Εντελώς ξαφνικά ο απογευματινός ουρανός γέμισε πουλιά. Εκατοντάδες μικρές βολίδες που φτεροκοπούσαν χαμηλά κι έφερναν άσκοπους κύκλους πάνω από το σπίτι. Όπως εμφανίστηκαν, έτσι χάθηκαν ξαφνικά στο σούρουπο...
Ξέρω κάτι πουλιά, μαύρα πουλιά πουλιά πικρά, πουλιά της δυστυχίας Ζουν σε χώρα συμφορά, όπου αρρώστια κυβερνά αρρώστια τρόμος στάχτη
Κι όταν στην πόλη κατεβεί το βράδυ, κι αρχίζει ατέλειωτα η αγριά,η αγριά βροχή, φτάνουν στην πόλη τα πουλιά στις στέγες στα παράθυρα κι όνειρα ανθρώπων κλέβουν
Τελειώνει όμως η βραδιά σκούζουν και κλαίνε τα πουλιά γυρνούν στην εξορία
Και η βροχή -καλή γιαγιά!- τους ψιχαλίζει στην καρδιά κομμάτια παραμύθια
Όσα πουλιά κι αν μου χαρίσετε εγώ, εγώ θα φύγω πάλι, γιατί αγαπώ κάτι πουλιά, μαύρα πουλιά, πουλιά πικρά, πουλιά της δυστυχίας...
Εγράφη εν Σαγιάδα χωρίον (από το μηναίο του Καλλινίκου, Σαγιάδα 3-6-1525)
ΚΩΔΙΚΑΣ ΣΕΛΛΙΑΝΗΣ
ΜΧΛ > ΜΙΧΑΗΛ (κεραμική επιγραφή στο ναό του Α. Δημητρίου στο Τουρκοπάλουκο)
Το ιστολόγιο αυτό είναι μια περιήγηση στη Θεσπρωτία που όπως όλες οι πατρίδες είναι όμορφη κι όπως όλες οι πατρίδες μας πληγώνει. Από τη μια μεριά η ομορφιά του ανέγγιχτου τοπίου κι απ' την άλλη η απόλυτη βαρβαρότητα! Έρως και Φρίκη! Κατά τα άλλα τη διαφημίζουμε σαν Θεσπρωτία του πράσινου και του γαλάζιου, πράσινο όσο αφήσαμε και δεν το κάψαμε και γαλάζιο όσο απέμεινε από τις καταπατήσεις και τις "επενδύσεις". Επειδή όμως υπάρχει ελπίδα ότι μπορούμε κάτι να κάνουμε ως πολίτες αυτού του τόπου, ως αυτόνομες μονάδες που αντιστέκονται συλλογικά κι όχι σαν πρόβατα που περιμένουν στο μαντρί τους τη σφαγή, έχει νόημα κι αυτή η προσπάθεια... Δημοσιεύω τις απόψεις μου με πλήρες ονοματεπώνυμο γιατί πιστεύω ότι η κριτική πρέπει να είναι επώνυμη κι όχι κρυμμένη πίσω από κάποιο ψευδώνυμο.
3 σχόλια:
Έχω 3 απορίες:
Τί πουλιά ήταν;
Πάνω από ποιανού σπίτι πετούσαν;
Πως ξέρεις ότι οι κύκλοι ήταν άσκοποι;
Ξέρω κάτι πουλιά, μαύρα πουλιά
πουλιά πικρά, πουλιά της δυστυχίας
Ζουν σε χώρα συμφορά,
όπου αρρώστια κυβερνά
αρρώστια τρόμος στάχτη
Κι όταν στην πόλη κατεβεί το βράδυ,
κι αρχίζει ατέλειωτα η αγριά,η αγριά βροχή,
φτάνουν στην πόλη τα πουλιά
στις στέγες στα παράθυρα
κι όνειρα ανθρώπων κλέβουν
Τελειώνει όμως η βραδιά
σκούζουν και κλαίνε τα πουλιά
γυρνούν στην εξορία
Και η βροχή -καλή γιαγιά!-
τους ψιχαλίζει στην καρδιά
κομμάτια παραμύθια
Όσα πουλιά κι αν μου χαρίσετε
εγώ, εγώ θα φύγω πάλι,
γιατί αγαπώ κάτι πουλιά,
μαύρα πουλιά, πουλιά πικρά,
πουλιά της δυστυχίας...
τί θαυμάσιες φωτογραφήσεις!!
Δημοσίευση σχολίου