Το γιοφύρι της Μενίνας
Μεταβαίνων
εκ Παραμυθίας εις το χωρίον Μενίνα συναντά τις κατά την είσοδον τούτου κτίριόν
τι περίεργον, όπερ αποτελείται εκ τεσσάρων γωνιών μόνον εις ύψος 2 μέτρων
περίπου, εφ’ων στηρίζεται λίθινος θόλος. Τούτο παλαιόν έστι και θεωρείται ως το
μέρος ένθα ετάφη μετά κυνός ο την γεφύραν της Μενίνας καταστρέψας. Πότε
κατεστράφη η γέφυρα αύτη η μεγάλη και διατί, αγνοείται. Η παράδοσις διέσωσε
μόνον ότι ο καταστρέψας αυτήν ήν εν του συνωνύμου τούτον χωρίου και ελέγετο
Ντούρο- Μπάλιος και ότι ότε απέθανε, ετάφη ενταύθα, αλλά την επαύριον ευρέθη
επί της γής εκτός του τάφου, διότι και η γή δεν τον εδέχθη εις τους κόλπους της
δια το κακόν όπερ έκαμεν. Έκπληκτοι είδον το θαύμα τούτο οι συγχωριανοί του και
πάλιν τον ενεταφίασαν, αλλά και πάλιν την άλλην ημέραν ευρέθη εκτός του τάφου.
Ομοίως συνέβη και την τρίτην ημέραν, οπότε ήλθον οι Μενινιώται εις Παραμυθίαν
και αφηγήθησαν το γεγονός ζητούντες οδηγίας περί του πρακτέου. Εις καλός της
εποχής εκείνης Παραμυθιώτης τους εξήγησε την αιτίαν λέγων ότι τούτο είναι θεία
τιμωρία και τους συμβούλευσε να τον θάψουν πάλιν, αλλά μαζί με ένα μαύρον
σκύλον τον οποίον να σφάξουν εκεί εις τον τάφον του. Ούτω και εγένετο και
έκτοτε η γή τον εδέθχη ήσυχος ως σκύλον και αυτόν και ανηγέρθη είτα και το
περίεργον κτίριον, δια να ερωτώσι μετά περιεργείας οι διαβάται τι σημαίνει και
να ακούσι την ιστορίαν του καταστρέψαντος την γέφυραν της Μενίνας τοιαύτην.
Δημήτριος
Παναγιωτίδης, 1919.
Ακαδημία
Αθηνών, Κέντρον Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου