Ο ΦΛΟΚΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΡΑΚΕΣ

Ο ΦΛΟΚΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΡΑΚΕΣ

Κανείς δεν ξέρει ποιος ανακάλυψε πρώτος την Ισλανδία. Η «Θούλη η εσχάτη» που ως τα παγωμένα της μέρη έφτασε ο Πυθέας ο Μασσαλιώτης στην αρχαιότητα, ίσως ήταν αυτό το νησί. Σίγουρα από εκεί είχαν περάσει (αφού έχασαν το δρόμο τους) ο Νορβηγός Νάντοδ (Naddoðr) ο οποίος πήγαινε για τις νήσους Φερόε. Το δυνατό χιόνι που αντίκρισε να πέφτει στα βουνά καθώς απομακρύνονταν από το άγνωστο νησί τον έκαναν να του δώσει το όνομα Σνέλαντ (Snæland) δηλαδή «η χώρα του χιονιού».

Ακολούθησε ο Σουηδός Γκάρδαρ Σβάβαρσον (Garðar Svavarsson). Αυτός, ξεκίνησε για τις νήσους Εβρίδες αλλά βγήκε από την πορεία του λόγω δυνατών ανέμων και βρέθηκε στην Ισλανδία. Ολοκλήρωσε τον περίπλου του νησιού κι αναγκάστηκε να ξεχειμωνιάσει εκεί πριν επιστρέψει. Αυτός ως μετριόφρων, ονόμασε το νησί «το σπίτι του Γκάρδαρ» ή Γκάρδαρσχολμ (Garðarshólmi).

Σαν να μην έφταναν αυτοί οι τρεις που «διεκδικούν» την ανακάλυψη, ένα ολόκληρο τάγμααναχωρητών μοναχών από την Ιρλανδία, φαίνεται ότι κατοικούσαν στο νησί! Η τύχη τους όμως δεν ήταν καλή στα χέρια των παγανιστών Βίκινγκς αλλά κι αυτοί δεν φαίνεται να τους φέρθηκαν καλύτερα!

Δεν γνωρίζουμε πως είχαν βαφτίσει το ερημητήριό τους οι καλόγεροι. Ξέρουμε όμως ποιος έδωσε το τελικό όνομα σ’ αυτόν τον άγνωστο τόπο:

Ο Φλόκι Βιλγκέρνταρσον (γιός του Βίλγκερτ), ήταν ένας μεγαλόσωμος Νορμανδός, («υπέροχο Βίκινγκ» τον ονομάζει το «Βιβλίο του Αποικισμού»). Ήταν  σκληροτράχηλος και διψασμένος για πλούτη όπως όλοι οι βόρειοι (Northmen) που πλημμύρισαν τις θάλασσες από τη Βόρεια Αμερική ως τη Μεσόγειο. (Από τα ποτάμια ξεχύθηκαν στην αχανή Ρωσία κι έφτασαν να πολιορκήσουν ως και τη Βασιλεύουσα!)

Ο Φλόκι δεν κατέβηκε τόσο χαμηλά. Προτίμησε να διασχίζει τις παγωμένες θάλασσες του Βορρά και να λατρεύει τον κοκκινογένη θεό του τον Θωρ, από το να σφάζει χριστιανούς στο νότο. (Ο βόρειος Θωρ μπορεί να έχασε από τον νότιο Ιησού, αλλά η «ημέρα του Θωρ» -Thor's Day- έμεινε ως Thursday –Πέμπτη-).

Στα μέσα του 9^ου αιώνα, ο Φλόκι αναζήτησε την τύχη του (οι Βίκινγκς πίστευαν πολύ στην τύχη ενός ανθρώπου) στα δυτικά, κι ανοίχτηκε στο παγωμένο πέλαγος μακριά από την (επίσης παγωμένη) πατρίδα του τη Νορβηγία.

Πήρε μέσα στο «δράκο» του (τα πλοιάρια αυτών των αιμοδιψών κουρσάρων, είχαν σκαλισμένες στις πλώρες τους δράκους κι έτσι τα έλεγαν «Ντρακάρ»)  την οικογένειά του (τη σύζυγό του Γρό (Gró), τις δύο κόρες του Όντλιφ (Oddleifur) και Θιόργκερδ (Þjóðgerður)) κι ένα τσούρμο σαν και του λόγου του (τον Θόρολφ (Þórólfr), τον Χέριολφ (Herjólfr) και τον Φάξι (Faxi)). Τακτοποίησε στο κέντρο του σκάφους τα ζώα του (οι Βίκινγκς πάντα είχαν τον απαραίτητο χώρο στα σκάφη τους για ζώα –είτε δικά τους είτε αρπαγμένα-), φόρτωσε προμήθειες για το μακρινό ταξίδι κι ο…Θωρ βοηθός!

Πέρασε πρώτα από το νησί Σέτλαντ κοντά στη Σκωτία, όπου δυστυχώς πνίγηκε η μια του κόρη, ενώ την άλλη την πάντρεψε στα νησιά Φερόε αφήνοντας εκεί και τη γυναίκα του. Από εκεί έφυγε για «το σπίτι του Γκάρδαρ».

Ο λόγος που έγινε διάσημος και βρήκε μια θέση στις «σάγκες», τα τραγούδια που μ’ αυτά υμνούσαν τους προγόνους τους οι Βίκινγκς, είναι ότι ήταν ο πρώτος που έφτασε με τη θέλησή του σ΄αυτή την παγωμένη χώρα! Την οποία όπως ήταν φυσικό, ονόμασε «Iceland». (Ο επόμενος που ανακάλυψε την ακόμα πιο παγωμένη Γροιλανδία, δεν είχε άλλο…πάγο να χρησιμοποιήσει στα ονόματα κι έτσι την ονόμασε απλά  «Πράσινη Γη  - Greenland»).

Ο Φλόκι όμως απέκτησε κι ένα προσωνύμιο απ’ αυτό του το ταξίδι:

Ράμπνα Φλόκι, δηλαδή «ο Φλόκι με τους κόρακες».

Η αιτία γι αυτό το περίεργο παρατσούκλι ήταν οι τρεις κόρακες που πήρε μαζί του στο ταξίδι, μαζί με το τσούρμο, τα τσεκούρια, τις ασπίδες και τα τρόφιμα.

Ο πονηρός Φλόκι, όταν ξανοίχτηκαν αρκετά και δεν έβλεπαν στεριά, άφησε το ένα πουλί ελεύθερο. Αυτό, χωρίς να διστάσει, τράβηξε κατευθείαν πίσω για το νησί από το οποίο είχαν αποπλεύσει. Ο Φλόκι κατάλαβε ότι δεν είχαν απομακρυνθεί πολύ από εκεί. Συνέχισε λοιπόν το ταξίδι, κι όταν πέρασε αρκετός χρόνος, άφησε και το δεύτερο πουλί. Αυτό άρχισε να κάνει κύκλους πάνω από το κατάρτι και στο τέλος επέστρεψε στο καράβι. Ο Φλόκι κατάλαβε ότι αρμένιζε μεσοπέλαγα.

Συνέχισε τη ρότα του, ρωτώντας τ’ αστέρια και τον κοκκινοτρίχη θεό του. Όταν πέρασε αρκετός καιρός, άφησε ελεύθερο το τρίτο πουλί. Αυτό αφού έφερε μερικούς κύκλους για να προσανατολιστεί, τράβηξε προς τα βορειοδυτικά. Ο Φλόκι το ακολούθησε και σε λίγες μέρες, πάτησε το άγνωστο νησί που έβλεπε στα όνειρά του.

Μπήκαν μέσα σ’ ένα μεγάλο κόλπο κι ο Φάξι γοητευμένος είπε: «Πρέπει να είναι μια υπέροχη γη αυτή που ανακαλύψαμε  γιατί έχει ορμητικά ποτάμια» Από τότε ο κόλπος του Ρέυκιαβικ φέρει το όνομά Φάξαφλόι (Faxaflói) δηλαδή «Κόλπος του Φάξι».

Ο Φλόκι συνέχισε ψάχνοντας για καλύτερη γη σ’ αυτό το ακατοίκητο νησί. Ανέβηκε στις βορειοδυτικές ακτές και μπήκε σ’ έναν άλλο κόλπο γεμάτο με ψάρια. Η αφθονία της τροφής έκανε τους Βίκινγκς απρόσεχτους! Δεν μάζεψαν όσο σανό έπρεπε για τον χειμώνα που έρχονταν κι έτσι τα ζώα που είχαν φέρει μαζί τους ψόφησαν στην παγωμένη Άνοιξη της Ισλανδίας. Αποφάσισαν να φύγουν το καλοκαίρι αλλά δεν ήταν έτοιμοι παρά το Φθινόπωρο. Όταν ανέβηκαν στην κορυφή ενός βουνού είδαν μακριά τα παγόβουνα και τότε ο Φλόκι ονόμασε το νησί Ισλανδία.

Όταν γύρισαν  πίσω στη Νορβηγία  οι σύντροφοί τους, τους ρώτησαν για το άγνωστο νησί, αλλά ο Φλόκι μίλησε άσχημα για αυτό. Ο Χέρτζολφ όμως είπε τόσο τα καλά όσο και τα κακά εκείνης της γης. Ο Θόρολφ όμως το παίνεσε τόσο που είπε ότι  «το βούτυρο έπεφτε από κάθε φύλλο του γρασιδιού στη γη που ανακαλύψαμε», κι έτσι τον βάφτισαν «Βουτυρο- Θόρολφ»!

Ακόμα κι ο Φλόκι άλλαξε γνώμη κι επέστρεψε σύντομα στο παγωμένο νησί που είχαν ανακαλύψει οι κόρακές του.

Οι κόρακες, που είχαν δουλέψει γι αυτόν περισσότερο από τους σκληροτράχηλους άντρες στα κουπιά! Γι αυτό πέρασαν μαζί του στα τραγούδια και στην ιστορία…

(Η βασική ιστορία περιγράφεται στο 2^ο κεφάλαιο του «Βιβλίου του Αποικισμού» -ισλανδικά Landnámabók-).