Η αρχαία ελληνική λέξη για το αμόνι, άκμων, οδήγησε τους ερευνητές σε συμπεράσματα για τη χρονολόγηση των απαρχών της λεγόμενης ινδοευρωπαϊκής κοινότητας. Το ινδοευρωπαϊκό *akmen- δηλώνει ταυτόχρονα το «αμόνι» και την «πέτρα» και είναι το παράγωγο σε *-men- της ρίζας *ak-, «οξύς», «οξύτητα». Το ουσιαστικό αυτό δεν μπόρεσε να σχηματιστεί παρά μέσα σ’ έναν πολιτισμό όπου το αμόνι είναι «αυτό που χρησιμεύει στο τρόχισμα» και η πέτρα είναι «αυτό που τροχίζουν». Πρόκειται κατ’ ανάγκη, για ένα αρχαίο στάδιο της νεολιθικής εποχής, όπου δεν εφαρμόζεται ακόμα το τρόχισμα του μετάλλου, γιατί αλλιώς η πέτρα δεν θα μπορούσε να δηλώνεται μ’ αυτόν τον τρόπο. (Jean Haudry, Οι Ινδοευρωπαίοι, σ. 156-7) Ο Μπαμπινιώτης (Ετυμολογικό Λεξικό σ. 82) θεωρεί ότι το –μων είναι παραγωγικό τέρμα πβ. μνή-μων, πείσ-μων και παραθέτει το σανσκριτικό άśman «πέτρα, βράχος» όπου συμφωνεί με την αρχική αρχαιοελληνική σημασία του άκμων (αρχικά πέτρινο αμόνι).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου