Κόρη Φωτικής
Εκεί που καίνε οι καρδιές με κόκκινο αίμα
φωτιά που ανάβουν οι ματιές με μαύρο βλέμμα
στις παροικιές της Φωτικής, παραμυθία
σα μάντισσα ξεγέννησες του έρωτα την προφητεία
Σφύριζαν στα στενά του βοριά τα φίδια
μπήκες στην καρδιά υγρομάτα επιτήδεια
στους κόρφους σου λαμπύριζαν χρυσά κίτρα
χυμένο του κορμιού το άγαλμα από αρχαία μήτρα
μηροί γυρτοί στην άβυσσο και στ ουρανού την τόλμη
άστραφτε η αγκαλιά απάτητο χιόνι
στόμα πυρρό που πλάστηκε για λάβα και ηδονή
άσπρο το δόντι λάβωνε και έκοφτε φιλί
ελευθέρωνε τη συστολή φτερούγισε της αγάπης πουλί
Τώρα που οι γοφοί σου έχουν βαρύνει
σου στέλνω ένα τραγούδι σιτεμένο
όμως κρατά από της νιότης σου τα μάτια
όλη τη μυστική και σκοτεινή πραμάτεια
Εκείνο το βλέμμα σου το λαγγεμένο
κρατά ακόμα τη μαύρη φλόγα;Την έχει διευρύνει;
Γυρίζω του καιρού το ροδάνι
καβαλικεύω το Ροσινάντη
Δονκιχώτης για τη Δουλτσινέα
Κόρη της Φωτικης άλλοτε νέα
Πριν του Κωκυτού τα νερά ανεβούν τις όχθες
πριν οι θολές του ραντίδες τα μάτια θολώσουν
κρατώ της αίσθησης ανοιχτές τις πόρτες
λόγια που στο ξελόγιασμα φωνή θα δώσουν
Πίνω της λησμονιάς νερό και Σε θυμάμαι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου