29 Μαΐου 1453: Η πιο Άχρηστη Οθωμανική Νίκη

Τον τελευταίο καιρό με αφορμή την επέτειο της άλωσης της Πόλης, αλλά και της ναυμαχίας της Σαλαμίνας, γράφτηκαν και ακούστηκαν τα χιλιομασημένα περί "πολιτισμού" και "βαρβαρότητας". Διαβάστε την εντελώς ανατρεπτική άποψη του φίλου μου Μουχάμαντ Σαμσαντίν Μεγαλομμάτη, η οποία δημοσιεύτηκε στα Αγγλικά και μετά από πολλές περιπέτειες την επιμελήθηκε ο ίδιος τελικά στα ελληνικά. 

Τον ευχαριστώ θερμά!

29 Μαΐου 1453: Η πιο Άχρηστη Οθωμανική Νίκη

Τα ακόλουθα σχόλια είναι το αποτέλεσμα των πρόσφατων συζητήσεων που είχα με διάφορους φίλους σχετικά με το παγκοσμίως γνωστό ιστορικό γεγονός, το οποίο ακαδημαϊκοί - είτε στον Δυτικό Κόσμο είτε στον Ισλαμικό Κόσμο – εμφανίζουν ως  ένα διάσημο ορόσημο. Αυτό είναι λάθος.

Αποδίδοντας μια εξαιρετική σημασία στη νικηφόρα πολιορκία της Κωνσταντινούπολης από τον Μωάμεθ το Β’, είναι ένα σημαντικό ιστορικό λάθος. Και είναι ακόμη χειρότερο λάθος να θεωρήσουμε την ημερομηνία ως το πραγματικό τέλος της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία ονομάζεται παραπλανητικά «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» όχι μόνον από Δυτικούς ακαδημαϊκούς και πνευματικούς «γκάνγκστερ» αλλά και από σύγχρονους Έλληνες άθλιους ψευδο-καθηγητές και ψευτο-«Βυζαντινολόγους». Στην πραγματικότητα, η Ρωμανία (με την προφορά στην προτελευταία συλλαβή - Ρωμανία) ή το Εώον Κράτος – Ανατολικό Κράτος, τερματίστηκε το 1204, πολύ πριν οι Οθωμανοί εγκαθιδρύσουν το αρχικά μικροσκοπικό σουλτανάτο τους.

Δεδομένου ότι δεν σκοπεύω να επεκταθώ περαιτέρω σε αυτό το απλά προτρεπτικό για περισσότερη σκέψη σχόλιο, θα επισημάνω πρώτα ότι ποτέ δεν θεώρησα τον Μωάμεθ Β’ ως ένα σημαντικό Οθωμανό; εξ ορισμού δεν ήταν ένας Σουλεϊμάν Κανουνί (ή «Μεγαλοπρεπής»). Και σίγουρα ο Μωάμεθ Β’ δεν ήταν ένας Σελίμ Α’, μακράν ο μεγαλύτερος Οθωμανός όλων των εποχών. Και η νίκη επί μιας ξεπεσμένης, παρηκμασμένης, πληθυσμιακά αποψιλωμένης, ανίσχυρης και ιστορικά ασήμαντης πόλης δύσκολα μπορεί να αποτελέσει πραγματικά μια σημαντική νίκη για οποιονδήποτε ισχυρό κατακτητή - παρά την παρουσία ενός αξιόλογου Γενοβέζικου εκστρατευτικού «Κωνσταντινοπολίτικου Σώματος»!

Κωνσταντινούπολη / Istanbul, Λαϊκή Φαντασία και η Σύγχρονη Διακοπή

Είναι, ωστόσο, γεγονός ότι στην σύγχρονη - συνεπώς: άρρωστη - λαϊκή φαντασία τόσο των Τούρκων όσο και των Ελλήνων, το γεγονός είναι εξαιρετικά χρωματισμένο, υπερεκτιμημένο και περιβεβλημένο με μυστήριο, καθώς αντιπροσωπεύει μια «αξιοσημείωτη νίκη που πρέπει συνεχώς να παγιώνεται» για τους Τούρκους , ενώ για τους Έλληνες συνιστά «μια δυσοίωνη ήττα που πρέπει τελικά να ακυρωθεί».

Η σύγχρονη λαϊκή φαντασία είναι μια διεφθαρμένη, παραμορφωμένη φαντασίωση επιδέξια και διακριτικά χειραγωγημένη από τους αχρείους, στυγερούς, απάνθρωπους και εγκληματικούς Αγγλο-Γάλλους διπλωμάτες, πράκτορες, ακαδημαϊκούς και πολιτικούς, οι οποίοι χειραγωγούν ασταμάτητα τα συναισθήματα των εθνών-στόχων, σκηνοθετούν γεγονοτοειδή, και επιβάλλουν πλαστές εκδοχές της Ιστορίας που είναι μεταξύ τους διαφορετικές τόσο ώστε να τραβούν και το ένα και το άλλο έθνος σε αντίθετες κατευθύνσεις και σε καταστροφικά αδιέξοδα.

Η σύγχρονη λαϊκή φαντασία δεν έχει τίποτα το κοινό με τους θρύλους, τις παραδόσεις, τα έπη, την δημιουργική-εφευρετική ισχύ των λαϊκών δοξασιών και την γνήσια πολιτιστική ταυτότητα των προ-αποικιακών λαών και εθνών. Δεν υπάρχει συνέχεια εν προκειμένω, αλλά διακοπή. Αυτό το τρομερό τράνταγμα προήλθε από την αποικιακή μηχανορραφία, την εισαγωγή της αποτρόπαιας, απάνθρωπης και αλλότριας έννοιας της «πολιτικής» και τη διάδοση σύγχρονων θεωριών, ιδεών, ιδεολογιών, εννοιών, φιλοσοφιών καθώς και πολιτικών ιδεολογιών - που είναι όλες τερατώδεις και καταστροφικές εφευρέσεις του Δυτικού Κόσμου.

Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι ο 16^ου αι. ρωμαϊκός (: ψευδο-ελληνικός) θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά ήταν το αποτέλεσμα μιας αληθινής, γνήσιας, λαϊκής φαντασίας των Ρωμιών (Ρωμιοί - Rumlar - Ρωμαίοι - ψευδο-Έλληνες), ενώ τον 19ο αι. αυτός ο θρύλος έχασε εντελώς την αυθεντικότητά του ανάμεσα στους Ρωμιούς (Ρωμιούς - Rumlar - Ρωμαίους), οι οποίοι έγιναν ψευδο-Έλληνες για τις ανάγκες της αντι-Οθωμανικής Αγγλο-Γαλλικής διαστροφής. Στο πλαίσιο του σύγχρονου ψευδο-ελληνικού κράτους, το οποίο κατασκευάστηκε εξ ολοκλήρου από Άγγλους και Γάλλους αποικιοκράτες, ο θρύλος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά  πολιτικοποιήθηκε και διαστρεβλώθηκε για να ταιριάζει στις Αντι-Οθωμανικές πολιτικές («Μεγάλη Ιδέα») που υπαγόρευαν οι Αγγλο-Γάλλοι διπλωμάτες στους λούστρους τους, δηλ. τους ψευδο-πολιτικούς, τους αγύρτες-δημαγωγούς και τους απονενοημένους ακαδημαϊκούς του παρασκευασμένου κράτους.

Η απόλυτη διακοπή του προαναφερμένου θρύλου μέσα στο πλαίσιο της λαϊκής  φαντασίας είναι όντως πολύ εμφανής στο επίπεδο του ονόματος του κράτους:

- Στις 29 Μαΐου 1453, στην Κωνσταντινούπολη, το κράτος που κατέρρευσε ονομάζονταν "Ρωμανία".

- Το 1828, οι αποσπασμένες Οθωμανικές επαρχίες των Νοτίων Βαλκανίων ονομάστηκαν "Ελλάς" (Ελλάδα).

Στην Παγκόσμια Ιστορία πριν το 1828, δεν είχε υπάρξει κράτος με το όνομα "Ελλάς" (Ελλάδα). Ο όρος είναι καθαρά γεωγραφικός στα Αρχαία Ελληνικά και ισχύει μόνο για εδάφη νότια της Μακεδονίας.

Να ποιο είναι στην πραγματικότητα το πραγματικό έργο των διαβολικών Αγγλο-Γάλλων γκάνγκστερς και των μόνιμων ανδρείκελών τους στα Νότια Βαλκάνια, δηλ. των δεόντως αποβλακωμένων (μέσω σπουδών σε Παρίσι και Λονδίνο), διεφθαρμένων, δωροδοκημένων και ολοσχερώς ανεγκέφαλων συγχρόνων «Ελλήνων», τεχνοκρατών, πολιτικών και ακαδημαϊκών:

- «πήραν» ένα κράτος (Ρωμανία) το 1453 και το μετέτρεψαν σε «χώρο» (Ελλάς) το 1828.

Στις 29 Μαΐου 1453, οι τελευταίοι μαχητές της Κωνσταντινούπολης ήταν "Ρωμιοί". Και έτσι απεκαλούντο μεταξύ τους οι απόγονοι των Ανατολικών Ρωμαίων Ορθόδοξων Χριστιανών κατά την περίοδο 1453-1821.

Αλλά οι μοχθηροί Αγγλο-Γάλλοι γκάνγκστερς, που έψαχναν για ηλίθιους στα Νότια Βαλκάνια στο τέλος του 18ου αι. και στις αρχές του 19ου αι., με μέσο την δωροδοκία, την κολακεία και την υποκίνηση σε παρανομία, έπεισαν σταδιακά έναν μικρό αριθμό ντόπιων «Ρωμιών» ότι ήταν απόγονοι μιας ολότελα ψεύτικης αρχαίας ράτσας που ονομαζόταν «Έλληνες». Μέσω της διαφθοράς, οι Αγγλο-Γάλλοι γκάνγκστερς, παριστάνοντας τους «Φιλέλληνες» (φιλικοί προς τους «Έλληνες»), προσέφεραν υποτροφίες σε επιλεγμένα παιδιά των αθώων και καλοπροαίρετων ντόπιων, τα έστειλαν σε Γαλλικά και Αγγλικά πανεπιστήμια και εκεί, τους δίδαξαν ένα ψεύδο-ιστορικό δόγμα, το οποίο δεν ήταν μόνο μία εντελώς απατηλή αντι-ιστορική σκευωρία, αλλά και μια σοβαρή διαστρέβλωση του συνόλου της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας. Στη συνέχεια, με δόλιες υποσχέσεις (ότι το μελλοντικό τους κράτος θα ήταν τόσο μεγάλο όσο αυτό του Μεγάλου Αλεξάνδρου !!), τους ώθησαν σε ανταρσία και εξέγερση.

Τότε, σε αντίθεση με τους «Ρωμιούς» της 29^ης Μαΐου 1453, το 1828 «Έλληνες» εμφανίστηκαν ως οι κάτοικοι του κατασκευασμένου στο Παρίσι ψευδο-κράτους; αυτό αποκαλείται η Τέχνη της Μαύρης Μαγείας.

Αλλά το απλό όνομα «Έλληνες» ήταν μια προσβολή για τους «Ρωμιούς», οι οποίοι υπερασπίστηκαν την Κωνσταντινούπολη στις 29 Μαΐου 1453; και ήταν έτσι από τότε που συστάθηκε η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μετά τη διαίρεση του Imperium Romanum. Οι «Έλληνες» ήταν πράγματι η φυλή της θεσμοθετημένης ομοφυλοφιλίας, της πορνείας, της ακολασίας, και των βλάσφημων οργίων στους Σατανικούς ναούς των δαιμόνων που ονομάζονταν Αθηνά, Διόνυσος, Ήφαιστος, Αφροδίτη, Άρτεμις και άλλα βδελύγματα.

Τα προαναφερθέντα είναι αρκετά για να συμπεράνουμε πόσο ψεύτικος είναι ο σημερινός μύθος του Μαρμαρωμένου Βασιλιά ανάμεσα στους αποκαλούμενους  Σύγχρονους Έλληνες και πόσο άσχετος είναι από την αρχική του εκδοχή. Ως ένα ορφανό ψευδο-έθνος που έχασε την αληθινή εθνική του ταυτότητα, την αυθεντική ιστορικότητά του και τον παραδοσιακό του πολιτισμό, οι σημερινοί Σύγχρονοι Έλληνες δεν μπορούν να θέσουν αξιώσεις δικαιώματος επανάκτησης της Istanbul (πρώην Κωνσταντινούπολης); αυτό θα ισοδυναμούσε με ένα υποθετικό δικαίωμα της Βραζιλίας να καταλάβει την Πορτογαλία!

Istanbul, η Λάθος Πρωτεύουσα Δύο Αυτοκρατοριών και ο Κεμάλ Ατατούρκ

Ποιός πήγε πέρα από πλεκτάνες και μηχανορραφίες;

Σίγουρα μόνο ένας! Αλλά ήταν αρκετά μεγάλος για να το κάνει: ο Μουσταφά Κεμάλ Ατατούρκ.

Τερμάτισε το ούτως ή άλλως άχρηστο καθεστώς της δυσοίωνης πόλης ως πρωτεύουσας δύο μακράς διάρκειας αυτοκρατοριών που ήταν και οι δύο νεκρές πολύ πριν από την ημερομηνία έκδοσης του αντίστοιχου πιστοποιητικού θανάτου τους.

Ο Κεμάλ Ατατούρκ αποδείχτηκε επίσης ότι είναι ο μεγαλύτερος ιστορικός της εποχής του, γιατί πειστικά συμπέρανε ό,τι οι «βασιλείς» των Ανατολικών Ρωμαίων και οι σουλτάνοι / χαλίφηδες των Οθωμανών απέτυχαν να κατανοήσουν:

- είτε ως Κωνσταντινούπολη ή ως Istanbul, αυτή η πόλη απέτυχε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις και των δύο αυτοκρατοριών.

Με άλλα λόγια, η πρωτεύουσα και οι εκεί επικρατούντες θεολογικοί κύκλοι ήταν ο κύριος λόγος που απέτυχαν η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία / Χαλιφάτο.

Και στις δύο περιπτώσεις, η διοίκηση της πρωτεύουσας ήρθε σε σύγκρουση με πανίσχυρα κινήματα στην Ανατολία (Εικονομάχοι / Εικονομαχία και Παυλικιανισμός κατά την εποχή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας – Κιζιλμπάσηδες και Μπεκτασήδες κατά την εποχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας / Χαλιφάτου).

Σε όλες τις προαναφερθείσες τέσσερις περιπτώσεις, η δυσοίωνη διοίκηση της Κωνσταντινούπολης / Istanbul ενήργησε ως μια στυγερή, αιρετική και παράφρων, εξτρεμιστική ομάδα που επέτυχε βραχυπρόθεσμα επικράτηση και μακροπρόθεσμα καταστροφή.

Και στις τέσσερις προαναφερμένες περιπτώσεις, η αυτοκρατορική διοίκηση χρησιμοποίησε το στρατό για να καταπνίξει τους αντιπάλους, αποξενώνοντας έτσι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της Ανατολίας που αποτελούσε για 1600 χρόνια την σπονδυλική στήλη του αυτοκρατορικού κράτους.

Το ελάχιστο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι η Κωνσταντινούπολη / Istanbul ήταν ακατάλληλη για να γίνει πρωτεύουσα για αυτοκρατορίες που ελέγχουν την Ανατολία και τα Βαλκάνια. Η πρωτεύουσα έπρεπε να βρίσκεται στην Ανατολία, στην Καππαδοκία; και ο Κεμάλ Ατατούρκ κατέλεξε στο σωστό συμπέρασμα ότι οι ιστορικοί και οι ακαδημαϊκοί είχαν αποτύχει και εξακολουθούν να αποτυγχάνουν να καταλήξουν σε αυτό.

Με πρωτεύουσα στην Καισάρεια, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία θα διαρκούσε περισσότερο.

Με πρωτεύουσα στην Kayseri, η Οθωμανική Αυτοκρατορία / Χαλιφάτο θα διαρκούσε περισσότερο.

Αγία Σοφία / Αγιασοφιά, Κεμάλ Ατατούρκ και παραπέρα

Επιπλέον, ο Κεμάλ Ατατούρκ αποδείχθηκε ότι είναι ο μεγαλύτερος θεολόγος και ιστορικός των θρησκειών της εποχής του, επειδή πειστικά συμπέρανε αυτό που οι Ανατολικοί Ρωμαίοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι πατριάρχες και οι Οθωμανοί σεϊχουλισλάμηδες απέτυχαν να καταλάβουν:

- Η Αγία Σοφία (Sancta Sapientia) ή Αγιασοφιά μπορεί κάλλιστα να ήταν μια Χριστιανική Εκκλησία και ένα Ισλαμικό Τζαμί, αλλά στην πραγματικότητα το εξαιρετικό, περισπούδαστο και μεγαλοπρεπές οικοδόμημα επινοήθηκε από τους συμβούλους του Ιουστινιανού και κατασκευάστηκε από τους αρχιτέκτονές του για να είναι ακριβώς αυτό που προτείνει το όνομά του: το σύμβολο της Θείας Σοφίας.

Πολύ περισσότερο από μια εκκλησία ή μια αυτοκρατορική εκκλησία, πολύ περισσότερο από ένα τζαμί ή ένα αυτοκρατορικό τζαμί, ο υπέροχος ναός που ανεγέρθηκε από τον Ιουστινιανό μαρτυρεί την εκδήλωση της Θείας Σοφίας στη Δημιουργία του Σύμπαντος. Σχεδόν όπως όλοι οι ναοί της Αρχαίας Ασσυρίας, της Βαβυλώνας και της Αιγύπτου προορίζονταν να είναι, η Ιουστινιάνεια αρχιτεκτονική αναπαράσταση της Θείας Σοφίας είναι μια μικρογραφία του Σύμπαντος.

Ως εκ τούτου, διαδραματίζει εξέχοντα ρόλο στην αναγγελία του τι θα διδαχθούν οι άνθρωποι για να επιβιώσουν κατά το Πλήρωμα του Χρόνου, στην αποκάλυψη της πραγματικής μορφής και των διαστάσεων του Σύμπαντος, και στην λύση των κόμβων της πλάνης, η οποία έφερε τον σημερινό κόσμο κοντά στην εξαφάνιση.

Ως συνειδητή ψυχική οντότητα και ως ολοκληρωμένος μύστης, ο Κεμάλ Ατατούρκ, ο μεγάλος μαθητής του Rudolf von Sebottendorf, ήξερε ότι η Αγία Σοφία / Αγιασοφιά ήταν μια ανθρώπινη κατασκευή ασύγκριτα πιο σημαντική από απλώς ένα μέρος για προσευχή.

Αν το μετέτρεψε σε μουσείο, ήταν επειδή ήξερε ότι στο μέλλον αυτό το οικοδόμημα θα διαδραματίσει ένα πολύ πιο σημαντικό ρόλο.

  

Σημερινές Φαντασιώσεις που διαιρούν

Συνεπώς, το πραγματικό συμπέρασμά μου σχετικά με τη σύγχρονη πρόσληψη του γεγονότος της 29ης Μαΐου 1453 είναι η ακόλουθη επιβεβαίωση:

όταν βλέπω τους Τούρκους να βλέπουν το γεγονός ως μια «αξιοσημείωτη νίκη που πρέπει συνεχώς να παγιώνεται»,

και όταν βλέπω τους Έλληνες να θεωρούν το γεγονός ως «μια δυσοίωνη ήττα που πρέπει τελικά να ακυρωθεί»,

βλέπω επίσης τα Αγγλο-γαλλικά νήματα να σύρουν μακράν χωρίζοντας τους μεν από τους δε και να αποσκοπούν να ρίξουν τον καθένα από τους δύο πληθυσμούς στο απύθμενο βάραθρο του αέναου αυτο-μίσους, της αδιάλειπτης αυτο-άγνοιας και της αδιάκοπης αυτοκαταστροφής.

Εάν αφαιρεθεί η έξωθεν επιβληθείσα διαίρεση η οποία φέρνει τόσο καταστροφικά αποτελέσματα, τι μπορούν να δουν τόσο οι Τούρκοι όσο και οι Έλληνες, όταν επικαλούνται το γεγονός της 29ης Μαΐου 1453; Τι είναι αυτό που δεν έχουν δει μέχρι τώρα;

Η Τραγική Ιστορική Πραγματικότητα: η Καταστροφική Άγνοια του Μωάμεθ του Β’

Η απάντηση σε αυτήν την ερώτηση περιλαμβάνει πολλά σημεία; πριν τα απαριθμήσω παρακάτω, θα τονίσω αμέσως ότι όλα μαρτυρούν την επιζήμια άγνοια του Μωάμεθ του Β’, σχετικά με το τι πραγματικά ήταν η Ρωμανία και ποιον ενοχλούσε αυτή η πραγματικότητα.

Είναι στην πραγματικότητα πολύ εντυπωσιακό το γεγονός ότι ο Μεχμέτ Β΄ - του οποίου η γνωριμία με ηγετικές προσωπικότητες της Ανατολικής Ρωμαϊκής Χριστιανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας (Γεννάδιος Σχολάριος, Γεώργιος Τραπεζούντιος) καθώς και με την αυτοκρατορική οικογένεια των Παλαιολόγων, δεν αμφισβητείται – γνώριζε τόσο λίγα για το κράτος που κατέκτησε.

Πολύ περισσότερο, εφόσον ο Γεννάδιος Σχολάριος αναγνώρισε τον Μωάμεθ Β’ ως διάδοχο του Ανατολικού Ρωμαϊκού θρόνου, και ο Γεώργιος της Τραπεζούντας υποστήριξε την αξίωση του Οθωμανού Σουλτάνου για τον τίτλο του «βασιλέως» - κάτι που αυτόματα σημαίνει συνέχεια της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας ή, αν προτιμάτε, μεταμόρφωση του ακόμα μικρού και σχετικά «πρόσφατου» Οθωμανικού Βασιλείου (: Σουλτανάτου) σε μια Αυτοκρατορία διάρκειας 15 αιώνων.

Παρά τη γνωριμία του με τους Ανθενωτικούς Ορθόδοξους θεολόγους (που απέρριπταν σθεναρά κάθε επαφή με την αιρετική Καθολική Εκκλησία της Ρώμης) και παρά την εξαιρετική εκπαίδευση και την πνευματική διαμόρφωση που πρέπει να είχε από τον μέντορά του, τον κορυφαίο μύστη, πολυμαθή μελετητή, και ιατρό, Ακ Σαμσαντίν (Ak Shamsaddin), ο Μωάμεθ ο Β’, προφανώς δεν συνειδητοποίησε, τι επρόκειτο να κάνει και τι σήμαινε να γίνει ο «βασιλεύς» της Ρωμανίας / Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Ενδεχομένως, ήταν πολύ νέος για να κατανοήσει πιθανώς το βάρος των χιλιετιών.

Ο Μωάμεθ ο Β’ απέτυχε να μάθει, κατανοήσει και αξιολογήσει δεόντως ότι:

1- κατακτώντας την Κωνσταντινούπολη και εμφανιζόμενος ως διάδοχος μιας μακράς σειράς Ανατολικών Ρωμαίων «βασιλέων», κληρονόμησε μια τεράστια αντιπαράθεση με διάφορα βασίλεια και πριγκιπάτα της Δυτικής Ευρώπης που όλα ελέγχονταν από το παπικό κράτος στη Ρώμη.

2- η τρομερή διαίρεση μεταξύ της Κωνσταντινούπολης (που βασικά ονομάζεται Nova Roma, δηλ. Νέα Ρώμη) και της Ρώμης δεν ήταν ούτε μία δευτερεύουσα θεολογική πόλωση ούτε μία χριστολογική διαμάχη.  Ήταν ένα αβυσσαλέο σχίσμα και ένα επιζήμιο χάσμα του οποίου οι πραγματικές διαστάσεις υπερέβαιναν κατά πολύ τις δυνατότητες ενός μέσου ανθρώπου να κατανοήσει.

3- η προφανής Ανατολική Ρωμαϊκή Χριστιανική Ορθόδοξη διαίρεση σε Ανθενωτικούς και Ενωτικούς, δύο αντίπαλες φατρίες, δεν ήταν ένα φυσιολογικό και φυσικό φαινόμενο, αλλά το αποτέλεσμα της παπικής (ή της Δυτικής Ευρώπης) δωροδοκίας και μηχανουργίας. Αυτό σημαίνει ότι οι Ενωτικοί ανάμεσα στους Ανατολικούς Ρωμαίους ιερείς ήταν πραγματικοί αποστάτες και διαβολικοί προδότες του δικού τους κράτους.

4- η παπική, Καθολική πολιτική απέναντι στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για ολόκληρη την περίοδο 1261-1453 συνίστατο στην εσκεμμένη αποδυνάμωση των Κωνσταντινοπολιτών «βασιλέων», των οποίων τον τίτλο (Βασιλεύς Ρωμαίων / Imperator Romanorum), το όνομα της πρωτεύουσας (Ρώμη εναντίον της Νέας Ρώμης), την κληρονομιά (Βασιλεία Ρωμαίων / Imperium Romanum), και την πίστη (Χριστιανωσύνη), οι εγκληματίες και άνομοι Ρωμαίοι πάπες είχαν προσπαθήσει σκληρά να σφετεριστούν για πολλούς αιώνες.

5- όλα τα κύρια ιστορικά γεγονότα που έλαβαν χώρα μεταξύ του ποταμού Ευφράτη και του Ατλαντικού Ωκεανού τα προηγούμενα 700 χρόνια (ακριβώς: 752-1453) οφείλονταν στην ανελέητη αντιπαράθεση μεταξύ της Νέας Ρώμης (που είναι επίσης γνωστή ως Κωνσταντινούπολη) και της Roma (Ρώμη).

6- οι ψευδο-Χριστιανικές, Σατανικές Σταυροφορίες (1095-1291) ΔΕΝ πραγματοποιήθηκαν κατά του Ισλαμικού Χαλιφάτου, το οποίο ήταν απλώς το πρόσχημα; κατευθύνονταν κυρίως κατά της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και της Ανακατάληψης της Συρίας (969: ανακατάληψη της Αντιόχειας). Το γεγονός ότι οι επιδρομές των Σταυροφόρων στην περιοχή της Ερυθράς Θάλασσας ήταν σπάνιες και ανεπαρκώς προετοιμασμένες μαρτυρεί το γεγονός ότι οι Σταυροφορίες ΔΕΝ πραγματοποιήθηκαν για να εξαλείψουν το Ισλάμ και να καταστρέψουν τη Μεδίνα και τη Μέκκα.

7- Οι κύριοι στόχοι των παπικών, Αντι-Χριστιανικών Σταυροφοριών των Δυτικών Ευρωπαίων ήταν δύο: πρώτον, η αποτροπή της ανακατάληψης των Ιεροσολύμων από τους Ανατολικούς Ρωμαίους «βασιλείς» (και κατά συνέπεια της απόκτησης των κυριότερων μαρτυριών για την υπεροχή μεταξύ των Χριστιανικών εκκλησιών) και δεύτερον, η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης (όπως συνέβη με την Τέταρτη Σταυροφορία το 1204) και συνεπαγωγικά α) η καταστροφή της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, β) ένα καίριο πλήγμα κατά της Ορθόδοξης Χριστιανωσύνης και γ) ο διασκορπισμός ή η διαφθορά των πληθυσμών της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, έτσι ώστε να μην μπορέσουν ποτέ να επανοικοδομήσουν το κράτος τους ως υπέρτατη πρόκληση κατά της ψεύτικης Ρωμαϊκής, παπικής κυριαρχίας.

8- Η άγρια αντιπαλότητα μεταξύ της Νέας Ρώμης (Κωνσταντινούπολης) και της Ρώμης - ή για να το θέσω καλύτερα, μεταξύ της Ανατολικής Χριστιανικής Ρώμης και της παπικής Αντι-Χριστιανικής Ψευδο-Ρώμης - έλαβε τη μορφή μιας ολοκληρωτικής επίθεσης μετά το 1054 και το οριστικό σχίσμα, το οποίο έλαβε χώρα τότε μεταξύ του Πατριάρχη της Κωνσταντινούπολης και του Πάπα της Ρώμης. Είναι αρκετά ενδεικτικό ότι οι Σταυροφορίες ξεκίνησαν μόλις 41 χρόνια μετά τον αμοιβαίο αφορισμό των δύο θρησκευτικών αρχηγών; αυτός ήταν ο χρόνος που χρειάστηκε η παπική διοίκηση για να κινητοποιήσει τους «βασιλείς» - μαριονέτες της Δυτικής Ευρώπης και να οργανώσει τις πρώτες στρατιωτικές αποστολές και επιθέσεις.

9- Για δύο συνεχόμενους αιώνες μεταξύ του πρώτου (Φώτειου) σχίσματος και του οριστικού Σχίσματος (869-1054), ο παπικός έλεγχος στη Δυτική Ευρώπη (εκτείνονταν κυρίως στην κεντρική και βόρεια Ιταλία, τη Γερμανία, τη Γαλλία και την Αγγλία, επειδή η Ιβηρική χερσόνησος ήταν σχεδόν εντελώς Ισλαμική) κινητοποίησε υστερικά όλες τις τοπικές πηγές ενάντια στην Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Η παπική, Αντι-Χριστιανική, ψευδο-Ρωμαϊκή πολιτική εναντίον της Κωνσταντινούπολης περιελάμβανε όλους τους τύπους βαρβάρων στους οποίους οι πάπες της Ρώμης θα απένειμαν όλους τους πιθανούς τίτλους (συμπεριλαμβανόμενου κι εκείνου του Imperator Romanorum) για να τους στρέψουν ενάντια στη μοναδική αληθινή Ρώμη, δηλ. τη Νέα Ρώμη - την Κωνσταντινούπολη.

Ο Μεχμέτ Β΄, έπρεπε να γνωρίζει ότι:  

1- η αξίωσή του για τον τίτλο του «βασιλέως» (Qaysar-i Rum) είχε στην πραγματικότητα ήδη απορριφθεί από τον Αντι-Χριστιανικό Πάπα της ψεύτικης Ρώμης για τον Παλαιολόγο προκάτοχο του Μεχμέτ Β΄, και επιπλέον αυτό είχε συνμβεί για όλους τους προηγούμενους προκατόχους του στον θρόνο της Κωνσταντινούπολης για όχι λιγότερο από 653 χρόνια - από τότε που ο Αντι-Χριστιανικός πάπας Λέων Γ΄ αρνήθηκε να αναγνωρίσει τη Ρωμαϊκή Κωνσταντινουπολιτική Αυτοκράτειρα Ειρήνη και έστεψε τον αιμομίκτη Φράγκο βάρβαρο Κάρολο Α’ (γνωστό ως Καρλομάγνο από τους Δυτικούς προπαγανδιστές) ως «Imperator Romanorum» στις 25 Δεκεμβρίου 800.

2- κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ως Οθωμανός Σουλτάνος και ως Qaysar -i Rum, οι κύριοι αντίπαλοί του δεν θα ήταν στρατοί, βασιλείς και στρατιώτες, αλλά η ψεύτικη έννοια του translatio imperii ("μεταβίβαση της αυτοκρατορίας"), σύμφωνα με την οποία ο αντι-Ρωμαϊκός πάπας, Λέων Γ’ της ψεύτικής Ρώμης είχε «ενδεχομένως» το δικαίωμα να μεταφέρει τον αυτοκρατορικό κανόνα από την Κωνσταντινούπολη, δηλ. τη μοναδική αληθινή Ρώμη, στους Φράγκους βαρβάρους που επέλεξε ως μαριονέτες για τα σχέδια και τις συνωμοσίες του εναντίον της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία ήταν η μόνη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, μετά την κατάρρευση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (476 μ.Χ.) και την αποστολή των αυτοκρατορικών διασήμων στην Κωνσταντινούπολη.

3- 69 χρόνια (800-869) άρκεσαν στους Αντι-Χριστιανικούς Πάπες της ψεύτικης Ρώμης προτού επιδείξουν την αβυσσαλέα εχθρότητά τους κατά της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας με το πρώτο σχίσμα. Ενισχυμένοι από τη συμμαχία τους με τους βαρβάρους Φράγκους, οι Πάπες της ψεύτικης Ρώμης ξεκίνησαν ένα πολύ μακροπρόθεσμο σχέδιο για την σταδιακή εξασθένιση και τελικά την καταστροφή της μόνης Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, η οποία ήταν επίσης το κύριο Χριστιανικό βασίλειο του κόσμου. Με την προοδευτική διάβρωση της αυτοκρατορικής δύναμης και με την υπονόμευση της εξουσίας του Κωνσταντινουπολιτικού Πατριαρχείου, οι Αντι-Χριστιανικοί Πάπες της Κίβδηλης Ρώμης σκόπευαν να προετοιμάσουν το έδαφος για τη διάδοση της ψευδο-Χριστιανικής, ηλιοκεντρικής, Μιθραϊστικής θεολογίας τους, για την παγκόσμια επιβολή της διαβολικής πλάνης τους και για τις τερατώδεις αποικιακές κατακτήσεις που τα υποχείριά τους ξεκίνησαν από το 1492.

4- η αξίωσή του για τον τίτλο «βασιλεύς» (Qaysar-i Rum) θα μπορούσε ενδεχομένως να ισχύει μόνον εάν ήταν έτοιμος να ορίσει την ισχύ του με πυγμή και να κάνει ό, τι χρειαζόταν για να επιβάλει στους Πάπες της ψεύτικης Ρώμης τη μορφή του Καισαροπαπισμού, που είχε επιβληθεί από τον Ιουστινιανό Α’ και διήρκεσε μέχρι το 752 μ.Χ. Σύμφωνα με τις εντολές του Ιουστινιανού, για να είναι οι Πάπες της Ρώμης πραγματικά Χριστιανικοί Πάπες της Ρώμης, έπρεπε να διοριστούν και να εγκριθούν από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα στην Κωνσταντινούπολη - Νέα Ρώμη. Στην εκτενώς προκατειλημμένη, Δυτική βιβλιογραφία, οι Κωνσταντινουπολίτες Πάπες της Ρώμης δυσφημίζονται ως «Βυζαντινός Παπισμός»; η πρακτική διήρκεσε από το 537 έως το 752.

5- χωρίς να γνωρίζεi τις αδιάκοπες δολοπλοκίες του Αντι-Κωνσταντινουπολιτικού κόμματος της Ρώμης κατά την περίοδο 537 έως 752,  ο Μωάμεθ ο Β’, 700 χρόνια αργότερα - σίγουρα θα ήταν ένας άπειρος «βασιλεύς» με ελάχιστες πιθανότητες να διαλύσει τις δολοπλοκίες του χειρότερου εχθρού του. Είναι αυτό το κόμμα που κατάφερε - σε μια εποχή που η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία αντιμετώπιζε εσωτερικές και εξωτερικές αντιξοότητες - να επιτύχει ανεξαρτησία από την Χριστιανική εξουσία (752) και να επεκτείνει τις σκευωρίες του μέχρι να επιτύχει συμμαχία με τη βαρβαρική φραγκική σφαίρα εξουσίας (800).

6- ολόκληρο το ζήτημα δεν εξαρτιόνταν από μια ισορροπία δυνάμεων, αλλά αφορούσε κυρίως καταστροφικές εξελίξεις που σημειώθηκαν στο δυτικό τμήμα της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας κατά τις τελευταίες δεκαετίες της ύπαρξής της και πριν η Ανακατάληψη του Ιουστινιανού ανοίξει το δρόμο για διορισμένους από την Κωνσταντινούπολη, πραγματικά Χριστιανούς, Ρωμαίους πάπες. Αυτές οι εξελίξεις ήταν πνευματικής, θεολογικής και εσωτερικής φύσης;  κορυφώθηκαν με την ίδρυση του αποκρυφιστικού, ψευδο-Χριστιανικού Τάγματος των Βενεδικτινών (529) των οποίων οι δραστηριότητες αποτελούσαν τον κύριο πόλο της Αντι-Κωνσταντινουπολιτικής πλευράς της Ρώμης. Αυτή το θρησκευτικό τάγμα λειτουργεί με βάση τον Κανόνα του Αγίου Βενέδικτου εκ Νουρσίας, που είναι ένα σύνολο εντολών που μπορεί να περιγραφεί ως μη χριστιανικό, αν όχι Αντι-Χριστιανικό. Αυτό δεν είναι περίεργο αν λάβουμε υπόψει τις μανιχεϊστικές επιρροές στο Βενέδικτο εκ Νουρσίας (μέσω του Ιερού Αυγουστίνου / Αυγουστίνου του Ιππώνος) και την απόλυτη επίδραση του Ωριγενισμού που ο Ιωάννης Κασσιανός άσκησε στο Βενέδικτο εκ Νουρσίας. Αυτό το εντυπωσιακά Αντι-Χριστιανικό υπόβαθρο ήταν η πηγή όλων των θεολογικών συγκρούσεων μεταξύ της Κωνσταντινούπολης και του Αντι-Κωνσταντινοπολιτικού κόμματος της Ρώμης πριν και μετά το 752 μ.Χ.

Είναι από αυτό το Ωριγενιστικό  – Βενεδικτινικό – Αντι-Χριαστιανικό και Αντι-Κωνσταντινοπολιτικό υπόβαθρο που εκπορεύθηκε αργότερα το πνευματικό, πολιτιστικό, καλλιτεχνικό, θρησκευτικό, θεολογικό, ακαδημαϊκό τέρας που ονομάζεται Αναγέννηση; αυτό το τέρας θα απειλούσε με εξαφάνιση, όπως και τελικά έκανε, και τις δύο θρησκείες, τόσο την Χριστιανωσύνη όσο και το Ισλάμ.

Το απάνθρωπο τέρας θα στρέφονταν αυτόματα εναντίον των κρατών που θα αποτελούσαν την πιο επικείμενη απειλή γι 'αυτό: εναντίον της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και το Οθωμανικού Σουλτανάτου.

Τα προαναφερθέντα σημεία δεν αποτελούν πρόσφατα συμπεράσματα μεταξύ των σύγχρονων μελετητών; γνωρίζουμε πολύ καλά ότι ήταν ευρέως γνωστά και αποδεκτά, κοινοποιούνταν και συζητιούνταν μεταξύ των Ανθενωτικών Ανατολικών Ρωμαίων Ορθόδοξων θεολόγων, οι οποίοι ήταν σύμμαχοι με τον Μωάμεθ το Β’. Έχοντας αυτό κατά νου, μπορεί κανείς να αναρωτηθεί ποια θα ήταν η καλύτερη δυνατή επιλογή για το Μωάμεθ Β’. Ο τίτλος του παρόντος άρθρου συνίσταται σε έναν υπαινιγμό ότι δηλαδή θα ήταν καλύτερα να μην είχε κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη. Είναι λοιπόν καιρός να αναρωτηθούμε τι έπρεπε να κάνει ο Μωάμεθ Β’, αν δεν επέλεγε να κατακτήσει την πρωτεύουσα της τότε μικροσκοπικής και ανίσχυρης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και πώς αυτό θα ήταν πιο επωφελές ταυτόχρονα για τους Μουσουλμάνους και τους Χριστιανούς Ορθόδοξους ή πώς θα εξυπηρετούσε καλύτερα τα συμφέροντα των δύο κρατών, του Οθωμανικού Σουλτανάτου και της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Η Εκπαίδευση και η Παιδεία του θα μπορούσαν να οδηγήσουν τον Μωάμεθ Β’ σε μια καλύτερη επιλογή

Ποιο πρέπει να είναι το υποκατάστατο της περιττής Οθωμανικής επίθεσης εναντίον της Κωνσταντινούπολης;

Κατανοώ ότι οι Χριστιανοί δεν θα αναμένονταν να έχουν μια τέτοιου είδους επινοητικότητα, επειδή δεν είναι εξοικειωμένοι με την Ιστορία των Ισλαμικών Χαλιφάτων. Και δυστυχώς, λίγοι Μουσουλμάνοι σήμερα έχουν επαρκή γνώση του ιστορικού τους παρελθόντος. Οι περισσότεροι από αυτούς γνωρίζουν άσκοπες ιστορίες χαμηλού επιπέδου για την εποχή της ζωής του Προφήτη Μωάμεθ; αλλά αυτό είναι μόνο ένα ελάχιστο τμήμα της Ισλαμικής Ιστορίας.

Αυτό που πρόκειται να προτείνω εξαρτάται από την ακριβή γνώση της Ισλαμικής Ιστορίας και γνωρίζουμε πολύ καλά ότι γύρω από τους Ακ Σαμσαντίν και Μεχμέτ Β’ υπήρχαν πολλοί πολυμαθείς σοφοί, ιδιαίτερα εξοικειωμένοι με την Ισλαμική Ιστοριογραφία, και κατ' εξοχήν στην Ιστορία των Προφητών και Βασιλέων του Ταμπαρί (تاريخ الرسل والملوك‎ / Tarikh al Rusul wa al Muluk / Ταρίχ αλ Ρουσούλ ουά αλ Μουλούκ). Αυτό το ογκωδέστατο αριστούργημα της Ισλαμικής Ιστοριογραφίας αποτελεί το μεγαλύτερο βιβλίο της Παγκόσμιας Ιστορίας που γράφτηκε ποτέ από έναν συγγραφέα.

