστάµενος ικανών αρχιτεκτόνων –του Γιώργου Νικολετόπουλου, του Γιάννη Τριανταφυλλίδη, του Διονύση Ζήβα, του Φίλιππου Βώκου, της Καίτης Διαλεισµά κ.ά.–, έδωσε ιδιαίτερη έµφαση σε αξίες και αρχές που ενίσχυσαν τη δηµιουργικότητα των υφισταµένων του. Θιασώτης της πειθαρχηµένης ελευθερίας, διαµόρφωσε ένα σύστηµα σχεδιασµού που διευκόλυνε την αρχιτεκτονική ταυτότητα και ποικιλία των σύγχρονων εγκαταστάσεων του ΕΟΤ. Τέλος, χάρη στον Κωνσταντινίδη, τα ξενοδοχεία Ξενία γνώρισαν µια επιτυχία και δηµοσιότητα χωρίς προηγούµενο για τη σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική. Πέραν της κοινωνικής και οικονοµικής σηµασίας της, αυτή η σύνθεση ποιοτικής αρχιτεκτονικής και τουρισµού υπήρξε ένα επίτευγµα που διακρίθηκε και σε διεθνές επίπεδο (π.χ. World Architecture 3, 1965: 145-146; Yarwood, 1974: 529, 558;  DBZ, 1970: 79-81). 


 Οι αρετές των ξενοδοχείων και µοτέλ Ξενία εκθειάστηκαν σε πολλές ελληνικές και ξένες δηµοσιεύσεις και εκθέσεις (Κωνσταντινίδης, 1987: 329-352).  Οι αρχιτέκτονες του ΕΟΤ συµµετείχαν στην επιλογή των τοποθεσιών και οικοπέδων η οποία είχε µεγάλη σηµασία, καθώς όλοι τους συµµερίζονταν την άποψη του Κωνσταντινίδη ότι η νέα κατασκευή «δεν πρέπει να προβάλει παράξενη και αταίριαστη, αλλά να δείχνει σαν να υπήρχε από πάντοτε στη θέση που κατασκευάστηκε» (Κωνσταντινίδης, 1987: σ. 185). Αυτό είχε σαν αποτέλεσµα πολλά ξενοδοχεία Ξενία να κτιστούν σε τοποθεσίες µοναδικού φυσικού κάλλους. Κατασκευασµένα µε σκελετό οπλισµένου σκυροδέµατος και τοίχους πληρώσεως από επιχρισµένη οπτοπλινθοδοµή και σε λίγες περιπτώσεις από λιθοδοµή, τα Ξενία του Κωνσταντινίδη και αρκετών αρχιτεκτόνων του ΕΟΤ ενσωµατώθηκαν οργανικά στο περιβάλλον τους.  Η τυποποίηση και η προσπάθεια να κρατηθεί το κόστος χαµηλά αποτελούν βασικές αρχές σχεδιασµού αυτού του τύπου ξενοδοχείου. Τα υποστυλώµατα του 

σκελετού, και κατ’ εξαίρεση οι λιθόκτιστοι φέροντες τοίχοι, διατάσσονται σε έναν ορθογωνικό ή τετράγωνο κάναβο (=4Χ6 ή 4Χ4). Επάνω σε αυτόν τον κάναβο συντίθενται όλοι οι χώροι, από τα δωµάτια που οργανώνονται συνήθως σε πτέρυγες των εννέα έως τους κοινόχρηστους χώρους, και καλύπτονται µε επίπεδη στέγη. Τη σύνθεση συµπληρώνουν τα υπόλοιπα κατασκευαστικά στοιχεία —παράθυρα, πόρτες, σκάλες, κιγκλιδώµατα στους εξώστες κ.λπ.— που έχουν επίσης κατά κάποιον τρόπο τυποποιηθεί. Με αυτές τις κοινές αρχές σύνθεσης και µε τη χρήση των ίδιων κατασκευαστικών στοιχείων, το κάθε ξενοδοχείο παίρνει διαφορετική µορφή ανάλογα µε το πρόγραµµα, το σχήµα του οικοπέδου, τον προσανατολισµό και τη θέα (Κωνσταντινίδης, 1987: 187-188). Το περίπτερο του ΕΟΤ που σχεδίασε ο Κωνσταντινίδης για τη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης του 1959, αποτελεί το µανιφέστο αυτού του συστήµατος αρχιτεκτονικής σύνθεσης (Baumeister, 1960: 7678; AD, 1964: 217).  







Ο πρωτεύων ρόλος της κατασκευής, η έντονα αρθρωτή διάταξη των χώρων και η ρυθµική οργάνωση των όψεων στα Ξενία του Κωνσταντινίδη  απαλύνονται συνήθως από τις εξής αρχιτεκτονικές αρετές: τη µουσικότητα της µορφής, την έντεχνη χρήση απλών υλικών –ανεπίχριστου µπετόν, σίδερου, πέτρας, ξύλου, πλακοστρώσεων– και τη χρησιµοποίηση των Πολυγνώτειων χρωµάτων µε έναν κατασκευαστικά αρµόζοντα τρόπο. Ο αρχιτέκτων σχεδίασε επίσης και τα τυποποιηµένα έπιπλα των ξενοδοχείων του. Με δική του πρωτοβουλία ένα µικρό µέρος της δαπάνης των Ξενία εξοικονοµείτο για την αγορά έργων αξιόλογων γλυπτών (Κωνσταντινίδης, 1981 & 1992: 214-238). Το γεγονός ότι ο Κωνσταντινίδης και οι αρχιτέκτονες του ΕΟΤ είχαν την απόλυτη ευθύνη της µελέτης και επίβλεψης των ξενοδοχείων τους παραπέµπει στην έννοια του «ολικού έργου τέχνης» του Bauhaus.  




Τέσσερα κορυφαία επιτεύγµατα της ριζοσπαστικής προσέγγισής του ήταν τα Ξενία του ΕΟΤ στην Καλαµπάκα (1960), τη Μύκονο ( 1960) το  Παληούρι Χαλκιδικής (1962) και τον Πόρο (1964) και οι ξενώνες του ΕΟΤ στην Επίδαυρο (1960, 1962) (Κωνσταντινίδης, 1981 & 1992:  98-101, 108111, 128-131, 103-105, 152-155)












Ως προς τον χαρακτήρα και τον ρόλο των ξενοδοχειακών µονάδων του ΕΟΤ, ο αρχιτέκτων επισηµαίνει ότι «Τα ξενοδοχεία ‘Ξενία’ ... δεν εξυπηρετούν µονάχα λειτουργικά, µε τις πρακτικές ανέσεις και ευκολίες που προσφέρουν, αλλά γίνονται και πυρήνες για αισθητική απόλαυση και πνευµατική ξεκούραση». Επισηµαίνει επίσης ότι «οι χώροι διαµονής, –σαλόνι, εστιατόριο κ.λπ., έχουνε αναπτυχθεί σε µεγάλη έκταση, ώστε να εξυπηρετούν µεγάλο αριθµό θαµώνων ... Αυτό γίνεται για να µετέχουν στη ζωή του ξενοδοχείου και περαστικοί, –ντόπιοι ή ξένοι–, ώστε στην κάθε ξενοδοχειακή µονάδα να έρχονται σε επαφή οι ένοικοι του ξενοδοχείου και µε εξωτερικά στοιχεία και να συναναστρέφονται µε τους κατοίκους της περιοχής, ώστε να µπορούν και αυτοί να ζήσουν την ατµόσφαιρα του ξενοδοχείου» (Κωνσταντινίδης, 1987: 186-187). Το όραµα του αρχιτέκτονα πραγµατοποιήθηκε κατά τις δεκαετίες του ’60 και ’70, αφού πολλά ξενοδοχεία Ξενία υπήρξαν κέντρα κοινωνικής ζωής της περιοχής τους. 


Επιλεγόµενα 

Τα ξενοδοχεία Ξενία του ΕΟΤ που σχεδίασε ο Κωνσταντινίδης αποτελούν έργα αναφοράς της ελληνικής αρχιτεκτονικής του 20ού αιώνα. Αρκετά µάλιστα από αυτά έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα µνηµεία. Στις υποθήκες του αρχιτέκτονα ανήκουν το οµαδικό πνεύµα και το δηµιουργικό κλίµα που καλλιέργησε ως προϊστάµενος του τµήµατος µελετών του ΕΟΤ. Καρπός του κλίµατος αυτού ήταν ένα έργο µε το οποίο η ανασυγκροτούµενη χώρα του κατόρθωσε να είναι παρούσα στη διεθνή σκηνή της τουριστικής αρχιτεκτονικής του ’60. Οι ξενοδοχειακές µονάδες που σχεδιάστηκαν από τον ίδιον και τους αρχιτέκτονες του ΕΟΤ προσέλκυσαν το ενδιαφέρον του Τύπου της εποχής τους ως αξιόλογη αντιπρόταση στον ισοπεδωτικό κοσµοπολιτισµό των ξενοδοχειακών αλυσίδων Hilton, Intercontinental κ.ά. (Κωνσταντινίδης, 1987: 329-352· Echstein, 1968· World Architecture, 1965: 145-146).   


Ως προϊόντα µεταβλητών παραγόντων, οι τουριστικές µονάδες του ΕΟΤ ήταν µοιραίο να υποστούν τη φθορά του χρόνου. Στους παράγοντες αυτούς ανήκουν οι τεχνικές δυνατότητες της εποχής τους, αλλά και  οι οικονοµικές και κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν τότε. Το µέλλον εκείνων των ξενοδοχείων Ξενία που έχουν χαρακτηριστεί διατηρητέα µνηµεία προδιαγράφεται ζοφερό, καθώς ο εκσυγχρονισµός τους από ιδιώτες επιχειρηµατίες έρχεται σε σύγκρουση µε την προστασία της αρχιτεκτονικής τους ποιότητας.  


Εντούτοις, το επαρκώς τεκµηριωµένο έργο του Κωνσταντινίδη στον χώρο του τουρισµού κ.λπ., ενισχυµένο από τα στοχαστικά κείµενά του, αποτελεί στέρεη βάση για την αντιµετώπιση διαχρονικών προβληµάτων της αρχιτεκτονικής, όπως είναι: η εναρµόνιση κτίσµατος και φύσης˙ η έκφραση του πνεύµατος του τόπου˙ τα ζητήµατα της τυπολογίας, του κανόνα και της ελευθερίας˙ η µελέτη κτιρίων για τους πολλούς, αντί για τους λίγους εύπορους ή ισχυρούς. Τέλος, η φιλοσοφία του αρχιτέκτονα που εκφράστηκε στα ξενοδοχεία Ξενία δεν αφορά µόνον τη συγκεκριµένη γεωγραφική περιοχή που τη γέννησε, αλλά και χώρες µε µακραίωνες και αξιόλογες αρχιτεκτονικές παραδόσεις.   



ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1   Η Ελένη Φεσσά-Εµµανουήλ είναι ιστορικός της αρχιτεκτονικής και οµότιµη καθηγήτρια Πανεπιστηµίου Αθηνών


Κείμενο δημοσιευμένο στο academia.edu: https://tinyurl.com/Konstantinidis-Xenia



ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ  

• Achleitner, Friedrich (1965), “Ein Griechischer Baumeister. Neues Bauen kritisch betrachtet: Aris Konstantinidis”, in: Die Presse, Wien, 13/14.02.1965. 

• Achleitner, Friedrich (1968), “Vielfalt und Typus. Neues Bauen kritisch betrachtet: Ausstellung Aris Konstantinidis”, in: Die Presse, Wien. 

• AD (1964), “Architecture. The Work of Aris Konstantinidis”, Architectural Design, 5/1964

• Baumeister (1960), 2/1960, σ. 76-78 (Περίπτερο ΕΟΤ στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης).  

• Γεωργουσόπουλος,  Κώστας (1986), «Δοχεία ζωής», Τα Νέα, 14.1.1986. 

• DBZ (1970) –  Baufachbücher  8: Hotel-und Restaurantbauten, Bertelsmann Fachverlag Reinhard Mohn, Gütersloch, σ. 79-81 (Ξενοδοχείο Ξενία Μυκόνου / Xenia Hotel Mykonos) .  • Εγγονόπουλος, Nίκος (1999), οι άγγελοι στον παράδεισο µιλούν ελληνικά … Συνεντεύξεις, σχόλια και γνώµες, ύψιλον / βιβλία, Αθήνα, σ. 15 (συνέντευξη, 1938). 

• Echstein, Hans (1968), “Moderne Griechische Hotelbauten in: Einklag mit der Landschaft”, Architektur und Wohnform, 6/1968, Stuttgart. 

• Fessas-Emmanouil, Helen (2010), “Il mondo di Aris Konstantinidis”, in: Cofano, Paola & Konstantinidis, Dimitri (eds.), Aris Konstantinidis 1913-1992, Electaarchitettura, Milano, σ. 54-73.  

• Κωνσταντινίδης, Άρης (1957), «Έτσι το θέλουµε εµείς», Αρχιτεκτονική, 5-6 / 1967, σ. 52-53. 

• Κωνσταντινίδης, Άρης (1978), Σύγχρονη αληθινή αρχιτεκτονική, Αθήνα. 

• Κωνσταντινίδης, Άρης (1981 & 1992), Άρης Κωνσταντινίδης. Μελέτες και Κατασκευές, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα. 

• Κωνσταντινίδης, Άρης (1985), “Χτίζω προσωρινά καταφύγια της ζωής”, Το Τέταρτο, 8 / Ιούλιος  1985, σ. 87-93. 

• Κωνσταντινίδης, Άρης (1987), Για την Αρχιτεκτονική: δηµοσιεύµατα σε εφηµερίδες, σε περιοδικά και σε βιβλία, 1940-1982 – Βιβλιογραφία, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα.

 • Κωνσταντινίδης, Άρης (1989), Άρης Κωνσταντινίδης, Εθνική Πινακοθήκη, Αθήνα, Φεβρουάριος 1989 (Κατάλογος έκθεσης). 

 • Κωνσταντινίδης, Άρης (1981 & 1992), Άρης Κωνσταντινίδης. Μελέτες και Κατασκευές, Εκδόσεις Άγρα, Αθήνα.  

• Nerdinger, Winfried (1993, ed.), Architekturschule München, 18681993. 125 Jahre Technische Universität München, Ausstellungskatalog, Architekturmuseum der Technischen Universität München, Verlag Klinkhardt & Biermann, Leipzig.  

• Peters P. (1939), Hotels Feriendörfer, Baumeister Querschnitte 7, München.  

• World Architecture I, (1964), edited by J. Donat,  London. 

• World Architecture 3, (1965), edited by J. Donat,  London.

• Φεσσά-Εµµανουήλ, Ελένη (1993α), «Άρης Κωνσταντινίδης (19131993). Ενας µεγάλος αρχιτέκτων του 20ού αιώνα», Δελτίο Συλλόγου Αρχιτεκτόνων, 9/1993, p. 50-59.  

• Φεσσά-Εµµανουήλ, Ελένη (1993β), Κτίρια για δηµόσια χρήση στη νεότερη Ελλάδα, 1827-1992, Παπασωτηρίου, Αθήνα. 

• Φεσσά-Εµµανουήλ Ελένη (2001), Δοκίµια για τη Νέα Ελληνική Αρχιτεκτονική,  σ. 96-117 («Η αρχιτεκτονική φιλοσοφία του ριζοσπάστη Άρη Κωνσταντινίδη [1913-1993]»). 

• Yarwood, Dreen (1974), The Architecture of Europe, Chancellor Press, London. 


• http://eng.archinform.net/arch/120.htm;   

• http://www.architekten-portrait.de/robert_vorhoelzer/index.html.).   

Τετάρτη 30 Αυγούστου 2023

Δευτέρα 28 Αυγούστου 2023

Μιχαήλ Λαγός


 Ας δούμε και τους διώκτες, όχι μόνο τους παράνομους...

Τετάρτη 23 Αυγούστου 2023

23-8-1943


 Τα μουνόσκυλ@ κοιμούνται, ενώ στο βάθος καίγεται ένα χωριό κάπου στην Ήπειρο, το φριχτο καλοκαίρι του 1943. Ξεκίνησαν με τη χολεριασμένη ιδεολογία τους από την πατρίδα τους για να κάψουν και την Σαγιάδα σαν σήμερα 23-8-1943.

Θα μου πείτε τί φταίνε οι απόγονοι αυτών των τεράτων; Δεν είδα κανέναν πούστη απ' αυτούς να πουλάει την περιουσία του για να αποζημιώσει έστω ένα από τα θύματα! Μιά χαρά βολεύτηκαν με τα κλεμμένα και σήμερα μας κουνάνε και το δάχτυλο τα τσογλάνια!

Στο γέρο διάολο κι ο πολιτισμός τους κι η προκοπή τους!



Κυριακή 13 Αυγούστου 2023

Ένα ανατρεπτικό άρθρο του φίλου μου Σαμσαντίν

 


Σε μιά γρήγορη μετάφραση του φίλου Ανδρέα Ρίζου, απολαύστε το ανατρεπτικό άρθρο του καλού μου φίλου Σαμσαντίν!

https://wetransfer.com/downloads/9e32d3b9ef7b21765805dd789fe096b420230812183717/1bc80e0cff2fa8c1a227b4de7382df9620230812183747/d197c6?trk=TRN_TDL_01&utm_campaign=TRN_TDL_01&utm_medium=email&utm_source=sendgrid

Alexander the Great as Iranian King of Kings, the fallacy of Hellenism, and the nonexistent Hellenistic Period

Pre-publication of chapter XI of my forthcoming book “Turkey is Iran and Iran is Turkey – 2500 Years of indivisible Turanian – Iranian Civilization distorted and estranged by Anglo-French Orientalists”; chapters XI, XII, and XIII constitute the Part Four (Fallacies about the so-called Hellenistic Period, Alexander the Great, and the Seleucid & the Parthian Arsacid Times) of the book, which is made of 12 parts and 33 chapters. Chapter XII 'Parthian Turan: an Anti-Persian dynasty' has already been uploaded as partly pre-publication of the book; it is currently available online here: https://www.academia.edu/52541355/Parthian_Turan_an_Anti_Persian_dynasty

The book is written for the general readership with the intention to briefly highlight numerous distortions made by the racist, colonial academics of Western Europe and North America only with the help of absurd conceptualization and preposterous contextualization.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ως Ιρανός Βασιλιάς των Βασιλέων, η πλάνη του Ελληνισμού και η ανύπαρκτη Ελληνιστική Περίοδος

Προδημοσίευση του κεφαλαίου ΧΙ του επικείμενου βιβλίου μου "Η Τουρκία είναι Ιράν και το Ιράν είναι Τουρκία - 2500 χρόνια αδιαίρετου Τουρανικού - Ιρανικού Πολιτισμού διαστρεβλωμένου και αλλοτριωμένου από τους Αγγλογάλλους Ανατολιστές"- τα κεφάλαια ΧΙ, ΧΙΙ και ΧΙΙΙ αποτελούν το τέταρτο μέρος (Πλάνες για τη λεγόμενη Ελληνιστική Περίοδο, τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Σελευκιδικούς & Παρθικούς Αρσακιδικούς Χρόνους) του βιβλίου, το οποίο αποτελείται από 12 μέρη και 33 κεφάλαια. Το κεφάλαιο XII "Παρθικό Τουράν: μια αντι-Περσική δυναστεία" έχει ήδη αναρτηθεί ως εν μέρει προδημοσίευση του βιβλίου- είναι επί του παρόντος διαθέσιμο στο διαδίκτυο εδώ: https://www.academia.edu/52541355/Parthian_Turan_an_Anti_Persian_dynasty

Το βιβλίο είναι γραμμένο για το ευρύ αναγνωστικό κοινό με την πρόθεση να αναδείξει εν συντομία τις πολυάριθμες διαστρεβλώσεις που γίνονται από τους ρατσιστές, αποικιοκρατικούς ακαδημαϊκούς της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής μόνο με τη βοήθεια παράλογων εννοιολογήσεων και εξωφρενικής πλαισίωσης.

----------------------------

When so evidently the so-called Ancient Greeks disregarded politics, philosophers, theaters and agoras, finding solace, wisdom, science and spirituality at the Island of Philae Temple of Isis, no one can further use the fallacious term ‘Hellenism’. Even if theoretically the Ancient Greeks existed as an ethnic group (which is wrong), they ended up as pilgrims in Ancient Egyptian, Babylonian and Iranian temples, because the Ancient Greek religion was a quackery and the Ancient Greek mythology was a blasphemy. No 143 Ancient Greek graffiti to from the First Pylon of the Temple of Isis at the Island of Philae; from: https://epigraphy.packhum.org/text/219643

Όταν τόσο εμφανώς οι λεγόμενοι Αρχαίοι Έλληνες αδιαφορούσαν για την πολιτική, τους φιλοσόφους, τα θέατρα και τις αγορεύσεις, βρίσκοντας παρηγοριά, σοφία, επιστήμη και πνευματικότητα στο νησί των Φιλών, στο ναό της Ίσιδας, κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιεί περαιτέρω τον ψευδεπίγραφο όρο "Ελληνισμός". Ακόμα και αν θεωρητικά οι Αρχαίοι Έλληνες υπήρχαν ως εθνική ομάδα (κάτι που είναι λάθος), κατέληξαν ως προσκυνητές σε αρχαίους αιγυπτιακούς, βαβυλωνιακούς και ιρανικούς ναούς, γιατί η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν κομπογιαννίτικη και η αρχαία ελληνική μυθολογία βλασφημία. No 143 Αρχαίο ελληνικό γκράφιτι από τον πρώτο πυλώνα του ναού της Ίσιδας στο νησί των Φιλών- από: https://epigraphy.packhum.org/text/219643

 

Seleucid (312-63 BCE), Ptolemaic (305-30 BCE) and Attalid (282-133 BCE) times have also been distorted enormously by the colonial Latinists, Hellenists, and Orientalists, over the past two centuries; they deliberately undertook a systematic Hellenization of the material record, being Eurocentric in their approach, discriminatory in their efforts of representation and interpretation of the historical past, and oblivious of every text and monument that would eventually refute their preconceived falsehood.

Οι εποχές των Σελευκιδών (312-63 π.Χ.), των Πτολεμαίων (305-30 π.Χ.) και των Ατταλιδών (282-133 π.Χ.) έχουν επίσης διαστρεβλωθεί σε τεράστιο βαθμό από τους αποικιοκράτες λατινιστές, ελληνιστές και οριενταλιστές, κατά τους δύο τελευταίους αιώνες- προχώρησαν σκόπιμα σε συστηματικό εξελληνισμό του υλικού αρχείου, με ευρωκεντρική προσέγγιση, διακρίσεις στην προσπάθεια αναπαράστασης και ερμηνείας του ιστορικού παρελθόντος και αγνοώντας κάθε κείμενο και μνημείο που θα διέψευδε τελικά το προκατασκευασμένο τους ψεύδος.

In this case, the fabrication and propagation of the term 'Hellenistic period' for this part of Late Antiquity represents only a minor dimension of the colonial academics' falsifications and a small part of the fallacious Western historiography about the topic. In fact, there was never any 'Hellenistic period' anytime anywhere.

Στην προκειμένη περίπτωση, η κατασκευή και η διάδοση του όρου "ελληνιστική περίοδος" για αυτό το τμήμα της Ύστερης Αρχαιότητας αποτελεί μόνο μια μικρή διάσταση των παραποιήσεων των αποικιοκρατών ακαδημαϊκών και ένα μικρό μέρος της εσφαλμένης δυτικής ιστοριογραφίας για το θέμα. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά "ελληνιστική περίοδος".

The term 'Hellenism' was used indeed in Ancient 'Greek' texts about several nations that became familiar with the disorderly Ancient Pelasgian-Philistine-Peleset (which is wrongly called 'Greek'/'Hellenic' by colonial academics and intellectuals) lifestyle and culture during the early periods of Late Antiquity. However, this situation was sacrilegious if evaluated on the basis of Achaean and Danaan measures and moral standards that Homer had tried to reinstate, but failed. In fact, 'Hellenism' was an explicit form of Anti-Achaean odium that should consequently be defined as 'Pelasgianism'.

Ο όρος 'Ελληνισμός' χρησιμοποιήθηκε πράγματι σε αρχαία 'ελληνικά' κείμενα για διάφορα έθνη που εξοικειώθηκαν με τον άτακτο αρχαίο Πελασγικό-Φιλισταϊκό-Πελεστικό (που λανθασμένα αποκαλείται 'Ελληνικός' από τους αποικιοκράτες ακαδημαϊκούς και διανοούμενους) τρόπο ζωής και πολιτισμού κατά τις πρώτες περιόδους της Ύστερης Αρχαιότητας. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή ήταν ιεροσυλία αν αξιολογηθεί με βάση τα μέτρα Αχαιών και Δαναών καθώς και ηθικά πρότυπα που ο Όμηρος είχε προσπαθήσει να επαναφέρει, αλλά απέτυχε. Στην πραγματικότητα, ο "Ελληνισμός" ήταν μια ρητή μορφή αντι-Αχαϊκού μίσους που θα έπρεπε κατά συνέπεια να οριστεί ως "Πελασγισμός".

The familiarization phenomenon was basically attested in the case of the Lydians, the Carians, the Lycians, and the Phrygians; to lesser extent, it concerned the Thracians, the Macedonians, the Illyrians and the Romans. But all these populations, earlier known as Lukka, Kaeftiu, Sherden and Tarwisha/Tarwiya (Troy) in the Ancient Hittite or 'Sea Peoples' in the Ancient Egyptian texts, were ethnically, culturally and linguistically associated with the Anti-Achaean and Anti-Danaan Pelasgians-Peleset of the 2nd millennium BCE South Balkans. It was therefore quite easy for them to assimilate with those who had been their allies in the destruction of both, the old Hittite-Achaean (wrongly called 'Mycenaean') alliance and the Homeric effort of an Achaean revival.

Το φαινόμενο της εξοικείωσης πιστοποιήθηκε βασικά στην περίπτωση των Λυδών, των Καρυών, των Λυκίων και των Φρυγών - σε μικρότερο βαθμό αφορούσε τους Θράκες, τους Μακεδόνες, τους Ιλλυριούς και τους Ρωμαίους. Όμως όλοι αυτοί οι πληθυσμοί, που ήταν παλαιότερα γνωστοί ως Lukka, Kaeftiu, Sherden και Tarwisha/Tarwiya (Τροία) στους Αρχαίους Χετταίους ή ως "Λαοί της Θάλασσας" στα αρχαία αιγυπτιακά κείμενα, συνδέονταν εθνοτικά, πολιτισμικά και γλωσσικά με τους Αντι-Αχαιούς και Αντι-Δαναούς Πελασγούς-Πελεστές της 2ης χιλιετίας π.Χ. στα Νότια Βαλκάνια. Επομένως, ήταν αρκετά εύκολο γι' αυτούς να αφομοιωθούν με εκείνους που υπήρξαν σύμμαχοί τους στην καταστροφή τόσο της παλιάς Χεττιτο-Αχαϊκής (λανθασμένα αποκαλούμενης "Μυκηναϊκής") συμμαχίας όσο και της ομηρικής προσπάθειας αναβίωσης των Αχαιών.

In fact, what is described as 'Ancient Greek (or Hellenic) civilization' by the racist historians of the West is an Anti-Achaean Pelasgian barbarism that constituted a blasphemy for all the ancient civilized nations of the Orient, including the Achaeans who are defined as the first 'Greeks' (Hellenes), although this sacrilegious name was abhorred by the Achaeans. During the 2nd millennium BCE, the continuous Achaean - Pelasgian clash had reflected the permanent Hittite-Lukka polarization in Western Anatolia, whereas the Hittite-Achaean alliance triggered the ominous Pelasgian-Trojan 'conspiracy' (to use the term employed by the Ancient Egyptian scribes of the Annals of Ramses III), since Troy was a member state of the Lukka confederacy. In short, the prevalence of Anti-Achaean Pelasgian ethos among the divergent ethnic groups of the region (Ionians, Aeolians, Danaans, Cadmeans and Dorian during the 1st millennium BCE s is what the Western historians call 'Ancient Greece' (Hellas).

Στην πραγματικότητα, αυτό που περιγράφεται ως "αρχαίος ελληνικός πολιτισμός" από τους ρατσιστές ιστορικούς της Δύσης είναι μια αντι-Αχαϊκή Πελασγική βαρβαρότητα που αποτελούσε βλασφημία για όλα τα αρχαία πολιτισμένα έθνη της Ανατολής, συμπεριλαμβανομένων των Αχαιών που ορίζονται ως οι πρώτοι "Έλληνες", αν και αυτή η ιερόσυλη ονομασία απεχθανόταν από τους Αχαιούς. Κατά τη διάρκεια της 2ης χιλιετίας π.Χ., η συνεχής σύγκρουση Αχαιών - Πελασγών είχε αντανάκλαση στη μόνιμη πόλωση Χετταίων-Λουκκαίων στη Δυτική Ανατολία, ενώ η συμμαχία Χετταίων-Αχαιών πυροδότησε τη δυσοίωνη Πελασγική-Τρωική "συνωμοσία" (για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο που χρησιμοποίησαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γραφείς των "Χρονικών του Ραμσή Γ'"), αφού η Τροία ήταν κράτος-μέλος της συνομοσπονδίας των Λουκκαίων. Εν ολίγοις, η επικράτηση του αντι-Αχαϊκού Πελασγικού ήθους μεταξύ των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων της περιοχής (Ίωνες, Αιολείς, Δαναοί, Καδμείοι και Δωριείς κατά την 1η χιλιετία π.Χ. , είναι αυτό που οι δυτικοί ιστορικοί ονομάζουν "Αρχαία Ελλάδα".

One can easily understand Hellenism/Pelasgianism as an appalling corruption and sheer cultural degradation that was produced in Western Anatolia, the Anatolian Sea and the South Balkans, before being also diffused among the Phoenicians (notably in Cyprus, which is a Phoenician island bearing a Phoenician name) and the Jews (: the 'cosmopolitan' Sadducees' of Alexandria). But this was not true for the Aramaeans, the Iranians and the Turanians, the Egyptians, the Berbers of North Africa, the Meroitic Ethiopians of Ancient Sudan, the Yemenites, and many other civilized nations. They were not 'Hellenized' (or Pelasgianized).

Μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει τον Ελληνισμό/Πελασγισμό ως μια τρομακτική διαφθορά και καθαρή πολιτιστική υποβάθμιση που δημιουργήθηκε στη Δυτική Ανατολία, την Ανατολία και τα Νότια Βαλκάνια, πριν διαδοθεί επίσης μεταξύ των Φοινίκων (κυρίως στην Κύπρο, που είναι φοινικικό νησί και φέρει φοινικικό όνομα) και των Εβραίων (: οι "κοσμοπολίτες" Σαδδουκαίοι της Αλεξάνδρειας). Αλλά αυτό δεν ίσχυε για τους Αραμαίους, τους Ιρανούς και τους Τουρανούς, τους Αιγύπτιους, τους Βέρβερους της Βόρειας Αφρικής, τους Μεροϊτικούς Αιθίοπες του Αρχαίου Σουδάν, τους Υεμενίτες και πολλά άλλα πολιτισμένα έθνη. Δεν είχαν "εξελληνιστεί" (ή πελασγικοποιηθεί).

Being Hittite of etymology (Alaksandu: https://en.wikipedia.org/wiki/Alaksandu), the name of the Macedonian King was written in Egyptian hieroglyphics; this fact alone stands as a proof of the fact that there was no 'Hellenization' of the Oriental nations, but 'Orientalization' of the Macedonians and the so-called 'Greeks'.

Όντας Χετταίος (Χιττίτης) της ετυμολογίας (Alaksandu: https://en.wikipedia.org/wiki/Alaksandu), το όνομα του Μακεδόνα βασιλιά ήταν γραμμένο σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά- αυτό και μόνο το γεγονός αποτελεί απόδειξη του γεγονότος ότι δεν υπήρξε "εξελληνισμός" των ανατολικών εθνών, αλλά "οριενταλισμός" των Μακεδόνων και των λεγόμενων "Ελλήνων".

Having followed Alexander the Great and the Macedonians, the Pelasgian soldiers (called 'Greeks' /'Hellenes') settled in small communities in various locations of Asia and Africa; however, they were mostly reviled by the local people for their absurd way of life.

Έχοντας ακολουθήσει τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες, οι Πελασγοί στρατιώτες (αποκαλούμενοι "Έλληνες") εγκαταστάθηκαν σε μικρές κοινότητες σε διάφορες περιοχές της Ασίας και της Αφρικής- ωστόσο, ως επί το πλείστον αποδοκιμάστηκαν από τους ντόπιους για τον παράλογο τρόπο ζωής τους.

It goes without saying that, during the Late Antiquity, the term 'Hellenism' was never used about these small communities or colonies of Ancient Greeks/Hellenes (:in reality 'Pelasgians') that were established in various parts of the dissolved Iranian Empire from Cyrenaica to Bactria, because their inhabitants were already 'Hellenes' (Greeks).

Είναι αυτονόητο ότι, κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, ο όρος "Ελληνισμός" δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ για αυτές τις μικρές κοινότητες ή αποικίες των Αρχαίων Ελλήνων (:στην πραγματικότητα "Πελασγοί") που εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη της διαλυμένης Ιρανικής Αυτοκρατορίας από την Κυρηναϊκή έως τη Βακτριανή, επειδή οι κάτοικοί τους ήταν ήδη "Έλληνες" (Έλληνες).

Luxor temple; Alexander the Great praying to Amun

Ναός του Λούξορ- ο Μέγας Αλέξανδρος προσεύχεται στον Άμμωνα

At this point, I must make clear that in Ancient Ionian (deliberately named 'Greek' by the racist scholars of the West), the nouns ending in –ismos originate from verbs that are formed with an ending in –izein (-ize in English); these forms helped describe the association with or the imitation of someone/something else. They were also used to express the meaning of becoming different from what one had originally been.

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι στα αρχαία ιωνικά (που σκόπιμα ονομάστηκαν "ελληνικά" από τους ρατσιστές λόγιους της Δύσης), τα ουσιαστικά που τελειώνουν σε -ισμος προέρχονται από ρήματα που σχηματίζονται με κατάληξη σε -ίζειν (-ize στα αγγλικά)- οι μορφές αυτές βοήθησαν να περιγραφεί η σύνδεση με ή η μίμηση κάποιου/κάτι άλλου. Χρησιμοποιούνταν επίσης για να εκφράσουν την έννοια του να γίνεται κάποιος διαφορετικός από αυτό που ήταν αρχικά.

Luxor temple: Alexander the Great makes offerings to Min

Ναός του Λούξορ: Μιν: Ο Μέγας Αλέξανδρος κάνει προσφορές στον Μιν

So, speaking at the grammatical level, 'Hellenizing' can be eventually said about anyone except for Hellenes/Greeks (in reality: Pelasgians), because other people imitating the Hellenes can truly be described as 'Hellenizing', but the Hellenes, being already who they are, cannot 'Hellenize'; it would sound nonsensical.

Έτσι, μιλώντας σε γραμματικό επίπεδο, το "εξελληνίζειν" μπορεί τελικά να ειπωθεί για οποιονδήποτε εκτός από τους Έλληνες (στην πραγματικότητα: Πελασγούς), γιατί οι άλλοι άνθρωποι που μιμούνται τους Έλληνες μπορούν πραγματικά να περιγραφούν ως "εξελληνίζοντες ", αλλά οι Έλληνες, όντας ήδη αυτοί που είναι, δεν μπορούν να "εξελληνιστούν"- θα ακουγόταν παράλογο.

Babylonian astronomical diary written in Babylonian cuneiform (323–322 BCE) mentions the death of Alexander the Great.

Βαβυλωνιακό αστρονομικό ημερολόγιο γραμμένο σε βαβυλωνιακή σφηνοειδή γραφή (323-322 π.Χ.) αναφέρει το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

 

Imperial Aramaic administrative document from Bactria, dating back to the 7th year of Alexander's reign (324 BCE) from the Khalili Collection; when the name of Alexander the Great is written in Cuneiform Babylonian in Babylon, the capital of his empire, in Egyptian hieroglyphic in Egypt, and in Imperial (: Achaemenid) Aramaic in Iran and Central Asia, we can understand that there was no 'Hellenization project' in the Macedonian king's mind.

Αυτοκρατορικό διοικητικό έγγραφο στα αραμαϊκά από τη Βακτριανή, που χρονολογείται στο 7ο έτος της βασιλείας του Αλεξάνδρου (324 π.Χ.) από τη συλλογή Khalili. Όταν το όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι γραμμένο σε σφηνοειδή βαβυλωνιακή γλώσσα στη Βαβυλώνα, την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά στην Αίγυπτο και στα αυτοκρατορικά (: αχαιμενιδικά) αραμαϊκά στο Ιράν και την Κεντρική Ασία, μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν υπήρχε κανένα "σχέδιο εξελληνισμού" στο μυαλό του Μακεδόνα βασιλιά.

There was nothing from the so-called Ancient Greek civilization that could possibly be taken seriously and eventually accepted by the highly civilized Asiatic and African nations that accepted Alexander as Iranian king of kings.

Δεν υπήρχε τίποτα από τον λεγόμενο Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό που θα μπορούσε ενδεχομένως να ληφθεί σοβαρά υπόψη και τελικά να γίνει αποδεκτό από τα άκρως πολιτισμένα ασιατικά και αφρικανικά έθνη που αποδέχθηκαν τον Αλέξανδρο ως Ιρανό βασιλιά των βασιλιάδων.

Similarly, other people imitating the Ancient Egyptians can indeed be described as 'Egyptianizing'; but the Egyptians, being already who they are, cannot 'Egyptianize'.

Παρομοίως, άλλοι άνθρωποι που μιμούνται τους Αρχαίους Αιγυπτίους μπορούν πράγματι να περιγραφούν ως "αιγυπτιοποιημένοι"- αλλά οι Αιγύπτιοι, όντας ήδη αυτοί που είναι, δεν μπορούν να "αιγυπτιοποιηθούν".

The same is valid for all possible terms: Babylonizing, Iranizing, etc. This is necessary to have in mind, because many ignorant people with evil political motives tend to misinterpret 'Hellenism' and pretend that the term denoted an ideology, a national theory or a feeling of national unity; that's totally wrong.

Το ίδιο ισχύει για όλους τους δυνατούς όρους: Βαβυλωνοποιηθούν, Ιρανοποιηθούν  κ.λπ. Αυτό είναι απαραίτητο να το έχουμε κατά νου, διότι πολλοί αδαείς άνθρωποι με κακά πολιτικά κίνητρα τείνουν να παρερμηνεύουν τον "Ελληνισμό" και να προσποιούνται ότι ο όρος δηλώνει μια ιδεολογία, μια εθνική θεωρία ή ένα αίσθημα εθνικής ενότητας- αυτό είναι εντελώς λάθος.

There was never an Ancient Greek word to describe any feeling of national unity among the Ionians, the Aeolians, the Achaeans, the Dorians, and the other anti-Pelasgian ethnic groups, because such feeling never existed, in spite of Homer's effort to re-Achaeanize them all. The absurd term 'Panhellenion' was coined very late; it was first used by the paranoid Roman Emperor Hadrian (117-138 CE), who suffered from an enormous psychological complex of inferiority opposite his great, magnificent and omnipotent father, namely Emperor Trajan (98-117 CE). Being the worthless son of an illustrious and most successful father and failing to inherit the slightest portion of his predecessor's military skills, the foolish Hadrian wanted to regroup together all the Greek-speaking slaves of the Roman Empire. That is why he fabricated the otherwise useless term; however, even the project failed.

Ποτέ δεν υπήρξε αρχαία ελληνική λέξη για να περιγράψει οποιοδήποτε αίσθημα εθνικής ενότητας μεταξύ  Ίωνες, Αιολείς, Αχαιούς, Δωριείς και των άλλων αντι-Πελασγικών εθνοτήτων, διότι τέτοιο αίσθημα δεν υπήρξε ποτέ, παρά την προσπάθεια του Ομήρου να τους ξανα-αχαιοποιήσει όλους. Ο παράλογος όρος "Πανελλήνιος" επινοήθηκε πολύ αργά- χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον παρανοϊκό Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό (117-138 μ.Χ.), ο οποίος υπέφερε από ένα τεράστιο ψυχολογικό σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στον μεγάλο, μεγαλοπρεπή και παντοδύναμο πατέρα του, δηλαδή τον αυτοκράτορα Τραϊανό (98-117 μ.Χ.). Όντας ο άχρηστος γιος ενός επιφανούς και άκρως επιτυχημένου πατέρα και αποτυγχάνοντας να κληρονομήσει το παραμικρό μέρος των στρατιωτικών ικανοτήτων του προκατόχου του, ο ανόητος Αδριανός θέλησε να συγκεντρώσει όλους τους ελληνόφωνους σκλάβους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γι' αυτό κατασκεύασε τον άχρηστο κατά τα άλλα όρο- ωστόσο, ακόμη και το εγχείρημα απέτυχε.

About: https://www.persee.fr/doc/dha_0755-7256_1999_num_25_2_1540

https://en.wikipedia.org/wiki/Hadrian#Religious_activities

https://en.wikipedia.org/wiki/Panhellenion

It is essential at this point to underscore two key issues; first, the term 'Hellenistic period' is not false only because it describes a secondary and rather marginal phenomenon that concerns only the few nations which imitated the Ancient Greek (Pelasgian) lifestyle after the end of the 4th c. BCE, but also due to the fact that, by focalizing on this event, one distorts the wider picture and definitely misrepresents the major historical developments that took place immediately after the military expedition Alexander the Great and the replacement of the Achaemenid dynasty by him on the throne of Iran.

Είναι απαραίτητο στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε δύο βασικά ζητήματα: πρώτον, ο όρος "ελληνιστική περίοδος" δεν είναι λανθασμένος μόνο επειδή περιγράφει ένα δευτερεύον και μάλλον περιθωριακό φαινόμενο που αφορά μόνο τα λίγα έθνη που μιμήθηκαν τον αρχαιοελληνικό (πελασγικό) τρόπο ζωής μετά το τέλος του 4ου αι. π.Χ., αλλά και λόγω του γεγονότος ότι, εστιάζοντας στο γεγονός αυτό, διαστρεβλώνει κανείς την ευρύτερη εικόνα και σίγουρα παραποιεί τις μείζονες ιστορικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα αμέσως μετά τη στρατιωτική εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την αντικατάσταση της δυναστείας των Αχαιμενιδών από αυτόν στο θρόνο του Ιράν.

Actually, it has to be pointed out that the brave Macedonian mystic and king did not undertake 'many' military campaigns and expeditions like Assurbanipal, Cyrus the Great, and Darius I the Great; simply, after defeating the 'Greeks', he only invaded the ailing and quasi-decomposed Iranian Empire and he tried to rule it as an Iranian king of kings.

Στην πραγματικότητα, πρέπει να επισημανθεί ότι ο γενναίος Μακεδόνας μυστικιστής και βασιλιάς δεν ανέλαβε "πολλές" στρατιωτικές εκστρατείες και αποστολές όπως ο Ασουρμπανιπάλ, ο Κύρος ο Μέγας και ο Δαρείος Α' ο Μέγας- απλά, αφού νίκησε τους "Έλληνες", εισέβαλε μόνο στην ασθενική και οιονεί αποσυντεθειμένη Ιρανική Αυτοκρατορία και προσπάθησε να την κυβερνήσει ως Ιρανός βασιλιάς των βασιλιάδων.

The concept behind Alexander the Great's attempt to supplant the Achaemenid dynasty with his own reign in Iran testifies to a very conscious and truly magnificent effort to Orientalize the Macedonians and all the adjacent nations, 'Greeks' included.

Το σκεπτικό πίσω από την προσπάθεια του Μεγάλου Αλεξάνδρου να αντικαταστήσει τη δυναστεία των Αχαιμενιδών με τη δική του βασιλεία στο Ιράν μαρτυρά μια πολύ συνειδητή και πραγματικά μεγαλειώδη προσπάθεια να «ανατολίσει» τους Μακεδόνες και όλα τα γειτονικά έθνη, συμπεριλαμβανομένων των "Ελλήνων".

The real nature of Alexander's endeavor was apparently not to diffuse the barbarian ethos and the lowly culture of those, whom he had already crushed and submitted (i.e. the petty political leaders of Thebes, Corinth, Athens, Sparta and the rest of the South Balkan ordeal), but to civilize (i.e. Orientalize) the disorderly and uncivil populations of his empire's western confines.

Η πραγματική φύση της προσπάθειας του Αλεξάνδρου δεν ήταν προφανώς η διάδοση του βάρβαρου ήθους και της ταπεινής κουλτούρας εκείνων, τους οποίους είχε ήδη συντρίψει και υποτάξει (δηλαδή των μικροπολιτικών ηγετών της Θήβας, της Κορίνθου, της Αθήνας, της Σπάρτης και της υπόλοιπης νοτιοβαλκανικής δοκιμασίας ή βάσανος), αλλά ο εκπολιτισμός (δηλαδή ο ανατολικοποίηση) των άτακτων και απολίτιστων πληθυσμών των δυτικών ορίων της αυτοκρατορίας του.

Alexander put an end to the nonsensical politics of the choleric demagogues and sought to impose imperial rule on those who had failed to realize that there cannot be civilization without an empire and a clear-cut Caesaropapist model of power. The historical context of his time bears therefore witness to the fact that Alexander the Great attempted to do the exact opposite of what the racist academics of England, France and America have fallaciously and persistently tried to credit him with.

Ο Αλέξανδρος έβαλε τέλος στην ανούσια πολιτική των χολερικών δημαγωγών και προσπάθησε να επιβάλει την αυτοκρατορική κυριαρχία σε όσους δεν είχαν καταλάβει ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτισμός χωρίς αυτοκρατορία και ένα ξεκάθαρο καίσαρα-παπικό μοντέλο εξουσίας. Το ιστορικό πλαίσιο της εποχής του μαρτυρεί λοιπόν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που οι ρατσιστές ακαδημαϊκοί της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Αμερικής προσπάθησαν λανθασμένα και επίμονα να του πιστώσουν.

Roman mural from Pompeii depicts Alexander & Barsine (Stateira), the eldest daughter of Darius, as Ares & Aphrodite in an allusion to the Susa weddings, which took place in the old Elamite and later Achaemenid capital (324 BCE) in order to formally endorse the Orientalization of Alexander's soldiers who were married to Iranian princesses after the Achaemenid ritual and fashion. Although the historical sources state details that do not allow us to doubt about the nature of the event, the Roman artist, ca. 400 years later, clearly distorts the historical scene that he wanted to commemorate. More than 1500 years,numerous corrupt Western European painters took the distortion to a higher level.

Ρωμαϊκή τοιχογραφία από την Πομπηία απεικονίζει τον Αλέξανδρο και τη Βαρσίνη (Στάτειρα), τη μεγαλύτερη κόρη του Δαρείου, ως Άρη και Αφροδίτη σε μια αναφορά στους γάμους στα Σούσα, οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν στην παλιά Ελαμίτικη και μετέπειτα Αχαιμενιδική πρωτεύουσα (324 π.Χ.) προκειμένου να επικυρωθεί επίσημα ο Οριενταλισμός των στρατιωτών του Αλεξάνδρου, οι οποίοι παντρεύτηκαν με Ιρανές πριγκίπισσες σύμφωνα με το Αχαιμενιδικό τελετουργικό και τη μόδα. Παρόλο που οι ιστορικές πηγές αναφέρουν λεπτομέρειες που δεν μας επιτρέπουν να αμφιβάλλουμε για τη φύση του γεγονότος, ο Ρωμαίος καλλιτέχνης, περίπου 400 χρόνια αργότερα, σαφώς διαστρεβλώνει την ιστορική σκηνή που ήθελε να μνημονεύσει. Πάνω από 1500 χρόνια, πολυάριθμοι διεφθαρμένοι δυτικοευρωπαίοι ζωγράφοι πήγαν την παραμόρφωση σε υψηλότερο επίπεδο.

Alexander's exemplary substitution of Parsa (Persepolis) with Babylon as capital of Iran demonstrates that (i.) he viewed himself as an Iranian (or Oriental) king of kings (: emperor), (ii.) he considered Macedonia and Greece as apparently peripheral and not central parts of the Iranian Empire (thus spearheading an overwhelming, determinant and irreversible Orientalizing process), (iii.) he adopted the Oriental imperial order, discipline and world conceptualization, thus fully rejecting the inhuman paranoia of 'Greek politics' and the abomination of the disreputable Athenian state, (iv.) he adhered to Oriental spirituality, faith and mysticism, therefore rejecting the childish nonsense of the so-called Ancient Greek philosophers (Aristotle included), and (v.) he wanted to shift (and actually he did shift) the center of the vast Empire out of Fars (Persia), thus evidently posturing as an Anti-Persian Iranian.

Η υποδειγματική αντικατάσταση της Πάρσας (Περσέπολης) με τη Βαβυλώνα ως πρωτεύουσα του Ιράν από τον Αλέξανδρο καταδεικνύει ότι (i.) θεωρούσε τον εαυτό του ως Ιρανό (ή Ανατολικό) βασιλιά των βασιλιάδων (: αυτοκράτορα), (ii.) θεωρούσε τη Μακεδονία και την Ελλάδα ως προφανώς περιφερειακά και όχι κεντρικά τμήματα της Ιρανικής Αυτοκρατορίας (και έτσι πρωτοστατούσε σε μια συντριπτική, καθοριστική και μη αναστρέψιμη διαδικασία του Οριενταλισμού), (iii.) υιοθέτησε την ανατολίτικη αυτοκρατορική τάξη, πειθαρχία και παγκόσμια αντίληψη, απορρίπτοντας έτσι πλήρως την απάνθρωπη παράνοια της "ελληνικής πολιτικής" και το έκτρωμα του ανυπόληπτου αθηναϊκού κράτους, (iv. ) προσκολλήθηκε στην ανατολική πνευματικότητα, πίστη και μυστικισμό, απορρίπτοντας επομένως τις παιδαριώδεις ανοησίες των λεγόμενων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων (συμπεριλαμβανομένου του Αριστοτέλη), και (v.) θέλησε να μετατοπίσει (και πράγματι το έκανε) το κέντρο της απέραντης αυτοκρατορίας από το Φαρς (Περσία), εμφανιζόμενος έτσι προφανώς ως αντι-Περσικός Ιρανός.

Second, by focalizing on this development (namely the 'Hellenizing' attitude of few Oriental peoples), one distorts the wider picture and definitely misrepresents the major historical developments that took place in the period between Alexander the Great's death (323 BCE) and the Christianization of the Roman Empire (313–380 CE).

Δεύτερον, εστιάζοντας σε αυτή την εξέλιξη (δηλαδή στην "εξελληνιστική" στάση λίγων ανατολικών λαών), διαστρεβλώνει κανείς την ευρύτερη εικόνα και σίγουρα παραποιεί τις μεγάλες ιστορικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα την περίοδο μεταξύ του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) και του εκχριστιανισμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (313-380 μ.Χ.).

 

Statue of Buddha: 1st-2nd c. CE, typical sample of Gandhara Art (in today's NW Pakistan and Eastern Afghanistan). When the descendants of some soldiers of Alexander the Great accept Buddhism as their own religion, we have a typical example of Orientalization, since people of Macedonian and/or 'Greek' origin accept an Oriental religion. But the racist and paranoid Western European and North American academics describe this phenomenon as 'Greco-Buddhist art'. There is not a shred of Ancient Greek influence on Gandharan Art; it is an entirely Iranian-Indian amalgamation of patterns and styles.

Άγαλμα του Βούδα: 1ος-2ος αι. μ.Χ., τυπικό δείγμα της τέχνης της Γκαντάρα (στο σημερινό ΒΔ Πακιστάν και στο ανατολικό Αφγανιστάν). Όταν οι απόγονοι κάποιων στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποδέχονται τον Βουδισμό ως δική τους θρησκεία, έχουμε ένα τυπικό παράδειγμα οριενταλισμού, αφού άνθρωποι μακεδονικής ή/και "ελληνικής" καταγωγής αποδέχονται μια ανατολίτικη θρησκεία. Αλλά οι ρατσιστές και παρανοϊκοί δυτικοευρωπαίοι και βορειοαμερικανοί ακαδημαϊκοί περιγράφουν αυτό το φαινόμενο ως "ελληνο-βουδιστική τέχνη". Δεν υπάρχει ίχνος αρχαίας ελληνικής επιρροής στην τέχνη της Γκανταράν- πρόκειται για ένα εξ ολοκλήρου ιρανο-ινδικό αμάλγαμα μοτίβων και τεχνοτροπιών.

Alexander medallion from Imperial Rome; if the Romans failed to found a genuine Oriental empire, this is partly due to the fact that they were unable to understand the spiritual means and motives of the Macedonian-Iranian king.

Μετάλλιο του Αλεξάνδρου από την αυτοκρατορική Ρώμη - αν οι Ρωμαίοι απέτυχαν να ιδρύσουν μια γνήσια ανατολική αυτοκρατορία, αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τα πνευματικά μέσα και τα κίνητρα του Μακεδόνα-Ιρανού βασιλιά.

   

Left: Alexander (Iskander) depicted on the miniature of a 15th c. Iranian manuscript from Herat; right: Alexander sharing his throne with Queen Nushabah, from a 16th c. manuscript of Nizami Ganjavi's Sharaf-Nama. In the pre-Christian, Christian and Islamic traditions, which are preserved thanks to the so-called Alexander Romance and many Iranian and Turanian epics, a far more original, legendary and mythical, figure of Alexander the Great stands at the epicenter of the narrative.

Αριστερά: Ο Αλέξανδρος (Ισκάντερ) απεικονίζεται στη μικρογραφία ενός ιρανικού χειρόγραφου του 15ου αιώνα από το Χεράτ: Ο Αλέξανδρος μοιράζεται το θρόνο του με τη βασίλισσα Nushabah, από ένα χειρόγραφο του 16ου αι. του Sharaf-Nama του Nizami Ganjavi. Στις προχριστιανικές, χριστιανικές και ισλαμικές παραδόσεις, οι οποίες διασώζονται χάρη στο λεγόμενο Αλεξανδρινό Ρομάντσο και σε πολλά ιρανικά και τουρανικά έπη, μια πολύ πιο πρωτότυπη, θρυλική και μυθική, μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου βρίσκεται στο επίκεντρο της αφήγησης.

 

From the Armenian version of the Alexander Romance: details depicted in the miniature: exiled in Macedonia, the Egyptian Pharaoh Nectanebo by magic predicts the fall of Egypt to the Iranians. The Alexander Romance is a typically Oriental kind of mythical-eschatological literature that simply could not be produced by any Greek-speaking author in the Late Antiquity. The earliest editions date back to the 4th c., but it is certain that the original narratives must go back to the 3rd c. BCE. Although modern scholars believe that the original edition must have been a now lost Greek text of which we have the Latin, Syriac, Armenian and Georgian translations during the period 4th-6th c. CE, it is more probable that the original edition was in Aramaic or Pahlavi. In any case, newer editions were quite often extensions, revisions and modifications. The highly divergent text is now available in dozens of editions and copies, notably in Syriac, Armenian, Latin, Medieval Greek, Middle Persian, Hebrew, Georgian, Coptic, Ge'ez, Farsi, Arabic, Slavonic and several European languages.

Από την αρμενική εκδοχή του Αλεξανδρινού μυθιστορήματος: λεπτομέρειες που απεικονίζονται στη μικρογραφία: εξόριστος στη Μακεδονία, ο Αιγύπτιος Φαραώ Νεκτάνεμπο με μαγικό τρόπο προβλέπει την πτώση της Αιγύπτου στους Ιρανούς. Το Αλεξανδρινό ρομάντζο είναι ένα τυπικά ανατολίτικο είδος μυθικής-εσχατολογικής λογοτεχνίας που απλώς δεν θα μπορούσε να παραχθεί από κανέναν ελληνόφωνο συγγραφέα στην Ύστερη Αρχαιότητα. Οι πρώτες εκδόσεις χρονολογούνται στον 4ο αι. π.Χ., αλλά είναι βέβαιο ότι οι αρχικές αφηγήσεις πρέπει να ανάγονται στον 3ο αι. π.Χ. Αν και οι σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι η αρχική έκδοση πρέπει να ήταν ένα χαμένο πλέον ελληνικό κείμενο του οποίου έχουμε τις λατινικές, συριακές, αρμενικές και γεωργιανές μεταφράσεις κατά την περίοδο 4ος-6ος αι. μ.Χ., είναι πιο πιθανό η αρχική έκδοση να ήταν στα αραμαϊκά ή στα παχλαβικά. Σε κάθε περίπτωση, οι νεότερες εκδόσεις ήταν αρκετά συχνά επεκτάσεις, αναθεωρήσεις και τροποποιήσεις. Το εξαιρετικά αποκλίνον κείμενο είναι σήμερα διαθέσιμο σε δεκάδες εκδόσεις και αντίγραφα, ιδίως στη συριακή, αρμενική, λατινική, μεσαιωνική ελληνική, μεσοπερσική, εβραϊκή, γεωργιανή, κοπτική, ge'ez, φαρσί, αραβική, σλαβική και σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες.

This narrative reflects the historical truth more accurately, but it is not easy to correctly interpret the ciphered meaning of the text. But this matter, in its entirety, only highlights the cultural Orientalization of the Macedonians and the Greeks; it also gives a blow to the racist academic dogma about the so-called 'Hellenistic period'. There is nothing 'Greek' (or 'Hellenic' or 'Classical') in the Alexander Romance: it is purely Oriental. About: https://oxfordre.com/classics/display/10.1093/acrefore/9780199381135.001.0001/acrefore-9780199381135-e-245;jsessionid=882E2ED330872834BEE79E9F6B01A398?rskey=AfLpXv&result=3

Αυτή η αφήγηση αντικατοπτρίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια την ιστορική αλήθεια, αλλά δεν είναι εύκολο να ερμηνεύσουμε σωστά το κρυπτογραφημένο νόημα του κειμένου. Όμως το θέμα αυτό, στο σύνολό του, αναδεικνύει μόνο τον πολιτισμικό Οριενταλισμό των Μακεδόνων και των Ελλήνων- δίνει επίσης ένα πλήγμα στο ρατσιστικό ακαδημαϊκό δόγμα για τη λεγόμενη "ελληνιστική περίοδο ". Δεν υπάρχει τίποτα "ελληνικό" (ή "κλασσικό") στο Αλεξανδρινό ρομάντζο: είναι καθαρά ανατολίτικο. Σχετικά με το θέμα: https://oxfordre.com/classics/display/10.1093/acrefore/9780199381135.001.0001/acrefore-9780199381135-e-245;jsessionid=882E2ED330872834BEE79E9F6B01A398?rskey=AfLpXv&result=3

The rise of the Christian dogma as official (and later as the only official) religion of the Roman Empire constitutes only one late dimension of the phenomenal diffusion of Oriental cults, mysticisms, concepts of imperial rule and universalism, spiritual sciences, religions, faiths, imperial systems and practices of administration, cultures, and behavioral systems across Balkans ('Greece' included), Rome and Europe. This extraordinary development, which irrevocably shaped World History, took place during this period, thus making of the entire European continent a mere annex of the Oriental civilizations.

Η άνοδος του χριστιανικού δόγματος ως επίσημης (και αργότερα ως της μόνης επίσημης) θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αποτελεί μια μόνο όψιμη διάσταση της πρωτοφανούς διάχυσης των ανατολικών λατρειών, μυστικισμών, αντιλήψεων περί αυτοκρατορικής κυριαρχίας και οικουμενικότητας, πνευματικών επιστημών, θρησκειών, δοξασιών, αυτοκρατορικών συστημάτων και πρακτικών διοίκησης, πολιτισμών και συστημάτων συμπεριφοράς στα Βαλκάνια (συμπεριλαμβανομένης της "Ελλάδας"), τη Ρώμη και την Ευρώπη. Αυτή η εξαιρετική εξέλιξη, η οποία διαμόρφωσε αμετάκλητα την Παγκόσμια Ιστορία, έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθιστώντας έτσι ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο ένα απλό παράρτημα των ανατολικών πολιτισμών.

Cleopatra VII and Caesarion depicted on the walls of the Temple of Hathor at Denderah as entirely Egyptian pharaohs

Η Κλεοπάτρα Ζ΄ και ο Καισαρίον απεικονίζονται στους τοίχους του ναού της Χάθορ στη Ντεντέρα ως εξ ολοκλήρου αιγυπτιακοί φαραώ.

As a matter of fact, the Hellenizing attitude of few Oriental peoples was entirely overshadowed by the Orientalizing attitude of all the Western peoples (: 'Greeks', Romans, and all the other tribes and ethnic groups on European soil), because they all imitated -extensively, comprehensively and irrevocably- the Ancient Oriental lifestyle (: the true, historical Orientalism) and adopted Oriental concepts, principles, cults, faiths, trends and attitudes during that period (323 BCE - 380 CE).

Στην πραγματικότητα, η εξελληνιστική στάση λίγων ανατολικών λαών επισκιάστηκε πλήρως από την ανατολίζουσα στάση όλων των δυτικών λαών (: "Έλληνες", Ρωμαίοι και όλες οι άλλες φυλές και εθνότητες στο ευρωπαϊκό έδαφος), επειδή όλοι μιμήθηκαν -εκτενώς, ολοκληρωμένα και αμετάκλητα- τον αρχαίο ανατολίτικο τρόπο ζωής (: τον αληθινό, ιστορικό οριενταλισμό) και υιοθέτησαν ανατολίτικες έννοιες, αρχές, λατρείες, θρησκείες, τάσεις και συμπεριφορές κατά την περίοδο αυτή (323 π.Χ. - 380 μ.Χ.).

Minor facts, such as the diffusion of Ionian language among Lydians and the spread of 'Ancient Greek art' among the Carians, were deliberately focused on and strongly underscored by the racist Western academics in order to cause confusion among the average public, distort the educational system of the Western countries, and conceal the historical reality. As an academic endeavor, it was futile and puerile at the same time; actually, the so-called Ancient Greek art was not authentic, as it consisted in an interminable series of adaptations of Hittite, Assyrian and Egyptian patterns, styles, models, and concepts.

Μικρά γεγονότα, όπως η διάδοση της ιωνικής γλώσσας στους Λυδούς και η εξάπλωση της "αρχαίας ελληνικής τέχνης" στους Κάρες, εστιάστηκαν σκόπιμα και υπογραμμίστηκαν έντονα από τους ρατσιστές δυτικούς ακαδημαϊκούς, προκειμένου να προκαλέσουν σύγχυση στο μέσο κοινό, να διαστρεβλώσουν το εκπαιδευτικό σύστημα των δυτικών χωρών και να αποκρύψουν την ιστορική πραγματικότητα. Ως ακαδημαϊκή προσπάθεια, ήταν μάταιη και παιδαριώδης ταυτόχρονα- στην πραγματικότητα, η λεγόμενη αρχαία ελληνική τέχνη δεν ήταν αυθεντική, καθώς αποτελούνταν από μια ατέλειωτη σειρά προσαρμογών χετταϊκών, ασσυριακών και αιγυπτιακών προτύπων, τεχνοτροπιών, μοντέλων και εννοιών.

Indicatively: https://arkeonews.net/from-hittite-bit-hilanis-to-ancient-greek-temple-pillars/

https://blogs brown edu/arch-0760-s01-2019-spring/2019/04/14/the-bit-hilani/

 

 

Left: Bit hilani (house of pillars) Mesopotamian typology of sacred architecture (entrance to Kapara palace in Tell Halaf) in the Aleppo National Museum; right: Athens Erechtheion

Αριστερά: Bit hilani (σπίτι των στύλων) Μεσοποταμιανή τυπολογία ιερής αρχιτεκτονικής (είσοδος στο παλάτι Kapara στο Tell Halaf) στο Εθνικό Μουσείο του Χαλεπίου. Δεξιά: Αθήνα Ερέχθειο

We can therefore conclusively state that the principal trait of Late Antiquity (i.e. the period stretched from the conquest of Babylonia by Cyrus the Great to the death of Prophet Muhammad (539 BCE-632 CE) is the fact that all the Ancient 'Greeks', the Romans and the Europeans adopted a great number of Oriental religions, theological doctrines, spiritual exercises, world views, esoteric mysteries, cosmogonies, cosmologies, eschatologies, cults, behavioral systems, and lifestyles.

Μπορούμε επομένως να δηλώσουμε με βεβαιότητα ότι το κύριο χαρακτηριστικό της Ύστερης Αρχαιότητας (δηλ. η περίοδος που εκτείνεται από την κατάκτηση της Βαβυλωνίας από τον Κύρο τον Μέγα έως τον θάνατο του Προφήτη Μωάμεθ (539 π.Χ.-632 μ.Χ.) είναι το γεγονός ότι όλοι οι Αρχαίοι "Έλληνες", οι Ρωμαίοι και οι Ευρωπαίοι υιοθέτησαν μεγάλο αριθμό ανατολικών θρησκειών, θεολογικών δογμάτων, πνευματικών ασκήσεων, κοσμοθεωριών, εσωτερικών μυστηρίων, κοσμογονιών, κοσμολογιών, εσχατολογιών, λατρειών, συστημάτων συμπεριφοράς και τρόπου ζωής.

Ancient Greeks adored Mithras, Horus, Isis, Cybele, Atargatis ('the Syrian goddess') and other Oriental deities, but in striking contrast, Ancient Iranians disregarded the sacrilegious Pelasgian ('Ancient Greek') narratives about Dionysus/Bacchus, Athena, and Pan. Ancient Greeks stopped having any interest for the lawless, immoral and absurd theories of the paranoid 'philosopher' Epicurus and for the shallow, pointless and confusing treatises of the spiritually underdeveloped but opinionated author Aristotle, and they started being concerned with the Chaldean Oracles, seeking magical recipes by Ostanes, and flocking to the mysteries of Ptah.

Οι Αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν τον Μίθρα, τον Ώρο, την Ίσιδα, την Κυβέλη, την Αταργκάτη ("τη συριακή θεά") και άλλες ανατολίτικες θεότητες, αλλά σε εντυπωσιακή αντίθεση, οι Αρχαίοι Ιρανοί αγνόησαν τις ιερόσυλες πελασγικές ("αρχαιοελληνικές") αφηγήσεις για τον Διόνυσο/ Βάκχο, την Αθηνά και τον Πάνα. Οι Αρχαίοι Έλληνες έπαψαν να ενδιαφέρονται για τις άνομες, ανήθικες και παράλογες θεωρίες του παρανοϊκού "φιλοσόφου" Επίκουρου και για τις ρηχές, άσκοπες και συγκεχυμένες πραγματείες του πνευματικά υπανάπτυκτου αλλά ισχυρογνώμονα συγγραφέα Αριστοτέλη, και άρχισαν να ασχολούνται με τους Χαλδαϊκούς χρησμούς, να αναζητούν μαγικές συνταγές του Οστάνη και να συρρέουν στα μυστήρια του Πταχ.

Nemrut Dagh, the peak sanctuary and mausoleum of Mithridates I of Commagene (near Adiyaman, in SE Turkey); Commagene was an Orientalistic, not 'Hellenistic', kingdom.

Nemrut Dagh, το ιερό κορυφής και το μαυσωλείο του Μιθριδάτη Α΄ της Κομμαγηνής (κοντά στο Adiyaman, στη ΝΑ Τουρκία)- η Κομμαγηνή ήταν ένα ανατολίτικο, όχι "ελληνιστικό", βασίλειο.

Relief from the Mithraeum of Neuenheimer (near Heidelberg): representation of the tauroctony, which was the main Mithraic myth, and of several other mythical narratives in the panels around the main theme.

Ανάγλυφο από το Μιθραίο του Neuenheimer (κοντά στη Χαϊδελβέργη): αναπαράσταση της ταυροκτονίας, που ήταν ο κύριος μιθραϊκός μύθος, και πολλών άλλων μυθικών αφηγήσεων στα πλαίσια γύρω από το κύριο θέμα.

 

Bronze plate with representation of Mithraic tauroctony from Brigetio, Hungary (CIMRM 1727)

Χάλκινη πλάκα με παράσταση μιθραϊκής ταυροτομίας από το Μπριγκέτιο της Ουγγαρίας (CIMRM 1727)

 

Mithraic tauroctony represented on a white marble found south of Monastero, Aquileia in 1888, now in Vienna

Μιθραϊκή ταυροκτονία που αναπαρίσταται σε λευκό μάρμαρο που βρέθηκε νότια του Μοναστέρο , στην Ακουιλεία το 1888, τώρα στη Βιέννη

 

White marble relief with representation of the Mithraic theme of tauroctony from Walbrook, London; 180-220 CE

Λευκό μαρμάρινο ανάγλυφο με παράσταση του μιθραϊκού θέματος της ταυροκτονίας από το Walbrook, Λονδίνο, 180-220 μ.Χ.

 

Left: Zurvan represented as a lion-headed being from Ostia; right: Sol (Sun), Mithras, Luna (Moon), assisted by Cautes and Cautopates represented in the lower part of a two-sided relief from Fiano Romano (2nd-3rd c. CE)

Αριστερά: ο Ζουρβάν παριστάνεται ως λιονταροκέφαλο ον από την Όστια- δεξιά: Στο κάτω μέρος ενός αμφίπλευρου ανάγλυφου από το Fiano Romano (2ος-3ος αι. μ.Χ.) παριστάνονται ο Sol (Ήλιος) , ο Μίθρας, η Luna (Σελήνη), συνεπικουρούμενοι από τον Cautes και τον Cautopates.

Ancient Romans adored Osiris, Thot (as Hermes Trismegistus), Zervan (as Saturn), and other Oriental concepts of divinity, but in striking contrast, Ancient Egyptians did not bother at all about the insignificant myths of Juno, Venus, Mercury and Vesta. Ancient Romans stopped expressing interest for the childish sermons of their orators and for the republican nonsense of their recent past; quite contrarily and with utmost nostalgia, they were inclined to evoke their remote Antiquity in Anatolia (Aeneid).

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι λάτρευαν τον Όσιρι, τον Θωτ (ως Ερμή Τρισμέγιστο), τον Ζερβάν (ως Κρόνο) και άλλες ανατολίτικες έννοιες της θεότητας, αλλά σε εντυπωσιακή αντίθεση, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τους ασήμαντους μύθους της Ιούνο, της Αφροδίτης, του Ερμή και της Βέστης. Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι έπαψαν να εκδηλώνουν ενδιαφέρον για τα παιδαριώδη κηρύγματα των ρητόρων τους και για τις δημοκρατικές ανοησίες του πρόσφατου παρελθόντος τους- εντελώς αντίθετα και με μέγιστη νοσταλγία, είχαν την τάση να θυμούνται τη μακρινή τους Αρχαιότητα στην Ανατολία (Αινειάδα).

All the other European nations of the Roman Empire acted similarly, and to this fact testify the many hundreds of Mithraea (temples of Mithra), Iseia (temples of Isis),  and temples of other Oriental divinities that have been unearthed across Europe, within the Roman Empire and beyond its borders, from the Iberian Peninsula to Hungary and from England to Ukraine.

Όλα τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενήργησαν παρόμοια, και το γεγονός αυτό μαρτυρούν οι πολλές εκατοντάδες Μιθραίων (ναοί του Μίθρα), Ισεών (ναοί της Ίσιδας) και ναών άλλων ανατολικών θεοτήτων που έχουν ανασκαφεί σε όλη την Ευρώπη, εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και εκτός των συνόρων της, από την Ιβηρική Χερσόνησο έως την Ουγγαρία και από την Αγγλία έως την Ουκρανία.

 

Representation of Isis on a wall painting from Pompeii

Αναπαράσταση της Ίσιδας σε τοιχογραφία από την Πομπηία

 

Nile god from the Isis and Serapis Temple on the Campus Martius, Rome

Ο θεός Νείλος από το ναό της Ίσιδας και του Σεράπη στο Campus Martius, Ρώμη

 

Pompeii: wall painting with sacred utensils necessary in the Isiac cults

Πομπηία: τοιχογραφία με ιερά σκεύη που ήταν απαραίτητα στις λατρείες της Ίσιδος

 

Sistrum unearthed in Pompeii, currently in the Museum of Napoli (Naples); it was indispensable for the Isiac cults.

Sistrum που ανακαλύφθηκε στην Πομπηία και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Νάπολης (Ιταλία) - ήταν απαραίτητο για τις λατρείες της Ίσιδος

 

Pompeii fresco with a priest dressed as Anubis and two priestesses of Isis

Τοιχογραφία της Πομπηίας με έναν ιερέα ντυμένο ως Άνουβις και δύο ιέρειες της Ίσιδας

Roman cup for Isis cult from Pompeii

Ρωμαϊκό κύπελλο για τη λατρεία της Ίσιδας από την Πομπηία

Serapeum on the Forma Urbis Romae

The Iseum (temple of Isis) at Pompeii

Το Iseum (ναός της Ίσιδας) στην Πομπηία

Roman buildings depicted on the Haterii tomb in Rome; the arch ‘to Isis’ is the first from the left.

