από το Google Earth
Από τη Βατσουνιά στη Μονή Μακραλέξη.
Τα Αχούρια της Κοσοβίτσας, (που σήμερα βρίσκεται στην Αλβανία)
αποτέλεσαν μετά τη χάραξη των συνόρων ξεχωριστό χωριό με την ονομασία Βατσουνιά. Σήμερα, από την εκκλησία του χωριού, ονομάζονται Αγία Μαρίνα.
Από τα Αχούρια λοιπόν, ξεκινούσε ένα μονοπάτι (που σε κάποια σημεία ήταν λιθόστρωτος δρόμος-καλντερίμι) που κατέληγε στην πλούσια μονή Μακραλέξη στις πλαγιές της Μουργκάνας.
Στην ουσία ήταν τμήμα του βασικού δρόμου που ένωνε τη Σωτήρα με τη Λίστα. Ο δρόμος αυτός συνέχιζε και μέσω του Λειά του Μπαμπουριού και του Τσαμαντά, κατέληγε (κυκλώνοντας το βουνό), ξανά στη Σωτήρα.
Από τον δρόμο αυτό γίνονταν η τροφοδοσία των ανταρτών του Δημοκρατικού Στρατού από την μεριά της Αλβανίας την περίοδο 1947-48, όπως σημειώνεται και σε σχετικό χάρτη της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού.
Το μονοπάτι σώζεται και σήμερα σε σχετικά καλή κατάσταση κι έχει γίνει μιά προσπάθεια καθαρισμού. Κοντά στη μονή γίνεται χωματόδρομος μιά κι έχουν περάσει από πάνω του την απαραίτητη μπουλντόζα.
Το μονοπάτι ακολουθάει την ισοϋψή ανάμεσα στο χωριό και την Μονή και δεν παρουσιάζει μεγάλες υψομετρικές διαφορές. Διασχίζει πολλούς λάκκους αλλά κανένας δεν είναι στα σημεία αυτά τόσο βαθύς ώστε να γεφυρωθεί.
Πάνω από το μονοπάτι ξεκινάει η ζώνη των ελάτων και η θέα προς την κοιλάδα είναι εντυπωσιακή.
Όσο πλησιάζουμε προς τη μονή, πυκνώνουν τα ίχνη της ανθρώπινης παρουσίας, μέσα στο αδιαπέραστο σήμερα δάσος. Οι μοναχοί με τους ανθρώπους τους, είχαν μετατρέψει τις πλαγιές σε περιβόλια, φτιάχνοντας μεγάλους αναλημματικούς τοίχους και υποστατικά.
Το γεφύρι φάντασμα!
Υπάρχουν πληροφορίες για την ύπαρξη ενός γεφυριού δίπλα στο μοναστήρι, στη θέση "στα γεφύρια", το οποίο ήταν πολύ ψηλό αλλά πολύ στενό (άρα υδατογέφυρο). Το περνούσαν λένε με προσοχή και στηρίζονταν σε ένα σύρμα που είχαν απλώσει από τη μιά άκρη στην άλλη γιατί από κάτω ήταν γκρεμός με μυτερά βράχια.
Πάνω, λένε, στο γεφύρι, υπήρχαν τα κιούγκια (πήλινοι σωλήνες) με τα οποία κατέβαζαν οι τσομπάνηδες το γάλα, από τα μαντριά στη μονή!
Επίσης οι κάτοικοι μιλάνε και για τον ...απαραίτητο θησαυρό του γεφυριού (γι αυτό το ψάχνει ο κάθε πικραμένος!). Η αρχική σκέψη ήταν ότι οι μοναχοί έφτιαξαν μια σειρά γεφυριών μέσα στους λάκκους (γι αυτό και η ονομασία στα γεφύρια") ώστε να κουβαλάνε νερό από τις μεγάλες πηγές δίπλα στο μοναστήρι στα μποστάνια και τα περιβόλια τους.
Μετά από κοπιαστικό ψάξιμο όλων των λάκκων που ξεκινάνε από το μοναστήρι, μέχρι περίπου το μέσο της διαδρομής, γεφύρι ή τα ίχνη του δεν βρέθηκε! Άρα ή δεν υπήρξε ποτέ ή ο λάκκος που το φιλοξενούσε εξαφάνισε τελείως τα ίχνη του (λίγο δύσκολο, μιάς και σώζονται αρκετοί τοίχοι μέσα στους λάκκους).
Το ψάξιμο αυτό μας αποκάλυψε πολλά υποστατικά τα οποία υπήρχαν δίπλα από το μοναστήρι.
Επίσης, ένας τουλάχιστον από αυτούς, είναι τόσο εντυπωσιακός, που αξίζει τον κόπο να τον ανεβοκατεβεί κάποιος (με την σιγουριά ενός ορειβατικού σκοινιού).
Εδώ τελειώνει η περιγραφή της διαδρομής Αγία Μαρίνα- Μονή Μακραλέξη. Η έρευνα για το πετρογέφυρο-φάντασμα θα συνεχιστεί, αυτή τη φορά στους λάκκους προς την Κάτω Λάβδανη...
Βέβαια καλό θα ήταν να ολοκληρωθεί ολόκληρη η διαδρομή που κυκλώνει το θεόρατο βουνό. Για την ώρα στο πρόγραμμα μπαίνει η διαδρομή Κουρεμάδι-Μακραλέξη.
1 σχόλιο:
Εξαιρετική περιγραφή,
Μας ταξίδεψε...
Δημοσίευση σχολίου