Ο Ταμπαρί έγραψε την φημισμένη Ιστορία του ως Χρονογραφία, όπως οι σύγχρονοί του Ανατολικοί Ρωμαίοι Χρονογράφοι, ξεκινώντας με τη Δημιουργία του Κόσμου. Το μεγαλειώδες έργο του καλύπτει γεγονότα έως τις τρεις πρώτες δεκαετίες του 10ου αι. Αυτό σημαίνει ότι το Tabari καλύπτει πλήρως 300 χρόνια Πρώιμης Ισλαμικής Ιστορίας. Αυτό είναι απαραίτητο γιατί η περίοδος αυτή περιλαμβάνει ένα ιστορικό παράδειγμα που θα ήταν πολύ καλό για τον Μεχμέτ Β’ να το έχει κατά νου και να το προσαρμόσει στην περίπτωσή του και την εποχή.

Η άνοδος της δυναστείας των Αβασσιδών (750 μ.Χ.) οφείλεται εν μέρει στη συμμετοχή της Ιρανικής οικογένειας των Μπαρμακιάν (برمکیان‎ / Barmakiyan), οι οποίοι μπόρεσαν να μεταθέσουν τις Ιρανικές αυτοκρατορικές παραδόσεις, τους τρόπους, τις θεωρητικές αρχές και τις απορρέουσες πρακτικές των Σασανιδών στο πλαίσιο του νεοσυσταθέντος Χαλιφάτου, το οποίο διαχωρίστηκε από την Ομεϋαδική παράδοση της Δαμασκού. Αυτή η εξέλιξη είναι στην απαρχή της Χρυσής Εποχής του Ισλαμικού Πολιτισμού, και χωρίς την ίδρυση του αξιοσέβαστου θεσμού Μπέιτ αλ Χέκμα, του Οίκου της Σοφίας (بيت الحكمة / Bayt al Hikmah) στην Βαγδάτη των Αβασσιδών, αυτό που τώρα γνωρίζουμε ως Ισλαμικές Επιστήμες, Γνώση, Σοφία, Τέχνες , Γράμματα και Φιλοσοφία δεν θα υπήρχαν. Οι Αραμαίοι, οι Ιρανοί, οι Κόπτες, οι Υεμενίτες και οι Τουρανοί ήταν οι κορυφαίοι μελετητές στο Μπέιτ αλ Χέκμα της Βαγδάτης, που ήταν απλώς μία αναβίωση του Αυτοκρατορικού Πανεπιστημίου, ερευνητικού κέντρου, βιβλιοθήκης, αρχείων και εργαστηρίων των Σασανιδών με το όνομα Τζοντ-ε Σαπούρ (Jond-e Shapur ή Gondishapur / فرهنگستان گندی‌شاپور) στο σημερινό ΝΔ Ιράν. Οι Αραμαϊκές Σχολές της Νισίβεως (Nasibina / Nusaybin / Nisibis) και της Έδεσσας της Οσροηνής (Urhoy / Urfa / Edessa of Osrhoene) συνέβαλαν σημαντικά στον μεγάλο ρόλο που έπαιξε ο Οίκος της Σοφίας (Bayt al Hikmah) στην υλοποίηση της αντίληψης του Προφήτη Μωάμεθ για το Ισλάμ ως θρησκείας της Γνώσης.

Λόγω του μεγάλου ρόλου των Μπαρμακιάν στην Βαγδάτη των Αβασσιδών, μετά το απόγειο της αβασιδικής ακμής, αρκετές Ιρανικές και Τουρανικές δυναστείες άρχισαν να ανεξαρτητοποιούνται μερικώς από το κέντρο του Χαλιφάτου. Αυτοί οι ηγέτες δεν ανελίχθηκαν αντιπολιτευόμενοι αλλά συνεργαζόμενοι με την αυτοκρατορική πρωτεύουσα της Βαγδάτης, η οποία μετά από έναν αιώνα απαράμιλλου πλούτου, εξουσίας και επέκτασης δυσκολεύονταν να κρατήσει τις μακρινές επαρχίες υπό κεντρικό έλεγχο.

Οι Ταχιρίδες (Tahirids), οι Σαφαρίδες (Saffarids), οι Σαμανίδες (Samanids), οι Σατζίδες (Sajids), οι Ζιγιαρίδες (Ziyarids), οι Μπουαϊχί (Μπουγίδες – Buwaihi / Buyids) και οι Σαλαρίδες (Sallarids) έλεγχαν την τεράστια περιφέρεια από την Κεντρική Ασία έως τη Βόρεια Ινδία. Οι πιο σημαντικοί από όλους ήταν οι Μπουαϊχί που κατάφεραν ακόμη και να θέσουν υπό έλεγχο τους αδύναμους Χαλίφες της Βαγδάτης. Παρουσιάσθηκαν ως εγγυητές του χαλιφάτου και έφεραν βασιλικά ονόματα που σήμαναν ακριβώς αυτό. Παραδείγματα: Σαράφ αλ Ντάουλα (Sharaf al-dawla: «ιδιοκτήτης του κράτους») – Φαχρ αλ-Ντάουλα (Fakhr al-dawla: «υπερηφάνεια του κράτους») – Τατζ αλ Ντάουλα (Taj al-dawla: «στέμμα του κράτους») – Ρουκν αλ Ντάουλα (Rukn al-dawla: «ακρογωνιαίος λίθος του κράτους») – Εμάντ αλ Ντάουλα (Imad al-dawla: «πυλώνας του κράτους») και ούτω καθεξής.

Αυτή η περίοδος που φτάνει μέχρι την άφιξη των Σελτζούκων ονομάζεται από τους σύγχρονους μελετητές ως "Το Ιρανικό Ιντερμέτσο" (δηλ. Ιρανική Ενδιάμεση Περίοδος). Ο όρος εισήχθη από τον Ρώσο Ανατολιστή Βλάντιμιρ Μινόρσκι (Vladimir Minorsky: 1877-1966), ο οποίος εργάστηκε στην Τσαρική Ρωσία, τη Γαλλία, την Αγγλία και την Αίγυπτο, αλλά προσκλήθηκε στη Σοβιετική Ένωση μόνο κατά τη διάρκεια του μεγάλου, φιλελεύθερου 'ιντερμέτσου' του Νικήτα Χρουστσόφ (1960). Ο όρος είναι σωστός, αν και συνίσταται σε καθαρό νεολογισμό. Ως «Ιρανούς», πρέπει κανείς να εννοήσει πολλά διαφορετικά έθνη, ιδίως τους Πέρσες, τους Τουρανούς, τους Αζέρους, τους Χορασανούς, κλπ.

Αυτή η περίοδος δεν ονομάστηκε με αυτόν τον τρόπο κατά τις διάφορες Ισλαμικές ιστορικές περιόδους, αλλά ήταν γνωστή για τα κύρια χαρακτηριστικά και τα γεγονότα της. Και η έννοια ενός αδύναμου βασιλιά που προστατεύεται από τον ισχυρό πολεμιστή του είχε πάντα πολύ βαθιές ρίζες σε πολλές ανατολικές παραδόσεις; επιπλέον, ήταν μέρος του κοινού Ιρανικού - Τουρανικού πολιτισμού που αποτελούσε τα εκπαιδευτικά θεμέλια όλων των Οθωμανών Σουλτάνων. Το Σαχναμέ (Shahnameh) του Φερντοουσί (Ferdowsi) είναι το πιο φημισμένο αριστούργημα της ιρανικής επικής ποίησης που αποτελούσε τον πολιτιστικό ακρογωνιαίο λίθο των Ιρανών και των Τουρανών. Το Σαχναμέ έχει την ίδια αξία στην Παιδεία και την Εκπαίδευση των Μουσουλμάνων της Ασίας που το Κοράνι έχει στη Θρησκεία.

