Μια φορά κι έναν καιρό
ήταν μια νιόπαντρη στη Σαγιάδα
όμορφη και καλή
αλλά το στόμα της μύριζε σαν τη φωλιά
τσ' αλουπούς!
Ο άντρας παραπονιόντανε κι η κακιά
πεθερά βρήκε τον τόπο
να ξεφορτωθεί τη νύφη.
Όπως πήγαιναν στο Φιλιάτι για τον κατή
στους μύλους τση Σκέφαρης
εκεί που κυλλάει το ποταμάκι
έσκυψ' η κακομοίρα η νύφη
κι έκοψε ένα κλαράκι μάλαθρο.
Το μάσησε κι όταν ο κατής τση ζήτησε
να κάνει "χού"ευώδιασεν ο τόπος!
"Α! τη θέλω είπε ο άντρας"
Κι η νύφη σιγοτραγούδησε:
"Μάλαθρό μου μυρισμένο
μούκαμες τον άντρα μέλι
και την πεθερά φαρμάκι!"
1 σχόλιο:
Αχ, αυτά τα μάραθα δίπλα στο ποτάμι. Θυμάμαι ώρες μαγικές, εκδρομή με το σχολείο από το Σμέρτο... Κάπου στην αχλύ του μύθου είναι όλα και δεν ξέρω τι αλήθεια και τι ψέμα. Μόνο εικόνες ζωντανού παραμυθιού. Και το τραγούδι του νερού...
Δημοσίευση σχολίου