Σκληρές οι
νύχτες σαν τον ήχο της φωνής σου
άνυδρα βράδυα
που με κόβουν σαν μαχαίρια
Όλη την πίκρα τη
στραγγίζεις μοναχή σου
και δε μ'
αφήνεις να σε σώσω απ' τη μιζέρια.
Είπες πως
τέλειωσε το έργο και θα φύγεις
μα οι παλιάτσοι
στο σανίδι συνεχίζουν.
Εσύ τo μίσος με
τον έρωτα θα σμίγεις
ακόμα κι όταν τα
φιλιά μας θα σε σκίζουν.
Φύγε, και κάνε
όπως τόχεις κινημένο
γύρισε, κι άλλο
στο κορμί μου τη λεπίδα.
Μ' άδεια ψυχή,
κι ένα μυαλό σακατεμένο
θα σε προσμένω
στη ζωή, δίχως ελπίδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου