Εκδήλωση στην Παλιά Σαγιάδα 23-8-2022

 

Εκπαίδευση στην παλιά Σαγιάδα

Οι γονείς παρακολουθούν, την ώρα που τα παιδιά μαθαίνουν τη χρήση παραδοσιακών αντικειμένων που προέρχονται από την παλιά Σαγιάδα.

  Η αρχιτέκτων Αλεξάνδρα Κούμπουλη ξενάγησε τα παιδιά και τους γονείς στον οικισμό.

Περισσότερα στην εκδήλωση της 23ης Αυγούστου...

Νίκος Ζιώγας: ΕΝΘΥΜΙΟΝ

-Μιχάλη μου καλησπέρα! 

Αύριο θα έχει προβολή η ταινία στο Γιρομερι!  Θα είναι ωραία να έρθεις αν έχεις χρόνο και μπορείς

-Νίκο μου! Θάρθω με φίλους και γνωστούς!

 

Του διαόλου το χρυσάφι

ΤΟΥ ΔΙΑΟΛΟΥ ΤΟ ΧΡΥΣΑΦΙ

Στη Μπαστιά και στις Σαγιάδες

Μάζεψα όλο το συνάφι

Για να βρούμε στις Στροφάδες

Του διαόλου το χρυσάφι!

Σαπιοκάραβο κλεμμένο

πριν σαλπάρει, σ' ένα μίλι

φούνταρε απελπισμένο

λίγο έξω απ' το Στροβίλι.

Όλοι οι ναύτες μεθυσμένοι

δεν κατάλαβαν το φούντο

βγήκανε τουμπανιασμένοι

στα μουράγια στο Στραπούντο.

Ποιος μας έχει μαγαρίσει

και μας πάνε όλα στράφι;

Μήπως φταίει το χασίσι

ή το διαολοχρυσάφι;

Βασίλης Νιτσιάκος

Έγραψα στο Βασίλη Νιτσιάκο, ο οποίος μου απέστειλε ένα παλαιότερο κείμενό του για το ζήτημα:

Ρωτάνε διαρκώς φίλες και φίλοι λέγοντας πως δεν έχουν ξεκαθαρίσει τι τελικά συμβαίνει με το «Βλάχικο ζήτημα». Παρότι νομίζω ότι δεν υπάρχει λόγος να επανέρχομαι και ότι είναι και κουραστικό για όλους μας και κυρίως για μένα, ας τους κάνω την χάρη να πω δυο κουβέντες ακόμα:

Το «ζήτημα» επανήλθε σχετικά πρόσφατα με αφορμή το θέμα του εγγραφισμού της γλώσσας. Συγκεκριμένος φορέας από την θέση «δεν υφίσταται Βλάχικη γλώσσα», μετατοπίστηκε στο «είναι προφορική και δεν πρέπει να την γράφουμε» και στην συνέχεια «να την γράφουμε αλλά μόνο στα Ελληνικά»... Το επιχείρημα είναι γνωστό: Εάν την γράφουμε με λατινικούς χαρακτήρες δημιουργούμε εθνικό θέμα, διότι την παρουσιάζουμε σαν μειονοτική γλώσσα και αυτό μπορεί να εκληφθεί ως άμεση ή έμμεση αναγνώριση των Βλάχων ως μειονότητας. Μάλιστα αυτό συνδέεται με την γνωστή ως «Ρουμάνικη προπαγάνδα», διότι οι εκπρόσωποί της στο παρελθόν ακολούθησαν αυτή την πρακτική και άρα όσοι το επιχειρούν ξανά σήμερα είναι συνεχιστές αυτής της προπαγάνδας, είναι δηλαδή «ρουμανίζοντες», τουτέστιν αρνητές της ελληνικής τους ταυτότητας....

Κατ' αρχάς, λίγα λόγια για την ιστορία του πράγματος:

Βαφτίσαμε «Ρουμάνικη προπαγάνδα» μια ωμή και επίσημη επέμβαση της συγκεκριμένης χώρας στα εσωτερικά της Ελλάδας με βάση διεθνείς συνθήκες και βεβαίως την συναίνεση της ελληνικής κυβέρνησης. Το 1913, με την λήξη των Βαλκανικών πολέμων, υπογράφηκε η Συνθήκη του Βουκουρεστίου, με βάση την οποία διαμοιράστηκαν τα εδάφη στους συμμάχους. Η Ρουμανία είχε ήδη επιτύχει να αναλάβει ρόλο προστάτη των Βλάχων ήδη από το 1905, που αυτοί αναγνωρίστηκαν σαν ξεχωριστό μιλλέτ από τον Σουλτάνο. Έτσι συμφωνήθηκε μεταξύ των δύο πρωθυπουργών, Ελ. Βενιζέλου και Τ. Μαγιορέσκο: «Η Ελλάς συγκατατίθεται να παράσχη αυτονομίαν εις τας των Κουτσοβλάχων σχολάς και εκκλησίας τας ευρισκομένας εν ταις μελούσαις ελληνικαίς κτήσεσι και να επιτρέψη την σύστασιν επισκοπής διά τους Κουτσοβλάχους τούτους, της Ρουμανικής Κυβερνήσεως δυναμένης να επιχορηγή, υπό την επίβλεψιν της Ελληνικής Κυβερνήσεως, τα ειρημένα ενεστώτα και μέλλοντα θρησκευτικά και εκπαιδευτικά καθιδρύματα.»

Επτά χρόνια αργότερα, το 1920, στη συνθήκη των Σεβρών, επαναλαμβάνεται η προηγούμενη συμφωνία για την Ελλάδα:

«Η Ελλάς συμφωνεί να παραχωρήση, υπό τον έλεγχο του ελληνικού κράτους, εις τας βλαχικάς κοινότητας της Πίνδου τοπικήν αυτονομίαν ως προς τα θρησκευτικά ή σχολικά ζητήματα.»

Εν τέλει, και σε πρακτικό επίπεδο, η Ελλάδα συμφώνησε να υπάρχουν ρουμάνικα σχολεία, ρουμανική εκκλησία και ρουμανικές κοινότητες, με αποτέλεσμα ένα κομμάτι του Βλάχικου πληθυσμού για διάφορους λόγους να αυτοπροσδιορίζονται σαν Ρουμάνοι και ουσιαστικά να αναπτυχθεί Ρουμάνικη και όχι Βλάχικη μειονότητα. Σημειωτέον ότι η συντριπτική πλειονότητα των Βλάχων αυτοπροσδιορίζονταν ως Έλληνες, είχαν ελληνικό εθνικό φρόνημα.

Πάντως, έτσι κι αλλιώς, αυτή η επέμβαση της Ρουμανίας με την στήριξη εξαρχής της Πύλης προκάλεσε διχασμό στις κοινότητες, διχασμό που κάποιες τον πλήρωσαν πολύ ακριβά...τόσο ακριβά που απόηχοι αυτών των τραγικών γεγονότων επηρεάζουν την κοινότητα των Βλάχων ακόμα και σήμερα.

Το έχουμε ξαναπεί ότι η Ελλάδα δεν έχει κανένα πρόβλημα, διότι οι Βλάχοι δεν αποτελούν απλά αναπόσπαστο αλλά συστατικό στοιχείο του ελληνικού έθνους. Παρόλα αυτά, συνεχίζεται μια ρητορική συνωμοσίας, ότι δηλαδή υπάρχει και σήμερα κίνδυνος να προκύψει μειονοτικό θέμα, τη στιγμή που οι ίδιοι άνθρωποι που την καλλιεργούν διακηρύσσουν κάθε λίγο και λιγάκι την ελληνικότητα των Βλάχων και μάλιστα με όρους βιολογικής καταγωγής. Πρόκειται τουλάχιστον για οξύμωρο σχήμα, κάτι που μπορεί να ερμηνευτεί μόνο με όρους ψυχολογίας.

Πέρυσι τον Νοέμβριο το Τμήμα Φιλολογίας με τον καθ' ύλην αρμόδιο Τομέα Γλωσσολογίας του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων οργάνωσε σε συνεργασία με την Επιστημονική Εταιρεία Μελέτης του Πολιτισμού των Βλάχων ημερίδα σχετική με το ζήτημα του εγγραφισμού των παραδοσιακών προφορικών γλωσσών με παράδειγμα την Βλαχική. Στην ημερίδα εκλήθησαν και μίλησαν όλοι οι ειδικοί επιστήμονες απο την Ελλαδα και την Κύπρο. Σκοπός δεν ήταν να ληφθεί κάποια απόφαση σχετικά με το θέμα αλλά η ανταλλαγή απόψεων και ο διάλογος. Αυτό και έγινε. Άλλωστε ο ρόλος της επιστήμης δεν είναι κανονιστικός αλλά περιγραφικός και ερμηνευτικός.

Ενώ όλα αυτά είναι αυτονόητα αλλά και δημοσιοποιήθηκαν δεόντως, ο συγκεκριμένος φορέας αντί να έρθει να εκφράσει την άποψή του (έλαβε πρόσκληση), προέβη σε μια δημόσια καταγγελία, ωσάν να επρόκειτο για κάποια πράξη εθνικά επικίνδυνη με μια φρασεολογία που παρέπεμπε σε άλλες εποχές και σε λογικές και πρακτικές ανοίκειες στην ακαδημαϊκή κοινότητα. Δεν αρκέστηκε όμως στην καταγγελία αυτή αλλά θεώρησε καλό να ενημερώσει τους πολιτειακούς παράγοντες και ιδιαιτέρως περί της επικινδυνότητας του εγχειρήματος να συζητήσουμε για το θέμα.

Η Εταιρεία μας χαίρεται για τις μετατοπίσεις και αναμένει, αν όχι συνεργασία, τουλάχιστον σεβασμό της επιστήμης και των επιστημόνων. Η Εταιρεία δεν έγινε για να υποκαταστήσει ή να ανταγωνιστεί τους Συλλόγους. Ο ρόλος της είναι διακριτός και είναι ακραιφνώς επιστημονικός.

Ας αφήσουμε λοιπόν στην άκρη τις πρακτικές που δεν βοηθάνε και ας αφήσουμε επίσης τους επιστήμονες να κάνουν την δουλειά τους. Κανείς δεν είναι «απόλυτος εκφραστής»(sic) της Ιστορίας και της Λαογραφίας, πόσο μάλλον πολιτιστικοί σύλλογοι. Ούτε ένας Σύλλογος επιστημόνων δε θα έλεγε ποτέ κάτι τέτοιο. Με όλον τον σεβασμό μην χάσουμε εντελώς το μέτρο.....ας σταματήσει αυτή η ιστορία για το καλό όλων. Η χώρα αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα και δεν έχουμε περιθώρια για τέτοιου είδους κυνήγια μαγισσών.

Ο χρόνος θα δικαιώσει την επιστήμη δίχως άλλο. Ωστόσο, οι επιστήμονες δεν περιμένουν δικαίωση. Πράττουν αυτό που τους υπαγορεύει η επιστημονική ηθική και δεοντολογία αλλά και η ίδια η συνείδησή τους.

Η απάντηση του Νιτσιάκου στον Μπέζα

 Αξιότιμε κύριε πολιτευτή,

εάν εσείς δεν νοιάζεστε για τη γλώσσα των προγόνων σας, υπάρχουν χιλιάδες Βλάχοι που την πονάνε, τη θεωρούν ιερή παρακαταθήκη και είναι περήφανοι και για την καταγωγή τους και που μιλάνε τη γλώσσα των προγόνων τους.

Κύριε πολιτευτή, θαυμάζω τον τρόπο σας εσείς ένας άσχετος με το αντικείμενο να κρίνετε ειδικούς επιστήμονες περί την Ιστορία, τη Λαογραφία και τη Γλωσσολογία και δη καθηγητές Πανεπιστημίου για την άγνοιά τους και να εμφανίζεστε εσείς και οι συνοδοιπόροι σας σαν οι επαΐοντες και κάτοχοι της επιστημονικής αληθειας και κατ’ επέκτασιν ιδιοκτήτες του πατριωτισμού….

Κύριε πολιτευτή, από πού αντλείτε το δικαίωμα εσείς να κρίνετε τον πατριωτισμό των άλλων και να εμφανίζεστε σαν θεματοφύλακας της ελληνικότητάς των; Ποιος σας είπε ότι οι Βλάχοι δεν είναι Έλληνες; Δεν καταλαβαίνετε ότι τους προσβάλλετε, μας προσβάλλετε, ότι εμμέσως πλην σαφώς θέτετε υπό αμφισβήτηση την ελληνικότητά μας;

Κύριε πολιτευτή, να πείτε σε αυτούς που σας δασκαλεύουν ότι κάνουν μεγάλο και εθνικά επικίνδυνο λάθος να επαναλαμβάνουν τα περί ιδιωμάτων και διαλέκτων, διότι και ένας πρωτοετής φοιτητής Γλωσσολογίας γνωρίζει ότι η Βλαχική είναι αυτόνομη γλώσσα με δικές της διαλέκτους και ιδιώματα και βεβαίως μπορεί να εγγραφιστεί, όπως όλες οι γλώσσες, εκτός κι αν δεν είναι γλώσσα αλλά “λαλιά”! Ωστόσο, και οι λαλιές και τα κελαηδήματα των πουλιών καταγράφονται.

Κύριε πολιτευτή, εγώ και οι συναδελφοί μου σας παρακαλούμε να μας επιτρέψετε να κάνουμε τη δουλειά μας, δηλαδή να υπηρετήσουμε την επιστήμη.

Με τιμή,
Βασίλης Νιτσιάκος

Πώς πάνε τα παιδιά σου κόρακα;

 Το βιβλίο του  Θεόδωρου Κάλλη «Το χωριό μας και η ένωση των τριών» δεν πρόλαβα να το πάρω στα χέρια μου. Θα το αγοράσω όμως και θα πω την άποψή μου. Έχω όμως το βιβλίο του Αντώνη Μπέζα. Κι αν όντως είπε αυτά τα τραγικά για τον Νιτσιάκο, τότε είναι σαν να συγκρίνουμε ντομάτες με...τραχανά! Δεν στηρίζομαι όμως σε δημοσιεύματα. Θα ήθελα να δω πρώτα το βίντεο. Το παρακάτω κείμενο είναι από εδώ.

Καταπέλτης ο Αντώνης Μπέζας: Καμία ξένη προπαγάνδα δεν ευδοκιμεί χωρίς ντόπιους εφιάλτες

• Post published:4 Αυγούστου 2022

Καταπέλτης κατά όσων επιχειρούν να δημιουργήσουν εκ του πλαγίου «βλάχικο ζήτημα» στην Ελλάδα, αλλά και σε όσους εμφανίζονται Αλβανικότεροι των Αλβανών στο ζήτημα των «Τσάμηδων» ήταν ο Θεσπρωτός πρώην Υφυπουργός Αντώνης Μπέζας, σε ομιλία – παρουσίαση του βιβλίου του Ηλία Θεοδώρου Κάλλη «Το χωριό μας και η ένωση των τριών» που έγινε στην Καταβόθρα Μαργαριτίου.

Οι αναφορές του Αντώνη Μπέζα προκάλεσαν αίσθηση καθώς χωρίς περιστροφές έθεσε τα δύο ζητήματα στις πραγματικές τους βάσεις, με αναφορές σε συγκεκριμένα ονόματα, τους καθηγητές Πανεπιστημίων Βασίλη Νιτσιάκο και Αλέξη Ηρακλείδη.

Ιδιαίτερα επικροτήθηκε η θέση- επισήμανση του πρώην Υφυπουργού, πως «καμία ξένη προπαγάνδα δεν ευδοκιμεί αν δεν βρει ντόπιους υποστηρικτές».

Είναι μια μεγάλη αλήθεια την οποία βιώνουν οι σύγχρονοι Έλληνες σε κάθε σχεδόν εθνικό ζήτημα που ανακύπτει και για τα οποία πάντα θα υπάρχει μια μικρή μειοψηφία η οποία θα «ταυτίζεται» με τις απόψεις των «αντιπάλων» ή θα τάσσεται κατά των συμφερόντων της χώρας μας.

Η παραπάνω αναφορά του Αντώνη Μπέζα έγινε με αφορμή τη δράση της «Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης του Πολιτισμού των Βλάχων» και προσωπικά του Προέδρου της Βασίλη Νιτσιάκου, αλλά και του καθηγητή Δημοσίων Σχέσεων στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Αλέξη Ηρακλείδη που σε άρθρο του«κάλεσε» την Ελλάδα να ζητήσει συγγνώμη για τη «γενοκτονία» σε βάρος των «Τσάμηδων».

«Δούρειος ίππος»…

Για τον κ. Νιτσιάκο ο Αντώνης Μπέζας υπογράμμισε ότι πριν λίγες ημέρες πήγε να μιλήσει για την βλάχικη ποίηση στη Σαμαρίνα. «Ποια βλάχικη ποίηση, αφού τα βλάχικα δεν έχουν γραφή; Δεν στοχοποιώ κανέναν. Αναφέρομαι σε πραγματικά γεγονότα και έχω το δικαίωμα να λέω την άποψή μου, όπως και αυτοί έχουν το δικαίωμα να λεν τη δική τους με την οποία διαφωνώ κάθετα. Για όσα υποστηρίζουν, πέραν του ότι είναι ανιστόρητα και αντιεπιστημονικά, λειτουργούν ως “δούρειος ίππος” σε ξένες προπαγάνδες και πρέπει να αντιμετωπίζεται άμεσα και με επιχειρήματα», τόνισε, ενώ έκανε και μια επιμέρους αναφορά στις άλλες πληθυσμιακές ομάδες με τα δικά τους ιδιαίτερα γλωσσικά ιδιώματα: «Δεν υπάρχει ούτε βλάχικη πολιτιστική κληρονομιά, δηλαδή βλάχικος πολιτισμός, ούτε σαρακατσάνικος, ούτε αρβανίτικος πολιτισμός. Ελληνικός πολιτισμός μόνο υπάρχει. Βεβαίως έχουμε στην πατρίδα μας πληθυσμιακές ομάδες (Βλάχοι, Σαρακατσάνοι, Καραγκούνηδες, Αρβανίτες, Πόντιοι κλπ) με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ανάμεσα σ΄ αυτά τα χαρακτηριστικά ορισμένες ομάδες όπως οι Βλάχοι, διαθέτουν ιδιαίτερα γλωσσικά ιδιώματα, όλα όμως αποτελούν επιμέρους υποσύνολα αυτού που ονομάζουμε Ελληνικός Πολιτισμός», εξήγησε ο πρώην Υφυπουργός.

Η κοινή Ελληνική εθνική συνείδηση

Ο κ. Μπέζας έδωσε ωστόσο και το περίγραμμα που διαμορφώνει την κοινή ελληνική συνείδηση: «Το Ελληνικό έθνος, ανέφερε, έχει μια συνεχή καταγεγραμμένη παρουσία στη γεωγραφική περιοχή της σημερινής Ελλάδας, και όχι μόνο, για πάνω από 3000 χρόνια. Σε αυτή τη διαδρομή, υπήρξαν επιρροές πολιτιστικές και γλωσσικές λόγω των μετακινήσεων πληθυσμών στην ευρύτερη Βαλκανική. Υπάρχει όμως η συνέχεια του Ελληνικού Πολιτισμού, η συνέχεια της Ελληνικής γλώσσας που ομιλείται αδιάλειπτα και από κάποιους αιώνες και μετά υπάρχει η συνέχεια της Ορθόδοξης χριστιανικής πίστης. Αυτή η συνέχεια διαμορφώνει την κοινή μας εθνική ελληνική συνείδηση».

Για το «Τσάμικο»

ΟΑντώνης Μπέζας, που έχει ασχοληθεί επισταμένως με το λεγόμενο «Τσάμικο ζήτημα», όπως προαναφέρθηκε, «καυτηρίασε» τη θέση του καθηγητή Αλ. Ηρακλείδη ο οποίος με αφορμή πρόσφατο ταξίδι του Υπουργού Εξωτερικών Νίκου Δένδια στην Αλβανία σε άρθρο του στα αθηναϊκά «ΝΕΑ» υποστήριξε ότι η Ελλάδα θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη από την Αλβανία για τη γενοκτονία που διαπράχθηκε εναντίον των Τσάμηδων στη Θεσπρωτία!

«Το αναφέρω αυτό, γιατί τούτος ο τόπος που βρισκόμαστε σήμερα έζησε στο “πετσί” του τα εγκλήματα των Τσάμηδων κατά του Ελληνικού γηγενούς πληθυσμού και, δυστυχώς, καμία ξένη προπαγάνδα δεν ευδοκιμεί αν δεν βρει ντόπιους υποστηρικτές», υπογράμμισε ο πρώην Υφυπουργός, για να προσθέσει ότι «η Ελλάδα ενθαρρύνει την ενσωμάτωση της Αλβανίας στις ευρωπαϊκές δομές, για να εδραιωθεί η Δημοκρατία, να γίνει ένα σύγχρονο κράτος και να σεβαστεί τα δικαιώματα της ελληνικής εθνικής μειονότητας. Δεν μπορεί όμως να διαστρεβλώνεται η ιστορική αλήθεια. Δεν θεμελιώνονται σχέσεις φιλίας πάνω στο ψέμα και την προπαγάνδα».

Το βιβλίο και η εκδήλωση

Το βιβλίο του Θεοδώρου Κάλλη, καταγράφει την ιστορία του χωριού Καταβόθρα, όπου μετά τη φυγή των μουσουλμάνων Τσάμηδων από τη Θεσπρωτία το 1944, τρεις διαφορετικής πληθυσμιακές ομάδες, Αρβανίτες, Σαρακατσάνοι και Βλάχοι συναντήθηκαν στο τότε καταστραμμένο Λιγοράτι και ενωμένοι ξανάχτισαν το νέο χωριό.

Στην εκδήλωση-παρουσίαση του βιβλίου έδωσαν το «παρών» ο Περιφερειάρχης Αλεξ. Καχριμάνης, οι βουλευτές Θεσπρωτίας Βασίλης Γιόγιακας και Μάριος Κάτσης, η Πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου Σταυρούλα Μπραϊμη- Μπότση, ο Δήμαρχος Ηγουμενίτσας Γιάννης Λώλος, ο Αντιπεριφερειάρχης Θεσπρωτίας Θωμάς Πιτούλης, ο Γενικός Περιφερειακός Αστυνομικός Διευθυντής Ηπείρου ταξίαρχος Κωνσταντίνος Δούβαλης, ο Αστυνομικός Διευθυντής Θεσπρωτίας Ιωάννης Παππάς, ο Πρόεδρος της Πανηπειρωτικής Συνομοσπονδίας Μάκης Κιάμος, ο Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Πολιτιστικών Συλλόγων Βλάχων Μιχάλης Μαγειρίας κ.α.

σύνδεση άρπιζας

 Σε ένα ενδιαφέρον επεισόδιο στο YouTube, είδα έναν τρόπο σύνδεσης άρπιζας σε ένα παλιό γαλλικό κτήριο. Περισσότερα για τις άρπιζες εδώ.

David Wallace

 Ο David Wallace έχει μείνει στην ελληνική ιστορία για την περίφημη έκθεσή του, την οποία υπέβαλε κατά τη διάρκεια της κατοχής στο Κάιρο. Είχε σταλεί ως γνώστης των ελληνικών πραγμάτων για να ρουφιανέψει τον Έντι Μάγιερς που παραήτανε φιλέλληνας για τους στρατόκαυλους Εγγλέζους. Ακόμα και τον Κρις Γουντχάουζ δεν εμπιστευόντανε στο στρατηγείο επειδή ήτανε πολύ αρχαιολάτρης! Ο Γουάλας λοιπόν έγραψε την έκθεση, σαν να μην είχε κανέναν συναισθηματικό δεσμό με την Ελλάδα.

Ήταν όμως έτσι;

Λίγοι ξέρουν ότι αυτός ο άνθρωπος που είναι θαμμένος στην Παραμυθιά, είχε οργώσει την Ελλάδα ψάχνοντας για μεσαιωνικά κάστρα. Βέβαια, όλοι οι Άγγλοι (αυτός ήταν Σκωτσέζος από τη μεγάλη οικογένεια των...Γουαλάιων που έφτακε μέχρι τον ...Μελ Γκίμπσον στο Χόλιγουντ) αρχαιολόγοι, αρχαιολάτρες, αρχαιοκάπηλοι, κατάσκοποι ήταν στην ουσία, με πρώτο και καλύτερο τον "δικό μας" τον Νικόλα Χαμόντη!

Ας δούμε μιά παράγραφο από τον συμπατριώτη του Πάτρικ Λη Φέρμορ. από το έργο του ΜΑΝΗ:

"...Ένας γέρος μας ρώτησε αν είχαμε κανένα νέο απ' έναν Εγγλέζο που τον έλεγαν Νταίβιντ -ένα ψηλό παιδί, που περπατούσε στους λόφους έτσι- έκανε μερικά γιγάντια βήματα- γράφοντας σημειώσεις για όλα τα κάστρα της Ελλάδας; Πάντα έγραφε; Είχε έρθει εδώ στην Ελλάδα ένα ή δυό χρόνια πριν απ' τον πόλεμο. Ήταν εύκολο ν' αναγνωρίσουμε τον Νταίβιντ Γουώλλας. Εδώ τα νέα μας δεν ήτανε καλά. Αυτός και τα τρία του τ' αδέλφια - ο πέμπτος δεν πρόλαβε τον πόλεμο- είχανε σκοτωθεί στον πόλεμο, ο Νταίβιντ πολεμώντας τους Γερμανούς με μιαν ομάδα ανταρτών στην Ήπειρο, όπου είχε πέσει με αλεξίπτωτο. Το είπαμε, ότι είχε ταφεί στο νεκροταφείο της μικρής μητρόπολης της Παραμυθιάς, πάνω στην Τσουμαριά, κι ένας δρόμος της πήρε τ' όνομά του. Ο γέρος έκανε το σταυρό του θλιμμένα. ¨Κρίμα στο παλικάρι! Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει..."

Η "Τσουμαριά" είναι φυσικά η Τσαμουριά. Ο Γουάλας έπεσε την πρώτη φορά με αλεξίπτωτο. Τη δεύτερη φορά ήρθε στο Ζέρβα με πλοίο από την Ιταλία. Φυσικά δεν πολέμησε με τους αντάρτες τους Γερμανούς. Παρατηρητής ήταν στη μάχη της Μενίνας.

Τις συνθήκες του θανάτου του αλλά και την περίφημη έκθεσή του, θα την σχολιάσουμε αργότερα...

Ο τάφος του στο νεκροταφείο της "Μεγάλης εκκλησιάς" στην Παραμυθιά. Φωτογραφία Δονάτος Μπόλωσης.

Γυναίκες από το πάνω Παγκράτι 1945

 Γυναίκες από το πάνω Παγκράτι φωτογραφίζονται σε πανηγύρι από τον Νικόλαο Μπρέστα με τις αλλαγμένες πιά παραδοσιακές τους ενδυμασίες. Το αστείο είναι ότι οι γυναίκες είναι από το Παγκράτι, που σημαίνει "χωρίς γυναίκες"  :) Στο πάνω Παγκράτι πάντα είχε γυναίκες. Στο κάτω είχε μόνο...άντρες. Ενώ στο Μπαμπούρι, δεν είχε...άντρες!

Αρνητική γνωμοδότηση!!!

 

 

Βραδυπορία στην Εγνατία!

 Αν η διέλευση ενός...φτερού, προκαλεί βραδυπορία στην Εγνατία, φανταστείτε τί θα γίνει όταν δεκάδες φτερά ανέβουν στην Μουργκάνα!!!

ΑΙΟΛΙΚΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ!!!

 «Το πλέον ίσως σημαντικό πρόβλημα των αιολικών στην Ελλάδα, είναι η προτίμηση των επενδυτών για δημόσια, φτηνή γη, μακριά από πόλεις (και τις τυχόν μηνύσεις των κατοίκων για την όχλησή τους) και, ει δυνατόν, χωρίς άλλες ανταγωνιστικές οικονομικές δραστηριότητες. Έτσι, στο όνομα της πράσινης ανάπτυξης θυσιάζονται πρωτίστως οι τελευταίοι εναπομείναντες «άγριοι» τόποι: μέρη όπου μέχρι τώρα είχαν παρατηθεί από το κεφάλαιο λίγο πολύ στην ησυχία τους. Κορυφές ψηλών βουνών, βραχονησίδες, λόφοι και νησιωτικοί αγριότοποι. Πρόκειται δηλαδή για τα τελευταία εναπομείναντα ενδιαιτήματα της άγριας ζωής και των δασών, συμπεριλαμβανομένων πάρα πολλών απειλούμενων ειδών.

Είναι αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό της διασποράς και εξάπλωσης των ανεμογεννητριών (α/γ), που τις κάνει πολύ μεγαλύτερες απειλές για τη βιοποικιλότητα από τις παραδοσιακές μορφές παραγωγής ενέργειας, όπως οι λιθάνθρακες. Προφανώς και ένα θερμοηλεκτρικό φερ’ειπείν εργοστάσιο, παράγει μεγαλύτερη μόλυνση απο ένα αιολικό εργοστάσιο. Αλλά ένα θερμοηλεκτρικό, είναι μεν καταστροφικό για την περιοχή που το φιλοξενεί, αλλά καλύπτει τις ανάγκες για ρεύμα ενός πολύ ευρύτερου γεωγραφικού χώρου, αφήνοντας μεγάλο κομμάτι των δυσπρόσιτων περιοχών στη φυσική τους ησυχία. Για να καλυφθούν οι ίδιες ενεργειακές ανάγκες με α/γ, απαιτείται η άλωση όλων των περιοχών, της κάθε κορυφής, στην καρδιά του πιο παρθένου δάσους, με αιολικά εργοστάσια. Και είναι αυτό που συμβαίνει κατα κόρον τα τελευταία χρόνια.

Μπορεί τεχνικά η ίδια η παραγωγή ρεύματος από α/γ να μην είναι ιδιαίτερα μολυσματική –ωστόσο τόσο η εγκατάσταση των αιολικών εργοστασίων, όσο και η κατασκευή των ίδιων των α/γ έχουν ιδιαίτερα καταστροφικές συνέπειες. Οι, βιομηχανικού τύπου, ανεμογεννήτριες απαιτούν αρχικά ισοπέδωση του εδάφους. Αυτό πρακτικά σημαίνει ανατίναξη, ή ισοπέδωση με εκσκαφείς, των κορυφών των βουνών. Καθώς απαιτούνται τουλάχιστον 2000 τ.μ. για την κάθε μια (και συχνά τοποθετούνται δεκάδες σε κάθε διαλυμένη κορυφή), μιλάμε καταρχάς για τεράστια αλλοίωση του ανάγλυφου, προφανώς ανεπιστρεπτί.

Η κάθε μια α/γ απαιτεί γύρω στα 800 κ.μ. μπετόν για τη στήριξή της και πυλώνες και καλώδια υψηλής τάσης για τη σύνδεσή της με το δίκτυο. Για να φτάσουν όλες αυτές οι πελώριες κατασκευές (κάποιες υπερβαίνουν τα 200 μ. ύψος) στις πρωτύτερα απάτητες κορυφές, χρειάζεται η διάνοιξη καινούριων και πλατιών δρόμων. Οι οποίοι, μιας και τα βουνά είναι σχεδόν το τελευταίο καταφύγιο των δασών, περνάνε αναγκαστικά από –συχνά ενιαία και παρθένα- δάση. Ένας δρόμος σε ένα δάσος δε σημαίνει απλά το κόψιμο κάποιων δέντρων: ο δρόμος και ειδικά οι τεράστιοι δρόμοι που απαιτούνται για τα μηχανήματα βαρέως τύπου και τα υλικά των α/γ, κόβει μια φυσική περιοχή στα δυο. Για πολλά άγρια ζώα ο ζωτικός τους χώρος μειώνεται σχεδόν στο μισό και το ίδιο ισχύει –σε μικρότερο βαθμό- και για πολλά φυτικά είδη. Δε μιλάμε για χωματόδρομους υλοτόμων ή μικρούς δασικούς δρόμους που διασχίζονται από ζώα, σπόρους και ρίζες, αλλά για ατελείωτα χιλιόμετρα δασικών λεωφόρων, που συχνά θα αποτελέσουν και ένα πρώτο βήμα για την περαιτέρω άλωση του τόπου με κερδοσκοπικές δραστηριότητες.

Όπως είναι αναμενόμενο, τα μπάζα που προκύπτουν από την ανέγερση των α/γ και τη διάνοιξη των δρόμων, πετιούνται απευθείας στο ίδιο το βουνό, προκαλώντας σάρες, μόλυνση και αισθητική υποβάθμιση. Η γύρω περιοχή μετατρέπεται σε εργοτάξιο με συρματοπλέγματα, μπετόν και παραχωμένα μπάζα παντού. Ιδανικό τοπίο για να αποτελέσει και το νεκροταφείο των γιγάντιων κατασκευών από χάλυβα: οι ανεμογεννήτριες παύουν να είναι αποδοτικές μετά από 10-15 χρόνια και η εμπειρία μέχρι τώρα συνάδει με το κοινό περί αδίκου (προ)αίσθημα: μια και η ανακύκλωση, ειδικά σε τέτοια υψόμετρα, είναι οικονομικά ασύμφορη, αφήνονται μισογκρεμισμένες να μολύνουν το τοπίο για πάντα. 

Ενδεικτικά μια ανεμογεννήτρια των 3MW, απαιτεί γύρω στους 1000 τόνους μπετόν, 300 τόνους χάλυβα, 7 τόνους χαλκού, αλουμινίου και συνθετικών υλικών, 600 κιλά σπάνιων γαιών (μερικές από τις οποίες είναι ραδιενεργές ως απόβλητα) ενισχυμένα με ρητίνες πλαστικά, καθώς και αμίαντο. Με εξαίρεση τον χαλκό και το αλουμίνιο –που και αυτά στα δυσπρόσιτα βουνά σπάνια ανασύρονται προς ανακύκλωση- τα περισσότερα υλικά των α/γ δεν ανακυκλώνονται. Μένουν λοιπόν για πάντα εκεί, μολύνοντας το υπέδαφος και τον υδροφόρο ορίζοντα ανεπανόρθωτα. Αλλά και σε πιο χαμηλά υψόμετρα, η ταφή των πτερυγίων σε ειδικούς χώρους αποτελεί πρόβλημα εδώ και πολλά χρόνια, καθώς έχουμε να κάνουμε με χιλιάδες τόνους πτερυγίων ετησίως.

Επίσης, και η ίδια η εξόρυξη ή η κατασκευή των υλικών των ανεμογεννητριών προκαλούν τεράστιες οικολογικές καταστροφές. Ειδικά όσον αφορά τις σπάνιες γαίες, για ορισμένες από τις οποίες οι απαιτούμενες διαδικασίες εξόρυξης είναι ιδιαίτερα τοξικές, όπως και την κατασκευή των σύνθετων υλικών, για την οποία απαιτούνται βιομηχανικές μέθοδοι με μεγάλο περιβαλλοντικό αποτύπωμα.

Κατά τη λειτουργία της η ανεμογεννήτρια μπορεί, πράγματι, να μην επιβαρύνει το περιβάλλον με κατάλοιπα. Το επιβαρύνει όμως με τόνους ορυκτέλαιων (τα πτερύγια χρειάζονται συχνή λίπανση) καθώς και με αέρια θερμοκηπίου (το ψυκτικό sf6). Καθώς και με χιλιάδες θανάτους πουλιών, πολλά εκ των οποίων απειλούμενα, όπως και εντόμων, οι απώλειες των οποίων μετρούνται σε χιλιάδες τόνους.

Η ηχητική ρύπανση των α/γ είναι και αυτή ένας σημαντικός παράγοντας, καθώς διαταράσσει την αναπαραγωγή του άγριου πληθυσμού, ενώ έχει και σοβαρές συνέπειες για τους κοντινούς ανθρώπινους πληθυσμούς: οι αγχώδεις εκδηλώσεις και οι διαταραχές ύπνου αποτελούν δυο από τα κοινά συμπτώματα.

Παράλληλα, η λειτουργία των ελίκων φαίνεται να προκαλεί αλλοιώσεις στο μικροκλίμα της περιοχής.

Οι ανεμογεννήτριες επίσης προκαλούν αύξηση των δασικών πυρκαγιών –τόσο μέσω της διάσχισης των δασών από καλώδια και πυλώνες υψηλής τάσης, όσο και από το ότι προσελκύουν κεραυνούς.

Μια άλλη πολύ σημαντική επίπτωση που πρέπει να ληφθεί υπόψη είναι η αισθητική όχληση, όχι μόνο μέσω της γενικότερης υποβάθμισης των –στην πλειοψηφία τους μοναδικών- τοπίων, αλλά και με τον αφανισμό του ελεύθερου ορίζοντα. Όσον αφορά το δεύτερο, το δικαίωμα του ανθρώπου στον ελεύθερο, χωρίς ανθρώπινες κατασκευές, ορίζοντα, θεωρούταν δεδομένο για το μεγαλύτερο μέρος της υπαίθρου. Πλέον είναι δύσκολο να αφήσει κανείς την ματιά του να πλανηθεί στα δάση και τις μακρινές κορφές, χωρίς να αντικρίσει αυτές τις τερατώδεις κατασκευές των 200 μέτρων- ή τις σωρούς από μπάζα και σκουριασμένα μέταλλα που προκαλεί η απόσυρσή τους.

Τέλος, πολύ σημαντικό είναι να τονίσουμε την προβληματική συμβολή των ανεμογεννητριών στο δίκτυο, η οποία σε καμία περίπτωση δεν αντισταθμίζει τις περιβαλλοντικές τους επιπτώσεις ώστε να δικαιολογείται με οποιονδήποτε τρόπο η κατάχρησή τους. Οι ανεμογεννήτριες παράγουν στοχαστικό και μη προβλέψιμο ρεύμα. Λειτουργούν αποκλειστικά μεταξύ 3 και 8 μποφόρ. Όταν δεν έχει δυνατό αέρα, οι έλικες παραμένουν ακίνητες. Το ίδιο και όταν φυσάει πολύ, σε αυτή την περίπτωση για να μη διαλυθούν. Όταν πάλι ο αέρας κυμαίνεται στην επιτρεπτή για τη λειτουργία τους ένταση, η ταχύτητα του ανέμου δεν είναι σταθερή, αλλάζει ανά δευτερόλεπτο, στοιχείο προβληματικό για το δίκτυο διανομής ηλεκτρικού ρεύματος το οποίο απαιτεί ρέυμα σταθερής τάσης ίσου με τη ζήτηση, ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο. Για το λόγο αυτό είναι αναγκαία η εξισορρόπηση του ασταθούς αιολικού ρεύματος πριν αυτό μπει στο σύστημα, με τη βοήθεια συμβατικών μονάδων, κυρίως φυσικού αερίου. Οι μονάδες αυτές, λοιπόν, λειτουργούν στο ρελαντί, διότι η μεταβλητότητα του αέρα δημιουργεί μια ανάγκη που λέγεται «θερμή εφεδρεία» ή «στρεφόμενη αδράνεια». Όταν οι συμβατικές μονάδες όμως λειτουργούν στο ρελαντί, είναι σαν ένα αυτοκίνητο που κινείται στο κέντρο της πόλης με κίνηση και αναγκάζεται συνεχώς να σταματάει και να ξεκινάει –καίει περισσότερο καύσιμο απ’ότι θα έκαιγε κινούμενο στην Εθνική οδό. Έτσι, η μεταβλητότητα της χρήσης συμβατικών μονάδων που δημιουργείται σε αυτή την περίπτωση, αυξάνει τελικά την κατανάλωση ορυκτών καυσίμων, ενώ αρκετή από την ενέργεια που παράγεται χάνεται.

Εν γένει, προκειμένου να εξασφαλιστεί η παραγωγή του σταθερού ρεύματος που, όπως αναφέραμε και παραπάνω, έχει ανάγκη το δίκτυο, απαιτείται η ύπαρξη μονάδων βάσης και μονάδων αιχμής. Με τις μονάδες βάσης ηλεκτροδοτούμαστε όλο το 24ωρο, ενώ οι μονάδες αιχμής χρησιμοποιούνται όταν η ζήτηση είναι πολύ μεγάλη. Τα αιολικά, λόγω του απρόβλεπτου ρεύματος που παράγουν, δεν μπορούν να λειτουργήσουν ούτε ως μονάδες βάσης, ούτε ως μονάδες αιχμής. Στην καλύτερη περίπτωση μπορούν να συνεισφέρουν μόνο συμπληρωματικά.»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Θέσεις και προβληματισμοί για την υπεράσπιση των βουνών από την πράσινη ενεργειακή λαίλαπα» της Συνέλευσης για την υπεράσπιση των βουνών.

Πρόσκληση

 

ΤΑ ΝΕΑ

  Απόψεις >

Μύθοι και πραγματικότητα

Τσάμηδες: Διεκδικήσεις και η αλήθεια

 Απόψεις >

Μύθοι και πραγματικότητα

Τσάμηδες: Διεκδικήσεις και η αλήθεια

Ο  Ναπολέων Ζέρβας, ηγέτης της  οργάνωσης  ΕΔΕΣ στην Ήπειρο, είναι πράγματι ο άνθρωπος που διέλυσε την αλβανική διοίκηση στη Θεσπρωτία σε πολιτικό, αστυνομικό και στρατιωτικό επίπεδο

6 Ιουνίου 2022 | 16:26

Αντώνης Μπέζας

Τσάμηδες: Διεκδικήσεις και η αλήθεια | tanea.gr

Ηθέση που εξέφρασε ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας, κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη γειτονική χώρα,  ότι η Ελλάδα συζητά με την Αλβανία μόνο επί πραγματικών γεγονότων και πως οποιαδήποτε προσπάθεια δημιουργίας μη υπαρκτών ζητημάτων θα έχει συνέπειες στην ενταξιακή της πορεία, αποτελεί την ορθή αντιμετώπιση στις διεκδικήσεις για τους μουσουλμάνους Τσάμηδες που ξεκινούν, άλλωστε, από τη δημιουργία του αλβανικού κράτους.

Ανθελληνική δράση υπάρχει  ήδη από τους Βαλκανικούς πολέμους 1912-13 καθώς ένοπλα τμήματα άτακτων Τσάμηδων έκαψαν ελληνικά  χωριά  και  πολέμησαν στο πλευρό του τουρκικού στρατού κατά την απελευθέρωση της Ηπείρου. Με την προσάρτηση  της Αλβανίας από τους Ιταλούς, το 1939, οι Τσάμηδες χρησιμοποιήθηκαν από το φασιστικό καθεστώς της Ρώμης   για να δικαιολογήσουν την εισβολή  στην Ελλάδα ενώ Αλβανοί και   φυγόστρατοι  Τσάμηδες συμμετείχαν στις πολεμικές  επιχειρήσεις των Ιταλών  με 18 τάγματα πεζικού πρώτης γραμμής. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρωί της 28ης Οκτωβρίου 1940, ο πρωθυπουργός της Αλβανίας Σιεφγκέτ Βερλιάτσι σε διάγγελμα  προς τον αλβανικό λαό  ανέφερε ότι «Το όνειρο των προγόνων μας, η ιερότερη ελπίδα των χρόνων της νεότητος και της ακμής πραγματοποιήθηκαν. Οι αλβανικοί πληθυσμοί της Τσαμουριάς επιστρέφουν στους κόλπους της Αλβανικής Πατρίδος».

Οι υποσχέσεις που έδωσαν στην Αλβανία οι δυνάμεις του Άξονα, μετά την εδραίωση της ιταλικής κατοχής στην Ήπειρο (Μάιος 1941), για τη στήριξη των εδαφικών της βλέψεων κατά της Ελλάδας είχαν σαν αποτέλεσμα η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού των Τσάμηδων να υποστηρίξει ενεργά τις κατοχικές δυνάμεις.  Ο ισχυρισμός  ότι με τον φασισμό  συνεργάστηκαν εκπρόσωποι της τσάμικης κοινότητας  και υπάρχει μόνο «ατομική ευθύνη» είναι  ιστορικά λανθασμένος. Από τη μελέτη των  γερμανικών στρατιωτικών  αρχείων   και  των εκθέσεων  προς τις ελληνικές   αρχές προκύπτει ότι η κινητοποίηση της  τσάμικης κοινότητας υπέρ των κατοχικών δυνάμεων υπήρξε γενικευμένη. Οι Τσάμηδες εξουδετέρωσαν την ελληνική διοίκηση, εγκατέστησαν τοπική κυβέρνηση (Ξίλια) με ύπατο αρμοστή και αντίστοιχα όργανα καθώς και πολιτοφυλακή (Μιλίτσια) και διέπραξαν τρομακτικά εγκλήματα σε βάρος αμάχων (καταστροφή χωριών Φαναρίου κλπ) αλλά και των επικεφαλής της τοπικής κοινωνίας (εκτέλεση 49 προκρίτων Παραμυθιάς, δολοφονία νομάρχη Γ. Βασιλάκου κλπ). Με  τις πράξεις τους αυτές υπονόμευσαν κάθε προοπτική μελλοντικής συνύπαρξης με τους χριστιανούς. Η βία που ασκήθηκε εκ μέρους τους εναντίον του ελληνικού πληθυσμού, εμπεριείχε  ασφαλώς εθνοτική, πολιτισμική και θρησκευτική διάσταση. Όμως, δεν εκδηλώθηκε εξ αιτίας αυτών των διαφορών. Ο κεντρικός της πυρήνας ήταν πολιτικός και αφορούσε το σχέδιο προσάρτησης της ευρύτερης περιοχής, μέχρι τον Άραχθο ποταμό, στη «Μεγάλη Αλβανία».

Ο  Ναπολέων Ζέρβας, ηγέτης της  οργάνωσης  ΕΔΕΣ στην Ήπειρο, είναι πράγματι ο άνθρωπος που διέλυσε την αλβανική διοίκηση στη Θεσπρωτία σε πολιτικό, αστυνομικό και στρατιωτικό επίπεδο. Ο Ζέρβας, όμως, προχώρησε στην εξουδετέρωση των κατασταλτικών μηχανισμών των Τσάμηδων όχι με ατομική του πρωτοβουλία αλλά σε συναντίληψη με το συμμαχικό παράγοντα. Το καλοκαίρι του 1944 ο ΕΔΕΣ δεν εκπροσωπούσε τον κατοχικό Έλληνα πρωθυπουργό αλλά τις συμμαχικές δυνάμεις και αποτελούσε μέρος της ελληνικής αντιφασιστικής αντίστασης. Είναι γεγονός ότι η εκκαθάριση από τους ένοπλους  και η εκκένωση της Θεσπρωτίας  από τους αμάχους Τσάμηδες,  δεν υπήρξε παντού αναίμακτη. Εκτός από αυτούς που έχασαν τη ζωή τους μετέχοντες σε συγκρούσεις με τα  ελληνικά αντιστασιακά  τμήματα, σκοτώθηκαν και μουσουλμάνοι πολίτες. Στις περιπτώσεις  όμως αυτές, μιλούμε κατά κύριο λόγο για   μεμονωμένες αντεκδικήσεις εκ μέρους συγγενών των θυμάτων από το χριστιανικό πληθυσμό.

Κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο τέτοιες μορφές «δικαιοσύνης», όταν έφυγαν  φιλικές  στον εθνικοσοσιαλισμό μειονότητες, δεν παρατηρήθηκαν μόνο  στη Θεσπρωτία. Συγκρίνοντας με τα θύματα παρόμοιων αντεκδικήσεων, όπως στους Σουδήτες της Τσεχίας, σε καμία περίπτωση δεν τεκμηριώνεται  η «γενοκτονία» που  ισχυρίζεται η αλβανική πλευρά. Όσον αφορά  στους αμάχους Τσάμηδες, που οικειοθελώς αποχώρησαν με τους Γερμανούς, από την αλληλογραφία που διασώθηκε προκύπτει ότι ο Ζέρβας είχε δώσει σαφείς εντολές στις δυνάμεις του ΕΔΕΣ  να προστατεύσουν τα γυναικόπαιδα στην ασφαλή έξοδό τους από τη Θεσπρωτία.

Οι Τσάμηδες  εγκαταστάθηκαν αρχικά στη νότια Αλβανία και στη συνέχεια στην υπόλοιπη ενδοχώρα, σε πρόχειρα παραπήγματα,  εγκαταλελειμμένες οικοδομές, εκκλησίες και αποθήκες του ιταλικού στρατού και πολλοί από αυτούς πέθαναν από  κακουχίες και ασιτία. Λόγω της συνεργασίας τους με τον φασισμό αποτελούσαν μια νέα περιφρονημένη κοινωνική τάξη.  Στις 25 Μαρτίου 1949 το Κ. Κ. Αλβανίας αποφάσισε τη  στρατολόγηση και την επάνοδό τους στην Ελλάδα αλλά μερικές εκατοντάδες μόνο  Τσάμηδων  ανταποκρίθηκαν. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία οργάνωσαν στην Αλβανία εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και για το λόγο αυτό  πολλοί συνελήφθησαν και εκτοπίστηκαν σε στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας ή παρέμειναν για δεκαετίες στις αλβανικές φυλακές. Ο επίλογος του τσάμικου γράφτηκε με το διάταγμα 1654/19.4.1953, με το οποίο το αλβανικό κράτος  απέδωσε επίσημα την αλβανική ιθαγένεια στους Τσάμηδες που κατοικούσαν στη Λαϊκή Δημοκρατία  της Αλβανίας. Οι χιλιάδες νεκροί που επικαλείται η αλβανική πλευρά δεν προέκυψαν από υποτιθέμενες  «θηριωδίες» των Ελλήνων.  Είναι  κυρίως  τα θύματα ενός ιδιότυπου αλβανικού εμφύλιου, της εχθρικής, δηλαδή, αρχικά στάσης και των σφοδρών  διώξεων στη συνέχεια του καθεστώτος Χότζα εναντίον του τσάμικου  πληθυσμού.

Τα τελευταία χρόνια η  Αλβανία για να στηρίξει διεκδικήσεις έναντι της Ελλάδας, ως αντίβαρο στην ελληνική εθνική μειονότητα, ξαναγράφει συστηματικά την ιστορία  χρησιμοποιώντας την προπαγάνδα των Τσάμηδων. Σ’ αυτή της την προσπάθεια βρίσκει δυστυχώς εγχώριους υποστηρικτές. Η ειρηνική σχέση  με την Αλβανία  είναι μονόδρομος, όμως η πιο στέρεα βάση για την ελληνοαλβανική φιλία είναι  η  παραδοχή της αλήθειας που  δεν έχει καμία σχέση με την προπαγάνδα του αλβανικού αλυτρωτισμού. Η Αλβανία  πρέπει να εκφράσει την ειλικρινή της λύπη για τα εγκλήματα των Τσάμηδων κατά του χριστιανικού πληθυσμού και όχι το αντίθετο!

 Ο Αντώνης Μπέζας είναι πρώην υπουργός και βουλευτής Θεσπρωτίας και συγγραφέας του βιβλίου «Τσάμηδες- Διεκδικήσεις και η Αλήθεια» (2019)

ΤΑ ΝΕΑ 6-6-2022

Η Κοσοβίτσα της Μουργκάνας

 Ήπειρος, Πωγώνι, αρχές του προηγούμενου αιώνα ...

Η Κοσοβίτσα. Ένα χωριό με 1.000 κατοίκους, όλους Έλληνες, που μοιράστηκε το 1923 σε δύο κράτη, την Ελλάδα και την Αλβανία για το χατήρι των Ιταλών και των Αυστριακών βρωμο-ιμπεριαλιστών τότε και συμμάχων μας σήμερα.

Η Κοσοβίτσα είναι χτισμένη στις πλαγιές της Μουργκάνας. Αν και διοικητικά ανήκει στη Δερόπολη, "γίνονταν" περισσότερο με το Πωγώνι και το Δελβινάκι. Μέχρι το 1923 έφτανε ως την περιοχή της Κάτω Λάβδανης και την ιστορική Μονή Μακραλέξη. Η συνοικία της Κοσοβίτσας που βρισκόταν εκεί, ονομαζόταν Βατσουνιά. Σ’ αυτήν υπήρχαν δύο εκκλησίες, η Αγία Μαρίνα και οι Άγιοι Απόστολοι, αγροικίες, στάνες και αχούρια. Οι ανεγκέφαλοι που καθόρισαν τα σύνορα, άφησαν την Κοσοβίτσα σε αλβανικό έδαφος και τη Βατσουνιά σε ελληνικό!

Μετά το 1928, οπότε τα σύνορα έκλεισαν οριστικά, πολλοί κάτοικοι της Κοσοβίτσας, εγκαταστάθηκαν στην Ελλάδα, στη Βατσουνιά. Το νέο χωριό, το ονόμασαν Αγία Μαρίνα. Πολλοί έφυγαν για την Αθήνα και την Αμερική!

Ιστορικό καρτ-ποστάλ που απεικονίζει Κοσοβιτσινούς σε συγκέντρωση έξω απ' το χωριό τους, τον καιρό που δεν γνώριζαν τι τους περίμενε! 

Πηγή: https://www.facebook.com/photo/?fbid=10159827003354513&set=a.67712179512

Εδουάρδος

 Με τον Εδουάρδο [Lear] δεν έχουμε ξεμπερδέψει. Πάντα θα μας περιμένει στη γωνιά μ ' ένα "καινούριο" σκιτσάκι. Κάπου στην Ήπειρο...

11 Ιούνη 2022 Παραμυθιά