Μεγάλη Παρασκευή- γύρισε ο άντρας της από ταξίδι, για να ξαναφύγει και πάλι, λίγο μετά την Πασχαλιά. Τον περίμενε λουσμένη και μυρωμένη και με τους κόρφους ανοιχτούς, σαν ψωμί ζεστό.
Μια κακιά μέρα του χειμώνα μαζεύτηκαν οι έμπειρες να την ξεγεννήσουν.
Πρωτόγεννη ήταν- σφίχτηκε, ζορίστηκε, ως το άλλο βράδυ. Την μάλαζαν οι γυναίκες απ΄έδω απ΄έκει -δεν μπόρεγε. Μαζεύτηκαν κι άλλες.
Έριξαν την τριχιά στη γρεντά και τη σήκωσαν όρθια. Της έδειξαν πώς να κρατιέται με τα χέρια, να κρεμιέται, και έβαλαν κάτω το ταψί με ένα πανί, ανάμεσα στα πόδια της.
«Τανήσου»
Oύτε έτσι μπόρεσε.
Την άλλη μέρα το πρωί είπαν στους άντρες και κουβάλησαν ένα τραπέζι, την έβαλαν ψηλά, και σφίξου, και ζούπα, και τανήσου.
Μετά από τί ώρες ένοιωσε που ξαλάφρωσε -ούτε κλάμα ακούστηκε ούτε τίποτα, αλλά είδε τις γυναίκες που *αλατουριάστηκαν, κι ας έκαναν ακόμα πως την ξεγεννούσαν.. Κι εκείνο το δυνατό ξεφύσημα και τσιντσίρισμα που ακούστηκε στα ξύλα του τζακιού;… ο αέρας πνίγηκε στην κάπνα και στο καμμένο -
«Τί είναι», έκανε να σηκωθεί
«Τίποτα, τίποτα δεν είναι.. Δε γέννησες ακόμα!» -είπε η βάβω και της έκατσε μπροστά -κι οι γυναίκες, μια ταραχή, ένα κακό..
Ανασηκώθηκε απότομα και τόειδε.. ένα πλάσμα σαν ζιάπα, με το κεφάλι στο κορμί κολλημένο, χωρίς λαιμό, με κάτι ποδάρια μακριά και κάτι χέρια αφύσικα.. το ΄τρωγε η φωτιά.
Δεν άντεξε. Έμεινε στο τραπέζι.
Θα το ΄χε πιάκει την ώρα που έσκωναν τον Επιτάφιο, είπανε οι γυναίκες σιγά, και της έκλεισαν τα μάτια.
Τασία Βενέτη
Πρωτόγεννη ήταν- σφίχτηκε, ζορίστηκε, ως το άλλο βράδυ. Την μάλαζαν οι γυναίκες απ΄έδω απ΄έκει -δεν μπόρεγε. Μαζεύτηκαν κι άλλες.
Έριξαν την τριχιά στη γρεντά και τη σήκωσαν όρθια. Της έδειξαν πώς να κρατιέται με τα χέρια, να κρεμιέται, και έβαλαν κάτω το ταψί με ένα πανί, ανάμεσα στα πόδια της.
«Τανήσου»
Oύτε έτσι μπόρεσε.
Την άλλη μέρα το πρωί είπαν στους άντρες και κουβάλησαν ένα τραπέζι, την έβαλαν ψηλά, και σφίξου, και ζούπα, και τανήσου.
Μετά από τί ώρες ένοιωσε που ξαλάφρωσε -ούτε κλάμα ακούστηκε ούτε τίποτα, αλλά είδε τις γυναίκες που *αλατουριάστηκαν, κι ας έκαναν ακόμα πως την ξεγεννούσαν.. Κι εκείνο το δυνατό ξεφύσημα και τσιντσίρισμα που ακούστηκε στα ξύλα του τζακιού;… ο αέρας πνίγηκε στην κάπνα και στο καμμένο -
«Τί είναι», έκανε να σηκωθεί
«Τίποτα, τίποτα δεν είναι.. Δε γέννησες ακόμα!» -είπε η βάβω και της έκατσε μπροστά -κι οι γυναίκες, μια ταραχή, ένα κακό..
Ανασηκώθηκε απότομα και τόειδε.. ένα πλάσμα σαν ζιάπα, με το κεφάλι στο κορμί κολλημένο, χωρίς λαιμό, με κάτι ποδάρια μακριά και κάτι χέρια αφύσικα.. το ΄τρωγε η φωτιά.
Δεν άντεξε. Έμεινε στο τραπέζι.
Θα το ΄χε πιάκει την ώρα που έσκωναν τον Επιτάφιο, είπανε οι γυναίκες σιγά, και της έκλεισαν τα μάτια.
Τασία Βενέτη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου