Στου Λυκογιάννη

Τα τοπωνύμια είναι πυκνά στα μέρη όπου δραστηριοποιείται
ο άνθρωπος. Λόφοι, πλαγιές, ρέματα, πηγές, σπηλιές και βράχια
έχουν τα δικά τους παμπάλαια ονόματα.
Γύρω από τη Λιόψη τα τοπωνύμια χάθηκαν μαζί με τους παλιούς
κατοίκους. Οι καινούργιοι θέλουν ακόμα πολύ χρόνο για να
ριζώσουν, κι έτσι απόμεινε ο τόπος χωρίς ονόματα...
Το βουνό του Σμέρτου που φαίνεται στο βάθος
κράτησε το όνομά του (Μπιρμπίλι=αηδόνι).
Κάποιοι ξεροκέφαλοι το ονόμασαν Ξεροβούνι
αλλά δεν μας απασχολεί.
Οι ίδιοι φωστήρες, μπέρδεψαν τα ονόματα
και το βουνό της Σαγιάδας (εμείς οι Σαγιαδινοί το ονομάζουμε
απλά βουνό, ενώ στους αλβανικούς χάρτες εμφανίζεται
ως βουνό της Σαγιάδας!)
στους ελληνικούς χάρτες εμφανίζεται ως Λυκογιάννης.
Λυκογιάννης όμως είναι το διπλανό βουνό
στο οποίο θα σκαρφαλώσουμε σήμερα.