LA BASTIA: Ένα ανατρεπτικό άρθρο του φίλου μου Σαμσαντίν

Σε μιά γρήγορη μετάφραση του φίλου Ανδρέα Ρίζου, απολαύστε το ανατρεπτικό άρθρο του καλού μου φίλου Σαμσαντίν!

https://wetransfer.com/downloads/9e32d3b9ef7b21765805dd789fe096b420230812183717/1bc80e0cff2fa8c1a227b4de7382df9620230812183747/d197c6?trk=TRN_TDL_01&utm_campaign=TRN_TDL_01&utm_medium=email&utm_source=sendgrid

Alexander the Great as Iranian King of Kings, the fallacy of Hellenism, and the nonexistent Hellenistic Period

Pre-publication of chapter XI of my forthcoming book “Turkey is Iran and Iran is Turkey – 2500 Years of indivisible Turanian – Iranian Civilization distorted and estranged by Anglo-French Orientalists”; chapters XI, XII, and XIII constitute the Part Four (Fallacies about the so-called Hellenistic Period, Alexander the Great, and the Seleucid & the Parthian Arsacid Times) of the book, which is made of 12 parts and 33 chapters. Chapter XII 'Parthian Turan: an Anti-Persian dynasty' has already been uploaded as partly pre-publication of the book; it is currently available online here: https://www.academia.edu/52541355/Parthian_Turan_an_Anti_Persian_dynasty

The book is written for the general readership with the intention to briefly highlight numerous distortions made by the racist, colonial academics of Western Europe and North America only with the help of absurd conceptualization and preposterous contextualization.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ως Ιρανός Βασιλιάς των Βασιλέων, η πλάνη του Ελληνισμού και η ανύπαρκτη Ελληνιστική Περίοδος

Προδημοσίευση του κεφαλαίου ΧΙ του επικείμενου βιβλίου μου "Η Τουρκία είναι Ιράν και το Ιράν είναι Τουρκία - 2500 χρόνια αδιαίρετου Τουρανικού - Ιρανικού Πολιτισμού διαστρεβλωμένου και αλλοτριωμένου από τους Αγγλογάλλους Ανατολιστές"- τα κεφάλαια ΧΙ, ΧΙΙ και ΧΙΙΙ αποτελούν το τέταρτο μέρος (Πλάνες για τη λεγόμενη Ελληνιστική Περίοδο, τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Σελευκιδικούς & Παρθικούς Αρσακιδικούς Χρόνους) του βιβλίου, το οποίο αποτελείται από 12 μέρη και 33 κεφάλαια. Το κεφάλαιο XII "Παρθικό Τουράν: μια αντι-Περσική δυναστεία" έχει ήδη αναρτηθεί ως εν μέρει προδημοσίευση του βιβλίου- είναι επί του παρόντος διαθέσιμο στο διαδίκτυο εδώ: https://www.academia.edu/52541355/Parthian_Turan_an_Anti_Persian_dynasty

Το βιβλίο είναι γραμμένο για το ευρύ αναγνωστικό κοινό με την πρόθεση να αναδείξει εν συντομία τις πολυάριθμες διαστρεβλώσεις που γίνονται από τους ρατσιστές, αποικιοκρατικούς ακαδημαϊκούς της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής μόνο με τη βοήθεια παράλογων εννοιολογήσεων και εξωφρενικής πλαισίωσης.

----------------------------

When so evidently the so-called Ancient Greeks disregarded politics, philosophers, theaters and agoras, finding solace, wisdom, science and spirituality at the Island of Philae Temple of Isis, no one can further use the fallacious term ‘Hellenism’. Even if theoretically the Ancient Greeks existed as an ethnic group (which is wrong), they ended up as pilgrims in Ancient Egyptian, Babylonian and Iranian temples, because the Ancient Greek religion was a quackery and the Ancient Greek mythology was a blasphemy. No 143 Ancient Greek graffiti to from the First Pylon of the Temple of Isis at the Island of Philae; from: https://epigraphy.packhum.org/text/219643

Όταν τόσο εμφανώς οι λεγόμενοι Αρχαίοι Έλληνες αδιαφορούσαν για την πολιτική, τους φιλοσόφους, τα θέατρα και τις αγορεύσεις, βρίσκοντας παρηγοριά, σοφία, επιστήμη και πνευματικότητα στο νησί των Φιλών, στο ναό της Ίσιδας, κανείς δεν μπορεί να χρησιμοποιεί περαιτέρω τον ψευδεπίγραφο όρο "Ελληνισμός". Ακόμα και αν θεωρητικά οι Αρχαίοι Έλληνες υπήρχαν ως εθνική ομάδα (κάτι που είναι λάθος), κατέληξαν ως προσκυνητές σε αρχαίους αιγυπτιακούς, βαβυλωνιακούς και ιρανικούς ναούς, γιατί η αρχαία ελληνική θρησκεία ήταν κομπογιαννίτικη και η αρχαία ελληνική μυθολογία βλασφημία. No 143 Αρχαίο ελληνικό γκράφιτι από τον πρώτο πυλώνα του ναού της Ίσιδας στο νησί των Φιλών- από: https://epigraphy.packhum.org/text/219643

Seleucid (312-63 BCE), Ptolemaic (305-30 BCE) and Attalid (282-133 BCE) times have also been distorted enormously by the colonial Latinists, Hellenists, and Orientalists, over the past two centuries; they deliberately undertook a systematic Hellenization of the material record, being Eurocentric in their approach, discriminatory in their efforts of representation and interpretation of the historical past, and oblivious of every text and monument that would eventually refute their preconceived falsehood.

Οι εποχές των Σελευκιδών (312-63 π.Χ.), των Πτολεμαίων (305-30 π.Χ.) και των Ατταλιδών (282-133 π.Χ.) έχουν επίσης διαστρεβλωθεί σε τεράστιο βαθμό από τους αποικιοκράτες λατινιστές, ελληνιστές και οριενταλιστές, κατά τους δύο τελευταίους αιώνες- προχώρησαν σκόπιμα σε συστηματικό εξελληνισμό του υλικού αρχείου, με ευρωκεντρική προσέγγιση, διακρίσεις στην προσπάθεια αναπαράστασης και ερμηνείας του ιστορικού παρελθόντος και αγνοώντας κάθε κείμενο και μνημείο που θα διέψευδε τελικά το προκατασκευασμένο τους ψεύδος.

In this case, the fabrication and propagation of the term 'Hellenistic period' for this part of Late Antiquity represents only a minor dimension of the colonial academics' falsifications and a small part of the fallacious Western historiography about the topic. In fact, there was never any 'Hellenistic period' anytime anywhere.

Στην προκειμένη περίπτωση, η κατασκευή και η διάδοση του όρου "ελληνιστική περίοδος" για αυτό το τμήμα της Ύστερης Αρχαιότητας αποτελεί μόνο μια μικρή διάσταση των παραποιήσεων των αποικιοκρατών ακαδημαϊκών και ένα μικρό μέρος της εσφαλμένης δυτικής ιστοριογραφίας για το θέμα. Στην πραγματικότητα, δεν υπήρξε ποτέ και πουθενά "ελληνιστική περίοδος".

The term 'Hellenism' was used indeed in Ancient 'Greek' texts about several nations that became familiar with the disorderly Ancient Pelasgian-Philistine-Peleset (which is wrongly called 'Greek'/'Hellenic' by colonial academics and intellectuals) lifestyle and culture during the early periods of Late Antiquity. However, this situation was sacrilegious if evaluated on the basis of Achaean and Danaan measures and moral standards that Homer had tried to reinstate, but failed. In fact, 'Hellenism' was an explicit form of Anti-Achaean odium that should consequently be defined as 'Pelasgianism'.

Ο όρος 'Ελληνισμός' χρησιμοποιήθηκε πράγματι σε αρχαία 'ελληνικά' κείμενα για διάφορα έθνη που εξοικειώθηκαν με τον άτακτο αρχαίο Πελασγικό-Φιλισταϊκό-Πελεστικό (που λανθασμένα αποκαλείται 'Ελληνικός' από τους αποικιοκράτες ακαδημαϊκούς και διανοούμενους) τρόπο ζωής και πολιτισμού κατά τις πρώτες περιόδους της Ύστερης Αρχαιότητας. Ωστόσο, η κατάσταση αυτή ήταν ιεροσυλία αν αξιολογηθεί με βάση τα μέτρα Αχαιών και Δαναών καθώς και ηθικά πρότυπα που ο Όμηρος είχε προσπαθήσει να επαναφέρει, αλλά απέτυχε. Στην πραγματικότητα, ο "Ελληνισμός" ήταν μια ρητή μορφή αντι-Αχαϊκού μίσους που θα έπρεπε κατά συνέπεια να οριστεί ως "Πελασγισμός".

The familiarization phenomenon was basically attested in the case of the Lydians, the Carians, the Lycians, and the Phrygians; to lesser extent, it concerned the Thracians, the Macedonians, the Illyrians and the Romans. But all these populations, earlier known as Lukka, Kaeftiu, Sherden and Tarwisha/Tarwiya (Troy) in the Ancient Hittite or 'Sea Peoples' in the Ancient Egyptian texts, were ethnically, culturally and linguistically associated with the Anti-Achaean and Anti-Danaan Pelasgians-Peleset of the 2nd millennium BCE South Balkans. It was therefore quite easy for them to assimilate with those who had been their allies in the destruction of both, the old Hittite-Achaean (wrongly called 'Mycenaean') alliance and the Homeric effort of an Achaean revival.

Το φαινόμενο της εξοικείωσης πιστοποιήθηκε βασικά στην περίπτωση των Λυδών, των Καρυών, των Λυκίων και των Φρυγών - σε μικρότερο βαθμό αφορούσε τους Θράκες, τους Μακεδόνες, τους Ιλλυριούς και τους Ρωμαίους. Όμως όλοι αυτοί οι πληθυσμοί, που ήταν παλαιότερα γνωστοί ως Lukka, Kaeftiu, Sherden και Tarwisha/Tarwiya (Τροία) στους Αρχαίους Χετταίους ή ως "Λαοί της Θάλασσας" στα αρχαία αιγυπτιακά κείμενα, συνδέονταν εθνοτικά, πολιτισμικά και γλωσσικά με τους Αντι-Αχαιούς και Αντι-Δαναούς Πελασγούς-Πελεστές της 2ης χιλιετίας π.Χ. στα Νότια Βαλκάνια. Επομένως, ήταν αρκετά εύκολο γι' αυτούς να αφομοιωθούν με εκείνους που υπήρξαν σύμμαχοί τους στην καταστροφή τόσο της παλιάς Χεττιτο-Αχαϊκής (λανθασμένα αποκαλούμενης "Μυκηναϊκής") συμμαχίας όσο και της ομηρικής προσπάθειας αναβίωσης των Αχαιών.

In fact, what is described as 'Ancient Greek (or Hellenic) civilization' by the racist historians of the West is an Anti-Achaean Pelasgian barbarism that constituted a blasphemy for all the ancient civilized nations of the Orient, including the Achaeans who are defined as the first 'Greeks' (Hellenes), although this sacrilegious name was abhorred by the Achaeans. During the 2nd millennium BCE, the continuous Achaean - Pelasgian clash had reflected the permanent Hittite-Lukka polarization in Western Anatolia, whereas the Hittite-Achaean alliance triggered the ominous Pelasgian-Trojan 'conspiracy' (to use the term employed by the Ancient Egyptian scribes of the Annals of Ramses III), since Troy was a member state of the Lukka confederacy. In short, the prevalence of Anti-Achaean Pelasgian ethos among the divergent ethnic groups of the region (Ionians, Aeolians, Danaans, Cadmeans and Dorian during the 1st millennium BCE s is what the Western historians call 'Ancient Greece' (Hellas).

Στην πραγματικότητα, αυτό που περιγράφεται ως "αρχαίος ελληνικός πολιτισμός" από τους ρατσιστές ιστορικούς της Δύσης είναι μια αντι-Αχαϊκή Πελασγική βαρβαρότητα που αποτελούσε βλασφημία για όλα τα αρχαία πολιτισμένα έθνη της Ανατολής, συμπεριλαμβανομένων των Αχαιών που ορίζονται ως οι πρώτοι "Έλληνες", αν και αυτή η ιερόσυλη ονομασία απεχθανόταν από τους Αχαιούς. Κατά τη διάρκεια της 2ης χιλιετίας π.Χ., η συνεχής σύγκρουση Αχαιών - Πελασγών είχε αντανάκλαση στη μόνιμη πόλωση Χετταίων-Λουκκαίων στη Δυτική Ανατολία, ενώ η συμμαχία Χετταίων-Αχαιών πυροδότησε τη δυσοίωνη Πελασγική-Τρωική "συνωμοσία" (για να χρησιμοποιήσουμε τον όρο που χρησιμοποίησαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γραφείς των "Χρονικών του Ραμσή Γ'"), αφού η Τροία ήταν κράτος-μέλος της συνομοσπονδίας των Λουκκαίων. Εν ολίγοις, η επικράτηση του αντι-Αχαϊκού Πελασγικού ήθους μεταξύ των διαφορετικών εθνοτικών ομάδων της περιοχής (Ίωνες, Αιολείς, Δαναοί, Καδμείοι και Δωριείς κατά την 1η χιλιετία π.Χ. , είναι αυτό που οι δυτικοί ιστορικοί ονομάζουν "Αρχαία Ελλάδα".

One can easily understand Hellenism/Pelasgianism as an appalling corruption and sheer cultural degradation that was produced in Western Anatolia, the Anatolian Sea and the South Balkans, before being also diffused among the Phoenicians (notably in Cyprus, which is a Phoenician island bearing a Phoenician name) and the Jews (: the 'cosmopolitan' Sadducees' of Alexandria). But this was not true for the Aramaeans, the Iranians and the Turanians, the Egyptians, the Berbers of North Africa, the Meroitic Ethiopians of Ancient Sudan, the Yemenites, and many other civilized nations. They were not 'Hellenized' (or Pelasgianized).

Μπορεί κανείς εύκολα να κατανοήσει τον Ελληνισμό/Πελασγισμό ως μια τρομακτική διαφθορά και καθαρή πολιτιστική υποβάθμιση που δημιουργήθηκε στη Δυτική Ανατολία, την Ανατολία και τα Νότια Βαλκάνια, πριν διαδοθεί επίσης μεταξύ των Φοινίκων (κυρίως στην Κύπρο, που είναι φοινικικό νησί και φέρει φοινικικό όνομα) και των Εβραίων (: οι "κοσμοπολίτες" Σαδδουκαίοι της Αλεξάνδρειας). Αλλά αυτό δεν ίσχυε για τους Αραμαίους, τους Ιρανούς και τους Τουρανούς, τους Αιγύπτιους, τους Βέρβερους της Βόρειας Αφρικής, τους Μεροϊτικούς Αιθίοπες του Αρχαίου Σουδάν, τους Υεμενίτες και πολλά άλλα πολιτισμένα έθνη. Δεν είχαν "εξελληνιστεί" (ή πελασγικοποιηθεί).

Being Hittite of etymology (Alaksandu: https://en.wikipedia.org/wiki/Alaksandu), the name of the Macedonian King was written in Egyptian hieroglyphics; this fact alone stands as a proof of the fact that there was no 'Hellenization' of the Oriental nations, but 'Orientalization' of the Macedonians and the so-called 'Greeks'.

Όντας Χετταίος (Χιττίτης) της ετυμολογίας (Alaksandu: https://en.wikipedia.org/wiki/Alaksandu), το όνομα του Μακεδόνα βασιλιά ήταν γραμμένο σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά- αυτό και μόνο το γεγονός αποτελεί απόδειξη του γεγονότος ότι δεν υπήρξε "εξελληνισμός" των ανατολικών εθνών, αλλά "οριενταλισμός" των Μακεδόνων και των λεγόμενων "Ελλήνων".

Having followed Alexander the Great and the Macedonians, the Pelasgian soldiers (called 'Greeks' /'Hellenes') settled in small communities in various locations of Asia and Africa; however, they were mostly reviled by the local people for their absurd way of life.

Έχοντας ακολουθήσει τον Μέγα Αλέξανδρο και τους Μακεδόνες, οι Πελασγοί στρατιώτες (αποκαλούμενοι "Έλληνες") εγκαταστάθηκαν σε μικρές κοινότητες σε διάφορες περιοχές της Ασίας και της Αφρικής- ωστόσο, ως επί το πλείστον αποδοκιμάστηκαν από τους ντόπιους για τον παράλογο τρόπο ζωής τους.

It goes without saying that, during the Late Antiquity, the term 'Hellenism' was never used about these small communities or colonies of Ancient Greeks/Hellenes (:in reality 'Pelasgians') that were established in various parts of the dissolved Iranian Empire from Cyrenaica to Bactria, because their inhabitants were already 'Hellenes' (Greeks).

Είναι αυτονόητο ότι, κατά την Ύστερη Αρχαιότητα, ο όρος "Ελληνισμός" δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ για αυτές τις μικρές κοινότητες ή αποικίες των Αρχαίων Ελλήνων (:στην πραγματικότητα "Πελασγοί") που εγκαταστάθηκαν σε διάφορα μέρη της διαλυμένης Ιρανικής Αυτοκρατορίας από την Κυρηναϊκή έως τη Βακτριανή, επειδή οι κάτοικοί τους ήταν ήδη "Έλληνες" (Έλληνες).

Luxor temple; Alexander the Great praying to Amun

Ναός του Λούξορ- ο Μέγας Αλέξανδρος προσεύχεται στον Άμμωνα

At this point, I must make clear that in Ancient Ionian (deliberately named 'Greek' by the racist scholars of the West), the nouns ending in –ismos originate from verbs that are formed with an ending in –izein (-ize in English); these forms helped describe the association with or the imitation of someone/something else. They were also used to express the meaning of becoming different from what one had originally been.

Σε αυτό το σημείο, πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι στα αρχαία ιωνικά (που σκόπιμα ονομάστηκαν "ελληνικά" από τους ρατσιστές λόγιους της Δύσης), τα ουσιαστικά που τελειώνουν σε -ισμος προέρχονται από ρήματα που σχηματίζονται με κατάληξη σε -ίζειν (-ize στα αγγλικά)- οι μορφές αυτές βοήθησαν να περιγραφεί η σύνδεση με ή η μίμηση κάποιου/κάτι άλλου. Χρησιμοποιούνταν επίσης για να εκφράσουν την έννοια του να γίνεται κάποιος διαφορετικός από αυτό που ήταν αρχικά.

Luxor temple: Alexander the Great makes offerings to Min

Ναός του Λούξορ: Μιν: Ο Μέγας Αλέξανδρος κάνει προσφορές στον Μιν

So, speaking at the grammatical level, 'Hellenizing' can be eventually said about anyone except for Hellenes/Greeks (in reality: Pelasgians), because other people imitating the Hellenes can truly be described as 'Hellenizing', but the Hellenes, being already who they are, cannot 'Hellenize'; it would sound nonsensical.

Έτσι, μιλώντας σε γραμματικό επίπεδο, το "εξελληνίζειν" μπορεί τελικά να ειπωθεί για οποιονδήποτε εκτός από τους Έλληνες (στην πραγματικότητα: Πελασγούς), γιατί οι άλλοι άνθρωποι που μιμούνται τους Έλληνες μπορούν πραγματικά να περιγραφούν ως "εξελληνίζοντες ", αλλά οι Έλληνες, όντας ήδη αυτοί που είναι, δεν μπορούν να "εξελληνιστούν"- θα ακουγόταν παράλογο.

Babylonian astronomical diary written in Babylonian cuneiform (323–322 BCE) mentions the death of Alexander the Great.

Βαβυλωνιακό αστρονομικό ημερολόγιο γραμμένο σε βαβυλωνιακή σφηνοειδή γραφή (323-322 π.Χ.) αναφέρει το θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Imperial Aramaic administrative document from Bactria, dating back to the 7th year of Alexander's reign (324 BCE) from the Khalili Collection; when the name of Alexander the Great is written in Cuneiform Babylonian in Babylon, the capital of his empire, in Egyptian hieroglyphic in Egypt, and in Imperial (: Achaemenid) Aramaic in Iran and Central Asia, we can understand that there was no 'Hellenization project' in the Macedonian king's mind.

Αυτοκρατορικό διοικητικό έγγραφο στα αραμαϊκά από τη Βακτριανή, που χρονολογείται στο 7ο έτος της βασιλείας του Αλεξάνδρου (324 π.Χ.) από τη συλλογή Khalili. Όταν το όνομα του Μεγάλου Αλεξάνδρου είναι γραμμένο σε σφηνοειδή βαβυλωνιακή γλώσσα στη Βαβυλώνα, την πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας του, σε αιγυπτιακά ιερογλυφικά στην Αίγυπτο και στα αυτοκρατορικά (: αχαιμενιδικά) αραμαϊκά στο Ιράν και την Κεντρική Ασία, μπορούμε να καταλάβουμε ότι δεν υπήρχε κανένα "σχέδιο εξελληνισμού" στο μυαλό του Μακεδόνα βασιλιά.

There was nothing from the so-called Ancient Greek civilization that could possibly be taken seriously and eventually accepted by the highly civilized Asiatic and African nations that accepted Alexander as Iranian king of kings.

Δεν υπήρχε τίποτα από τον λεγόμενο Αρχαίο Ελληνικό πολιτισμό που θα μπορούσε ενδεχομένως να ληφθεί σοβαρά υπόψη και τελικά να γίνει αποδεκτό από τα άκρως πολιτισμένα ασιατικά και αφρικανικά έθνη που αποδέχθηκαν τον Αλέξανδρο ως Ιρανό βασιλιά των βασιλιάδων.

Similarly, other people imitating the Ancient Egyptians can indeed be described as 'Egyptianizing'; but the Egyptians, being already who they are, cannot 'Egyptianize'.

Παρομοίως, άλλοι άνθρωποι που μιμούνται τους Αρχαίους Αιγυπτίους μπορούν πράγματι να περιγραφούν ως "αιγυπτιοποιημένοι"- αλλά οι Αιγύπτιοι, όντας ήδη αυτοί που είναι, δεν μπορούν να "αιγυπτιοποιηθούν".

The same is valid for all possible terms: Babylonizing, Iranizing, etc. This is necessary to have in mind, because many ignorant people with evil political motives tend to misinterpret 'Hellenism' and pretend that the term denoted an ideology, a national theory or a feeling of national unity; that's totally wrong.

Το ίδιο ισχύει για όλους τους δυνατούς όρους: Βαβυλωνοποιηθούν, Ιρανοποιηθούν κ.λπ. Αυτό είναι απαραίτητο να το έχουμε κατά νου, διότι πολλοί αδαείς άνθρωποι με κακά πολιτικά κίνητρα τείνουν να παρερμηνεύουν τον "Ελληνισμό" και να προσποιούνται ότι ο όρος δηλώνει μια ιδεολογία, μια εθνική θεωρία ή ένα αίσθημα εθνικής ενότητας- αυτό είναι εντελώς λάθος.

There was never an Ancient Greek word to describe any feeling of national unity among the Ionians, the Aeolians, the Achaeans, the Dorians, and the other anti-Pelasgian ethnic groups, because such feeling never existed, in spite of Homer's effort to re-Achaeanize them all. The absurd term 'Panhellenion' was coined very late; it was first used by the paranoid Roman Emperor Hadrian (117-138 CE), who suffered from an enormous psychological complex of inferiority opposite his great, magnificent and omnipotent father, namely Emperor Trajan (98-117 CE). Being the worthless son of an illustrious and most successful father and failing to inherit the slightest portion of his predecessor's military skills, the foolish Hadrian wanted to regroup together all the Greek-speaking slaves of the Roman Empire. That is why he fabricated the otherwise useless term; however, even the project failed.

Ποτέ δεν υπήρξε αρχαία ελληνική λέξη για να περιγράψει οποιοδήποτε αίσθημα εθνικής ενότητας μεταξύ Ίωνες, Αιολείς, Αχαιούς, Δωριείς και των άλλων αντι-Πελασγικών εθνοτήτων, διότι τέτοιο αίσθημα δεν υπήρξε ποτέ, παρά την προσπάθεια του Ομήρου να τους ξανα-αχαιοποιήσει όλους. Ο παράλογος όρος "Πανελλήνιος" επινοήθηκε πολύ αργά- χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον παρανοϊκό Ρωμαίο αυτοκράτορα Αδριανό (117-138 μ.Χ.), ο οποίος υπέφερε από ένα τεράστιο ψυχολογικό σύμπλεγμα κατωτερότητας απέναντι στον μεγάλο, μεγαλοπρεπή και παντοδύναμο πατέρα του, δηλαδή τον αυτοκράτορα Τραϊανό (98-117 μ.Χ.). Όντας ο άχρηστος γιος ενός επιφανούς και άκρως επιτυχημένου πατέρα και αποτυγχάνοντας να κληρονομήσει το παραμικρό μέρος των στρατιωτικών ικανοτήτων του προκατόχου του, ο ανόητος Αδριανός θέλησε να συγκεντρώσει όλους τους ελληνόφωνους σκλάβους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Γι' αυτό κατασκεύασε τον άχρηστο κατά τα άλλα όρο- ωστόσο, ακόμη και το εγχείρημα απέτυχε.

About: https://www.persee.fr/doc/dha_0755-7256_1999_num_25_2_1540

https://en.wikipedia.org/wiki/Hadrian#Religious_activities

https://en.wikipedia.org/wiki/Panhellenion

It is essential at this point to underscore two key issues; first, the term 'Hellenistic period' is not false only because it describes a secondary and rather marginal phenomenon that concerns only the few nations which imitated the Ancient Greek (Pelasgian) lifestyle after the end of the 4th c. BCE, but also due to the fact that, by focalizing on this event, one distorts the wider picture and definitely misrepresents the major historical developments that took place immediately after the military expedition Alexander the Great and the replacement of the Achaemenid dynasty by him on the throne of Iran.

Είναι απαραίτητο στο σημείο αυτό να υπογραμμίσουμε δύο βασικά ζητήματα: πρώτον, ο όρος "ελληνιστική περίοδος" δεν είναι λανθασμένος μόνο επειδή περιγράφει ένα δευτερεύον και μάλλον περιθωριακό φαινόμενο που αφορά μόνο τα λίγα έθνη που μιμήθηκαν τον αρχαιοελληνικό (πελασγικό) τρόπο ζωής μετά το τέλος του 4ου αι. π.Χ., αλλά και λόγω του γεγονότος ότι, εστιάζοντας στο γεγονός αυτό, διαστρεβλώνει κανείς την ευρύτερη εικόνα και σίγουρα παραποιεί τις μείζονες ιστορικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα αμέσως μετά τη στρατιωτική εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την αντικατάσταση της δυναστείας των Αχαιμενιδών από αυτόν στο θρόνο του Ιράν.

Actually, it has to be pointed out that the brave Macedonian mystic and king did not undertake 'many' military campaigns and expeditions like Assurbanipal, Cyrus the Great, and Darius I the Great; simply, after defeating the 'Greeks', he only invaded the ailing and quasi-decomposed Iranian Empire and he tried to rule it as an Iranian king of kings.

Στην πραγματικότητα, πρέπει να επισημανθεί ότι ο γενναίος Μακεδόνας μυστικιστής και βασιλιάς δεν ανέλαβε "πολλές" στρατιωτικές εκστρατείες και αποστολές όπως ο Ασουρμπανιπάλ, ο Κύρος ο Μέγας και ο Δαρείος Α' ο Μέγας- απλά, αφού νίκησε τους "Έλληνες", εισέβαλε μόνο στην ασθενική και οιονεί αποσυντεθειμένη Ιρανική Αυτοκρατορία και προσπάθησε να την κυβερνήσει ως Ιρανός βασιλιάς των βασιλιάδων.

The concept behind Alexander the Great's attempt to supplant the Achaemenid dynasty with his own reign in Iran testifies to a very conscious and truly magnificent effort to Orientalize the Macedonians and all the adjacent nations, 'Greeks' included.

Το σκεπτικό πίσω από την προσπάθεια του Μεγάλου Αλεξάνδρου να αντικαταστήσει τη δυναστεία των Αχαιμενιδών με τη δική του βασιλεία στο Ιράν μαρτυρά μια πολύ συνειδητή και πραγματικά μεγαλειώδη προσπάθεια να «ανατολίσει» τους Μακεδόνες και όλα τα γειτονικά έθνη, συμπεριλαμβανομένων των "Ελλήνων".

The real nature of Alexander's endeavor was apparently not to diffuse the barbarian ethos and the lowly culture of those, whom he had already crushed and submitted (i.e. the petty political leaders of Thebes, Corinth, Athens, Sparta and the rest of the South Balkan ordeal), but to civilize (i.e. Orientalize) the disorderly and uncivil populations of his empire's western confines.

Η πραγματική φύση της προσπάθειας του Αλεξάνδρου δεν ήταν προφανώς η διάδοση του βάρβαρου ήθους και της ταπεινής κουλτούρας εκείνων, τους οποίους είχε ήδη συντρίψει και υποτάξει (δηλαδή των μικροπολιτικών ηγετών της Θήβας, της Κορίνθου, της Αθήνας, της Σπάρτης και της υπόλοιπης νοτιοβαλκανικής δοκιμασίας ή βάσανος), αλλά ο εκπολιτισμός (δηλαδή ο ανατολικοποίηση) των άτακτων και απολίτιστων πληθυσμών των δυτικών ορίων της αυτοκρατορίας του.

Alexander put an end to the nonsensical politics of the choleric demagogues and sought to impose imperial rule on those who had failed to realize that there cannot be civilization without an empire and a clear-cut Caesaropapist model of power. The historical context of his time bears therefore witness to the fact that Alexander the Great attempted to do the exact opposite of what the racist academics of England, France and America have fallaciously and persistently tried to credit him with.

Ο Αλέξανδρος έβαλε τέλος στην ανούσια πολιτική των χολερικών δημαγωγών και προσπάθησε να επιβάλει την αυτοκρατορική κυριαρχία σε όσους δεν είχαν καταλάβει ότι δεν μπορεί να υπάρξει πολιτισμός χωρίς αυτοκρατορία και ένα ξεκάθαρο καίσαρα-παπικό μοντέλο εξουσίας. Το ιστορικό πλαίσιο της εποχής του μαρτυρεί λοιπόν ότι ο Μέγας Αλέξανδρος προσπάθησε να κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που οι ρατσιστές ακαδημαϊκοί της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Αμερικής προσπάθησαν λανθασμένα και επίμονα να του πιστώσουν.

Roman mural from Pompeii depicts Alexander & Barsine (Stateira), the eldest daughter of Darius, as Ares & Aphrodite in an allusion to the Susa weddings, which took place in the old Elamite and later Achaemenid capital (324 BCE) in order to formally endorse the Orientalization of Alexander's soldiers who were married to Iranian princesses after the Achaemenid ritual and fashion. Although the historical sources state details that do not allow us to doubt about the nature of the event, the Roman artist, ca. 400 years later, clearly distorts the historical scene that he wanted to commemorate. More than 1500 years,numerous corrupt Western European painters took the distortion to a higher level.

Ρωμαϊκή τοιχογραφία από την Πομπηία απεικονίζει τον Αλέξανδρο και τη Βαρσίνη (Στάτειρα), τη μεγαλύτερη κόρη του Δαρείου, ως Άρη και Αφροδίτη σε μια αναφορά στους γάμους στα Σούσα, οι οποίοι πραγματοποιήθηκαν στην παλιά Ελαμίτικη και μετέπειτα Αχαιμενιδική πρωτεύουσα (324 π.Χ.) προκειμένου να επικυρωθεί επίσημα ο Οριενταλισμός των στρατιωτών του Αλεξάνδρου, οι οποίοι παντρεύτηκαν με Ιρανές πριγκίπισσες σύμφωνα με το Αχαιμενιδικό τελετουργικό και τη μόδα. Παρόλο που οι ιστορικές πηγές αναφέρουν λεπτομέρειες που δεν μας επιτρέπουν να αμφιβάλλουμε για τη φύση του γεγονότος, ο Ρωμαίος καλλιτέχνης, περίπου 400 χρόνια αργότερα, σαφώς διαστρεβλώνει την ιστορική σκηνή που ήθελε να μνημονεύσει. Πάνω από 1500 χρόνια, πολυάριθμοι διεφθαρμένοι δυτικοευρωπαίοι ζωγράφοι πήγαν την παραμόρφωση σε υψηλότερο επίπεδο.

Alexander's exemplary substitution of Parsa (Persepolis) with Babylon as capital of Iran demonstrates that (i.) he viewed himself as an Iranian (or Oriental) king of kings (: emperor), (ii.) he considered Macedonia and Greece as apparently peripheral and not central parts of the Iranian Empire (thus spearheading an overwhelming, determinant and irreversible Orientalizing process), (iii.) he adopted the Oriental imperial order, discipline and world conceptualization, thus fully rejecting the inhuman paranoia of 'Greek politics' and the abomination of the disreputable Athenian state, (iv.) he adhered to Oriental spirituality, faith and mysticism, therefore rejecting the childish nonsense of the so-called Ancient Greek philosophers (Aristotle included), and (v.) he wanted to shift (and actually he did shift) the center of the vast Empire out of Fars (Persia), thus evidently posturing as an Anti-Persian Iranian.

Η υποδειγματική αντικατάσταση της Πάρσας (Περσέπολης) με τη Βαβυλώνα ως πρωτεύουσα του Ιράν από τον Αλέξανδρο καταδεικνύει ότι (i.) θεωρούσε τον εαυτό του ως Ιρανό (ή Ανατολικό) βασιλιά των βασιλιάδων (: αυτοκράτορα), (ii.) θεωρούσε τη Μακεδονία και την Ελλάδα ως προφανώς περιφερειακά και όχι κεντρικά τμήματα της Ιρανικής Αυτοκρατορίας (και έτσι πρωτοστατούσε σε μια συντριπτική, καθοριστική και μη αναστρέψιμη διαδικασία του Οριενταλισμού), (iii.) υιοθέτησε την ανατολίτικη αυτοκρατορική τάξη, πειθαρχία και παγκόσμια αντίληψη, απορρίπτοντας έτσι πλήρως την απάνθρωπη παράνοια της "ελληνικής πολιτικής" και το έκτρωμα του ανυπόληπτου αθηναϊκού κράτους, (iv. ) προσκολλήθηκε στην ανατολική πνευματικότητα, πίστη και μυστικισμό, απορρίπτοντας επομένως τις παιδαριώδεις ανοησίες των λεγόμενων αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων (συμπεριλαμβανομένου του Αριστοτέλη), και (v.) θέλησε να μετατοπίσει (και πράγματι το έκανε) το κέντρο της απέραντης αυτοκρατορίας από το Φαρς (Περσία), εμφανιζόμενος έτσι προφανώς ως αντι-Περσικός Ιρανός.

Second, by focalizing on this development (namely the 'Hellenizing' attitude of few Oriental peoples), one distorts the wider picture and definitely misrepresents the major historical developments that took place in the period between Alexander the Great's death (323 BCE) and the Christianization of the Roman Empire (313–380 CE).

Δεύτερον, εστιάζοντας σε αυτή την εξέλιξη (δηλαδή στην "εξελληνιστική" στάση λίγων ανατολικών λαών), διαστρεβλώνει κανείς την ευρύτερη εικόνα και σίγουρα παραποιεί τις μεγάλες ιστορικές εξελίξεις που έλαβαν χώρα την περίοδο μεταξύ του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου (323 π.Χ.) και του εκχριστιανισμού της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (313-380 μ.Χ.).

Statue of Buddha: 1st-2nd c. CE, typical sample of Gandhara Art (in today's NW Pakistan and Eastern Afghanistan). When the descendants of some soldiers of Alexander the Great accept Buddhism as their own religion, we have a typical example of Orientalization, since people of Macedonian and/or 'Greek' origin accept an Oriental religion. But the racist and paranoid Western European and North American academics describe this phenomenon as 'Greco-Buddhist art'. There is not a shred of Ancient Greek influence on Gandharan Art; it is an entirely Iranian-Indian amalgamation of patterns and styles.

Άγαλμα του Βούδα: 1ος-2ος αι. μ.Χ., τυπικό δείγμα της τέχνης της Γκαντάρα (στο σημερινό ΒΔ Πακιστάν και στο ανατολικό Αφγανιστάν). Όταν οι απόγονοι κάποιων στρατιωτών του Μεγάλου Αλεξάνδρου αποδέχονται τον Βουδισμό ως δική τους θρησκεία, έχουμε ένα τυπικό παράδειγμα οριενταλισμού, αφού άνθρωποι μακεδονικής ή/και "ελληνικής" καταγωγής αποδέχονται μια ανατολίτικη θρησκεία. Αλλά οι ρατσιστές και παρανοϊκοί δυτικοευρωπαίοι και βορειοαμερικανοί ακαδημαϊκοί περιγράφουν αυτό το φαινόμενο ως "ελληνο-βουδιστική τέχνη". Δεν υπάρχει ίχνος αρχαίας ελληνικής επιρροής στην τέχνη της Γκανταράν- πρόκειται για ένα εξ ολοκλήρου ιρανο-ινδικό αμάλγαμα μοτίβων και τεχνοτροπιών.

Alexander medallion from Imperial Rome; if the Romans failed to found a genuine Oriental empire, this is partly due to the fact that they were unable to understand the spiritual means and motives of the Macedonian-Iranian king.

Μετάλλιο του Αλεξάνδρου από την αυτοκρατορική Ρώμη - αν οι Ρωμαίοι απέτυχαν να ιδρύσουν μια γνήσια ανατολική αυτοκρατορία, αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τα πνευματικά μέσα και τα κίνητρα του Μακεδόνα-Ιρανού βασιλιά.

Left: Alexander (Iskander) depicted on the miniature of a 15th c. Iranian manuscript from Herat; right: Alexander sharing his throne with Queen Nushabah, from a 16th c. manuscript of Nizami Ganjavi's Sharaf-Nama. In the pre-Christian, Christian and Islamic traditions, which are preserved thanks to the so-called Alexander Romance and many Iranian and Turanian epics, a far more original, legendary and mythical, figure of Alexander the Great stands at the epicenter of the narrative.

Αριστερά: Ο Αλέξανδρος (Ισκάντερ) απεικονίζεται στη μικρογραφία ενός ιρανικού χειρόγραφου του 15ου αιώνα από το Χεράτ: Ο Αλέξανδρος μοιράζεται το θρόνο του με τη βασίλισσα Nushabah, από ένα χειρόγραφο του 16ου αι. του Sharaf-Nama του Nizami Ganjavi. Στις προχριστιανικές, χριστιανικές και ισλαμικές παραδόσεις, οι οποίες διασώζονται χάρη στο λεγόμενο Αλεξανδρινό Ρομάντσο και σε πολλά ιρανικά και τουρανικά έπη, μια πολύ πιο πρωτότυπη, θρυλική και μυθική, μορφή του Μεγάλου Αλεξάνδρου βρίσκεται στο επίκεντρο της αφήγησης.

From the Armenian version of the Alexander Romance: details depicted in the miniature: exiled in Macedonia, the Egyptian Pharaoh Nectanebo by magic predicts the fall of Egypt to the Iranians. The Alexander Romance is a typically Oriental kind of mythical-eschatological literature that simply could not be produced by any Greek-speaking author in the Late Antiquity. The earliest editions date back to the 4th c., but it is certain that the original narratives must go back to the 3rd c. BCE. Although modern scholars believe that the original edition must have been a now lost Greek text of which we have the Latin, Syriac, Armenian and Georgian translations during the period 4th-6th c. CE, it is more probable that the original edition was in Aramaic or Pahlavi. In any case, newer editions were quite often extensions, revisions and modifications. The highly divergent text is now available in dozens of editions and copies, notably in Syriac, Armenian, Latin, Medieval Greek, Middle Persian, Hebrew, Georgian, Coptic, Ge'ez, Farsi, Arabic, Slavonic and several European languages.

Από την αρμενική εκδοχή του Αλεξανδρινού μυθιστορήματος: λεπτομέρειες που απεικονίζονται στη μικρογραφία: εξόριστος στη Μακεδονία, ο Αιγύπτιος Φαραώ Νεκτάνεμπο με μαγικό τρόπο προβλέπει την πτώση της Αιγύπτου στους Ιρανούς. Το Αλεξανδρινό ρομάντζο είναι ένα τυπικά ανατολίτικο είδος μυθικής-εσχατολογικής λογοτεχνίας που απλώς δεν θα μπορούσε να παραχθεί από κανέναν ελληνόφωνο συγγραφέα στην Ύστερη Αρχαιότητα. Οι πρώτες εκδόσεις χρονολογούνται στον 4ο αι. π.Χ., αλλά είναι βέβαιο ότι οι αρχικές αφηγήσεις πρέπει να ανάγονται στον 3ο αι. π.Χ. Αν και οι σύγχρονοι μελετητές πιστεύουν ότι η αρχική έκδοση πρέπει να ήταν ένα χαμένο πλέον ελληνικό κείμενο του οποίου έχουμε τις λατινικές, συριακές, αρμενικές και γεωργιανές μεταφράσεις κατά την περίοδο 4ος-6ος αι. μ.Χ., είναι πιο πιθανό η αρχική έκδοση να ήταν στα αραμαϊκά ή στα παχλαβικά. Σε κάθε περίπτωση, οι νεότερες εκδόσεις ήταν αρκετά συχνά επεκτάσεις, αναθεωρήσεις και τροποποιήσεις. Το εξαιρετικά αποκλίνον κείμενο είναι σήμερα διαθέσιμο σε δεκάδες εκδόσεις και αντίγραφα, ιδίως στη συριακή, αρμενική, λατινική, μεσαιωνική ελληνική, μεσοπερσική, εβραϊκή, γεωργιανή, κοπτική, ge'ez, φαρσί, αραβική, σλαβική και σε αρκετές ευρωπαϊκές γλώσσες.