Ρωμαϊκά κτίρια που απεικονίζονται στον τάφο των Haterii στη Ρώμη- η αψίδα "στην Ίσιδα" είναι η πρώτη από αριστερά.

The extreme disgust for the disgraceful political system of Ancient Athens and the total disrespect for the worthless talks of the Ancient Greek and Roman philosophers fully characterize this period of Oriental impact on Ancient Greeks, Romans and Europeans. Such was the impact that these underdeveloped nations disappeared, because the followers of Mithra in Rome, Macedonia, Athens and Ephesus had more in common among themselves than one of them with one of his 'compatriots' who happened to be an adept of Isis or a devotee of Atargatis, the 'Syrian goddess'.

Η ακραία απέχθεια για το επαίσχυντο πολιτικό σύστημα της Αρχαίας Αθήνας και η πλήρης ασέβεια για τις άχρηστες συζητήσεις των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων φιλοσόφων χαρακτηρίζουν πλήρως αυτή την περίοδο της ανατολικής επίδρασης στους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Ευρωπαίους. Ήταν τέτοια η επίδραση που αυτά τα υπανάπτυκτα έθνη εξαφανίστηκαν, επειδή οι οπαδοί του Μίθρα στη Ρώμη, τη Μακεδονία, την Αθήνα και την Έφεσο είχαν περισσότερα κοινά μεταξύ τους από ό,τι ένας από αυτούς με έναν από τους "συμπατριώτες " του που έτυχε να είναι προσκυνητής της Ίσιδας ή θιασώτης της Αταργκάτης, της "συριακής θεάς".

Reverse of a coin of the Seleucid king Demetrius III (96-87 BCE) with fish-bodied Atargatis

Οπίσθια όψη νομίσματος του βασιλιά των Σελευκιδών Δημητρίου Γ' (96-87 π.Χ.) με την Αταργάτιδα με σώμα ψαριού.

This situation became then decisively important: affiliation with a mystical order eclipsed ethnic membership and clannish affiliation, at a time no patriotism could subsist anymore but no imperial doctrine and theory had yet been incepted. It is true that the formation of the Roman Empire was very different from the inception of the Oriental empires.

Αυτή η κατάσταση απέκτησε τότε αποφασιστική σημασία: η ένταξη σε μια μυστικιστική τάξη επισκίασε την εθνοτική και φυλετική ένταξη, σε μια εποχή που ο πατριωτισμός δεν μπορούσε πλέον να συντηρηθεί, αλλά δεν είχε ακόμη θεσπιστεί κανένα αυτοκρατορικό δόγμα και θεωρία. Είναι αλήθεια ότι ο σχηματισμός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν πολύ διαφορετικός από το ξεκίνημα των ανατολικών αυτοκρατοριών.

People realized then that politics, theater and philosophy were good for nothing, as they disoriented every human being and member of a society, and distracted all humans from the basics of human life, as these had been spelled out by all major Oriental civilizations. In terms of Eschatology and Soteriology, Ancient Greek philosophy and politics were worthless notions and apathetic practices. As such, they were duly and irreversibly rejected once for all.

Οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν τότε ότι η πολιτική, το θέατρο και η φιλοσοφία δεν ωφελούσαν σε τίποτε, καθώς αποπροσανατολίζουν κάθε άνθρωπο και μέλος μιας κοινωνίας και αποσπούν όλους τους ανθρώπους από τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ζωής, όπως αυτά είχαν διευκρινιστεί από όλους τους μεγάλους ανατολικούς πολιτισμούς. Από την άποψη της Εσχατολογίας και της Σωτηριολογίας, η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και πολιτική ήταν άχρηστες έννοιες και απαθείς πρακτικές. Ως τέτοιες, απορρίφθηκαν δεόντως και αμετάκλητα μια για πάντα.

The terms 'Neo-Platonism' and 'Neo-Pythagoreanism' are entirely fake; in fact, they function as a smokescreen for the Oriental spiritual schools, faiths, mysticisms, theologies and religious doctrines that the various so-called 'Neo-Platonic' and 'Neo-Pythagorean' philosophers stood for and attempted to widely popularize among their various students. The correct terms in replacement of these appellations are 'Egyptian Heliopolitan' and 'Egyptian Memphitic' respectively; this is so because both thinkers (Plato and Pythagoras) were formed after several years of studies in Egypt and they produced their theoretical systems as subsequent reflections of these two Ancient Egyptian systems of spirituality, world conceptualization, faith and theology.

Οι όροι "νέο-πλατωνισμός" και "νέο-πυθαγορισμός" είναι εντελώς ψεύτικοι- στην πραγματικότητα, λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού για τις ανατολίτικες πνευματικές σχολές, τις θρησκείες, τους μυστικισμούς, τις θεολογίες και τα θρησκευτικά δόγματα που οι διάφοροι αποκαλούμενοι "νέο-πλατωνικοί" και "νέο-πυθαγορείοι" φιλόσοφοι αντιπροσώπευαν και προσπάθησαν να διαδώσουν ευρέως στους διάφορους μαθητές τους. Οι σωστοί όροι σε αντικατάσταση αυτών των χαρακτηρισμών είναι 'Αιγυπτιακός Ηλιοπολίτης' και 'Αιγυπτιακός Μεμφιτικός' αντίστοιχα- αυτό συμβαίνει επειδή και οι δύο στοχαστές (Πλάτων και Πυθαγόρας) διαμορφώθηκαν μετά από πολυετείς σπουδές στην Αίγυπτο και παρήγαγαν τα θεωρητικά τους συστήματα ως μεταγενέστερες αντανακλάσεις αυτών των δύο αρχαίων αιγυπτιακών συστημάτων πνευματικότητας, σύλληψης του κόσμου, πίστης και θεολογίας.

However, one must never confuse between the low level of a Neo-Platonic pupil in Athens, who was limited in theorizing, and the spiritual potency of an initiate in the mysteries of Isis at the Philae Island temple.

Ωστόσο, δεν πρέπει ποτέ να συγχέουμε το χαμηλό επίπεδο ενός νέο-πλατωνικού μαθητή στην Αθήνα, ο οποίος ήταν περιορισμένος στη θεωρητικολογία, με την πνευματική δύναμη ενός μυημένου στα μυστήρια της Ίσιδας στο ναό της νήσου Φίλων.

Quite notably, if the racist academics of Western Europe and North America wanted to conceal this paramount reality, this was basically due to the crucial fact that the spiritually inexperienced Neo-Platonic pupil was indeed an Athenian (i.e. a White Guy) whereas the Isis initiate was a Blemmyan or a Nubian Black African. That's why Hellenism is abhorrent racism.

Πολύ συγκεκριμένα, αν οι ρατσιστές ακαδημαϊκοί της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής θέλησαν να αποκρύψουν αυτή την πρωταρχική πραγματικότητα, αυτό οφειλόταν βασικά στο κρίσιμο γεγονός ότι ο πνευματικά άπειρος μαθητής του Νέο-πλατωνικού ήταν πράγματι Αθηναίος (δηλαδή λευκός), ενώ ο μυημένος της Ίσιδας ήταν Βλεμυός ή Νουβιανός μαύρος αφρικανός. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ελληνισμός είναι απεχθής ρατσισμός.

How could one therefore describe correctly this period, efficiently replacing the fallacious term 'Hellenistic period'?

Πώς λοιπόν θα μπορούσε κανείς να περιγράψει σωστά αυτή την περίοδο, αντικαθιστώντας αποτελεσματικά τον εσφαλμένο όρο "ελληνιστική περίοδος";

The response is very simple: it was an 'Orientalistic period'.

Η απάντηση είναι πολύ απλή: ήταν μια "οριενταλιστική περίοδος".

Ancient ‘Greek’ graffiti on the First Pylon of the Temple of Isis at the Island of Philae

Αρχαίο "ελληνικό" γκράφιτι στον πρώτο πυλώνα του ναού της Ίσιδας στο νησί των Φιλών

The temple of Isis at the Island of Philae; it was the last throughout the Roman Empire to still offer cults to pre-Christian religions.

Ο ναός της Ίσιδας στο νησί των Φιλών- ήταν ο τελευταίος σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που εξακολουθούσε να προσφέρει λατρείες σε προ-χριστιανικές θρησκείες.

 

Justinian I issued a special edict to close down the Temple of Isis; part of the temple was immediately transformed into a Coptic church.

Ο Ιουστινιανός Α' εξέδωσε ειδικό διάταγμα για το κλείσιμο του ναού της Ίσιδας- μέρος του ναού μετατράπηκε αμέσως σε κοπτική εκκλησία.

Alexander the Great as Iranian King of Kings, the fallacy of Hellenism, and the nonexistent Hellenistic Period

Pre-publication of chapter XI of my forthcoming book “Turkey is Iran and Iran is Turkey – 2500 Years of indivisible Turanian – Iranian Civilization distorted and estranged by Anglo-French Orientalists”; chapters XI, XII, and XIII constitute the Part Four (Fallacies about the so-called Hellenistic Period, Alexander the Great, and the Seleucid & the Parthian Arsacid Times) of the book, which is made of 12 parts and 33 chapters. Chapter XII 'Parthian Turan: an Anti-Persian dynasty' has already been uploaded as partly pre-publication of the book; it is currently available online here: https://www.academia.edu/52541355/Parthian_Turan_an_Anti_Persian_dynasty

The book is written for the general readership with the intention to briefly highlight numerous distortions made by the racist, colonial academics of Western Europe and North America only with the help of absurd conceptualization and preposterous contextualization.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ως Ιρανός Βασιλιάς των Βασιλέων, η πλάνη του Ελληνισμού και η ανύπαρκτη Ελληνιστική Περίοδος

Προδημοσίευση του κεφαλαίου ΧΙ του επικείμενου βιβλίου μου "Η Τουρκία είναι Ιράν και το Ιράν είναι Τουρκία - 2500 χρόνια αδιαίρετου Τουρανικού - Ιρανικού Πολιτισμού διαστρεβλωμένου και αλλοτριωμένου από τους Αγγλογάλλους Ανατολιστές"- τα κεφάλαια ΧΙ, ΧΙΙ και ΧΙΙΙ αποτελούν το τέταρτο μέρος (Πλάνες για τη λεγόμενη Ελληνιστική Περίοδο, τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Σελευκιδικούς & Παρθικούς Αρσακιδικούς Χρόνους) του βιβλίου, το οποίο αποτελείται από 12 μέρη και 33 κεφάλαια. Το κεφάλαιο XII "Παρθικό Τουράν: μια αντι-Περσική δυναστεία" έχει ήδη αναρτηθεί ως εν μέρει προδημοσίευση του βιβλίου- είναι επί του παρόντος διαθέσιμο στο διαδίκτυο εδώ: https://www.academia.edu/52541355/Parthian_Turan_an_Anti_Persian_dynasty

Το βιβλίο είναι γραμμένο για το ευρύ αναγνωστικό κοινό με την πρόθεση να αναδείξει εν συντομία τις πολυάριθμες διαστρεβλώσεις που γίνονται από τους ρατσιστές, αποικιοκρατικούς ακαδημαϊκούς της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής μόνο με τη βοήθεια παράλογων εννοιολογήσεων και εξωφρενικής πλαισίωσης.

----------------------------

When so evidently the so-called Ancient Greeks disregarded politics, philosophers, theaters and agoras, finding solace, wisdom, science and spirituality at the Island of Philae Temple of Isis, no one can further use the fallacious term ‘Hellenism’. Even if theoretically the Ancient Greeks existed as an ethnic group (which is wrong), they ended up as pilgrims in Ancient Egyptian, Babylonian and Iranian temples, because the Ancient Greek religion was a quackery and the Ancient Greek mythology was a blasphemy. No 143 Ancient Greek graffiti to from the First Pylon of the Temple of Isis at the Island of Philae; from: https://epigraphy.packhum.org/text/219643

Όταν τόσο εμφανώς οι λεγόμενοι Αρχαίοι Έλληνες αδιαφορούσαν για την πολιτική, τους φιλοσόφους, τα θέατρα και τις αγορεύσεις, βρίσκοντας παρηγοριά, σοφία, επιστήμη και πνευματικότητα στο νησί των Φιλών, στο ναό της Ίσιδας, κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιεί περαιτέρω τον ψευδεπίγραφο όρο "Ελληνισμός". Ακόμα και αν θεωρητικά οι Αρχαίοι Έλληνες υπήρχαν ως εθνική ομάδα (κάτι που είναι λάθος), κατέληξαν ως προσκυνητές σε αρχαίους αιγυπτιακούς, βαβυλωνιακούς και ιρανικούς ναούς, γιατί η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν κομπογιαννίτικη και η αρχαία ελληνική μυθολογία βλασφημία. No 143 Αρχαίο ελληνικό γκράφιτι από τον πρώτο πυλώνα του ναού της Ίσιδας στο νησί των Φιλών- από: https://epigraphy.packhum.org/text/219643

 

Seleucid (312-63 BCE), Ptolemaic (305-30 BCE) and Attalid (282-133 BCE) times have also been distorted enormously by the colonial Latinists, Hellenists, and Orientalists, over the past two centuries; they deliberately undertook a systematic Hellenization of the material record, being Eurocentric in their approach, discriminatory in their efforts of representation and interpretation of the historical past, and oblivious of every text and monument that would eventually refute their preconceived falsehood.

Οι εποχές των Σελευκιδών (312-63 π.Χ.), των Πτολεμαίων (305-30 π.Χ.) και των Ατταλιδών (282-133 π.Χ.) έχουν επίσης διαστρεβλωθεί σε τεράστιο βαθμό από τους αποικιοκράτες λατινιστές, ελληνιστές και οριενταλιστές, κατά τους δύο τελευταίους αιώνες- προχώρησαν σκόπιμα σε συστηματικό εξελληνισμό του υλικού αρχείου, με ευρωκεντρική προσέγγιση, διακρίσεις στην προσπάθεια αναπαράστασης και ερμηνείας του ιστορικού παρελθόντος και αγνοώντας κάθε κείμενο και μνημείο που θα διέψευδε τελικά το προκατασκευασμένο τους ψεύδος.

In this case, the fabrication and propagation of the term 'Hellenistic period' for this part of Late Antiquity represents only a minor dimension of the colonial academics' falsifications and a small part of the fallacious Western historiography about the topic. In fact, there was never any 'Hellenistic period' anytime anywhere.

Στην προκειμένη περίπτωση, η κατασκευή και η διάδοση του όρου "ελληνιστική περίοδος" για αυτό το τμήμα της Ύστερης Αρχαιότητας αποτελεί μόνο μια μικρή διάσταση των παραποιήσεων των αποικιοκρατών ακαδημαϊκών και ένα μικρό μέρος της εσφαλμένης δυτικής ιστοριογραφίας για το θέμα. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά "ελληνιστική περίοδος".

The term 'Hellenism' was used indeed in Ancient 'Greek' texts about several nations that became familiar with the disorderly Ancient Pelasgian-Philistine-Peleset (which is wrongly called 'Greek'/'Hellenic' by colonial academics and intellectuals) lifestyle and culture during the early periods of Late Antiquity. However, this situation was sacrilegious if evaluated on the basis of Achaean and Danaan measures and moral standards that Homer had tried to reinstate, but failed. In fact, 'Hellenism' was an explicit form of Anti-Achaean odium that should consequently be defined as 'Pelasgianism'.

Ο όρος 'Ελληνισμός' χρησιμοποιήθηκε πράγματι σε αρχαία 'ελληνικά' κείμενα για διάφορα έθνη που εξοικειώθηκαν με τον άτακτο αρχαίο Πελασγικό-Φιλισταϊκό-Πελεστικό (που λανθασμένα αποκαλείται 'Ελληνικός' από τους αποικιοκράτες ακαδημαϊκούς και διανοούμενους) τρόπο ζωής και πολιτισμού κατά τις πρώτες περιόδους της Ύστερης Αρχαιότητας. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή ήταν ιεροσυλία αν αξιολογηθεί με βάση τα μέτρα Αχαιών και Δαναών καθώς και ηθικά πρότυπα που ο Όμηρος είχε προσπαθήσει να επαναφέρει, αλλά απέτυχε. Στην πραγματικότητα, ο "Ελληνισμός" ήταν μια ρητή μορφή αντι-Αχαϊκού μίσους που θα έπρεπε κατά συνέπεια να οριστεί ως "Πελασγισμός".

The familiarization phenomenon was basically attested in the case of the Lydians, the Carians, the Lycians, and the Phrygians; to lesser extent, it concerned the Thracians, the Macedonians, the Illyrians and the Romans. But all these populations, earlier known as Lukka, Kaeftiu, Sherden and Tarwisha/Tarwiya (Troy) in the Ancient Hittite or 'Sea Peoples' in the Ancient Egyptian texts, were ethnically, culturally and linguistically associated with the Anti-Achaean and Anti-Danaan Pelasgians-Peleset of the 2nd millennium BCE South Balkans. It was therefore quite easy for them to assimilate with those who had been their allies in the destruction of both, the old Hittite-Achaean (wrongly called 'Mycenaean') alliance and the Homeric effort of an Achaean revival.

Το φαινόμενο της εξοικείωσης πιστοποιήθηκε βασικά στην περίπτωση των Λυδών, των Καρυών, των Λυκίων και των Φρυγών - σε μικρότερο βαθμό αφορούσε τους Θράκες, τους Μακεδόνες, τους Ιλλυριούς και τους Ρωμαίους. Όμως όλοι αυτοί οι πληθυσμοί, που ήταν παλαιότερα γνωστοί ως Lukka, Kaeftiu, Sherden και Tarwisha/Tarwiya (Τροία) στους Αρχαίους Χετταίους ή ως "Λαοί της Θάλασσας" στα αρχαία αιγυπτιακά κείμενα, συνδέονταν εθνοτικά, πολιτισμικά και γλωσσικά με τους Αντι-Αχαιούς και Αντι-Δαναούς Πελασγούς-Πελεστές της 2ης χιλιετίας π.Χ. στα Νότια Βαλκάνια. Επομένως, ήταν αρκετά εύκολο γι' αυτούς να αφομοιωθούν με εκείνους που υπήρξαν σύμμαχοί τους στην καταστροφή τόσο της παλιάς Χεττιτο-Αχαϊκής (λανθασμένα αποκαλούμενης "Μυκηναϊκής") συμμαχίας όσο και της ομηρικής προσπάθειας αναβίωσης των Αχαιών.