Ανάμεσα σε πολλές άλλες επικές ιστορίες, το Σαχναμέ περιγράφει πώς ο μεγάλος ήρωας Φερεϋντούν (Fereydun) πήγε στα Όρη Ελμπόρζ (Alborz) για να βρει τον μεγαλειώδη Κεϋκουμπάντ (Kay Qubad), τον μεγαλύτερο από όλους τους αυτοκράτορες της δυναστείας των Καϋανιδών (Kayanid), να του προσφέρει τον τίτλο του Αυτοκράτορα των Αυτοκρατόρων (Σαχινσάχ - Shahinshah) και να τον οδηγήσει στο Ιράν όπου θα κυβερνούσε. Στη συνέχεια, στην μονομαχία που ακολουθεί, είναι ο ήρωας Φερεϋντούν, ο σημαιοφόρος του Κεϋκουμπάντ, ο οποίος εμπλέκεται στη μάχη. Ο Μωάμεθ ο Β’ και όλοι οι Οθωμανοί σουλτάνοι και οι χαλίφες γνώριζαν άπταιστα περσικά (Φαρσί) και αναφέρονταν στο Σαχναμέ ακόμη και στα επίσημα κείμενα και στην αλληλογραφία τους.

Τι θα συνέβαινε αν ο Μωάμεθ ο Β’ δεν προσπαθούσε ποτέ να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη;

Εφαρμόζοντας ηρωικά πρωτότυπα, μυθικές ιδέες και ιστορικά παραδείγματα στις προκλήσεις της δικής του εποχής ο Μωάμεθ ο Β’ θα μπορούσε να επιλέξει διαφορετικά και αυτό θα μπορούσε να είναι καλύτερο τόσο για αυτόν όσο και για τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο. Τα ακόλουθα σημεία αποτελούν μια ένδειξη εναλλακτικής προσέγγισης:

1- Ο Μωάμεθ ο Β’ θα μπορούσε να επιτύχει συμφωνία με τον βασιλιά.

2- Όσο με τους όρους της συμφωνίας, ο σουλτάνος θα ήταν ο προστάτης του βασιλιά, της κατά τα άλλα μικρής Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, και των Χριστιανικών Ορθόδοξων πληθυσμών στα εδάφη των δύο κρατών και αλλού.

3- Οι Ανθενωτικοί Ορθοδόξοι θεολόγοι και οι Μουσουλμάνοι ιμάμηδες και σεΐχηδες θα καθιέρωναν ένα συμβουλευτικό σώμα (που θα έδινε αναφορά στον βασιλιά και το σουλτάνο) για να αναζητήσουν πώς θα συμβίωναν ειρηνικά οι πληθυσμοί των δύο συμμαχικών χωρών και πώς θα συμμετείχαν όλοι στην προσπάθεια να επιχειρήσουν μια Νέα Ανακατάληψη τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση.

4- Εξασφαλίζοντας μόνιμη ειρήνη στην Κεντρική και Δυτική Ανατολία, τα Βαλκάνια και το Αιγαίο Πέλαγος σε σχετικά λίγο χρόνο, οι δύο αρχηγοί κρατών θα ξεκινούσαν τότε μια επίθεση εναντίον του Βασιλείου της Νάπολης που έλεγχε σχεδόν ολόκληρο το νότιο τμήμα της Ιταλίας, και αποτελούσε μέρος του Στέμματος της Αραγώνας. Η επίθεση θα περιελάμβανε και τη Σικελία. Ταυτόχρονα, το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως θα καλούσε για μια Σταυροφορία για την απελευθέρωση της Ρώμης από τον Αντι-Χριστιανικό παπισμό.

5- Αντί να προσπαθούν να επεκταθούν προς την Κεντρική Ευρώπη, οι Οθωμανοί θα συνεργάζονταν με τους Ανατολικούς Ρωμαίους για την απελευθέρωση των Χριστιανών Ορθόδοξων πληθυσμών από την Αραγώνα και την παπική τυραννία και για την ενίσχυση του αποδυναμωμένου Εμιράτου της Γρανάδας.

6- Μετά από μια τεράστια κινητοποίηση Μουσουλμανικών δυνάμεων ανάμεσα στους Ακ Κογιουνλού (Aq Qoyunlu) Τουρκμένους της Ανατολικής Ανατολίας, του Ιράκ και του Ιράν, τους Μαμελούκους της Συρίας και της Αιγύπτου, και τους Ζαγιανίδες (Zayyanids) του Τλέμσεν (Tlemcen) στην περιοχή του Άτλαντα, μια τεράστια, Ανατολική Ρωμαϊκή και Οθωμανική, Ορθόδοξη Χριστιανική και Μουσουλμανική επίθεση θα λάμβανε χώρα εναντίον της Ρώμης και θα ήταν αδύνατο να ανατραπεί από οποιονδήποτε στρατό της Δυτικής Ευρώπης.

Αυτό θα άλλαζε την Παγκόσμια Ιστορία όπως την ξέρουμε. Οι Αναγεννησιακές πλάνες και διαβολικές θεωρίες δεν θα διαδίδονταν ποτέ. Η ψεύτικη «ανακάλυψη» της «Αμερικής» δεν θα συνεπαγόταν ποτέ την εγκληματική εξόντωση δεκάδων εκατομμυρίων αυτόχθονων πληθυσμών. Ο καταστροφικός αποικισμός της ηπείρου των Μάγιας, των Αζτέκων και των Ίνκας δεν θα συνέβαινε ποτέ. Τα δυτικά Ευρωπαϊκά βασίλεια, που προκάλεσαν πολλούς πολέμους και εκατόμβες σφαγμένων ανθρώπων παγκοσμίως, δεν θα σχηματίζονταν  και ο Χριστιανωσύνη θα επιβίωνε και θα επεκτείνονταν σε όλο τον κόσμο μαζί με το Ισλάμ από την Κωνσταντινούπολη / Istanbul και από την Ιερουσαλήμ / Αλ Κουντς ας Σερίφ (Al Quds ash Sherif).

Το βαρβαρικό τερατούργημα της δυτικο-Ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, τα ψεύδη των κίβδηλων φιλοσόφων και ψευδο-διανοούμενων της Δυτικής Ευρώπης, η πλάνη της Σύγχρονης Επιστήμης και η απάνθρωπη διαστροφή της Σύγχρονης Τεχνολογίας δεν θα συνέβαιναν ποτέ. Εν συντομία, η Κόλαση, που ονομάζεται «Σύγχρονος Κόσμος», δεν θα λάμβανε χώρα ποτέ.