This narrative reflects the historical truth more accurately, but it is not easy to correctly interpret the ciphered meaning of the text. But this matter, in its entirety, only highlights the cultural Orientalization of the Macedonians and the Greeks; it also gives a blow to the racist academic dogma about the so-called 'Hellenistic period'. There is nothing 'Greek' (or 'Hellenic' or 'Classical') in the Alexander Romance: it is purely Oriental. About: https://oxfordre.com/classics/display/10.1093/acrefore/9780199381135.001.0001/acrefore-9780199381135-e-245;jsessionid=882E2ED330872834BEE79E9F6B01A398?rskey=AfLpXv&result=3

Αυτή η αφήγηση αντικατοπτρίζει με μεγαλύτερη ακρίβεια την ιστορική αλήθεια, αλλά δεν είναι εύκολο να ερμηνεύσουμε σωστά το κρυπτογραφημένο νόημα του κειμένου. Όμως το θέμα αυτό, στο σύνολό του, αναδεικνύει μόνο τον πολιτισμικό Οριενταλισμό των Μακεδόνων και των Ελλήνων- δίνει επίσης ένα πλήγμα στο ρατσιστικό ακαδημαϊκό δόγμα για τη λεγόμενη "ελληνιστική περίοδο ". Δεν υπάρχει τίποτα "ελληνικό" (ή "κλασσικό") στο Αλεξανδρινό ρομάντζο: είναι καθαρά ανατολίτικο. Σχετικά με το θέμα: https://oxfordre.com/classics/display/10.1093/acrefore/9780199381135.001.0001/acrefore-9780199381135-e-245;jsessionid=882E2ED330872834BEE79E9F6B01A398?rskey=AfLpXv&result=3

The rise of the Christian dogma as official (and later as the only official) religion of the Roman Empire constitutes only one late dimension of the phenomenal diffusion of Oriental cults, mysticisms, concepts of imperial rule and universalism, spiritual sciences, religions, faiths, imperial systems and practices of administration, cultures, and behavioral systems across Balkans ('Greece' included), Rome and Europe. This extraordinary development, which irrevocably shaped World History, took place during this period, thus making of the entire European continent a mere annex of the Oriental civilizations.

Η άνοδος του χριστιανικού δόγματος ως επίσημης (και αργότερα ως της μόνης επίσημης) θρησκείας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας αποτελεί μια μόνο όψιμη διάσταση της πρωτοφανούς διάχυσης των ανατολικών λατρειών, μυστικισμών, αντιλήψεων περί αυτοκρατορικής κυριαρχίας και οικουμενικότητας, πνευματικών επιστημών, θρησκειών, δοξασιών, αυτοκρατορικών συστημάτων και πρακτικών διοίκησης, πολιτισμών και συστημάτων συμπεριφοράς στα Βαλκάνια (συμπεριλαμβανομένης της "Ελλάδας"), τη Ρώμη και την Ευρώπη. Αυτή η εξαιρετική εξέλιξη, η οποία διαμόρφωσε αμετάκλητα την Παγκόσμια Ιστορία, έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, καθιστώντας έτσι ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο ένα απλό παράρτημα των ανατολικών πολιτισμών.

Cleopatra VII and Caesarion depicted on the walls of the Temple of Hathor at Denderah as entirely Egyptian pharaohs

Η Κλεοπάτρα Ζ΄ και ο Καισαρίον απεικονίζονται στους τοίχους του ναού της Χάθορ στη Ντεντέρα ως εξ ολοκλήρου αιγυπτιακοί φαραώ.

As a matter of fact, the Hellenizing attitude of few Oriental peoples was entirely overshadowed by the Orientalizing attitude of all the Western peoples (: 'Greeks', Romans, and all the other tribes and ethnic groups on European soil), because they all imitated -extensively, comprehensively and irrevocably- the Ancient Oriental lifestyle (: the true, historical Orientalism) and adopted Oriental concepts, principles, cults, faiths, trends and attitudes during that period (323 BCE - 380 CE).

Στην πραγματικότητα, η εξελληνιστική στάση λίγων ανατολικών λαών επισκιάστηκε πλήρως από την ανατολίζουσα στάση όλων των δυτικών λαών (: "Έλληνες", Ρωμαίοι και όλες οι άλλες φυλές και εθνότητες στο ευρωπαϊκό έδαφος), επειδή όλοι μιμήθηκαν -εκτενώς, ολοκληρωμένα και αμετάκλητα- τον αρχαίο ανατολίτικο τρόπο ζωής (: τον αληθινό, ιστορικό οριενταλισμό) και υιοθέτησαν ανατολίτικες έννοιες, αρχές, λατρείες, θρησκείες, τάσεις και συμπεριφορές κατά την περίοδο αυτή (323 π.Χ. - 380 μ.Χ.).

Minor facts, such as the diffusion of Ionian language among Lydians and the spread of 'Ancient Greek art' among the Carians, were deliberately focused on and strongly underscored by the racist Western academics in order to cause confusion among the average public, distort the educational system of the Western countries, and conceal the historical reality. As an academic endeavor, it was futile and puerile at the same time; actually, the so-called Ancient Greek art was not authentic, as it consisted in an interminable series of adaptations of Hittite, Assyrian and Egyptian patterns, styles, models, and concepts.

Μικρά γεγονότα, όπως η διάδοση της ιωνικής γλώσσας στους Λυδούς και η εξάπλωση της "αρχαίας ελληνικής τέχνης" στους Κάρες, εστιάστηκαν σκόπιμα και υπογραμμίστηκαν έντονα από τους ρατσιστές δυτικούς ακαδημαϊκούς, προκειμένου να προκαλέσουν σύγχυση στο μέσο κοινό, να διαστρεβλώσουν το εκπαιδευτικό σύστημα των δυτικών χωρών και να αποκρύψουν την ιστορική πραγματικότητα. Ως ακαδημαϊκή προσπάθεια, ήταν μάταιη και παιδαριώδης ταυτόχρονα- στην πραγματικότητα, η λεγόμενη αρχαία ελληνική τέχνη δεν ήταν αυθεντική, καθώς αποτελούνταν από μια ατέλειωτη σειρά προσαρμογών χετταϊκών, ασσυριακών και αιγυπτιακών προτύπων, τεχνοτροπιών, μοντέλων και εννοιών.

Indicatively: https://arkeonews.net/from-hittite-bit-hilanis-to-ancient-greek-temple-pillars/

https://blogs brown edu/arch-0760-s01-2019-spring/2019/04/14/the-bit-hilani/

Left: Bit hilani (house of pillars) Mesopotamian typology of sacred architecture (entrance to Kapara palace in Tell Halaf) in the Aleppo National Museum; right: Athens Erechtheion

Αριστερά: Bit hilani (σπίτι των στύλων) Μεσοποταμιανή τυπολογία ιερής αρχιτεκτονικής (είσοδος στο παλάτι Kapara στο Tell Halaf) στο Εθνικό Μουσείο του Χαλεπίου. Δεξιά: Αθήνα Ερέχθειο

We can therefore conclusively state that the principal trait of Late Antiquity (i.e. the period stretched from the conquest of Babylonia by Cyrus the Great to the death of Prophet Muhammad (539 BCE-632 CE) is the fact that all the Ancient 'Greeks', the Romans and the Europeans adopted a great number of Oriental religions, theological doctrines, spiritual exercises, world views, esoteric mysteries, cosmogonies, cosmologies, eschatologies, cults, behavioral systems, and lifestyles.

Μπορούμε επομένως να δηλώσουμε με βεβαιότητα ότι το κύριο χαρακτηριστικό της Ύστερης Αρχαιότητας (δηλ. η περίοδος που εκτείνεται από την κατάκτηση της Βαβυλωνίας από τον Κύρο τον Μέγα έως τον θάνατο του Προφήτη Μωάμεθ (539 π.Χ.-632 μ.Χ.) είναι το γεγονός ότι όλοι οι Αρχαίοι "Έλληνες", οι Ρωμαίοι και οι Ευρωπαίοι υιοθέτησαν μεγάλο αριθμό ανατολικών θρησκειών, θεολογικών δογμάτων, πνευματικών ασκήσεων, κοσμοθεωριών, εσωτερικών μυστηρίων, κοσμογονιών, κοσμολογιών, εσχατολογιών, λατρειών, συστημάτων συμπεριφοράς και τρόπου ζωής.