In fact, what is described as 'Ancient Greek (or Hellenic) civilization' by the racist historians of the West is an Anti-Achaean Pelasgian barbarism that constituted a blasphemy for all the ancient civilized nations of the Orient, including the Achaeans who are defined as the first 'Greeks' (Hellenes), although this sacrilegious name was abhorred by the Achaeans. During the 2nd millennium BCE, the continuous Achaean - Pelasgian clash had reflected the permanent Hittite-Lukka polarization in Western Anatolia, whereas the Hittite-Achaean alliance triggered the ominous Pelasgian-Trojan 'conspiracy' (to use the term employed by the Ancient Egyptian scribes of the Annals of Ramses III), since Troy was a member state of the Lukka confederacy. In short, the prevalence of Anti-Achaean Pelasgian ethos among the divergent ethnic groups of the region (Ionians, Aeolians, Danaans, Cadmeans and Dorian during the 1st millennium BCE s is what the Western historians call 'Ancient Greece' (Hellas).

Στην πραγματικότητα, αυτό που περιγράφεται ως "αρχαίος ελληνικός πολιτισμός" από τους ρατσιστές ιστορικούς της Δύσης είναι μια αντι-Αχαϊκή Πελασγική βαρβαρότητα που αποτελούσε βλασφημία για όλα τα αρχαία πολιτισμένα έθνη της Ανατολής, συμπεριλαμβανομένων των Αχαιών που ορίζονται ως οι πρώτοι "Έλληνες", αν και αυτή η ιερόσυλη ονομασία απεχθανόταν από τους Αχαιούς. Κατά τη διάρκεια της 2ης χιλιετίας π.Χ., η συνεχής σύγκρουση Αχαιών - Πελασγών είχε αντανάκλαση στη μόνιμη πόλωση Χετταίων-Λουκκαίων στη Δυτική Ανατολία, ενώ η συμμαχία Χετταίων-Αχαιών πυροδότησε τη δυσοίωνη Πελασγική-Τρωική "συνωμοσία" (για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο που χρησιμοποίησαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γραφείς των "Χρονικών του Ραμσή Γ'"), αφού η Τροία ήταν κράτος-μέλος της συνομοσπονδίας των Λουκκαίων. Εν ολίγοις, η επικράτηση του αντι-Αχαϊκού Πελασγικού ήθους μεταξύ των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων της περιοχής (Ίωνες, Αιολείς, Δαναοί, Καδμείοι και Δωριείς κατά την 1η χιλιετία π.Χ. , είναι αυτό που οι δυτικοί ιστορικοί ονομάζουν "Αρχαία Ελλάδα".

One can easily understand Hellenism/Pelasgianism as an appalling corruption and sheer cultural degradation that was produced in Western Anatolia, the Anatolian Sea and the South Balkans, before being also diffused among the Phoenicians (notably in Cyprus, which is a Phoenician island bearing a Phoenician name) and the Jews (: the 'cosmopolitan' Sadducees' of Alexandria). But this was not true for the Aramaeans, the Iranians and the Turanians, the Egyptians, the Berbers of North Africa, the Meroitic Ethiopians of Ancient Sudan, the Yemenites, and many other civilized nations. They were not 'Hellenized' (or Pelasgianized).

Μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει τον Ελληνισμό/Πελασγισμό ως μια τρομακτική διαφθορά και καθαρή πολιτιστική υποβάθμιση που δημιουργήθηκε στη Δυτική Ανατολία, την Ανατολία και τα Νότια Βαλκάνια, πριν διαδοθεί επίσης μεταξύ των Φοινίκων (κυρίως στην Κύπρο, που είναι φοινικικό νησί και φέρει φοινικικό όνομα) και των Εβραίων (: οι "κοσμοπολίτες" Σαδδουκαίοι της Αλεξάνδρειας). Αλλά αυτό δεν ίσχυε για τους Αραμαίους, τους Ιρανούς και τους Τουρανούς, τους Αιγύπτιους, τους Βέρβερους της Βόρειας Αφρικής, τους Μεροϊτικούς Αιθίοπες του Αρχαίου Σουδάν, τους Υεμενίτες και πολλά άλλα πολιτισμένα έθνη. Δεν είχαν "εξελληνιστεί" (ή πελασγικοποιηθεί).

Being Hittite of etymology (Alaksandu: https://en.wikipedia.org/wiki/Alaksandu), the name of the Macedonian King was written in Egyptian hieroglyphics; this fact alone stands as a proof of the fact that there was no 'Hellenization' of the Oriental nations, but 'Orientalization' of the Macedonians and the so-called 'Greeks'.

Όντας Χετταίος (Χιττίτης) της ετυμολογίας (Alaksandu: https://en.wikipedia.org/wiki/Alaksandu), το όνομα του Μακεδόνα βασιλιά ήταν γραμμένο σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά- αυτό και μόνο το γεγονός αποτελεί απόδειξη του γεγονότος ότι δεν υπήρξε "εξελληνισμός" των ανατολικών εθνών, αλλά "οριενταλισμός" των Μακεδόνων και των λεγόμενων "Ελλήνων".

Having followed Alexander the Great and the Macedonians, the Pelasgian soldiers (called 'Greeks' /'Hellenes') settled in small communities in various locations of Asia and Africa; however, they were mostly reviled by the local people for their absurd way of life.

Έχοντας ακολουθήσει τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες, οι Πελασγοί στρατιώτες (αποκαλούμενοι "Έλληνες") εγκαταστάθηκαν σε μικρές κοινότητες σε διάφορες περιοχές της Ασίας και της Αφρικής- ωστόσο, ως επί το πλείστον αποδοκιμάστηκαν από τους ντόπιους για τον παράλογο τρόπο ζωής τους.

It goes without saying that, during the Late Antiquity, the term 'Hellenism' was never used about these small communities or colonies of Ancient Greeks/Hellenes (:in reality 'Pelasgians') that were established in various parts of the dissolved Iranian Empire from Cyrenaica to Bactria, because their inhabitants were already 'Hellenes' (Greeks).

Είναι αυτονόητο ότι, κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, ο όρος "Ελληνισμός" δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ για αυτές τις μικρές κοινότητες ή αποικίες των Αρχαίων Ελλήνων (:στην πραγματικότητα "Πελασγοί") που εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη της διαλυμένης Ιρανικής Αυτοκρατορίας από την Κυρηναϊκή έως τη Βακτριανή, επειδή οι κάτοικοί τους ήταν ήδη "Έλληνες" (Έλληνες).

Luxor temple; Alexander the Great praying to Amun

Ναός του Λούξορ- ο Μέγας Αλέξανδρος προσεύχεται στον Άμμωνα

At this point, I must make clear that in Ancient Ionian (deliberately named 'Greek' by the racist scholars of the West), the nouns ending in –ismos originate from verbs that are formed with an ending in –izein (-ize in English); these forms helped describe the association with or the imitation of someone/something else. They were also used to express the meaning of becoming different from what one had originally been.

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι στα αρχαία ιωνικά (που σκόπιμα ονομάστηκαν "ελληνικά" από τους ρατσιστές λόγιους της Δύσης), τα ουσιαστικά που τελειώνουν σε -ισμος προέρχονται από ρήματα που σχηματίζονται με κατάληξη σε -ίζειν (-ize στα αγγλικά)- οι μορφές αυτές βοήθησαν να περιγραφεί η σύνδεση με ή η μίμηση κάποιου/κάτι άλλου. Χρησιμοποιούνταν επίσης για να εκφράσουν την έννοια του να γίνεται κάποιος διαφορετικός από αυτό που ήταν αρχικά.

Luxor temple: Alexander the Great makes offerings to Min

Ναός του Λούξορ: Μιν: Ο Μέγας Αλέξανδρος κάνει προσφορές στον Μιν

So, speaking at the grammatical level, 'Hellenizing' can be eventually said about anyone except for Hellenes/Greeks (in reality: Pelasgians), because other people imitating the Hellenes can truly be described as 'Hellenizing', but the Hellenes, being already who they are, cannot 'Hellenize'; it would sound nonsensical.

Έτσι, μιλώντας σε γραμματικό επίπεδο, το "εξελληνίζειν" μπορεί τελικά να ειπωθεί για οποιονδήποτε εκτός από τους Έλληνες (στην πραγματικότητα: Πελασγούς), γιατί οι άλλοι άνθρωποι που μιμούνται τους Έλληνες μπορούν πραγματικά να περιγραφούν ως "εξελληνίζοντες ", αλλά οι Έλληνες, όντας ήδη αυτοί που είναι, δεν μπορούν να "εξελληνιστούν"- θα ακουγόταν παράλογο.

Babylonian astronomical diary written in Babylonian cuneiform (323–322 BCE) mentions the death of Alexander the Great.

Βαβυλωνιακό αστρονομικό ημερολόγιο γραμμένο σε βαβυλωνιακή σφηνοειδή γραφή (323-322 π.Χ.) αναφέρει το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

 

Imperial Aramaic administrative document from Bactria, dating back to the 7th year of Alexander's reign (324 BCE) from the Khalili Collection; when the name of Alexander the Great is written in Cuneiform Babylonian in Babylon, the capital of his empire, in Egyptian hieroglyphic in Egypt, and in Imperial (: Achaemenid) Aramaic in Iran and Central Asia, we can understand that there was no 'Hellenization project' in the Macedonian king's mind.

Αυτοκρατορικό διοικητικό έγγραφο στα αραμαϊκά από τη Βακτριανή, που χρονολογείται στο 7ο έτος της βασιλείας του Αλεξάνδρου (324 π.Χ.) από τη συλλογή Khalili. Όταν το όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι γραμμένο σε σφηνοειδή βαβυλωνιακή γλώσσα στη Βαβυλώνα, την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά στην Αίγυπτο και στα αυτοκρατορικά (: αχαιμενιδικά) αραμαϊκά στο Ιράν και την Κεντρική Ασία, μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν υπήρχε κανένα "σχέδιο εξελληνισμού" στο μυαλό του Μακεδόνα βασιλιά.

There was nothing from the so-called Ancient Greek civilization that could possibly be taken seriously and eventually accepted by the highly civilized Asiatic and African nations that accepted Alexander as Iranian king of kings.

Δεν υπήρχε τίποτα από τον λεγόμενο Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό που θα μπορούσε ενδεχομένως να ληφθεί σοβαρά υπόψη και τελικά να γίνει αποδεκτό από τα άκρως πολιτισμένα ασιατικά και αφρικανικά έθνη που αποδέχθηκαν τον Αλέξανδρο ως Ιρανό βασιλιά των βασιλιάδων.

Similarly, other people imitating the Ancient Egyptians can indeed be described as 'Egyptianizing'; but the Egyptians, being already who they are, cannot 'Egyptianize'.

Παρομοίως, άλλοι άνθρωποι που μιμούνται τους Αρχαίους Αιγυπτίους μπορούν πράγματι να περιγραφούν ως "αιγυπτιοποιημένοι"- αλλά οι Αιγύπτιοι, όντας ήδη αυτοί που είναι, δεν μπορούν να "αιγυπτιοποιηθούν".

The same is valid for all possible terms: Babylonizing, Iranizing, etc. This is necessary to have in mind, because many ignorant people with evil political motives tend to misinterpret 'Hellenism' and pretend that the term denoted an ideology, a national theory or a feeling of national unity; that's totally wrong.

Το ίδιο ισχύει για όλους τους δυνατούς όρους: Βαβυλωνοποιηθούν, Ιρανοποιηθούν  κ.λπ. Αυτό είναι απαραίτητο να το έχουμε κατά νου, διότι πολλοί αδαείς άνθρωποι με κακά πολιτικά κίνητρα τείνουν να παρερμηνεύουν τον "Ελληνισμό" και να προσποιούνται ότι ο όρος δηλώνει μια ιδεολογία, μια εθνική θεωρία ή ένα αίσθημα εθνικής ενότητας- αυτό είναι εντελώς λάθος.

There was never an Ancient Greek word to describe any feeling of national unity among the Ionians, the Aeolians, the Achaeans, the Dorians, and the other anti-Pelasgian ethnic groups, because such feeling never existed, in spite of Homer's effort to re-Achaeanize them all. The absurd term 'Panhellenion' was coined very late; it was first used by the paranoid Roman Emperor Hadrian (117-138 CE), who suffered from an enormous psychological complex of inferiority opposite his great, magnificent and omnipotent father, namely Emperor Trajan (98-117 CE). Being the worthless son of an illustrious and most successful father and failing to inherit the slightest portion of his predecessor's military skills, the foolish Hadrian wanted to regroup together all the Greek-speaking slaves of the Roman Empire. That is why he fabricated the otherwise useless term; however, even the project failed.

Ποτέ δεν υπήρξε αρχαία ελληνική λέξη για να περιγράψει οποιοδήποτε αίσθημα εθνικής ενότητας μεταξύ  Ίωνες, Αιολείς, Αχαιούς, Δωριείς και των άλλων αντι-Πελασγικών εθνοτήτων, διότι τέτοιο αίσθημα δεν υπήρξε ποτέ, παρά την προσπάθεια του Ομήρου να τους ξανα-αχαιοποιήσει όλους. Ο παράλογος όρος "Πανελλήνιος" επινοήθηκε πολύ αργά- χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον παρανοϊκό Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό (117-138 μ.Χ.), ο οποίος υπέφερε από ένα τεράστιο ψυχολογικό σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στον μεγάλο, μεγαλοπρεπή και παντοδύναμο πατέρα του, δηλαδή τον αυτοκράτορα Τραϊανό (98-117 μ.Χ.). Όντας ο άχρηστος γιος ενός επιφανούς και άκρως επιτυχημένου πατέρα και αποτυγχάνοντας να κληρονομήσει το παραμικρό μέρος των στρατιωτικών ικανοτήτων του προκατόχου του, ο ανόητος Αδριανός θέλησε να συγκεντρώσει όλους τους ελληνόφωνους σκλάβους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γι' αυτό κατασκεύασε τον άχρηστο κατά τα άλλα όρο- ωστόσο, ακόμη και το εγχείρημα απέτυχε.

About: https://www.persee.fr/doc/dha_0755-7256_1999_num_25_2_1540

https://en.wikipedia.org/wiki/Hadrian#Religious_activities

https://en.wikipedia.org/wiki/Panhellenion

It is essential at this point to underscore two key issues; first, the term 'Hellenistic period' is not false only because it describes a secondary and rather marginal phenomenon that concerns only the few nations which imitated the Ancient Greek (Pelasgian) lifestyle after the end of the 4th c. BCE, but also due to the fact that, by focalizing on this event, one distorts the wider picture and definitely misrepresents the major historical developments that took place immediately after the military expedition Alexander the Great and the replacement of the Achaemenid dynasty by him on the throne of Iran.

Είναι απαραίτητο στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε δύο βασικά ζητήματα: πρώτον, ο όρος "ελληνιστική περίοδος" δεν είναι λανθασμένος μόνο επειδή περιγράφει ένα δευτερεύον και μάλλον περιθωριακό φαινόμενο που αφορά μόνο τα λίγα έθνη που μιμήθηκαν τον αρχαιοελληνικό (πελασγικό) τρόπο ζωής μετά το τέλος του 4ου αι. π.Χ., αλλά και λόγω του γεγονότος ότι, εστιάζοντας στο γεγονός αυτό, διαστρεβλώνει κανείς την ευρύτερη εικόνα και σίγουρα παραποιεί τις μείζονες ιστορικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα αμέσως μετά τη στρατιωτική εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την αντικατάσταση της δυναστείας των Αχαιμενιδών από αυτόν στο θρόνο του Ιράν.

Actually, it has to be pointed out that the brave Macedonian mystic and king did not undertake 'many' military campaigns and expeditions like Assurbanipal, Cyrus the Great, and Darius I the Great; simply, after defeating the 'Greeks', he only invaded the ailing and quasi-decomposed Iranian Empire and he tried to rule it as an Iranian king of kings.

Στην πραγματικότητα, πρέπει να επισημανθεί ότι ο γενναίος Μακεδόνας μυστικιστής και βασιλιάς δεν ανέλαβε "πολλές" στρατιωτικές εκστρατείες και αποστολές όπως ο Ασουρμπανιπάλ, ο Κύρος ο Μέγας και ο Δαρείος Α' ο Μέγας- απλά, αφού νίκησε τους "Έλληνες", εισέβαλε μόνο στην ασθενική και οιονεί αποσυντεθειμένη Ιρανική Αυτοκρατορία και προσπάθησε να την κυβερνήσει ως Ιρανός βασιλιάς των βασιλιάδων.

The concept behind Alexander the Great's attempt to supplant the Achaemenid dynasty with his own reign in Iran testifies to a very conscious and truly magnificent effort to Orientalize the Macedonians and all the adjacent nations, 'Greeks' included.

Το σκεπτικό πίσω από την προσπάθεια του Μεγάλου Αλεξάνδρου να αντικαταστήσει τη δυναστεία των Αχαιμενιδών με τη δική του βασιλεία στο Ιράν μαρτυρά μια πολύ συνειδητή και πραγματικά μεγαλειώδη προσπάθεια να «ανατολίσει» τους Μακεδόνες και όλα τα γειτονικά έθνη, συμπεριλαμβανομένων των "Ελλήνων".

The real nature of Alexander's endeavor was apparently not to diffuse the barbarian ethos and the lowly culture of those, whom he had already crushed and submitted (i.e. the petty political leaders of Thebes, Corinth, Athens, Sparta and the rest of the South Balkan ordeal), but to civilize (i.e. Orientalize) the disorderly and uncivil populations of his empire's western confines.

Η πραγματική φύση της προσπάθειας του Αλεξάνδρου δεν ήταν προφανώς η διάδοση του βάρβαρου ήθους και της ταπεινής κουλτούρας εκείνων, τους οποίους είχε ήδη συντρίψει και υποτάξει (δηλαδή των μικροπολιτικών ηγετών της Θήβας, της Κορίνθου, της Αθήνας, της Σπάρτης και της υπόλοιπης νοτιοβαλκανικής δοκιμασίας ή βάσανος), αλλά ο εκπολιτισμός (δηλαδή ο ανατολικοποίηση) των άτακτων και απολίτιστων πληθυσμών των δυτικών ορίων της αυτοκρατορίας του.

