LA BASTIA

ΦΑΓΙΟΥΜ ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΟ ΤΖΑΜΙ*

-----------------

*Το "ποίημα" αυτό, έχει μόνο τίτλο και καθόλου…σώμα. Έχει όμως τη μικρή του ιστορία: Είχα ξεμείνει στην παλιά Σαγιάδα ένα απόγιομα στις αρχές του Σεπτέμβρη κόβοντας άγρια σταφύλια για τσίπουρο. Έπιασε όμως μια ξαφνική νεροποντή κι αναγκάστηκα να μπω στην εκκλησία του Άι Γιώργη για να μη γίνω μούσκεμα.

Η ώρα περνούσε και η μπόρα δεν έλεγε να σταματήσει. Είχα ανάψει μερικά κεριά γιατί είχε σκοτεινιάσει. Οι άγιοι στεκόνταν βλοσυροί τριγύρω μου κι η ερειπωμένη εκκλησιά φάνταζε ακόμα πιο απόκοσμη με το λιγοστό φως των κεριών. Έξω ο αέρας λυσσομανούσε κι οι αστραπές έπεφταν η μια πισ' απ' την άλλη.

Στο φως μιας τέτοιας αστραπής κοίταξα στο παράθυρο. Πίσω από το βρεγμένο τζάμι διέκρινα με τρόμο ένα πρόσωπο να με παρακολουθεί!

Είχε τα χωμάτινα χρώματα των φαγιούμ ή έτσι μου φάνηκε.

Η πρώτη μου σκέψη ήταν ν' ανοίξω την πόρτα και να φύγω μέσα στην καταιγίδα! Όταν όμως άστραψε ξανά, πίσω απ' το τζάμι δεν υπήρχε τίποτα.

Ίσως ήταν η φαντασία μου, αγριεμένη απ' την καταιγίδα και τους αγίους στις τοιχογραφίες.

Ίσως όμως να ήταν κάποιος περαστικός λαθρομετανάστης που έψαχνε κι αυτός καταφύγιο απ' τη βροχή σαν κι εμένα. Είδε φως και κοίταξε απ' το παράθυρο για να σιγουρευτεί.

Όπως και νάταν εγώ κοίταξα κατάματα μια νεκρική προσωπίδα ένα βράδυ στην παλιά Σαγιάδα.
 Ένα "φαγιούμ" πίσω απ' το τζάμι!