Ancient Greeks adored Mithras, Horus, Isis, Cybele, Atargatis ('the Syrian goddess') and other Oriental deities, but in striking contrast, Ancient Iranians disregarded the sacrilegious Pelasgian ('Ancient Greek') narratives about Dionysus/Bacchus, Athena, and Pan. Ancient Greeks stopped having any interest for the lawless, immoral and absurd theories of the paranoid 'philosopher' Epicurus and for the shallow, pointless and confusing treatises of the spiritually underdeveloped but opinionated author Aristotle, and they started being concerned with the Chaldean Oracles, seeking magical recipes by Ostanes, and flocking to the mysteries of Ptah.

Οι Αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν τον Μίθρα, τον Ώρο, την Ίσιδα, την Κυβέλη, την Αταργκάτη ("τη συριακή θεά") και άλλες ανατολίτικες θεότητες, αλλά σε εντυπωσιακή αντίθεση, οι Αρχαίοι Ιρανοί αγνόησαν τις ιερόσυλες πελασγικές ("αρχαιοελληνικές") αφηγήσεις για τον Διόνυσο/ Βάκχο, την Αθηνά και τον Πάνα. Οι Αρχαίοι Έλληνες έπαψαν να ενδιαφέρονται για τις άνομες, ανήθικες και παράλογες θεωρίες του παρανοϊκού "φιλοσόφου" Επίκουρου και για τις ρηχές, άσκοπες και συγκεχυμένες πραγματείες του πνευματικά υπανάπτυκτου αλλά ισχυρογνώμονα συγγραφέα Αριστοτέλη, και άρχισαν να ασχολούνται με τους Χαλδαϊκούς χρησμούς, να αναζητούν μαγικές συνταγές του Οστάνη και να συρρέουν στα μυστήρια του Πταχ.

Nemrut Dagh, the peak sanctuary and mausoleum of Mithridates I of Commagene (near Adiyaman, in SE Turkey); Commagene was an Orientalistic, not 'Hellenistic', kingdom.

Nemrut Dagh, το ιερό κορυφής και το μαυσωλείο του Μιθριδάτη Α΄ της Κομμαγηνής (κοντά στο Adiyaman, στη ΝΑ Τουρκία)- η Κομμαγηνή ήταν ένα ανατολίτικο, όχι "ελληνιστικό", βασίλειο.

Relief from the Mithraeum of Neuenheimer (near Heidelberg): representation of the tauroctony, which was the main Mithraic myth, and of several other mythical narratives in the panels around the main theme.

Ανάγλυφο από το Μιθραίο του Neuenheimer (κοντά στη Χαϊδελβέργη): αναπαράσταση της ταυροκτονίας, που ήταν ο κύριος μιθραϊκός μύθος, και πολλών άλλων μυθικών αφηγήσεων στα πλαίσια γύρω από το κύριο θέμα.

Bronze plate with representation of Mithraic tauroctony from Brigetio, Hungary (CIMRM 1727)

Χάλκινη πλάκα με παράσταση μιθραϊκής ταυροτομίας από το Μπριγκέτιο της Ουγγαρίας (CIMRM 1727)

Mithraic tauroctony represented on a white marble found south of Monastero, Aquileia in 1888, now in Vienna

Μιθραϊκή ταυροκτονία που αναπαρίσταται σε λευκό μάρμαρο που βρέθηκε νότια του Μοναστέρο , στην Ακουιλεία το 1888, τώρα στη Βιέννη

White marble relief with representation of the Mithraic theme of tauroctony from Walbrook, London; 180-220 CE

Λευκό μαρμάρινο ανάγλυφο με παράσταση του μιθραϊκού θέματος της ταυροκτονίας από το Walbrook, Λονδίνο, 180-220 μ.Χ.

Left: Zurvan represented as a lion-headed being from Ostia; right: Sol (Sun), Mithras, Luna (Moon), assisted by Cautes and Cautopates represented in the lower part of a two-sided relief from Fiano Romano (2nd-3rd c. CE)

Αριστερά: ο Ζουρβάν παριστάνεται ως λιονταροκέφαλο ον από την Όστια- δεξιά: Στο κάτω μέρος ενός αμφίπλευρου ανάγλυφου από το Fiano Romano (2ος-3ος αι. μ.Χ.) παριστάνονται ο Sol (Ήλιος) , ο Μίθρας, η Luna (Σελήνη), συνεπικουρούμενοι από τον Cautes και τον Cautopates.

Ancient Romans adored Osiris, Thot (as Hermes Trismegistus), Zervan (as Saturn), and other Oriental concepts of divinity, but in striking contrast, Ancient Egyptians did not bother at all about the insignificant myths of Juno, Venus, Mercury and Vesta. Ancient Romans stopped expressing interest for the childish sermons of their orators and for the republican nonsense of their recent past; quite contrarily and with utmost nostalgia, they were inclined to evoke their remote Antiquity in Anatolia (Aeneid).

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι λάτρευαν τον Όσιρι, τον Θωτ (ως Ερμή Τρισμέγιστο), τον Ζερβάν (ως Κρόνο) και άλλες ανατολίτικες έννοιες της θεότητας, αλλά σε εντυπωσιακή αντίθεση, οι αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν ασχολήθηκαν καθόλου με τους ασήμαντους μύθους της Ιούνο, της Αφροδίτης, του Ερμή και της Βέστης. Οι Αρχαίοι Ρωμαίοι έπαψαν να εκδηλώνουν ενδιαφέρον για τα παιδαριώδη κηρύγματα των ρητόρων τους και για τις δημοκρατικές ανοησίες του πρόσφατου παρελθόντος τους- εντελώς αντίθετα και με μέγιστη νοσταλγία, είχαν την τάση να θυμούνται τη μακρινή τους Αρχαιότητα στην Ανατολία (Αινειάδα).

All the other European nations of the Roman Empire acted similarly, and to this fact testify the many hundreds of Mithraea (temples of Mithra), Iseia (temples of Isis), and temples of other Oriental divinities that have been unearthed across Europe, within the Roman Empire and beyond its borders, from the Iberian Peninsula to Hungary and from England to Ukraine.

Όλα τα άλλα ευρωπαϊκά έθνη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ενήργησαν παρόμοια, και το γεγονός αυτό μαρτυρούν οι πολλές εκατοντάδες Μιθραίων (ναοί του Μίθρα), Ισεών (ναοί της Ίσιδας) και ναών άλλων ανατολικών θεοτήτων που έχουν ανασκαφεί σε όλη την Ευρώπη, εντός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και εκτός των συνόρων της, από την Ιβηρική Χερσόνησο έως την Ουγγαρία και από την Αγγλία έως την Ουκρανία.

Representation of Isis on a wall painting from Pompeii

Αναπαράσταση της Ίσιδας σε τοιχογραφία από την Πομπηία

Nile god from the Isis and Serapis Temple on the Campus Martius, Rome

Ο θεός Νείλος από το ναό της Ίσιδας και του Σεράπη στο Campus Martius, Ρώμη

Pompeii: wall painting with sacred utensils necessary in the Isiac cults

Πομπηία: τοιχογραφία με ιερά σκεύη που ήταν απαραίτητα στις λατρείες της Ίσιδος

Sistrum unearthed in Pompeii, currently in the Museum of Napoli (Naples); it was indispensable for the Isiac cults.

Sistrum που ανακαλύφθηκε στην Πομπηία και σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο της Νάπολης (Ιταλία) - ήταν απαραίτητο για τις λατρείες της Ίσιδος

Pompeii fresco with a priest dressed as Anubis and two priestesses of Isis

Τοιχογραφία της Πομπηίας με έναν ιερέα ντυμένο ως Άνουβις και δύο ιέρειες της Ίσιδας

Roman cup for Isis cult from Pompeii

Ρωμαϊκό κύπελλο για τη λατρεία της Ίσιδας από την Πομπηία

Serapeum on the Forma Urbis Romae

The Iseum (temple of Isis) at Pompeii

Το Iseum (ναός της Ίσιδας) στην Πομπηία

Roman buildings depicted on the Haterii tomb in Rome; the arch ‘to Isis’ is the first from the left.

Ρωμαϊκά κτίρια που απεικονίζονται στον τάφο των Haterii στη Ρώμη- η αψίδα "στην Ίσιδα" είναι η πρώτη από αριστερά.