Alexander put an end to the nonsensical politics of the choleric demagogues and sought to impose imperial rule on those who had failed to realize that there cannot be civilization without an empire and a clear-cut Caesaropapist model of power. The historical context of his time bears therefore witness to the fact that Alexander the Great attempted to do the exact opposite of what the racist academics of England, France and America have fallaciously and persistently tried to credit him with.

Ο Αλέξανδρος έβαλε τέλος στην ανούσια πολιτική των χολερικών δημαγωγών και προσπάθησε να επιβάλει την αυτοκρατορική κυριαρχία σε όσους δεν είχαν καταλάβει ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτισμός χωρίς αυτοκρατορία και ένα ξεκάθαρο καίσαρα-παπικό μοντέλο εξουσίας. Το ιστορικό πλαίσιο της εποχής του μαρτυρεί λοιπόν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που οι ρατσιστές ακαδημαϊκοί της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Αμερικής προσπάθησαν λανθασμένα και επίμονα να του πιστώσουν.

Roman mural from Pompeii depicts Alexander & Barsine (Stateira), the eldest daughter of Darius, as Ares & Aphrodite in an allusion to the Susa weddings, which took place in the old Elamite and later Achaemenid capital (324 BCE) in order to formally endorse the Orientalization of Alexander's soldiers who were married to Iranian princesses after the Achaemenid ritual and fashion. Although the historical sources state details that do not allow us to doubt about the nature of the event, the Roman artist, ca. 400 years later, clearly distorts the historical scene that he wanted to commemorate. More than 1500 years,numerous corrupt Western European painters took the distortion to a higher level.

Ρωμαϊκή τοιχογραφία από την Πομπηία απεικονίζει τον Αλέξανδρο και τη Βαρσίνη (Στάτειρα), τη μεγαλύτερη κόρη του Δαρείου, ως Άρη και Αφροδίτη σε μια αναφορά στους γάμους στα Σούσα, οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν στην παλιά Ελαμίτικη και μετέπειτα Αχαιμενιδική πρωτεύουσα (324 π.Χ.) προκειμένου να επικυρωθεί επίσημα ο Οριενταλισμός των στρατιωτών του Αλεξάνδρου, οι οποίοι παντρεύτηκαν με Ιρανές πριγκίπισσες σύμφωνα με το Αχαιμενιδικό τελετουργικό και τη μόδα. Παρόλο που οι ιστορικές πηγές αναφέρουν λεπτομέρειες που δεν μας επιτρέπουν να αμφιβάλλουμε για τη φύση του γεγονότος, ο Ρωμαίος καλλιτέχνης, περίπου 400 χρόνια αργότερα, σαφώς διαστρεβλώνει την ιστορική σκηνή που ήθελε να μνημονεύσει. Πάνω από 1500 χρόνια, πολυάριθμοι διεφθαρμένοι δυτικοευρωπαίοι ζωγράφοι πήγαν την παραμόρφωση σε υψηλότερο επίπεδο.

Alexander's exemplary substitution of Parsa (Persepolis) with Babylon as capital of Iran demonstrates that (i.) he viewed himself as an Iranian (or Oriental) king of kings (: emperor), (ii.) he considered Macedonia and Greece as apparently peripheral and not central parts of the Iranian Empire (thus spearheading an overwhelming, determinant and irreversible Orientalizing process), (iii.) he adopted the Oriental imperial order, discipline and world conceptualization, thus fully rejecting the inhuman paranoia of 'Greek politics' and the abomination of the disreputable Athenian state, (iv.) he adhered to Oriental spirituality, faith and mysticism, therefore rejecting the childish nonsense of the so-called Ancient Greek philosophers (Aristotle included), and (v.) he wanted to shift (and actually he did shift) the center of the vast Empire out of Fars (Persia), thus evidently posturing as an Anti-Persian Iranian.

Η υποδειγματική αντικατάσταση της Πάρσας (Περσέπολης) με τη Βαβυλώνα ως πρωτεύουσα του Ιράν από τον Αλέξανδρο καταδεικνύει ότι (i.) θεωρούσε τον εαυτό του ως Ιρανό (ή Ανατολικό) βασιλιά των βασιλιάδων (: αυτοκράτορα), (ii.) θεωρούσε τη Μακεδονία και την Ελλάδα ως προφανώς περιφερειακά και όχι κεντρικά τμήματα της Ιρανικής Αυτοκρατορίας (και έτσι πρωτοστατούσε σε μια συντριπτική, καθοριστική και μη αναστρέψιμη διαδικασία του Οριενταλισμού), (iii.) υιοθέτησε την ανατολίτικη αυτοκρατορική τάξη, πειθαρχία και παγκόσμια αντίληψη, απορρίπτοντας έτσι πλήρως την απάνθρωπη παράνοια της "ελληνικής πολιτικής" και το έκτρωμα του ανυπόληπτου αθηναϊκού κράτους, (iv. ) προσκολλήθηκε στην ανατολική πνευματικότητα, πίστη και μυστικισμό, απορρίπτοντας επομένως τις παιδαριώδεις ανοησίες των λεγόμενων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων (συμπεριλαμβανομένου του Αριστοτέλη), και (v.) θέλησε να μετατοπίσει (και πράγματι το έκανε) το κέντρο της απέραντης αυτοκρατορίας από το Φαρς (Περσία), εμφανιζόμενος έτσι προφανώς ως αντι-Περσικός Ιρανός.

Second, by focalizing on this development (namely the 'Hellenizing' attitude of few Oriental peoples), one distorts the wider picture and definitely misrepresents the major historical developments that took place in the period between Alexander the Great's death (323 BCE) and the Christianization of the Roman Empire (313–380 CE).

Δεύτερον, εστιάζοντας σε αυτή την εξέλιξη (δηλαδή στην "εξελληνιστική" στάση λίγων ανατολικών λαών), διαστρεβλώνει κανείς την ευρύτερη εικόνα και σίγουρα παραποιεί τις μεγάλες ιστορικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα την περίοδο μεταξύ του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) και του εκχριστιανισμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (313-380 μ.Χ.).

 

Statue of Buddha: 1st-2nd c. CE, typical sample of Gandhara Art (in today's NW Pakistan and Eastern Afghanistan). When the descendants of some soldiers of Alexander the Great accept Buddhism as their own religion, we have a typical example of Orientalization, since people of Macedonian and/or 'Greek' origin accept an Oriental religion. But the racist and paranoid Western European and North American academics describe this phenomenon as 'Greco-Buddhist art'. There is not a shred of Ancient Greek influence on Gandharan Art; it is an entirely Iranian-Indian amalgamation of patterns and styles.

Άγαλμα του Βούδα: 1ος-2ος αι. μ.Χ., τυπικό δείγμα της τέχνης της Γκαντάρα (στο σημερινό ΒΔ Πακιστάν και στο ανατολικό Αφγανιστάν). Όταν οι απόγονοι κάποιων στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποδέχονται τον Βουδισμό ως δική τους θρησκεία, έχουμε ένα τυπικό παράδειγμα οριενταλισμού, αφού άνθρωποι μακεδονικής ή/και "ελληνικής" καταγωγής αποδέχονται μια ανατολίτικη θρησκεία. Αλλά οι ρατσιστές και παρανοϊκοί δυτικοευρωπαίοι και βορειοαμερικανοί ακαδημαϊκοί περιγράφουν αυτό το φαινόμενο ως "ελληνο-βουδιστική τέχνη". Δεν υπάρχει ίχνος αρχαίας ελληνικής επιρροής στην τέχνη της Γκανταράν- πρόκειται για ένα εξ ολοκλήρου ιρανο-ινδικό αμάλγαμα μοτίβων και τεχνοτροπιών.

Alexander medallion from Imperial Rome; if the Romans failed to found a genuine Oriental empire, this is partly due to the fact that they were unable to understand the spiritual means and motives of the Macedonian-Iranian king.

Μετάλλιο του Αλεξάνδρου από την αυτοκρατορική Ρώμη - αν οι Ρωμαίοι απέτυχαν να ιδρύσουν μια γνήσια ανατολική αυτοκρατορία, αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τα πνευματικά μέσα και τα κίνητρα του Μακεδόνα-Ιρανού βασιλιά.

   

Left: Alexander (Iskander) depicted on the miniature of a 15th c. Iranian manuscript from Herat; right: Alexander sharing his throne with Queen Nushabah, from a 16th c. manuscript of Nizami Ganjavi's Sharaf-Nama. In the pre-Christian, Christian and Islamic traditions, which are preserved thanks to the so-called Alexander Romance and many Iranian and Turanian epics, a far more original, legendary and mythical, figure of Alexander the Great stands at the epicenter of the narrative.

Αριστερά: Ο Αλέξανδρος (Ισκάντερ) απεικονίζεται στη μικρογραφία ενός ιρανικού χειρόγραφου του 15ου αιώνα από το Χεράτ: Ο Αλέξανδρος μοιράζεται το θρόνο του με τη βασίλισσα Nushabah, από ένα χειρόγραφο του 16ου αι. του Sharaf-Nama του Nizami Ganjavi. Στις προχριστιανικές, χριστιανικές και ισλαμικές παραδόσεις, οι οποίες διασώζονται χάρη στο λεγόμενο Αλεξανδρινό Ρομάντσο και σε πολλά ιρανικά και τουρανικά έπη, μια πολύ πιο πρωτότυπη, θρυλική και μυθική, μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου βρίσκεται στο επίκεντρο της αφήγησης.

 

From the Armenian version of the Alexander Romance: details depicted in the miniature: exiled in Macedonia, the Egyptian Pharaoh Nectanebo by magic predicts the fall of Egypt to the Iranians. The Alexander Romance is a typically Oriental kind of mythical-eschatological literature that simply could not be produced by any Greek-speaking author in the Late Antiquity. The earliest editions date back to the 4th c., but it is certain that the original narratives must go back to the 3rd c. BCE. Although modern scholars believe that the original edition must have been a now lost Greek text of which we have the Latin, Syriac, Armenian and Georgian translations during the period 4th-6th c. CE, it is more probable that the original edition was in Aramaic or Pahlavi. In any case, newer editions were quite often extensions, revisions and modifications. The highly divergent text is now available in dozens of editions and copies, notably in Syriac, Armenian, Latin, Medieval Greek, Middle Persian, Hebrew, Georgian, Coptic, Ge'ez, Farsi, Arabic, Slavonic and several European languages.

Από την αρμενική εκδοχή του Αλεξανδρινού μυθιστορήματος: λεπτομέρειες που απεικονίζονται στη μικρογραφία: εξόριστος στη Μακεδονία, ο Αιγύπτιος Φαραώ Νεκτάνεμπο με μαγικό τρόπο προβλέπει την πτώση της Αιγύπτου στους Ιρανούς. Το Αλεξανδρινό ρομάντζο είναι ένα τυπικά ανατολίτικο είδος μυθικής-εσχατολογικής λογοτεχνίας που απλώς δεν θα μπορούσε να παραχθεί από κανέναν ελληνόφωνο συγγραφέα στην Ύστερη Αρχαιότητα. Οι πρώτες εκδόσεις χρονολογούνται στον 4ο αι. π.Χ., αλλά είναι βέβαιο ότι οι αρχικές αφηγήσεις πρέπει να ανάγονται στον 3ο αι. π.Χ. Αν και οι σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι η αρχική έκδοση πρέπει να ήταν ένα χαμένο πλέον ελληνικό κείμενο του οποίου έχουμε τις λατινικές, συριακές, αρμενικές και γεωργιανές μεταφράσεις κατά την περίοδο 4ος-6ος αι. μ.Χ., είναι πιο πιθανό η αρχική έκδοση να ήταν στα αραμαϊκά ή στα παχλαβικά. Σε κάθε περίπτωση, οι νεότερες εκδόσεις ήταν αρκετά συχνά επεκτάσεις, αναθεωρήσεις και τροποποιήσεις. Το εξαιρετικά αποκλίνον κείμενο είναι σήμερα διαθέσιμο σε δεκάδες εκδόσεις και αντίγραφα, ιδίως στη συριακή, αρμενική, λατινική, μεσαιωνική ελληνική, μεσοπερσική, εβραϊκή, γεωργιανή, κοπτική, ge'ez, φαρσί, αραβική, σλαβική και σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες.

This narrative reflects the historical truth more accurately, but it is not easy to correctly interpret the ciphered meaning of the text. But this matter, in its entirety, only highlights the cultural Orientalization of the Macedonians and the Greeks; it also gives a blow to the racist academic dogma about the so-called 'Hellenistic period'. There is nothing 'Greek' (or 'Hellenic' or 'Classical') in the Alexander Romance: it is purely Oriental. About: https://oxfordre.com/classics/display/10.1093/acrefore/9780199381135.001.0001/acrefore-9780199381135-e-245;jsessionid=882E2ED330872834BEE79E9F6B01A398?rskey=AfLpXv&result=3

Αυτή η αφήγηση αντικατοπτρίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια την ιστορική αλήθεια, αλλά δεν είναι εύκολο να ερμηνεύσουμε σωστά το κρυπτογραφημένο νόημα του κειμένου. Όμως το θέμα αυτό, στο σύνολό του, αναδεικνύει μόνο τον πολιτισμικό Οριενταλισμό των Μακεδόνων και των Ελλήνων- δίνει επίσης ένα πλήγμα στο ρατσιστικό ακαδημαϊκό δόγμα για τη λεγόμενη "ελληνιστική περίοδο ". Δεν υπάρχει τίποτα "ελληνικό" (ή "κλασσικό") στο Αλεξανδρινό ρομάντζο: είναι καθαρά ανατολίτικο. Σχετικά με το θέμα: https://oxfordre.com/classics/display/10.1093/acrefore/9780199381135.001.0001/acrefore-9780199381135-e-245;jsessionid=882E2ED330872834BEE79E9F6B01A398?rskey=AfLpXv&result=3

The rise of the Christian dogma as official (and later as the only official) religion of the Roman Empire constitutes only one late dimension of the phenomenal diffusion of Oriental cults, mysticisms, concepts of imperial rule and universalism, spiritual sciences, religions, faiths, imperial systems and practices of administration, cultures, and behavioral systems across Balkans ('Greece' included), Rome and Europe. This extraordinary development, which irrevocably shaped World History, took place during this period, thus making of the entire European continent a mere annex of the Oriental civilizations.

Η άνοδος του χριστιανικού δόγματος ως επίσημης (και αργότερα ως της μόνης επίσημης) θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αποτελεί μια μόνο όψιμη διάσταση της πρωτοφανούς διάχυσης των ανατολικών λατρειών, μυστικισμών, αντιλήψεων περί αυτοκρατορικής κυριαρχίας και οικουμενικότητας, πνευματικών επιστημών, θρησκειών, δοξασιών, αυτοκρατορικών συστημάτων και πρακτικών διοίκησης, πολιτισμών και συστημάτων συμπεριφοράς στα Βαλκάνια (συμπεριλαμβανομένης της "Ελλάδας"), τη Ρώμη και την Ευρώπη. Αυτή η εξαιρετική εξέλιξη, η οποία διαμόρφωσε αμετάκλητα την Παγκόσμια Ιστορία, έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθιστώντας έτσι ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο ένα απλό παράρτημα των ανατολικών πολιτισμών.

Cleopatra VII and Caesarion depicted on the walls of the Temple of Hathor at Denderah as entirely Egyptian pharaohs

Η Κλεοπάτρα Ζ΄ και ο Καισαρίον απεικονίζονται στους τοίχους του ναού της Χάθορ στη Ντεντέρα ως εξ ολοκλήρου αιγυπτιακοί φαραώ.

As a matter of fact, the Hellenizing attitude of few Oriental peoples was entirely overshadowed by the Orientalizing attitude of all the Western peoples (: 'Greeks', Romans, and all the other tribes and ethnic groups on European soil), because they all imitated -extensively, comprehensively and irrevocably- the Ancient Oriental lifestyle (: the true, historical Orientalism) and adopted Oriental concepts, principles, cults, faiths, trends and attitudes during that period (323 BCE - 380 CE).

Στην πραγματικότητα, η εξελληνιστική στάση λίγων ανατολικών λαών επισκιάστηκε πλήρως από την ανατολίζουσα στάση όλων των δυτικών λαών (: "Έλληνες", Ρωμαίοι και όλες οι άλλες φυλές και εθνότητες στο ευρωπαϊκό έδαφος), επειδή όλοι μιμήθηκαν -εκτενώς, ολοκληρωμένα και αμετάκλητα- τον αρχαίο ανατολίτικο τρόπο ζωής (: τον αληθινό, ιστορικό οριενταλισμό) και υιοθέτησαν ανατολίτικες έννοιες, αρχές, λατρείες, θρησκείες, τάσεις και συμπεριφορές κατά την περίοδο αυτή (323 π.Χ. - 380 μ.Χ.).

Minor facts, such as the diffusion of Ionian language among Lydians and the spread of 'Ancient Greek art' among the Carians, were deliberately focused on and strongly underscored by the racist Western academics in order to cause confusion among the average public, distort the educational system of the Western countries, and conceal the historical reality. As an academic endeavor, it was futile and puerile at the same time; actually, the so-called Ancient Greek art was not authentic, as it consisted in an interminable series of adaptations of Hittite, Assyrian and Egyptian patterns, styles, models, and concepts.

Μικρά γεγονότα, όπως η διάδοση της ιωνικής γλώσσας στους Λυδούς και η εξάπλωση της "αρχαίας ελληνικής τέχνης" στους Κάρες, εστιάστηκαν σκόπιμα και υπογραμμίστηκαν έντονα από τους ρατσιστές δυτικούς ακαδημαϊκούς, προκειμένου να προκαλέσουν σύγχυση στο μέσο κοινό, να διαστρεβλώσουν το εκπαιδευτικό σύστημα των δυτικών χωρών και να αποκρύψουν την ιστορική πραγματικότητα. Ως ακαδημαϊκή προσπάθεια, ήταν μάταιη και παιδαριώδης ταυτόχρονα- στην πραγματικότητα, η λεγόμενη αρχαία ελληνική τέχνη δεν ήταν αυθεντική, καθώς αποτελούνταν από μια ατέλειωτη σειρά προσαρμογών χετταϊκών, ασσυριακών και αιγυπτιακών προτύπων, τεχνοτροπιών, μοντέλων και εννοιών.

Indicatively: https://arkeonews.net/from-hittite-bit-hilanis-to-ancient-greek-temple-pillars/

https://blogs brown edu/arch-0760-s01-2019-spring/2019/04/14/the-bit-hilani/

 

 

Left: Bit hilani (house of pillars) Mesopotamian typology of sacred architecture (entrance to Kapara palace in Tell Halaf) in the Aleppo National Museum; right: Athens Erechtheion

Αριστερά: Bit hilani (σπίτι των στύλων) Μεσοποταμιανή τυπολογία ιερής αρχιτεκτονικής (είσοδος στο παλάτι Kapara στο Tell Halaf) στο Εθνικό Μουσείο του Χαλεπίου. Δεξιά: Αθήνα Ερέχθειο

We can therefore conclusively state that the principal trait of Late Antiquity (i.e. the period stretched from the conquest of Babylonia by Cyrus the Great to the death of Prophet Muhammad (539 BCE-632 CE) is the fact that all the Ancient 'Greeks', the Romans and the Europeans adopted a great number of Oriental religions, theological doctrines, spiritual exercises, world views, esoteric mysteries, cosmogonies, cosmologies, eschatologies, cults, behavioral systems, and lifestyles.

Μπορούμε επομένως να δηλώσουμε με βεβαιότητα ότι το κύριο χαρακτηριστικό της Ύστερης Αρχαιότητας (δηλ. η περίοδος που εκτείνεται από την κατάκτηση της Βαβυλωνίας από τον Κύρο τον Μέγα έως τον θάνατο του Προφήτη Μωάμεθ (539 π.Χ.-632 μ.Χ.) είναι το γεγονός ότι όλοι οι Αρχαίοι "Έλληνες", οι Ρωμαίοι και οι Ευρωπαίοι υιοθέτησαν μεγάλο αριθμό ανατολικών θρησκειών, θεολογικών δογμάτων, πνευματικών ασκήσεων, κοσμοθεωριών, εσωτερικών μυστηρίων, κοσμογονιών, κοσμολογιών, εσχατολογιών, λατρειών, συστημάτων συμπεριφοράς και τρόπου ζωής.

Ancient Greeks adored Mithras, Horus, Isis, Cybele, Atargatis ('the Syrian goddess') and other Oriental deities, but in striking contrast, Ancient Iranians disregarded the sacrilegious Pelasgian ('Ancient Greek') narratives about Dionysus/Bacchus, Athena, and Pan. Ancient Greeks stopped having any interest for the lawless, immoral and absurd theories of the paranoid 'philosopher' Epicurus and for the shallow, pointless and confusing treatises of the spiritually underdeveloped but opinionated author Aristotle, and they started being concerned with the Chaldean Oracles, seeking magical recipes by Ostanes, and flocking to the mysteries of Ptah.

Οι Αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν τον Μίθρα, τον Ώρο, την Ίσιδα, την Κυβέλη, την Αταργκάτη ("τη συριακή θεά") και άλλες ανατολίτικες θεότητες, αλλά σε εντυπωσιακή αντίθεση, οι Αρχαίοι Ιρανοί αγνόησαν τις ιερόσυλες πελασγικές ("αρχαιοελληνικές") αφηγήσεις για τον Διόνυσο/ Βάκχο, την Αθηνά και τον Πάνα. Οι Αρχαίοι Έλληνες έπαψαν να ενδιαφέρονται για τις άνομες, ανήθικες και παράλογες θεωρίες του παρανοϊκού "φιλοσόφου" Επίκουρου και για τις ρηχές, άσκοπες και συγκεχυμένες πραγματείες του πνευματικά υπανάπτυκτου αλλά ισχυρογνώμονα συγγραφέα Αριστοτέλη, και άρχισαν να ασχολούνται με τους Χαλδαϊκούς χρησμούς, να αναζητούν μαγικές συνταγές του Οστάνη και να συρρέουν στα μυστήρια του Πταχ.

Nemrut Dagh, the peak sanctuary and mausoleum of Mithridates I of Commagene (near Adiyaman, in SE Turkey); Commagene was an Orientalistic, not 'Hellenistic', kingdom.

Nemrut Dagh, το ιερό κορυφής και το μαυσωλείο του Μιθριδάτη Α΄ της Κομμαγηνής (κοντά στο Adiyaman, στη ΝΑ Τουρκία)- η Κομμαγηνή ήταν ένα ανατολίτικο, όχι "ελληνιστικό", βασίλειο.

Relief from the Mithraeum of Neuenheimer (near Heidelberg): representation of the tauroctony, which was the main Mithraic myth, and of several other mythical narratives in the panels around the main theme.

Ανάγλυφο από το Μιθραίο του Neuenheimer (κοντά στη Χαϊδελβέργη): αναπαράσταση της ταυροκτονίας, που ήταν ο κύριος μιθραϊκός μύθος, και πολλών άλλων μυθικών αφηγήσεων στα πλαίσια γύρω από το κύριο θέμα.

 

Bronze plate with representation of Mithraic tauroctony from Brigetio, Hungary (CIMRM 1727)

Χάλκινη πλάκα με παράσταση μιθραϊκής ταυροτομίας από το Μπριγκέτιο της Ουγγαρίας (CIMRM 1727)

 

Mithraic tauroctony represented on a white marble found south of Monastero, Aquileia in 1888, now in Vienna

Μιθραϊκή ταυροκτονία που αναπαρίσταται σε λευκό μάρμαρο που βρέθηκε νότια του Μοναστέρο , στην Ακουιλεία το 1888, τώρα στη Βιέννη

 

White marble relief with representation of the Mithraic theme of tauroctony from Walbrook, London; 180-220 CE

Λευκό μαρμάρινο ανάγλυφο με παράσταση του μιθραϊκού θέματος της ταυροκτονίας από το Walbrook, Λονδίνο, 180-220 μ.Χ.

 

Left: Zurvan represented as a lion-headed being from Ostia; right: Sol (Sun), Mithras, Luna (Moon), assisted by Cautes and Cautopates represented in the lower part of a two-sided relief from Fiano Romano (2nd-3rd c. CE)

Αριστερά: ο Ζουρβάν παριστάνεται ως λιονταροκέφαλο ον από την Όστια- δεξιά: Στο κάτω μέρος ενός αμφίπλευρου ανάγλυφου από το Fiano Romano (2ος-3ος αι. μ.Χ.) παριστάνονται ο Sol (Ήλιος) , ο Μίθρας, η Luna (Σελήνη), συνεπικουρούμενοι από τον Cautes και τον Cautopates.

Ancient Romans adored Osiris, Thot (as Hermes Trismegistus), Zervan (as Saturn), and other Oriental concepts of divinity, but in striking contrast, Ancient Egyptians did not bother at all about the insignificant myths of Juno, Venus, Mercury and Vesta. Ancient Romans stopped expressing interest for the childish sermons of their orators and for the republican nonsense of their recent past; quite contrarily and with utmost nostalgia, they were inclined to evoke their remote Antiquity in Anatolia (Aeneid).

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι λάτρευαν τον Όσιρι, τον Θωτ (ως Ερμή Τρισμέγιστο), τον Ζερβάν (ως Κρόνο) και άλλες ανατολίτικες έννοιες της θεότητας, αλλά σε εντυπωσιακή αντίθεση, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τους ασήμαντους μύθους της Ιούνο, της Αφροδίτης, του Ερμή και της Βέστης. Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι έπαψαν να εκδηλώνουν ενδιαφέρον για τα παιδαριώδη κηρύγματα των ρητόρων τους και για τις δημοκρατικές ανοησίες του πρόσφατου παρελθόντος τους- εντελώς αντίθετα και με μέγιστη νοσταλγία, είχαν την τάση να θυμούνται τη μακρινή τους Αρχαιότητα στην Ανατολία (Αινειάδα).

All the other European nations of the Roman Empire acted similarly, and to this fact testify the many hundreds of Mithraea (temples of Mithra), Iseia (temples of Isis),  and temples of other Oriental divinities that have been unearthed across Europe, within the Roman Empire and beyond its borders, from the Iberian Peninsula to Hungary and from England to Ukraine.

Όλα τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενήργησαν παρόμοια, και το γεγονός αυτό μαρτυρούν οι πολλές εκατοντάδες Μιθραίων (ναοί του Μίθρα), Ισεών (ναοί της Ίσιδας) και ναών άλλων ανατολικών θεοτήτων που έχουν ανασκαφεί σε όλη την Ευρώπη, εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και εκτός των συνόρων της, από την Ιβηρική Χερσόνησο έως την Ουγγαρία και από την Αγγλία έως την Ουκρανία.

 

Representation of Isis on a wall painting from Pompeii

Αναπαράσταση της Ίσιδας σε τοιχογραφία από την Πομπηία

 

Nile god from the Isis and Serapis Temple on the Campus Martius, Rome

Ο θεός Νείλος από το ναό της Ίσιδας και του Σεράπη στο Campus Martius, Ρώμη

 

Pompeii: wall painting with sacred utensils necessary in the Isiac cults

Πομπηία: τοιχογραφία με ιερά σκεύη που ήταν απαραίτητα στις λατρείες της Ίσιδος

 

Sistrum unearthed in Pompeii, currently in the Museum of Napoli (Naples); it was indispensable for the Isiac cults.

Sistrum που ανακαλύφθηκε στην Πομπηία και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Νάπολης (Ιταλία) - ήταν απαραίτητο για τις λατρείες της Ίσιδος

 

Pompeii fresco with a priest dressed as Anubis and two priestesses of Isis

Τοιχογραφία της Πομπηίας με έναν ιερέα ντυμένο ως Άνουβις και δύο ιέρειες της Ίσιδας

Roman cup for Isis cult from Pompeii

Ρωμαϊκό κύπελλο για τη λατρεία της Ίσιδας από την Πομπηία

Serapeum on the Forma Urbis Romae

The Iseum (temple of Isis) at Pompeii

Το Iseum (ναός της Ίσιδας) στην Πομπηία

Roman buildings depicted on the Haterii tomb in Rome; the arch ‘to Isis’ is the first from the left.

Ρωμαϊκά κτίρια που απεικονίζονται στον τάφο των Haterii στη Ρώμη- η αψίδα "στην Ίσιδα" είναι η πρώτη από αριστερά.

The extreme disgust for the disgraceful political system of Ancient Athens and the total disrespect for the worthless talks of the Ancient Greek and Roman philosophers fully characterize this period of Oriental impact on Ancient Greeks, Romans and Europeans. Such was the impact that these underdeveloped nations disappeared, because the followers of Mithra in Rome, Macedonia, Athens and Ephesus had more in common among themselves than one of them with one of his 'compatriots' who happened to be an adept of Isis or a devotee of Atargatis, the 'Syrian goddess'.

Η ακραία απέχθεια για το επαίσχυντο πολιτικό σύστημα της Αρχαίας Αθήνας και η πλήρης ασέβεια για τις άχρηστες συζητήσεις των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων φιλοσόφων χαρακτηρίζουν πλήρως αυτή την περίοδο της ανατολικής επίδρασης στους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Ευρωπαίους. Ήταν τέτοια η επίδραση που αυτά τα υπανάπτυκτα έθνη εξαφανίστηκαν, επειδή οι οπαδοί του Μίθρα στη Ρώμη, τη Μακεδονία, την Αθήνα και την Έφεσο είχαν περισσότερα κοινά μεταξύ τους από ό,τι ένας από αυτούς με έναν από τους "συμπατριώτες " του που έτυχε να είναι προσκυνητής της Ίσιδας ή θιασώτης της Αταργκάτης, της "συριακής θεάς".

Reverse of a coin of the Seleucid king Demetrius III (96-87 BCE) with fish-bodied Atargatis

Οπίσθια όψη νομίσματος του βασιλιά των Σελευκιδών Δημητρίου Γ' (96-87 π.Χ.) με την Αταργάτιδα με σώμα ψαριού.

This situation became then decisively important: affiliation with a mystical order eclipsed ethnic membership and clannish affiliation, at a time no patriotism could subsist anymore but no imperial doctrine and theory had yet been incepted. It is true that the formation of the Roman Empire was very different from the inception of the Oriental empires.

Αυτή η κατάσταση απέκτησε τότε αποφασιστική σημασία: η ένταξη σε μια μυστικιστική τάξη επισκίασε την εθνοτική και φυλετική ένταξη, σε μια εποχή που ο πατριωτισμός δεν μπορούσε πλέον να συντηρηθεί, αλλά δεν είχε ακόμη θεσπιστεί κανένα αυτοκρατορικό δόγμα και θεωρία. Είναι αλήθεια ότι ο σχηματισμός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν πολύ διαφορετικός από το ξεκίνημα των ανατολικών αυτοκρατοριών.

People realized then that politics, theater and philosophy were good for nothing, as they disoriented every human being and member of a society, and distracted all humans from the basics of human life, as these had been spelled out by all major Oriental civilizations. In terms of Eschatology and Soteriology, Ancient Greek philosophy and politics were worthless notions and apathetic practices. As such, they were duly and irreversibly rejected once for all.

Οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν τότε ότι η πολιτική, το θέατρο και η φιλοσοφία δεν ωφελούσαν σε τίποτε, καθώς αποπροσανατολίζουν κάθε άνθρωπο και μέλος μιας κοινωνίας και αποσπούν όλους τους ανθρώπους από τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ζωής, όπως αυτά είχαν διευκρινιστεί από όλους τους μεγάλους ανατολικούς πολιτισμούς. Από την άποψη της Εσχατολογίας και της Σωτηριολογίας, η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και πολιτική ήταν άχρηστες έννοιες και απαθείς πρακτικές. Ως τέτοιες, απορρίφθηκαν δεόντως και αμετάκλητα μια για πάντα.

The terms 'Neo-Platonism' and 'Neo-Pythagoreanism' are entirely fake; in fact, they function as a smokescreen for the Oriental spiritual schools, faiths, mysticisms, theologies and religious doctrines that the various so-called 'Neo-Platonic' and 'Neo-Pythagorean' philosophers stood for and attempted to widely popularize among their various students. The correct terms in replacement of these appellations are 'Egyptian Heliopolitan' and 'Egyptian Memphitic' respectively; this is so because both thinkers (Plato and Pythagoras) were formed after several years of studies in Egypt and they produced their theoretical systems as subsequent reflections of these two Ancient Egyptian systems of spirituality, world conceptualization, faith and theology.

Οι όροι "νέο-πλατωνισμός" και "νέο-πυθαγορισμός" είναι εντελώς ψεύτικοι- στην πραγματικότητα, λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού για τις ανατολίτικες πνευματικές σχολές, τις θρησκείες, τους μυστικισμούς, τις θεολογίες και τα θρησκευτικά δόγματα που οι διάφοροι αποκαλούμενοι "νέο-πλατωνικοί" και "νέο-πυθαγορείοι" φιλόσοφοι αντιπροσώπευαν και προσπάθησαν να διαδώσουν ευρέως στους διάφορους μαθητές τους. Οι σωστοί όροι σε αντικατάσταση αυτών των χαρακτηρισμών είναι 'Αιγυπτιακός Ηλιοπολίτης' και 'Αιγυπτιακός Μεμφιτικός' αντίστοιχα- αυτό συμβαίνει επειδή και οι δύο στοχαστές (Πλάτων και Πυθαγόρας) διαμορφώθηκαν μετά από πολυετείς σπουδές στην Αίγυπτο και παρήγαγαν τα θεωρητικά τους συστήματα ως μεταγενέστερες αντανακλάσεις αυτών των δύο αρχαίων αιγυπτιακών συστημάτων πνευματικότητας, σύλληψης του κόσμου, πίστης και θεολογίας.

However, one must never confuse between the low level of a Neo-Platonic pupil in Athens, who was limited in theorizing, and the spiritual potency of an initiate in the mysteries of Isis at the Philae Island temple.

Ωστόσο, δεν πρέπει ποτέ να συγχέουμε το χαμηλό επίπεδο ενός νέο-πλατωνικού μαθητή στην Αθήνα, ο οποίος ήταν περιορισμένος στη θεωρητικολογία, με την πνευματική δύναμη ενός μυημένου στα μυστήρια της Ίσιδας στο ναό της νήσου Φίλων.

Quite notably, if the racist academics of Western Europe and North America wanted to conceal this paramount reality, this was basically due to the crucial fact that the spiritually inexperienced Neo-Platonic pupil was indeed an Athenian (i.e. a White Guy) whereas the Isis initiate was a Blemmyan or a Nubian Black African. That's why Hellenism is abhorrent racism.

Πολύ συγκεκριμένα, αν οι ρατσιστές ακαδημαϊκοί της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής θέλησαν να αποκρύψουν αυτή την πρωταρχική πραγματικότητα, αυτό οφειλόταν βασικά στο κρίσιμο γεγονός ότι ο πνευματικά άπειρος μαθητής του Νέο-πλατωνικού ήταν πράγματι Αθηναίος (δηλαδή λευκός), ενώ ο μυημένος της Ίσιδας ήταν Βλεμυός ή Νουβιανός μαύρος αφρικανός. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ελληνισμός είναι απεχθής ρατσισμός.

How could one therefore describe correctly this period, efficiently replacing the fallacious term 'Hellenistic period'?

Πώς λοιπόν θα μπορούσε κανείς να περιγράψει σωστά αυτή την περίοδο, αντικαθιστώντας αποτελεσματικά τον εσφαλμένο όρο "ελληνιστική περίοδος";

The response is very simple: it was an 'Orientalistic period'.

Η απάντηση είναι πολύ απλή: ήταν μια "οριενταλιστική περίοδος".

Ancient ‘Greek’ graffiti on the First Pylon of the Temple of Isis at the Island of Philae

Αρχαίο "ελληνικό" γκράφιτι στον πρώτο πυλώνα του ναού της Ίσιδας στο νησί των Φιλών

The temple of Isis at the Island of Philae; it was the last throughout the Roman Empire to still offer cults to pre-Christian religions.

Ο ναός της Ίσιδας στο νησί των Φιλών- ήταν ο τελευταίος σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που εξακολουθούσε να προσφέρει λατρείες σε προ-χριστιανικές θρησκείες.

 

Justinian I issued a special edict to close down the Temple of Isis; part of the temple was immediately transformed into a Coptic church.

Ο Ιουστινιανός Α' εξέδωσε ειδικό διάταγμα για το κλείσιμο του ναού της Ίσιδας- μέρος του ναού μετατράπηκε αμέσως σε κοπτική εκκλησία.