The extreme disgust for the disgraceful political system of Ancient Athens and the total disrespect for the worthless talks of the Ancient Greek and Roman philosophers fully characterize this period of Oriental impact on Ancient Greeks, Romans and Europeans. Such was the impact that these underdeveloped nations disappeared, because the followers of Mithra in Rome, Macedonia, Athens and Ephesus had more in common among themselves than one of them with one of his 'compatriots' who happened to be an adept of Isis or a devotee of Atargatis, the 'Syrian goddess'.

Η ακραία απέχθεια για το επαίσχυντο πολιτικό σύστημα της Αρχαίας Αθήνας και η πλήρης ασέβεια για τις άχρηστες συζητήσεις των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων φιλοσόφων χαρακτηρίζουν πλήρως αυτή την περίοδο της ανατολικής επίδρασης στους αρχαίους Έλληνες, τους Ρωμαίους και τους Ευρωπαίους. Ήταν τέτοια η επίδραση που αυτά τα υπανάπτυκτα έθνη εξαφανίστηκαν, επειδή οι οπαδοί του Μίθρα στη Ρώμη, τη Μακεδονία, την Αθήνα και την Έφεσο είχαν περισσότερα κοινά μεταξύ τους από ό,τι ένας από αυτούς με έναν από τους "συμπατριώτες " του που έτυχε να είναι προσκυνητής της Ίσιδας ή θιασώτης της Αταργκάτης, της "συριακής θεάς".

Reverse of a coin of the Seleucid king Demetrius III (96-87 BCE) with fish-bodied Atargatis

Οπίσθια όψη νομίσματος του βασιλιά των Σελευκιδών Δημητρίου Γ' (96-87 π.Χ.) με την Αταργάτιδα με σώμα ψαριού.

This situation became then decisively important: affiliation with a mystical order eclipsed ethnic membership and clannish affiliation, at a time no patriotism could subsist anymore but no imperial doctrine and theory had yet been incepted. It is true that the formation of the Roman Empire was very different from the inception of the Oriental empires.

Αυτή η κατάσταση απέκτησε τότε αποφασιστική σημασία: η ένταξη σε μια μυστικιστική τάξη επισκίασε την εθνοτική και φυλετική ένταξη, σε μια εποχή που ο πατριωτισμός δεν μπορούσε πλέον να συντηρηθεί, αλλά δεν είχε ακόμη θεσπιστεί κανένα αυτοκρατορικό δόγμα και θεωρία. Είναι αλήθεια ότι ο σχηματισμός της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ήταν πολύ διαφορετικός από το ξεκίνημα των ανατολικών αυτοκρατοριών.

People realized then that politics, theater and philosophy were good for nothing, as they disoriented every human being and member of a society, and distracted all humans from the basics of human life, as these had been spelled out by all major Oriental civilizations. In terms of Eschatology and Soteriology, Ancient Greek philosophy and politics were worthless notions and apathetic practices. As such, they were duly and irreversibly rejected once for all.

Οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν τότε ότι η πολιτική, το θέατρο και η φιλοσοφία δεν ωφελούσαν σε τίποτε, καθώς αποπροσανατολίζουν κάθε άνθρωπο και μέλος μιας κοινωνίας και αποσπούν όλους τους ανθρώπους από τα βασικά στοιχεία της ανθρώπινης ζωής, όπως αυτά είχαν διευκρινιστεί από όλους τους μεγάλους ανατολικούς πολιτισμούς. Από την άποψη της Εσχατολογίας και της Σωτηριολογίας, η αρχαία ελληνική φιλοσοφία και πολιτική ήταν άχρηστες έννοιες και απαθείς πρακτικές. Ως τέτοιες, απορρίφθηκαν δεόντως και αμετάκλητα μια για πάντα.

The terms 'Neo-Platonism' and 'Neo-Pythagoreanism' are entirely fake; in fact, they function as a smokescreen for the Oriental spiritual schools, faiths, mysticisms, theologies and religious doctrines that the various so-called 'Neo-Platonic' and 'Neo-Pythagorean' philosophers stood for and attempted to widely popularize among their various students. The correct terms in replacement of these appellations are 'Egyptian Heliopolitan' and 'Egyptian Memphitic' respectively; this is so because both thinkers (Plato and Pythagoras) were formed after several years of studies in Egypt and they produced their theoretical systems as subsequent reflections of these two Ancient Egyptian systems of spirituality, world conceptualization, faith and theology.

Οι όροι "νέο-πλατωνισμός" και "νέο-πυθαγορισμός" είναι εντελώς ψεύτικοι- στην πραγματικότητα, λειτουργούν ως προπέτασμα καπνού για τις ανατολίτικες πνευματικές σχολές, τις θρησκείες, τους μυστικισμούς, τις θεολογίες και τα θρησκευτικά δόγματα που οι διάφοροι αποκαλούμενοι "νέο-πλατωνικοί" και "νέο-πυθαγορείοι" φιλόσοφοι αντιπροσώπευαν και προσπάθησαν να διαδώσουν ευρέως στους διάφορους μαθητές τους. Οι σωστοί όροι σε αντικατάσταση αυτών των χαρακτηρισμών είναι 'Αιγυπτιακός Ηλιοπολίτης' και 'Αιγυπτιακός Μεμφιτικός' αντίστοιχα- αυτό συμβαίνει επειδή και οι δύο στοχαστές (Πλάτων και Πυθαγόρας) διαμορφώθηκαν μετά από πολυετείς σπουδές στην Αίγυπτο και παρήγαγαν τα θεωρητικά τους συστήματα ως μεταγενέστερες αντανακλάσεις αυτών των δύο αρχαίων αιγυπτιακών συστημάτων πνευματικότητας, σύλληψης του κόσμου, πίστης και θεολογίας.

However, one must never confuse between the low level of a Neo-Platonic pupil in Athens, who was limited in theorizing, and the spiritual potency of an initiate in the mysteries of Isis at the Philae Island temple.

Ωστόσο, δεν πρέπει ποτέ να συγχέουμε το χαμηλό επίπεδο ενός νέο-πλατωνικού μαθητή στην Αθήνα, ο οποίος ήταν περιορισμένος στη θεωρητικολογία, με την πνευματική δύναμη ενός μυημένου στα μυστήρια της Ίσιδας στο ναό της νήσου Φίλων.

Quite notably, if the racist academics of Western Europe and North America wanted to conceal this paramount reality, this was basically due to the crucial fact that the spiritually inexperienced Neo-Platonic pupil was indeed an Athenian (i.e. a White Guy) whereas the Isis initiate was a Blemmyan or a Nubian Black African. That's why Hellenism is abhorrent racism.

Πολύ συγκεκριμένα, αν οι ρατσιστές ακαδημαϊκοί της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής θέλησαν να αποκρύψουν αυτή την πρωταρχική πραγματικότητα, αυτό οφειλόταν βασικά στο κρίσιμο γεγονός ότι ο πνευματικά άπειρος μαθητής του Νέο-πλατωνικού ήταν πράγματι Αθηναίος (δηλαδή λευκός), ενώ ο μυημένος της Ίσιδας ήταν Βλεμυός ή Νουβιανός μαύρος αφρικανός. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο ο Ελληνισμός είναι απεχθής ρατσισμός.

How could one therefore describe correctly this period, efficiently replacing the fallacious term 'Hellenistic period'?

Πώς λοιπόν θα μπορούσε κανείς να περιγράψει σωστά αυτή την περίοδο, αντικαθιστώντας αποτελεσματικά τον εσφαλμένο όρο "ελληνιστική περίοδος";

The response is very simple: it was an 'Orientalistic period'.

Η απάντηση είναι πολύ απλή: ήταν μια "οριενταλιστική περίοδος".

Ancient ‘Greek’ graffiti on the First Pylon of the Temple of Isis at the Island of Philae

Αρχαίο "ελληνικό" γκράφιτι στον πρώτο πυλώνα του ναού της Ίσιδας στο νησί των Φιλών

The temple of Isis at the Island of Philae; it was the last throughout the Roman Empire to still offer cults to pre-Christian religions.

Ο ναός της Ίσιδας στο νησί των Φιλών- ήταν ο τελευταίος σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία που εξακολουθούσε να προσφέρει λατρείες σε προ-χριστιανικές θρησκείες.

Justinian I issued a special edict to close down the Temple of Isis; part of the temple was immediately transformed into a Coptic church.

Ο Ιουστινιανός Α' εξέδωσε ειδικό διάταγμα για το κλείσιμο του ναού της Ίσιδας- μέρος του ναού μετατράπηκε αμέσως σε κοπτική εκκλησία.